Encyklopedia II wojny światowej - Japonia.avi

skydd / ENCYKLOPEDIA HISTORII / ENCYKLOPEDIA II WOJNY ŚWIATOWEJ - BOGUSŁAW WOŁOSZAŃSKI / Encyklopedia II wojny światowej - Japonia.avi

Download: Encyklopedia II wojny światowej - Japonia.avi

Pobierz plik

160,69 MB

Czas trwania: 19 min 49 s

Japonia w II Wojnie Światowej
Niektórzy historycy za początek wojny światowej uznają wojnę chińsko-japońską, rozpoczętą 7 lipca 1937 roku najazdem wojsk japońskich, jednakże aż do 1941 roku konflikt ten pozostawał lokalny.
W dniu 27 września 1940 roku Niemcy, Włochy i Japonia podpisały „Pakt trzech”, który rozgraniczał strefy wpływów tych państw oraz głosił wszechstronną współpracę stron. W myśl postanowień paktu Japonia miała respektować przywództwo Niemiec i Włoch w ustanowieniu nowego ładu w Europie, a Niemcy i Włochy przywództwo Japonii w ustanowieniu nowego ładu w Wielkiej Azji Wschodniej. Po podpisaniu tego paktu Japonia nie ukrywała swoich apetytów imperialnych w Azji i na Pacyfiku, co musiało się skończyć konfliktem. Klęska Francji i Holandii w Europie w 1940 roku stworzyła Japonii szansę na stosunkowo łatwe opanowanie kolonii tych państw w Azji. Do lipca 1941 Japończycy zakończyli przy aprobacie rządu Vichy, obsadzanie swymi garnizonami Indochin francuskich. Stany Zjednoczone obok Wielkiej Brytanii i Holandii zastosowały sankcje gospodarcze wobec agresora. W Japonii zaczęły zwyciężać nastroje antyamerykańskie.
7 grudnia 1941 roku Japończycy zaatakowali z lotniskowców amerykańską bazę Pearl Harbor na Hawajach. Zniszczono na ziemi większość samolotów. W porcie zatopiono dwa nowoczesne pancerniki, a kilka dalszych okrętów zostało poważnie uszkodzonych. W ciągu dwóch godzin trzon floty amerykańskiej na Pacyfiku został sparaliżowany. Ocalały jedynie trzy lotniskowce znajdujące się w chwili ataku poza bazą. Tego samego dnia samoloty japońskie zaatakowały lotniska na Filipinach.

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

skydd

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

Encyklopedia II wojny światowej - Zbrodnia i kara cz.2.avi

Akt oskarżenia 6 października 1945 r. opublikowany zost ...

