ZYCIE.avi

Miłość, która nie umarła w ciszy
Nie wiem, jak to się dzieje,
że niektóre uczucia potrafią przeżyć to, czego człowiek sam by nie przeżył.
Że mogą przetrwać lata, w których serce pęka po cichu,
a życie robi z nas kogoś, kogo nawet w lustrze trudno rozpoznać.
My nie mieliśmy łatwej drogi.
Nie było bajki, obietnic ani planów pisanych na przyszłość.
Były lata samotności, nocne rozmowy z pustką
i walka, w której każdy musiał wygrać albo przegrać sam.
Były upadki, po których człowiek już nie wstaje tak samo.
Były decyzje, których żałuje się w milczeniu,
i chwile, w których wydawało się,
że to, co kiedyś było siłą, dawno już wygasło.
A jednak… coś w nas przetrwało.
Coś, czego nie potrafił zabić ani czas, ani strach, ani te wszystkie nieprzespane noce.
Kiedy stanęliśmy naprzeciw siebie po tych latach,
zrozumiałem jedno:
to nie była historia, która się skończyła.
To była historia, która dojrzewała w oddzielnych światach,
żeby w końcu wrócić w idealnym momencie.
Nie byliśmy już tamtymi ludźmi.
Mieliśmy więcej blizn, mniej złudzeń, więcej prawdy.
Ale właśnie dlatego ta miłość stała się jeszcze silniejsza.
Nie opierała się już na marzeniach —
opierała się na tym, co przeżyliśmy.
Na tym, co nas złamało,
a mimo to nie zdołało odebrać nam serc.
Prawdziwe uczucie przechodzi przez ogień.
Nie po to, żeby płonąć,
ale po to, żeby stać się czymś, czego już nic nie złamie.
My nie wróciliśmy do siebie z przypadku.
Wracaliśmy długo, nieświadomie,
krokami, które stawialiśmy przez lata w zupełnie innych miejscach.
A jednak prowadziły w jedno —
tu, gdzie jesteśmy teraz.
Miłość, która potrafi przeżyć samotność,
jest miłością, której nie da się zniszczyć.
I właśnie taką mamy.