kapciuszz.jpg

Zapach chleba
Pamiętam zapach swojskiego chleba,
co się roznosił po całym domu.
Wiem, ile potu wylać potrzeba,
by go nie brakło nigdy nikomu.
Dorodny bochen w swoistej krasie,
prawdziwy wiejski, bez polepszaczy,
ze swojskiej mąki i na zakwasie
przed rozkrojeniem krzyż na nim znaczą.
Z chrupiącą skórką, jeszcze gorący,
przyozdobiony ziarnami maku,
w ustach rozpływał się chleb pachnący.
Dziś nie uświadczysz już tego smaku.
Chleb.
Jaki chleb był smaczny i bardzo pachnący rzewnie wymodlony piękny bochen lśniący. Oby zawsze leżał na ojcowym stole i wszyscy go jedli ze smakiem do woli.
Podziękuj swojej matce i ojca swojego,
że nie próbowałeś chleba proszonego.
Może nawet nie wiesz co to chleb proszony,
taki zwykły, czarny niczym nie moszczony.
Ja jadłam ten chlebek bardzo mi smakował,
ale był ktoś w domu co mi go żałował.
Nie zdają sobie sprawy często małe dziatki,
że chleb najsmaczniejszy jest z rąk ojca, matki.
Ten najświętszy chlebek ukochany w świecie,
jedzą go dorośli, jedzą małe dzieci.
Chlebek na śniadanie, często na kolację,
dobry na kanapkę, lepszy w delegację.
Kiedy znajdziesz chlebek nie wrzucaj do kosza,
daj go lepiej ptaszkom, one się ucieszą.
W dzień przylecą ptaszki brzuszka swe uraczą,
a małe robaczki nocą go zobaczą.
A ty zagarnąłeś wielki bochen chleba,
myślisz, że nikomu już go nie potrzeba.
Bóg stwarzając ciebie dał ci rozum taki,
że głodny żołądek mają również ptaki.
Jaka wielka radość dla ptaka głodnego,
gdy znajdzie okruchy chleba wspaniałego.
Pogłaszcze swój brzuszek mizerna ptaszyna,
pięknie ci zaśpiewa za twoją gościnę.
Matka mnie uczyła kiedy byłam mała,
żebym skórkę chleba na kołku składała.
Nawet gdy masz mało podziel kromkę swoją,
a Bóg ci zapłaci za tą hojność twoją.
Gdy na twoim stole leży kromka chleba,
najpierw pomyśl o tych może komuś trzeba
chleba, wody podać, w smutku rozweselić,
Jezus nas nauczał: „masz się chlebem dzielić”.
Lepiej jest chleb rozdać, niż o niego prosić,
różnie w życiu bywa i trzeba to znosić.
Jakże często w życiu losy się zmieniają,
dziś o chleb prosili, jutro go rozdają.
W mym rodzinnym domu nie krojono chleba,
łamała go matka tyle, ile trzeba.
Jedliśmy z szacunkiem. Czczono takie jadła
najmniejsza kruszynka na ziemię nie spadła.
Jak moja matka chleb do pieca wsadzała,
na każdym bochenku krzyżyk rysowała,
każdy bochen chleba był błogosławiony,
zanim jeszcze w piecu został upieczony.