Akt oskarżenia 6 października 1945 r. opublikowany został akt oskarżenia przeciwko 21 dygnitarzom hitlerowskim, którzy mieli być sądzeni w pierwszym, najważniejszym procesie przed MTW. Liczący ok. 25 tys. słów dokument został podzielony na cztery główne punkty, odpowiadające zarzutom, jakie postawiono oskarżonym. Były to: •Spisek w celu dokonania zbrodni określonych w punktach 2, 3 i 4 aktu oskarżenia •Zbrodnie przeciw pokojowi - czyli planowanie, przygotowanie i prowadzenie wojny agresywnej lub wojny prowadzonej z pogwałceniem umów międzynarodowych •Zbrodnie wojenne - czyli pogwałcenie praw i zwyczajów wojny, i •Zbrodnie przeciwko ludzkości - czyli "Mordowanie, eksterminacja, ujarzmianie, deportacja i inne nieludzkie czyny popełnione na ludności cywilnej przed i podczas wojny", a także "prześladowanie z przyczyn politycznych, rasowych i religijnych". Miejsce procesu Wybór Norymbergii jako miejsca procesu głównych zbrodniarzy hitlerowskich nie był przypadkowy. To właśnie w tym miejscu odbywały się w latach 30 słynne "Parteitagi" z udziałem hitlerowskich bonzów. Tam również uchwalono w roku 1935 tzw. "Ustawy Norymberskie", które odebrały prawa obywatelskie niemieckim Żydom. Fakt, że proces najważniejszych przestępców nazistowskich odbywa się właśnie w Norymberdze miał mieć znaczenie symboliczne. Innym - bardziej pragmatycznym powodem, dla którego Norymberga została wybrana na miejsce procesu było to, że w mieście tym znajdował się odpowiednio duży, a przy tym w niewielkim tylko stopniu uszkodzony wskutek bombardowań gmach sądu - szumnie nazwany Pałacem Sprawiedliwości. Proces rozpoczął się 20 listopada 1945 r Wyrok w pierwszym procesie norymberskim ogłoszony został 1 października 1946 r. Dwunastu oskarżonych skazanych zostało na karę śmierci przez powieszenie. Byli to •Martin Bormann (sądzony zaocznie) •Hans Frank •Wilhelm Frick •Herman Goering •Alfred Jodl •Ernest Kaltenbrunner •Wilhelm Keitel •Joachim von Ribentropp •Alfred Rosenberg •Franz Sauckel •Arthur Seyss Inquart •Julius Streicher. Trzej oskarżeni - Walter Funk, Rudolf Hess i Erich Raeder skazani zostali na karę dożywotniego więzienia. Niższe kary więzienia wymierzono czterem oskarżonym: Baldur von Schirach i Albert Speer - po 20 lat, Konstantin von Neurath - 15 lat i Karl Donitz - 10 lat. Trzej oskarżonych - Hansa Fritsche, Franza von Papena i Hjalmara Schachta uniewinniono. Egzekucja skazanych na karę śmierci odbyła się w nocy 16 października 1946 r. Wykonał ją zawodowy kat amerykański, sierżant John C. Wood z Teksasu. Ciała powieszonych zostały spalone w krematorium a prochy wrzucone (jak się późnej okazało) do Izery. Z pozostałych skazanych, orzeczoną karę więzienia w całości odbył Karl Donitz, a także skazani na 20 lat więzienia Baldur von Schirach i Albert Speer. Do końca życia (zm. W 1987 r.) przebywał w więzieniu skazany na dożywocie Rudolf Hess. Pozostali skazani zostali zwolnieni przedterminowo - przy czym najdłuższy okres odbywania kary wynosił w przypadku jednego z nich (Waltera Funka, skazanego na dożywocie) 11 lat.

Encyklopedia II wojny światowej - Pętla.avi

Błędy popełnione przez Adolfa H. i jego współpracowników ...

Błędy popełnione przez Adolfa H. i jego współpracowników, można podzielić na te o znaczeniu taktycznym i na te o znaczeniu strategicznym. Ale w sumie, tak czy inaczej, były nikłe szanse na wygranie wojny od samego początku jej wywołania, głównie z tego powodu, że, jak mówi przysłowie, "im dalej w las, tym więcej drzew". Podstawowym problemem przed jakim Hitler stawał od początku, było istnienie dwóch wielkich państw, które swoimi zasobami (Rosja - ludzkimi, USA - gospodarczymi) biły Niemcy i ich sojuszników na głowę. O ile mozna sobie wyobrazić podpisanie pokoju z Rosją (to nie ta sama Rosja, rozbita wewnętrznie, co w I WŚ), choć polityka prowadzona względem ludności Rosyjskiej skazywała Niemców na rosnący opór, o tyle Stany Zjednoczone, od czasu I WŚ, mimo pewnej zachowawczosci, znały już swoje miejsce "strażnika" światowego ładu i czekały tylko na moment, w kórym mogły to udowodnić. W momencie, gdy decydowały sie losy wojny w Europie (lata 1942 i 1943) Amerykanie byli juz na prostej drodze do pozyskania broni jądrowej. Nawet więc, gdyby nie przystapili wcześniej do wojny, i gdyby wszystkie państwa europejskie wczesniej uległy Niemcom, Amerykanie świadomi znaczenia broni o charakterze strategicznym, mieli i tak wielkie możliwości do zatrzymania Niemiec. Wojna od początku była więc przegrana, bo od początku było wiadomo, że prędzej czy później USA wejdą do niej jako przeciwnik Niemiec. Elementy taktyczne przesądziły na pewno o czasie trwania II WŚ i tu decydujące znaczenie miały zarówno błedne decyzje podejmowane przez Niemców w konkretnych dziedzinach produkcji zbrojeniowej, błędy w rozpoznawaniu ważności celów militarnych, oraz błędy w polityce zagranicznej (np. brak powiązania działań Japonii z działaniami niemieckimi). Jak sie pózniej okazało największe znaczenie miało jednak zmuszenie (świadome lub nie) do emigracji do USA tych naukowców żydowskiego pochodzenia, którzy wolnemu światu dali bombę atomową.

Encyklopedia II wojny światowej - Siła pancerza.avi

1 Samodzielna Brygada Spadochronowa – wielka jednostka p ...

1 Samodzielna Brygada Spadochronowa – wielka jednostka powietrznodesantowa Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, sformowana w Wielkiej Brytanii podczas II wojny światowej. W założeniach brygada miała wziąć udział w walkach w Polsce. Ostatecznie została użyta przez aliantów w operacji "Market Garden". 1 Samodzielna Brygada Spadochronowa została powołana na wniosek płk. dypl. Stanisława Sosabowskiego. Naczelny Wódz gen. Sikorski rozkazem z 9 października 1941 przemianował 4 Brygadę Kadrową Strzelców na 1 Samodzielną Brygadę Spadochronową. Jej skład wzmocniony został żołnierzami 2 Batalionu Grenadierów. Mimo braku odpowiedniej ilości samolotów transportowych oraz sprzętu powietrzno-desantowego, a także szkół spadochronowych, Sosabowski nie poddał się. Przy realizacji planu przyświecała mu myśl "Najkrótszą drogą" do Ojczyzny. W założeniu dowódcy, jednostka ta miała być wykorzystana do wsparcia powstania powszechnego w okupowanej Polsce i jako jedyna jednostka polska nie podlegała wówczas dowództwu brytyjskiemu. Jednostka została sformowana w Szkocji, a żołnierze sami budowali potrzebny sprzęt, na którym zdobywali odpowiednie przeszkolenie spadochronowe (np. wieże spadochronowe). W 1942 przybyło znaczne uzupełnienie osobowe z obozów jenieckich z ZSRR. Stan liczbowy w 1944 roku wzrósł do ok. 2200 żołnierzy. Na skutek nacisków Brytyjczyków brygada weszła w skład 1 Alianckiej Armii Powietrzno-Desantowej z dniem 6 czerwca 1944 i ostatecznie została podporządkowana dowództwu brytyjskiemu. Brytyjczycy wymusili zgodę sztabu głównego PSZ na użycie brygady w operacjach w zachodniej strefie operacyjnej na kontynencie. Brygada została przeniesiona do Anglii, gdzie przeszła intensywne szkolenie na nowym sprzęcie i pierwsze ćwiczenia w skokach w sile całej brygady. Takie ćwiczenia nie były wcześniej możliwe, ponieważ alianci nie chcieli udostępnić samolotów. W sierpniu brygada była gotowa do walki. Kiedy 1 sierpnia wybuchło powstanie warszawskie, brygada przygotowywała się do zrzutu nad Polską – ignorowano przyporządkowanie Polski w międzyalianckich uzgodnieniach do radzieckiej strefy operacyjnej, o którym rząd emigracyjny i sztab główny były poinformowane. Mimo próśb gen. Tadeusza "Bora" Komorowskiego i gen. Sosabowskiego (otrzymał awans 15 czerwca 1944) brygada nie została skierowana do kraju, ale wzięła udział w największej operacji powietrzno-desantowej II wojny światowej, noszącej kryptonim "Market-Garden". Desant Polaków odbył się w trzech rzutach, w dniach 17-24 września pod miejscowością Driel. Rzut spadochroniarzy poniósł straty, gdyż Polacy lądowali na głowach Niemców, którzy otworzyli ogień do będących jeszcze w powietrzu spadochroniarzy. W czasie kilkudniowej walki Polacy ponieśli wielkie straty, zwłaszcza podczas przeprawy przez Ren. 26 września brygada została wycofana do Anglii w celu uzupełnienia strat wynoszących 23% stanu osobowego. Na kontynent powróciła w maju 1945, ale bez usuniętego pod naciskiem brytyjskim gen. Sosabowskiego, jako jednostka okupacyjna i pozostała tam do momentu rozwiązania w 1947.

Encyklopedia II wojny światowej - Kilka najdłuższych d....avi

Encyklopedia II wojny światowej - Kilka najdłuższych dni cz.2.avi

Wśród aliantów nie było jednomyślności na temat koncepcj ...

Wśród aliantów nie było jednomyślności na temat koncepcji rozstrzygnięcia wojny. Ideą brytyjskiego premiera Winstona Churchilla było uderzenie od Afryki na Bałkany, które nazywał „miękkim podbrzuszem Europy”. Sprzeciw wobec tej idei wyrażali Amerykanie, postulujący uderzenie wprost z Wielkiej Brytanii na Francję. Amerykanów stanowczo popierał Stalin, który uważał za konieczne utworzenie „drugiego frontu” dla odciążenia frontu wschodniego. Podczas konferencji Roosevelta (prezydenta USA) i Churchilla w Casablance w styczniu 1943r. i w Waszyngtonie w maju tegoż samego roku przyjęto kompromis, ustalając, że główny wysiłek inwazyjny będzie nakierowany ku brzegom francuskim, na Włochy południowe natomiast zostanie wykonane wcześniej pomocnicze uderzenie

Encyklopedia II wojny światowej - Wojna o pogodę.avi

Pogoda od zawsze miała decydujący wpływ na to jak toczył ...

Pogoda od zawsze miała decydujący wpływ na to jak toczyły się wojny, nie tylko lokalne, lecz także te ogólnoświatowe. Oto dwa ciekawe przykłady z okresu Pierwszej i Drugiej Wojny Światowej. Pierwsza Wojna Światowa W połowie Pierwszej Wojny Światowej na alpejskim froncie bój toczyły ze sobą oddziały włoskie i austriackie. Żołnierze ubrani w mundury zupełnie nieodpowiednie na panujące w górach warunki, walczyli nie tylko z wrogiem, ale również ze swoimi słabościami. Kiedy zwycięstwo nie przechylało się na żadną ze stron żołnierze postanowili wykorzystać naturę do osiągnięcia swoich zamierzeń. Pierwsze wpadły na to oddziały włoskie, które zawędrowały na znaczną wysokość i doczekały momentu, kiedy Austriacy znaleźli się pod nimi. Stało się to 13 grudnia 1916 roku, po tygodniowych śnieżycach, które zakończyły się nagłą odwilżą. Żołnierze celowo podcięli masy śniegu, które w formie lawiny runęły w dół, wprost na oddziały austriackie. Zostały one zasypane milionem metrów sześciennych śniegu. W momencie uderzenia w wojska austriackie czoło lawiny miało wysokość aż 200 metrów, a ciśnienie w masach śniegu sięgało 5 ton na metr kwadratowy. Żołnierze nie mieli żadnych szans na przetrwanie. W ciągu kilku minut pod zwałami białego puchu zginęło 500 austriackich żołnierzy. W kolejnych dniach wojny lawiny wywoływali zarówno Włosi jak i Austriacy, co doprowadziło do śmierci aż 10 tysięcy osób po obu stronach. To było jednak z najbardziej zabójczych wykorzystać natury do działań wojennych. Druga Wojna Światowa Pierwsze miesiące II Wojny Światowej były wstępem do wyjątkowo srogiej zimy, która na przełomie 1939 i 1940 roku zapanowała w północnej, środkowej i wschodniej Europie. Wówczas też wybuchła wojna radziecko-fińska, która skończyła katastrofą militarną Armii Czerwonej. Finlandia mimo, że utraciła część terytorium, zdołała obronić swoją niezawisłość. Temperatura nad jeziorem Ładoga, gdzie rozgrywał się jeden z najważniejszych etapów wojny, nocami temperatura spadała aż do minus 40 stopni. Tęgi mróz najbardziej dał się we znaki Rosjanom pochodzącym z zachodu ZSRR, gdzie temperatura zwykle nie spada poniżej minus 30 stopni. Finowie byli zaś przyzwyczajeni do tak sporych spadków temperatury. Syberyjskie powietrze sprowadzane było nad pogranicze ZSRR i Finlandii za pomocą potężnego wyżu stacjonującego w połowie lutego nad Morzem Białym. Pogoda. Sprzymierzeniec i wróg człowieka. Ludzkość zna wiele konfliktów: człowiek przeciwko człowiekowi, naród przeciwko narodowi. Ale najbardziej dramatyczną walką jest zmaganie człowieka z nieujarzmioną naturą. Na przestrzeni dziejów powodzie, huragany, klęski nieurodzaju, mrozy i susze zebrały więcej ofiar śmiertelnych niż strzały, kule czy bomby atomowe.

Encyklopedia II wojny światowej - Droga do wojny.mpg

Gdy Adolf Hitler w 1933 roku został kanclerzem III Rzesz ...

Gdy Adolf Hitler w 1933 roku został kanclerzem III Rzeszy nikt nie spodziewał się jeszcze, że były kapral rozpęta najstraszliwszą wojnę na świecie. Hitler po kolei eliminował swoich wrogów, a nawet byłych przyjaciół, parł do jeszcze większej władzy. Jego marzenia ziściły się gdy w 1934 roku zmarł Paul Hindenburg - dotychczasowy prezydent III Rzeszy, wówczas Hitler postawił się ponad prawem i ogłosił się Füührerem. Po kolei łamał postanowienia traktatu wersalskiego. Hasłem hitlerowskiej gospodarki było "armaty zamiast masła" i dokładnie obrazowało w jakim kierunku będzie się rozwijała III Rzesza. Rozbudowywano armię. W 1935 roku zaczęto tworzyć Luftwaffe, uzbrojone w najnowsze samoloty siły lotnicze. W tym samym czasie wprowadzono obowiązkową służbę wojskową, szybko powiększając armię niemiecką - Wermacht. Kilka miesięcy później Niemcy otrzymały od Wielkiej Brytanii zgodę na powiększenie Kriegsmarine (niemieckiej marynarki wojennej) do 45% tonażu floty brytyjskiej. Tym samym Wielka Brytania wydała na siebie wyrok z opóźnionym zapłonem - za kilka lat nowoczesne U-booty i niszczyciele będą niszczyć konwoje przeznaczone dla Brytyjczyków. W 1936 roku z rozkazu Hitlera wojska niemieckie wkroczyły do zdemilitaryzowanej Nadrenii. Brak reakcji ze strony mocarstw europejskich, a przede wszystkim Francji, upewnił Hitlera iż traktat wersalski nie będzie broniony za wszelką cenę. Sukcesy nazistów w Niemczech zachęciły do działania ich zwolenników w sąsiedniej Austrii. Mimo, że traktat wersalski zakazywał połączenie dwóch niemieckojęzycznych państw, to jednak zwolennicy Hitlera dokonali przewrotu 12 marca 1938 roku. Tego samego dnia wojska niemieckie wkroczyły do Austrii,a Hitler podpisał akt zjednoczenia Austrii i III Rzeszy. Zjednoczenie to nazwano Anschlussem (z niem. przyłączenie) Austrii. Miary hańby mocarstw europejskich dopełnił podpisany we wrześniu w Monachium układ monachijski. Hitler znając słaby punkt Wielkiej Brytanii i Francji zagroził wojną, jeżeli do rzeszy nie zostaną przyłączone czeskie Sudety. Niemcy sudeccy należący do NSDAP prowokowali od dłuższego czasu zamieszki, po to by ich Führer miał pretekst do przyłączenia. Czechosłowacy opuszczeni prze Francję nie mogąc liczyć na wsparcie Zjednoczonego Królestwa, wyrazili zgodę na oddanie Sudetów, wraz ze swoimi wzmocnieniami. Rok później Hitler przyłączył resztę Czechosłowacji (Czechy i Morawy). Po przylocie z Monachium do kraju ówczesny premier Wielkiej Brytani ogłosił na lotnisku, że układ monachijski uratował pokój w Europie - nawet nie wiedział jak się mylił. Niecały rok później Hitler napada na Polskę, rozpoczęła się II wojna światowa.

Encyklopedia II wojny światowej - Inwazja, której nie ....avi

Encyklopedia II wojny światowej - Inwazja, której nie było cz.2.avi

Desant morski. Morska część operacji o kryptonimie "Nep ...

Desant morski. Morska część operacji o kryptonimie "Neptun" rozpoczęła się w godzinach porannych 6 czerwca. Wzięło w niej udział 7 alianckich dywizji piechoty, które były wspomagane przez pododdziały pancerne i jednostki sił specjalnych (dwa bataliony amerykańskich rangersów oraz dwie brygady brytyjskich komandosów). Lądowanie zostało przeprowadzone na plażach oznaczonych kryptonimami: "Utah" (amerykańska 4 DP), "Omaha"(amerykańskie 1 i 29 DP), "Gold" (brytyjskie 49 i 50 DP), "Juno" (kanadyjska 3 DP) i "Sword" (brytyjska 3 DP). Na większości z nich nie napotkano silnego oporu. Wyjątkiem była 5-kilometrowa plaża "Omaha", na której straty były poważne (ok. 3000 żołnierzy). Wpływ na to miało m.in. rozmieszczenie niemieckich stanowisk ogniowych na wysokich klifach, skąd mogły swobodnie panować nad plażą oraz fakt, że czołgi, które w pierwszej fali miały wspomóc nacierającą piechotę, w większości zatonęły lub zostały zniszczone przed wydostaniem się na ląd. Siły niemieckie. Normandzkie wybrzeże stanowiło część umocnień Wału Atlantyckiego i było obsadzone przez dywizje niemieckiej 7 Armii, w skład których oprócz Niemców wchodzili wcieleni do Wehrmachtu przedwojenni obywatele polscy, a także ochotnicy z tzw. batalionów wschodnich, co ujemnie wpływało na wartość bojową tych jednostek (np. broniąca plaży Omaha 352 DP składała się w 29% z obywateli ZSRR). Doborowe niemieckie dywizje pancerne stacjonowały w głębi lądu i 6 czerwca nie zdołały wziąć udziału w walkach (z wyjątkiem grupy bojowej z 21 Dywizji Pancernej).

Encyklopedia II wojny światowej - Jeńcy cz.2.avi

Obozy żołnierzy WP, PSZ wziętych do niewoli niemieckiej ...

Obozy żołnierzy WP, PSZ wziętych do niewoli niemieckiej i sow., gł. w czasie kampanii wrześniowej 1939, francusko-niem. 1940, akcji „Burza” 1944; m.in.: Lamsdorf (Łambinowice), Woldenberg (Dobiegniew), Sagan (Żagań), Murnau, Sandbostel, Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk; 1939 w niewoli niem. ok. 420 tys. żołnierzy WP, następnie w dużej części zwolnionych; w niewoli sow. początkowo ponad 230 tys.; od końca 1939 ok. 170 tys. jeńców w 139 obozach, przewiezionych następnie do łagrów; III–IV 1940 zamordowano więzionych oficerów WP (m.in. w Katyniu). Siły zbrojne aliantów wzięły do niewoli 11,1 mln żołnierzy niem., w tym: USA — 3,8 mln, W. Brytania — 3,7 mln, ZSRR — 3,15 mln, Francja — 248 tys., Jugosławia — 194 tys.; następnie USA przekazały ok. 700 tys. jeńców do Francji, ZSRR — 70 tys. jeńców do Polski i 25 tys. do Czechosłowacji, W. Brytania — 65 tys. jeńców do Francji, Belgii i Holandii oraz ok. 50 tys. Kozaków — potomków uciekinierów z Rosji sowieckiej wraz z ich żonami i dziećmi — do ZSRR. Ponadto mocarstwa zachodnie przekazały ZSRR kilkaset tysięcy własowców (Własowa ruch). Jeńcy niem. zostali zwolnieni z obozów jeńców wojennych państw zachodnich najpóźniej do jesieni 1948; ZSRR, w którego obozach straciło życie 1,1 mln jeńców niem., zwlekał z ich uwolnieniem, ostatni jeńcy niem. wrócili do Niemiec 1955, po wizycie kanclerza K. Adenauera w Moskwie. W obozach jap. jeńcy wojenni byli pozbawieni wszelkich praw, wystarczającej żywności, pomocy lekarskiej oraz zmuszani do prac ponad siły; chorych i wycieńczonych zabijano; na jeńcach dokonywano zbrodniczych eksperymentów; spośród 132 tys. amer. i ang. jeńców wojennych w niewoli jap. zginęło ponad 35 tys., chociaż byli traktowani nieco łagodniej niż wzięci do niewoli żołnierze państw Dalekiego Wschodu, których wielka liczba jest trudna do ustalenia. Do obozów na Syberii i w republikach azjat. wywieziono kilkaset tys. żołnierzy i cywilów jap.; większość z nich została repatriowana 1947–50; 1950 rząd sowiecki oświadczył, że repatriacja jeńców (z wyjątkiem zbrodniarzy wojennych) została zakończona; w odpowiedzi władze jap. przedstawiły dane dotyczące ok. 324 tys. Japończyków, którzy nie powrócili z niewoli sowieckiej; 1953, po staraniach Międzynar. Czerwonego Krzyża, zwolniono 811 jeńców jap., a po nawiązaniu stosunków dyplomatycznych między ZSRR a Japonią — dalszych 4,5 tys.; od IX 1945 do V 1946 z niewoli chiń. powróciło do domów ok. 1,7 mln Japończyków. W czasie działań wojennych na Dalekim Wschodzie Amerykanie i Brytyjczycy wzięli do niewoli ok. 500 tys. żołnierzy jap.; rozbrojonych po kapitulacji nie deportowano, a jeńcy z obozów zostali zwolnieni. Zbrodnie popełnione w niemieckich obozach jeńców wojennych były przedmiotem procesów norymberskich i rozpraw przed sądami wielu państw; za zbrodnie w japońskich obozach jeńców wojennych odpowiadali dygnitarze jap. przed Międzynardowym Trybunałem Wojsk. w Tokio; zbrodnie popełnione w obozach sowieckich nie zostały ukarane.

Encyklopedia II wojny światowej - Kilka najdłuższych d....avi

Encyklopedia II wojny światowej - Kilka najdłuższych dni cz.3.avi

Tuż przed Dniem D operacji "Overlord" marsz. Leigh-Mallo ...

Tuż przed Dniem D operacji "Overlord" marsz. Leigh-Mallory miał do dyspozycji 3500 bombowców ciężkich, 1500 bombowców lekkich i średnich, 5500 myśliwców i 2500 samolotów transportowych. W sumie około 13000 maszyn w składzie Sprzymierzonych Sił Powietrznych. Marynarkę reprezentowało pięć formacji szturmowych przewożących po jednej dywizji każda. Szacuje się, iż adm. Ramsey dysponował: 6 pancernikami, 2 monitorami, 22 krążownikami, 93 niszczycielami, 163 eksortowcami, 366 okrętami patrolowymi i dozorowymi, 424 okrętami pomocniczymi, 224 statkami handlowymi i 4012 barkami desantowymi. Brytyjskim zgrupowaniem bojowym dowodził kontradm. Philip Vian, amerykańskim adm. A. G. Kirk. Obaj podlegali Ramseyowi. Wkróce mieli poprowadzić do boju najpotężniejszą flotę w dziejach ludzkości. Wspomnieliśmy już, iż alianci prowadzili szeroko zakrojoną akcję dezinformacyjną. Niemcy musieli zmierzyć się z setkami docierających do nich informacji i wyłowić prawdziwe doniesienia wywiadu czy stacji nasłuchowych. Jednego byli pewni - inwazja nastąpi wkrótce. Nie wiedzieli jednak, kiedy, gdzie i jakimi siłami uderzą Amerykanie oraz Brytyjczycy. Na zachodnim teatrze działań Niemcy zgromadzili 1,5 mln żołnierzy. Zgrupowano ich w 58 dywizji, w tym 9 pancernych, 1 grenadierów pancernych, 17 zmechanizowanych i 31 dywizji piechoty. Hitler zdawał sobie sprawę, iż wojska te są wystarczające do odparcia inwazji, tym bardziej że francuskich wybrzeży bronił Wał Atlantycki, którego istnienie wzbudzało grozę w całej Europie. Tymczasem sytuacja wyglądała w rzeczywistości nieco inaczej, a realia wojenne weryfikowały w znacznym stopniu plany führera o utworzeniu jedonlitego frontu zdolnego zatrzymać na zachodzie każdy atak. W listopadzie 1943 roku do Francji przybył feldmarszałek Erwin Rommel. Jego pojawienie się mocno zdeprymowało głównodowodzącego siłami niemieckimi na Zachodzie feldmarszałka Gerda von Rundstedta, który zamiast spodziewanych posiłków otrzymał ambitnego Rommla. "List Pustyni" z miejsca zabrał się do pracy, wizytując osławiony Wał Atlantycki. Niestety, raport Rommla nie mógł być pozytywny, ponieważ prace prowadzono zbyt opieszale, a ogromne fortyfikacje były fikcją. Fakt, w niektórych miejscach Wał najeżono działami i stanowiskami żołnierzy, jednak w innych częściach widoczne były poważne braki. Wizja Hitlera odnośnie budowy pasa umocnień od Skandynawii po podnóża Pirenejów były zatem ułudą, dlatego też Rommel musiał podjąć odpowiednie kroki w celu zabezpieczenia Francji. Również von Rundstedt zdawał sobie sprawę ze słabości obrony. Była to jedna z nielicznych sytuacji, w których zmuszony był zgodzić się z młodszym kolegą po fachu.

Encyklopedia II wojny światowej - Kilka najdłuższych d....avi

Encyklopedia II wojny światowej - Kilka najdłuższych dni cz.4.avi

Niestety, nie wszystko szło po myśli głównodowodzącego o ...

Niestety, nie wszystko szło po myśli głównodowodzącego operacją "Overlord". Choć żołnierzy doskonale przeszkolono, choć zgromadzono tak ogromne ilości sprzętu, alianci nie mogli wpłynąć na pogodę. 4 czerwca gen. Eisenhower zmuszony był do wydania rozkazu o odłożeniu rozpoczęcia operacji o 24 godziny. Noc z 5 na 6 czerwca i ranek 6 czerwca powinny być odpowiednie, choć i tak dalekie od optymalnych, dla przeprowadzenia lądowania. Wobec nowych informacji Eisenhower podjął decyzję: "Jestem zupełnie pewny, że trzeba dać rozkaz. Nie bardzo mi się to podoba, ale nie ma innego wyjścia. Nie widzę innej możliwości". Kiedy major Werner Pluskat znajdujący się w bunkrze nad plażą "Omaha" zobaczył flotę inwazyjną sojuszników, wpatrywał się w nią jak urzeczony. Szybko wykonał telefon do dowództwa 352. dywizji i pełnym napięcia głosem opowiedział o tym, co ukazało się jego oczom. Okręty skierowały się na prawo od niego... Operacja "Overlord" była jedną z największych w historii wojen. Jej znaczenie jest niebagatelne, gdyż w znacznym stopniu przyczyniła się ona do ostatecznej klęski III Rzeszy. Choć nie nadeszła ona tak szybko, jak w ankiecie Montgomery'ego spodziewali się dowódcy alianccy, była spowodowana ogromnym wysiłkiem Niemiec na obu frontach. Ciężko jest oszacować straty obu stron, jednak w oparciu o badania zachodnich historyków możemy podać przybliżone dane. Straty aliantów wyniosły około 10-12 tys. ludzi. Największe ponieśli Amerykanie, któzy utracili 6603 żołnierzy, w tym 1465 zabitych, 3184 rannych, 1928 zaginionych i 26 wziętych do niewoli. Kanadyjczycy utracili 946 ludzi, w tym 335 zabitych, z kolei Brytyjczycy okupili atak życiem lub zdrowiem 2500-3000 ludzi. Nie wiemy natomiast, jak przedstawiały się podobne statystyki po stronie niemieckiej, lecz straty wahały się najprawdopodobniej w przedziale od 4000 do 9000 .

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin