Legenda Lubuska -Czarcia Łapa.docx

A-n-i-t-a / =►► DLA DZIECI / BAJKI - MITY - LEGENDY / Legenda Lubuska -Czarcia Łapa.docx

Download: Legenda Lubuska -Czarcia Łapa.docx

Pobierz

43 KB

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

A-n-i-t-a

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Witaj...
Kimkolwiek Jesteś...i Skądkolwiek Przybywasz...
Witaj Na Drodze... wiodącej do wyobraźni.
Droga ta jak się rozpocznie, to nigdy nie ujrzy mety...

Dzieła tu są zbiorem artykułów kilkudziesięciu autorów, których celem jest uchwycenie pewnej iskry wieczności, elementu nadprzyrodzonego w człowieku w życiu społecznym i kulturze
Wizja świata, a zwłaszcza jego nadprzyrodzonej siły i bardzo indywidualne zachowanie zależy ona głownie od aspektu irracjonalności i racjonalności postaci.

Tutaj znajdziecie charakterystykę świata duchowego i pozaziemskiego.

Tajemnicze, niewyjaśnione i nie mieszczące w naszym światopoglądzie, rzeczy przerażające, ale jednocześnie fascynujące..

Jeżeli wierzysz w istnienie szóstego zmysłu, w magie, w ufo,w siły nadprzyrodzone i jesteś przekonany o tym, że nie wszystko jeszcze ludzie odkryli na Ziemi ....
koniecznie czytaj tego chomiczka
Wstrząśnie Tobą !

Inne pliki do pobrania z tego chomika

Dywan.docx

Kamienna ława.docx

Slowik.mp3

Najmilsza walentynka cd.jpg

Telefony do szkoły i dawnych znajomych nie dały skutku. ...

Telefony do szkoły i dawnych znajomych nie dały skutku. Wtedy pewien prawnik polecił mi firmę, którą zajmuje się szukaniem zaginionych osób. W godzinę po moim telefonie dostałem adres Lori. Do tamtej pory moje dążenie było czysta fantazja, ale teraz miałem w ręku przerażająco konkretna informacje. Czy rzeczywiście tego chce? Czy warto ryzykować najświętsze wspomnienia, zęby się tylko rozczarować? Ale wydawało mi się, że głupio jest teraz zatrzymać się, kiedy byłem już tak blisko Lori. Droga Lori - zacząłem swój list - mam nadzieję, że mnie nie zapomniałaś. Cały dzień spędziłem na pisaniu. Poszedłem na pocztę i wysłałem ekspres. Następnego dnia wieczorem zadzwonił telefon. - Oczywiście, pamiętam cię - powiedział głos. - Lori? - Miałeś psa, który nazywał sie Walter? - Tak. - Codziennie chodziles do szkoły w kurtce drożyny Oakland Raiders, nawet w upal? - Tak. - Stłukłeś jakiegoś dzieciaka na przystanku, bo się ze mnie śmiał, kiedy miałam ospę? - Lori. - Witaj nieznajomy. Rozmawialiśmy godzinę i pośmialiśmy się zdrowo z tego, jakim utrapieniem dla nas byli nasi bracia. W czasie rozmowy napomknęła coś o pracy, mężu i dwóch synach. Ja tez streściłem swoje osiągnięcia życiowe. Wydawało mi się, że szczerze się zaciekawiła. Zgodziła się na spotkanie w restauracji w przyszłym tygodniu. - Pan nazywa się Thompson? - zapytał kelner. Skinąłem głowa. - Wiadomość od Lori. Bardzo przeprasza, ale spóźni się godzinę. To było niby odroczenie. Przez cały dzień żołądek ściskał mi się z nerwów. Może dobrze zrobi mi chwila, żeby się pozbierać. Poszedłem na krótki spacer. Myślałem o setkach możliwych powodów spóźnienia Lori. Musiała zostać w pracy. Nie mogla znaleźć opiekunki do dzieci. Miała awanturę z mężem, zazdrosnym narwańcem, który grozi, ze mnie dopadnie. I wtedy doznałem olśnienia - nie murze przez to przechodzić, żeby za wszelką cenę dowiedzieć się, jakby to mogło być. Wiedziałem o Lori wszystko, co trzeba. Któż chciałby odkryć, ze po 20 latach uczucia wyblakły i nic nie przyda im blasku? Może i takie jest życie, ale romanse czwartoklasistów są inne. Niedaleko restauracji znalazłem sklep papierniczy. Kopiłem papier, koperty, biały klej i brokat. Przysiadłem na ławce i napisałem: Lori, jestem pewien, ze spędzilibyśmy dziś cudowny wieczór, ale tak naprawdę chciałem tylko podziękować Ci za walentynkowa kartkę, którą dałaś mi dawno temu. Może sądzisz, że to było bez znaczenia, ale właśnie takie podarunki niosą w sobie cały urok świata. Dlatego nigdy Cie nie zapomnę - Twój Chuck. Napisałem klejem na dużej czerwonej kopercie imię Lori, obsypałem obficie brokatem i poczekałem aż wyschnie. Wróciłem do restauracji, przypieczętowałem kopertę najbardziej niewinnym pocałunkiem, na jaki mnie było stać, położyłem kartę na stole i wyszedłem. Chuck Thompson

