rafal_dabrowski5

Prezent
Ulubiony
Wiadomość

widziany: 11.01.2020 17:53

84
21
4768
1949

6874 plików
10,26 GB

Ostatnio pobierane pliki

York - Mema I Tata.mp3

ziola.PDF

Kaszebscze - Note.mp3

ziola w wedliniarstwie.pdf

Bo pocałunek.mp3

Moj Tata Kupil Kleza.wav

Baby, placki i mazurki praktyczne przepisy pieczenia ....zip

Praktyczne przepisy pieczenia ciast świątecznych a mia....zip

LITWA_Chłodnik.jpg

Pasztet wołyński.jpg

berberys

Galeria

sortuj według:
nazwa
typ pliku
rozmiar
data dodania

9 KB
20 cze 15 18:47

Berberys zwyczajny (Berberis vulgaris)

Roślina popularna w medycynie ludowej, obejmująca około 170 gatunków. Surowcem zielarskim są owoce, które należy zbierać tuż przed dojrzałością, co zapobiega szybkiemu ich psuciu się , czasem wykorzystuje się młode świeże listki.
Owoce są żródłem wielu substancji czynnych, między innymi kwasów organicznych takich jak cytrynowy, jabłkowy, winowy. Znajduja się tu także cukry, pektyny, garbniki, karotenoidy, sole mineralne oraz witaminy- głównie E i C. Mają lekko kwaskowaty smak, używa się je świeże bądź suszone.
Sok z owoców berberysu poprawia pracę jelit i żołądka, działa lekko rozwalniająco, moczopędnie i żółciopędnie. Suszony berberys w formie herbatki, stosuje się przy awitaminozach, zmęczeniu, przy przeziębieniach i braku apetytu. Susz owocowy można wykorzystać w kuchni jako przyprawę, dodatek do mięs, sosów czy zup. Z owoców berberysu można przyrządzić soki, wino, syropy, można je dodawać do przetworów owocowych, poprawiają one ich smak.
Ze względu na toksyczne związki (alkaloidy)zawarte w roślinie nie wykorzystuje się korzeni, kory i suchych liści.

zachomikowany

7 KB
20 cze 15 18:47

berberys(2).jpg

zachomikowany

10 KB
20 cze 15 18:47

berberys(1).jpg

Berberys

Berberys zwyczajny (Berberis vulgaris) nazywany niekiedy kwaśnicą rośnie dziko w całej Europie (poza Grecją), a także w Azji Środkowej i w Ameryce Północnej.

U nas niegdyś był bardzo pospolity zarówno na nizinach jak i w rejonach górskich. Zaobserwowano jednak, że wiosenne stadium jednej z najgroźniejszych chorób zbóż, tzw. rdzy źdźbłowej, rozwija się właśnie na berberysie często rosnącym na miedzach w pobliżu pól uprawnych. Zaczęto więc niszczyć tę roślinę i obecnie w stanie naturalnym spotyka się berberys dość rzadko. Znacznie częściej sadzi się go w wielu efektownych odmianach w parkach i ogrodach.

Jest niezbyt wysokim krzewem, którego gałązki pokrywają liczne, trójdzielne kolce. Nad tymi ostrymi kolcami wyrastają krótkopędy z drobnymi, owalnymi listkami i żółtawymi kwiatkami. Ich kielichy, podobnie jak kielichy kwiatów mimozy zwijają się po dotknięciu.

Dawniej młode liski berberysu zjadano na surowo, podobnie jak dzisiaj sałatę, a lecznicze właściwości tej rośliny znano już w starożytnym Babilonie i w Indiach. W średniowieczu owocami berberysu leczono malarię i żółtaczkę, a z ich soku wytwarzano czerwony atrament. W lecznictwie ludowym odwary z kory i korzeni berberysu stosowano przy bolesnym miesiączkowaniu i w dolegliwościach wątroby, zwłaszcza przy kolce wątrobowej.

Korą i korzeniami barwiono także skóry, len, wełnę i bawełnę na piękny, złocisty kolor.

cd.1]

zachomikowany

10 KB
20 cze 15 18:47

berberys.jpg

cd.1]

Obecnie surowcem zielarskim są zdrowe, wyrośnięte liście berberysu (Folium Berberidis), które zbiera się wiosną a następnie suszy w przewiewnych i zacienionych miejscach oraz dojrzałe owoce (Fructus Berberidis) zbierane wczesną jesienią i suszone w suszarniach ogrzewanych, w temperaturze 50 – 60°C.

Liście berberysu zawierają liczne alkaloidy (m.in. berberynę, berbaminę, jatroryzynę i magnoflorynę) oraz związki żywicowe, garbniki, śluzy i sole mineralne. W owocach znajduje się natomiast wiele kwasów organicznych, głównie kwas jabłkowy i askorbowy, czyli witamina C, a także pektyny i cukry – głównie glukoza i fruktoza.

Alkaloidy zawarte w liściach berberysu wspomagają wydzielanie żółci i ułatwiają jej przepływ przez drogi żółciowe. Działają również przeciwgorączkowo, rozkurczowo i pobudzająco na przewód pokarmowy i układ moczowy. Dlatego też we współczesnym lecznictwie znalazły zastosowanie w leczeniu stanów zapalnych przewodów żółciowych, kamicy żółciowej i dolegliwości wątroby a także kamicy moczowej.

Alkaloid berberyna jest cennym środkiem w leczeniu tzw. leiszmaniozy skórnej, zwanej także pendyną lub zarazą bagnistą, objawiającej się powstawaniem ropiejących guzów w tkance podskórnej. Niekiedy stosuje się ją także w kuracjach odwykowych przy morfinizmie. W krajach tropikalnych berberyny używa się przy leczeniu cholery i pełzakowicy.

Owoce berberysu są pomocniczym lekiem witaminowym przy leczeniu zakażeń bakteryjnych, przeziębień i różnego pochodzenia stanów gorączkowych.

W domu można sporządzić z owoców berberysu witaminizujący odwar. Zalewa się w tym celu łyżkę rozdrobnionych owoców szklanką wrzątku, ogrzewa do wrzenia i gotuje powoli pod przykryciem około 3 minut. Po odstawieniu na 15 minut do naciągnięcia i odcedzeniu pije się go 2 lub 3 razy dziennie po jedzeniu po 1/4–1/2 łyżeczki.

Z owoców sporządza się również oryginalne w smaku soki, konfitury, dżemy i marmolady oraz nalewki i wina. Wino berberysowe zaleca się także przy zaparciach i bólach głowy. Ze względu na charakterystyczny, kwaśny smak i wysoką zawartość witaminy C berberys jest często nazywany polską cytryną.

Teresa Lewkowicz-Mosiej

zachomikowany