Uśmiech

Uśmiech podarowany.
Odbija się ciepłem uniesienia.
Oto moment, w którym zatrzymuje czas i rozpoczynam rozmyślanie.
Zdaje się czasem, że nicość to tylko forma obrony przed słabością.
A uśmiech? Dziwne, ale jawi się jako sygnał, ze jeszcze nie jest tak źle, jakby się chciało nie przeżyć.

Reakcja chemiczna wyzwolona.
Radość rozpływa się po całym ciele.
Dreszcz przeżycia.
Ciekawość doznania. I tęsknota za chwila wieczna.
Wieczna w radości, opłukana z szarzyzny dnia codziennego.
Jedni uciekają w uzależnienia, drudzy przyciągają do siebie naiwność.
Ciężko w obecnych czasach jest się cieszyć ot tak samemu z siebie.
Ciężko bo zdaje się to takie nienaturalne.

Napędzani wirem wydarzeń.
Dzień za dzień kapie przez palce.
A emocjonalność gaśnie zastępowana gmatwanina przekonań, postaw i kanonów.
Brak miejsca w życiu na prawdziwość.
Każdy musi udawać. Czy to przed druga osoba, czy nawet przed samym sobą.
Pytanie po co? W zasadzie po nic.
Po to by raczej przeżyć do następnego wschodu słońca.
Dość próżnie, nieciekawie z zamysłem, ze jeszcze nie wszystko stracone.
Że kawałek słońca świeci dla mnie.
Prawda jest jednak troszkę bardziej niż okrutna.
Ona jest prawdziwa.

Uśmiech.
Złożone z kwiecistości duszy.
Pada i rozjaśnia i nie zostawia za sobą znaków zapytania.
Jest i koniec. Bez zbędnego kontentowania codzienności.
Prośba o przyzwyczajenie czy nadanie uśmiechowi dziewiczego nastroju.
Każdy z nas wybiera po swojemu. Wybór musi być zawsze jednostronny.
Element zawieszenia świadczy jedynie o nie do końca świadomym zamyśle.
Ale i tak jest milo poczuć go na sobie.
Poczuć jak dzięki Tobie, sobie, innej osobie w środku, w nas zachodzi melodyjna reakcja.
A ciepło uśmiechu rozbrzmiewa w duszy jak wołanie do pięknego dnia.
Wiec oto poranek.
Uśmiechaj się do niego.

... Uśmiech leci daleko...

tu jestem, tu czuję naprawdę, tu kocham ...