Szczęścia nie można kupić.png

Szczęścia nie można kupić Szczęścia nie można kupić. ...

Szczęścia nie można kupić Szczęścia nie można kupić. Miłości doznaje się bezpłatnie. Bardziej niż pieniędzy potrzebujemy miłości, bo dzięki niej można być szczęśliwym. Dlaczego spoglądasz zawsze w ta drugą stronę? Dlaczego ciągle myślisz, że inni mają więcej szczęścia? Tak łatwo twierdzisz, ze innym się powodzi o wiele lepiej ... Ten drugi brzeg wydaje Ci się zawsze piękniejszy. Może dlatego, że jest od ciebie oddalony, a ty patrzysz, jak skamieniały, zauroczony tym pięknym widokiem. Czy przyszło Ci kiedyś na myśl, ze na tym drugim brzegu inni także na ciebie patrzą i sądzą, ze to Ty masz więcej szczęścia? Oni też zauważają wyłącznie twoja lukrowaną stronę. Mniejszych i większych trosk, i kłopotów nie znają. Szczęście nie leży na drugim brzegu. Twoje szczęście znajduje się w Tobie. Istnieje na tym świecie jeden człowiek, którego musisz naprawdę bliżej poznać. Również wtedy, kiedy go całkowicie nie zrozumiesz. Nie rozumiesz, dlaczego on robi to, a nie tamto, dlaczego raz tak odczuwa, a kiedy indziej zupełnie inaczej. Jest to człowiek, z którym musisz żyć na co dzień. Ten człowiek siedzi w twojej własnej skórze. Ty sam jesteś tym człowiekiem. W sprawie szczęścia ogromne, a nawet największe znaczenie ma fakt, by dobrze czuć się we własnej skórze. Aby być szczęśliwym, musisz być wolnym. Wolnym także od patrzenia i myślenia wyłącznie o sobie, od chorobliwego przewrażliwienia, od niecierpliwości i pożądania. Najlepszym nauczycielem jest zwyczajne, codzienne życie. Dlugie monotonne godziny, ciągle ta sama mecząca praca, nieporozumienia i rozczarowania, choroby i kłopoty, nie spełnione marzenia i nieuniknione starcia. Wszystko to oszlifuje cie niczym diament. Pod warunkiem, ze potrafisz pogodzić się z tym. Czasami jest to bolesne, ale nie ma innej drogi do prawdziwego szczęścia. Czasami wydaje nam sie, ze mieszka w nas dwóch rożnych ludzi. Jeden, który wszystko doskonale czyni i tego człowieka prezentujemy światu. Jest tez i ten drugi, którego się wstydzimy, i tego ukrywamy. W każdym człowieku istnieje coś takiego jak wewnętrzny dysonans i niespójność. Każdy chciałby być dobry, a jedynie dokonuje czynów, których sam często nie rozumie. Dlaczego tak jest? Dlatego, ze człowiek nie jest Bogiem, nie jest też aniołem, ani jakaś nad-istotą, a jedynie małym pielgrzymem w długiej, dalekiej drodze swojego życia. Własne słabości czynią go wyrozumiałym i łagodnym w stosunku do innych. Ktoś, kto jest bezkrytyczny wobec samego siebie, będzie twardy i niezdolny wczuć się w innych. Nie będzie umiał nikogo pocieszyć, dodać odwagi i wybaczyć. Szczęście i przyjaźń tkwią tam, gdzie ludzie są wrażliwi, łagodni i delikatni w słowach, i wzajemnie w kontaktach. Człowiek jest szczęśliwy wtedy, kiedy nie ugania się za szczęściem jak za motylem, lecz jest wdzięczny za wszystko, co dostaje. Jeśli poszukuje szczęścia zbyt daleko, to ma sytuacje podobna jak z okularami. Nie widzi ich, a ma je przecież na nosie. Tak blisko! Jakże możemy być kiedykolwiek szczęśliwi, jeżeli zawsze wszystkiego oczekujemy od innych? Bóg dał każdemu człowiekowi coś, czym potrafi innych uszczęśliwic

Dlaczego cdn2.jpg

Mijały dni, tygodnie, miesiące a to, co ich łączyło było ...

Mijały dni, tygodnie, miesiące a to, co ich łączyło było ponad wszystko, i oni słonce, ani deszcz, ani noc ani dzień nie mógł ich rozłączyć, ale w życiu każdego są dobre i złe chwile i jemu temu prostemu człowiekowi też przydarzyły się te złe, dopadły go problemy, posmutniał, opuścił nisko głowę wpatrzony w ziemie, cierpiał a słowa w jego ustach straciły barwę, blask, sile. Ludzie szybko spostrzegli, ze dzieje się z nim coś niedobrego, jest coś nie tak, jego opowiadania straciły to, co było najwartościowsze, słowa straciły dusze. W oczach człowieka pojawił się strach, na twarzy malował smutek i ból. A pogoda i radość gdzieś odeszły. To było widać i to się czuło, ze szuka prosi błaga o pomoc, ale nikt ze słuchających nie chciał mu podać ręki, pomóc a i słuchaczy było coraz mniej, bo stracił ten dar opowiadania sercem, dusza, nie, nie stracił oddał go osobie, która bardzo, bardzo mocno pokochał, której oddał ofiarował wszystko, siebie, swoje życie, radości i smutki, właśnie tej przycupniętej gdzieś przy ścianie postaci, dla której bilo jego serce, dla której oddal, zaprzedał duszę. A ona no cóż przestraszyła się tego, co było wokół niego, tego smutku, bólu, goryczy prozy życia, nie chciała tego z nim dzielić, Dobrze było o tym słuchać, czasem uronić łzę, kiedy opowiadał, a kiedy kończył wystarczyło otrzeć lży i można było o smutku zapomnieć. Niestety w życiu jest inaczej i wszystko bardziej boli, bardziej się czuje. Przestraszyła się tego i uciekła nie chciała, możne nie umiała dzielić tego z nim, pragnęła radości życia a nie smutku, który go otaczał, snuł się za nim cieniem i przygnębiał tak do końca. Nie potrafiła zrozumieć docenić zobaczyć w nim człowieka, widziała tylko oczami wyobraźni to, o czym opowiadał. Kiedy czar opowieści prysł, kiedy oddal ten dar mówienia sercem również i skończyło umarło w niej to, co ciągnęło ja w jego stronę? Niektórzy mówili, ze znalazła innego, ze inny stał się malarzem obrazów, iluzji, marzeń. Czy to prawda? Zapytać by trzeba jej a to chyba niemożliwe. Został sam, ze swoim bólem, rozdartym sercem, żalem do całego świata i ludzi, bo i ludzie się od niego odwrócili, przestali słuchać jego opowieści, nie potrafił już opowiadać, mówić tak pięknie, w jego słowach brzmiał tylko smutek, zal tęsknota, nie potrafił odnaleźć tego, co odeszło razem z jego największym skarbem, aniołem, jego całym życiem, z tym, co dawało mu siły, chęć do tego, aby chciało się chcieć. Czuł, że ktoś, kto był wszystkim, dla kogo żył, i chciał żyć, dla kogo ofiarował siebie tak do końca, bardzo go zawiódł, okłamał, oszukał w jakiś tam sposób nawet zdradził. Podeptał wszystko, co złożył u jego stóp, to było straszne i przygnębiło go do końca, samotność, bezradność i to, że odeszła, zawiodła go osoba, której ofiarował, oddał wszystko, wszystko jej poświecił. A ta skromna, pogodna, ciepła istota, zapatrzona w niego, kiedy dopadły go koszmary zrobila cos, co chyba nikt nie potrafi zrozumieć wyparła się go, przed całym światem, nawet przed sama sobą. I choć tak wiele mu zawdzięczała to nie potrafiła nigdy docenić tego, co dla niej zrobił, oddal, a nawet poświecił. Ów samotny, zmęczony, zrujnowany człowiek jednak mimo to bardzo ja kochał,

Anioł Drugiej Szansy cdn.jpg

Stary przeczuwa już, ze jego Zycie zbliża się do Wielkie ...

Stary przeczuwa już, ze jego Zycie zbliża się do Wielkiego Końca, robi w pamięci bilans życia... i tak jak się spodziewał, nie wypadł on "in plus". Przypomniał sobie wszystkie zmarnowane szanse na szczęśliwe życie, niezrealizowane marzenia odkładane później, ciągle rozpamiętywanie strat i szkód, chwile szczęśliwości, które przeminęły nie pozostawiając w duszy nic, niewłaściwe wybory, pomijanie piękna. Ludzie, których mógł uczynić szczęśliwymi tworzyli na jego liście długą kolejkę, tych szczęśliwych było zadziwiająco mało. Wszystko to przygnębiło go bardzo i skłoniło do smutnych rozmyślań. - Życie powinno się przeżyć najlepiej jak to możliwe, najwspanialej, najpełniej - pomyślał i zdumiała go prostota tej prawdy - i wcale nie chodzi o szaleństwo czerpania całymi garściami, ani o ciągłe wygrywanie, ani o życie na wysokim poziomie. Chodzi o życie zgodne z zasadami miłości, dobra, piękna... poszukując tego i dbając o to, gdy już zostanie znalezione, żyjemy prawdziwie szczęśliwie. I właśnie teraz, gdy pojąłem jak powinno się żyć, przychodzi mi odejść, a życie zakończyć. Po tych słowach wielki smutek wtargnął w głąb serca Człowieka i pozostałby tam pewnie na zawsze, gdyby nie pojawił się przed nim, w świetle Nadziei i Miłości, Anioł. Zbliżył się Anioł do niego, a sama obecność Anioła nadzieja zalała serce Starego Człowieka. Wtedy Serce poznało, ze Anioł ten to Anioł Drugiej Szansy. - Daj mi jaszcze czas, bym mógł poprawić swoje życie.- poprosił Anioła ośmielony jego łagodnym spojrzeniem - Pozwól mi naprawić wszystkie moje błędy, kierując się tym razem głosem serca. Serca, którego przyznaje, do tej pory nie słuchałem, którego głos lekceważyłem, którego rady odkładałem "na później". Anioł nie odpowiedział, zamyślił się, spoważniał, a w spojrzeniu pojawił się smutek. Wydawało się Staremu Człowiekowi, ze nigdy nie nadejdzie odpowiedz, aż wreszcie Anioł rzekł: - Słyszałeś w sobie głos Mądrego Serca a nie słuchałeś Go. Serca, które do ciebie krzyczało, przez ciebie płakało i wyrywało się do spraw i rzeczy ważnych, ale nie traktowałeś tego poważnie. Ośmieszałeś Serca głos. Ja już dla ciebie nic zrobić nie mogę. - Przecież jesteś Anielom Drugiej Szansy - obudziło się w Starym pragnienie przeżycia Szczęścia - przyjdź później, przecież każdemu trzeba dać szanse, pozwól mi spróbować życia po raz drugi. - Ale my dziś właśnie spotykamy się po raz drugi... Słyszałeś Głos Mądrego Serca, a to znaczy, ze życie, które dziś kończysz było twoja ostatnia szansa na szczęście. Nie wykorzystałeś jej. I zrozumiał Stary Człowiek jak boli świadomość utraconej szansy na Szczęście, Dobro i Piękno. I odszedł tedy Anioł Drugiej Szansy czynić innym dokładnie to co mu przykazano. Słyszysz czasami zagłuszony głos twego Serca? To oznacza, ze ktoś daje Ci ostatnia szanse na Szczęśliwe Życie. Kolejnej szansy już nie będzie. Korzystaj z tej. Głos twego Mądrego Serca wskazuje Ci drogę do Szczęścia. Słuchaj go, bo właśnie teraz trwa Twoja ostatnia szansa. Korzystaj z niej. Podążaj za głosem Serca. Mariusz Olinski

Anioł Drugiej Szansy.jpg

Anioł Drugiej Szansy Gdy Dobry Bóg stworzył już w ...

Anioł Drugiej Szansy Gdy Dobry Bóg stworzył już wszystko to co miał do stworzenia na Tym Świecie i zrobił to dokładnie tak jak chciał, odpoczywał w towarzystwie Anioła, podziwiając swe dzieło. Z zadowoleniem przyglądał się Szczęściu, Miłości, Dobru, Pięknu, podobała Mu się Radość i Skromność, Mądrość i Wolna Wola... i Wolna Wola? Tu zamyślił się , zastanowił i przyjrzał uważnie Wolnej Woli. Nie odrywając spojrzenia od niej rzekł do siedzącego obok Anioła: - Wbrew temu co będą mówili niektórzy zapamiętaj,- jest to Najlepszy Świat... ale ona - wskazał ruchem głowy Wolna Wole - wygląda tu jak prezent dla Szatana.- skrzywił się - Spójrz! Wodzi na pokuszenie, pozwala na złe uczynki, hmmm... pozwala nawet sprzeciwić się Mojej Woli... Coś z nią zrobić trzeba, ale zrezygnować z niej jednak nie mogę. Jest tu potrzebna. Trwali tak chwile w zamyśleniu patrząc na Świat - Najlepszy z Możliwych. - Dobry Boże, Twoje dzieło tworzenia Świata ukończone już zostało i, jak powiedziałeś słusznie, jest to Najlepszy Świat, bez względu na to co mówią inni. Powiedz więc, czy jeśli cokolwiek zmienisz, Najlepszy Swift nie stanie się wtedy gorszy? - Prawda to, dlatego tez to, co uczynię dla Człowieka, nie będzie należało do jego Świata. Będzie to rzecz z innego świata. Oddzielać go będzie od niej Granica Życia. - Doprawdy nie pojmuje Twego zamysłu - powiedział spokojnie Anioł, który zdążył się już do tego przyzwyczaić. Stwórca spojrzał jeszcze raz na Cały Boży Świat i rzekł: - Jeśli wszystko pozostanie tak jak jest teraz, zbyt wielu ludzi pobłądzi, straci Szczęście i znajdzie swoje miejsce w Piekle. - Stworzyłeś Panie dla nich Piekło?- zapytał Anioł a zaskoczenie odmieniło jego Anielski wyraz twarzy. - Nie. Piekła się nie tworzy. Piekło jest głębokim i wiecznym doświadczaniem nieodwracalności Złego. Piekło to świadomość utraconej na zawsze szansy na Szczęście, Dobro i Piekło. Aby Człowieka przed tym uratować powiem ci co uczynisz. Pójdziesz pośród ludzi i każdemu, kto cię o to poprosi, dasz druga szansę na Zycie w Szczęściu. Pomożesz każdemu w tym, by za drugim razem mógł w lepszy sposób przeżyć swoje życie. Ale, aby nie był w tym wyrachowany i cyniczny, odbierzesz mu pamięć poprzedniego życia. Nie pozbawiaj go jednak szansy na unikanie błędów uprzednio popełnionych. Posłuż się w tym celu Sercem Człowieka. Pozostawisz w Nim okruchy pamięci poprzedniego życia. Dlatego Serce najlepiej będzie wiedziało jak korzystać z Wolnej Woli i jakich w życiu dokonywać wyborów. Pamiętaj jednak, ze każdy człowiek możne skorzystać tylko raz z twojej pomocy... Aniele Drugiej Szansy. Tak powiedział Dobry Bóg i tak się stało... jak zawsze zresztą. I odszedł tedy Anioł Drugiej Szansy czynić to co mu przykazano. Gdzieś na Świecie, w małym pokoiku, prawie nikomu nie znany Stary Człowiek, zbliża się do Granicy Życia Swego. Życia Zwykłego, bo jest, jak to mówią, Dobrym Zwykłym Człowiekiem. Nikomu nie wyrządza krzywdy, zawsze kieruje sie "zdrowymi" zasadami, nie czyni zła i nie pozwala go czynić sobie. Życie przeżył "poprawnie" i nawet "dostatecznie dobrze", ale nie jest szczęśliwy? Stary przeczuwa już, ze jego Zycie zbliża się do Wielkiego Końca, robi w pamięci bilans

Bajka o nadziei 2 cdn.gif

Nie miał pieniędzy, więc postanowił nająć się jako ogrod ...

Nie miał pieniędzy, więc postanowił nająć się jako ogrodnik i pomagać ludziom w uprawie ich roślin. Każdego dnia chłopiec przemierzał rwąca rzekę w swej malej łódeczce by pracować w ogrodach innych ludzi i za zarobione pieniądze kupować cegły na mur chroniący jego winnice. Zaprzyjaźnił się tez z ludźmi z wioski, wspólna praca bardzo ich do siebie zbliżyła. Jednocześnie rozpoczął mozolna pracę w swoim ogrodzie, rozsadzał krzewy, przygotowywał kolejne kawałki ziemi pod oprawę, mozolnie budował mur cegła po cegle, by chronić winnice na wypadek pożaru. Jednak ciężka praca i pokonywanie rwącej rzeki mała łódka powoli wyczerpywało jego siły, tak, ze czasami po powrocie z wioski nie miał już siły na pracę w swoim ogrodzie, jedynie na ułożenie kolejnej warstwy przywiezionych cegieł. Zaczął zaniedbywać swoją winnice, za to ogrody ludzi, w których pracował, piękniały z tygodnia na tydzień. Ludzie, dla których pracował bardzo go polubili z troska patrzyli na jego zmęczone, spracowane ręce i na oczy, które zdawały się tracić swój blask... Pewnego dnia stary ogrodnik, któremu pomagał w pracy w ogrodzie zapytał, co go trapi. Chłopiec opowiedział staruszkowi, ze brakuje mu sil i czasu na prace we własnej winnicy, stary ogrodnik z pięknym i szczerym uśmiechem zaproponował mu pomoc. Chłopiec ucieszył się, ale potem ze smutkiem zauważył, ze jego łódka jest za mała na to, by przewieźć ich obu na drugi brzeg, a inaczej nie można się było tam dostać. Ze spuszczona ze zmęczenia i smutku głową podszedł do brzegu rzeki, z dala widać było piękny, wysoki mur, który chronił jego winnice. Jakże był majestatyczny na tle zachodzącego słońca! Gdyby tylko na rzece zbudować most? No tak, most, ale skąd wziąć budulec, skąd wziąć cegły... Jakie to proste! Przecież cegieł, na które zapracował wystarczyłoby na solidny most, przecież mógł rozebrać mur i poprosić ludzi z wioski by pomogli mu w budowie mostu, by pomogli mu w pracy przy odbudowywaniu jego winnicy... Wszystko co robimy, czego sie podejmujemy, każda myśl i każdy talent w nas złożony są jak cegły - tylko od nas zależny czy użyjemy ich do budowania murów, które odgrodzą nas od ludzi i od miłości, czy użyjemy ich do budowania mostów, które pozwolą czasami przejść do drugiego człowieka, przekroczyć trudną i rwąca rzekę, które pozwolą innym przychodzić do nas...

Bajka o nadziei.gif

Bajka o nadziei Choćbyś został sam, choćbyś nie umi ...

Bajka o nadziei Choćbyś został sam, choćbyś nie umiał żyć, wierzę, że odmieni Cie nadzieja... W pięknej dolinie, u stóp cudownych, zalanych słońcem gór była tętniąca śpiewem i radością wioska. Dolina odgrodzona była od świata z jednej strony pasmem pięknych gór, z drugiej strony wąska, ale bardzo rwąca rzeka. Ludzie, którzy w niej żyli byli naprawdę zadowoleni z życia, żyjąc z uprawy winogron. Winnice cudnie wypełniały całą dolinę i wydawało się, że stanowią cel i sens życia jej mieszkańców. Wiele trudu i pracy trzeba było włożyć w wielkie przestrzenie wypełnione krzewami. Każdej wiosny ludzie z drżeniem serca witali pierwsze promienie słońca - czy już na stałe zagości w dolinie, czy będzie dość łaskawe, by ogrzewać delikatne paki rodzących się do życia krzewów. Latem z pewnym niepokojem patrzyli na słonce, czy nie spali zbytnio swymi promieniami ziemi, w której płynęły życiodajne soki, czy będzie wystarczająco dużo deszczu by nadać soczystej barwy liściom, by rośliny miały sile do życia. Wczesna jesienią konieczne było chronienie owoców przed nagłymi atakami mrozu schodzącego czasami niespodziewanie z wysokich gór. Dzień zaczynał się w wiosce od pełnego niepokoju spojrzenia na winnice i kończył otarciem potu po zakończonej pracy na polu. Uprawa winorośli była wszystkim, co ludzie ci mieli, co sprawiało, że żyli... Pewnej jesieni w wiosce wybuchł wielki pożar, który spalił wszystkie uprawy i wszystkie domy, spalił tez mosty na rzece. Wielu ludzi zginęło w pożarze, a ci, którzy ocaleli, nie zdecydowali się na odbudowywanie swoich domów, zbyt wiele bólu wiązało sie z tym miejscem, uprawy wypalone były do korzeni... Spalona dolina pokryta byla popiołem, pełna zgliszczy, wydawało się, że zamarło w niej życie... Jednak pozostał w niej mały chłopiec, którego rodzice dawno zmarli i byli pochowani na miejscowym cmentarzu. Nikt o nim nie pamiętał wszyscy zajęci byli własnymi stratami i bólem, wiec w końcu został w opuszczonej dolinie sam. Nie bardzo miał dokąd iść, bo tu było wszystko, co kochał i co było dla niego ważne. Z trudem przetrwał zimę dzięki zapasom, które wygrzebał spod ruin zwalonych domów. Pewnego wiosennego poranka, kiedy udał się na poszukiwanie pożywienia zobaczył kilka zielonych listków nieśmiało wyrastających z ziemi na tuz przy zboczu góry. Z drżeniem serca i z drżącymi z radości, ale i niepewności dłońmi podszedł do tego cudu wynurzającego się z ziemi - ku jego radości liście okazały się być liśćmi winorośli! Ogień nie strawił wszystkiego, pozostał korzeń, była to szansa na odbudowanie kawałka winnicy. Jakże cieszył się tym wyrastającym z ziemi, bezbronnym i delikatnym krzewem. Jego oczy nabrały blasku, w sercu zaświtała nadzieja. Chłopiec od razu oczyścił przestrzeń wokół drobnej roślinki i zaczął się nią opiekować, postanowił wybudować wysoki i gruby mur wokół swojego kawałka ziemi, by nigdy już żaden ogień nie mógł mu zagrozić. Jedyne, co do tej pory umiał, to uprawa winnic, byl rolnikiem a nie budowniczym, nie znał się na budowaniu murów. Na brzegu rzeki znalazł stara łódkę, postanowił udać sie do ludzi mieszkających po drugiej stronie rzeki i kopić od nich cegły i zaprawę murarską. Nie miał pieniędzy, w

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin