Siedem cnót Zawiszy Czarnego.doc

pokarmy9 / Dokumenty / Biografie / Siedem cnót Zawiszy Czarnego.doc

Download: Siedem cnót Zawiszy Czarnego.doc

Pobierz

80 KB

Siedem cnót Zawiszy Czarnego
Rycerz doskonały
Zawisza Czarny z Garbowa uchodził za wcielenie rycerskich cnót. Świadczy o tym choćby powiedzenie: „polegaj jak na Zawiszy”, które przetrwało w polszczyźnie do dziś. Już za życia osiągnął rycerską sławę w skali, która dana była nielicznym i najczęściej dopiero po śmierci. Dlaczego to właśnie on stał się polskim wzorem doskonałego rycerza, narodowym herosem?
Każda grupa społeczna świadoma swej odrębności, mająca rozwinięte poczucie wspólnoty tradycji, obyczajów, posiada własnych bohaterów – wzory do naśladowania. Dla europejskiego rycerstwa takimi bohaterami byli m.in. Achilles, Leonidas, Zygfryd, Roland i Godfryd de Bouillon. Nieprzypadkowo stoją tu obok siebie bohaterowie literaccy i historyczni. Wspólnota wojowników wyrastała bowiem z tradycji będącej mieszanką fikcji, rzeczywistych wydarzeń i historycznego sztafażu, pozwalającego umieścić w przeszłości wyjątkowe i godne pamięci wyczyny. Choć bohaterowie opowieści w większości pochodzili z odległej przeszłości – wyidealizowanego świata pierwszych rycerzy, ich czyny i ideały, jakie wyznawali, były drogowskazem dla kolejnych pokoleń rycerskich synów i aspirantów do rycerskiego stanu. W XV wieku do elitarnego grona herosów dołączył Polak Zawisza Czarny z Garbowa herbu Sulima.

Kronikarze, filozofowie i poeci chętnie podejmowali temat rycerza doskonałego, tworząc obszerną listę zalet, jakimi winien się on odznaczać. Każdy rycerz bohater musiał być człowiekiem wybitnym i nieprzeciętnym, pierwszym w boju i modlitwie. Co ciekawe, oprócz licznych zalet, często posiadał też wady. Umożliwiały one zobrazowanie duchowych przeobrażeń i niekiedy nadawały jego losom tragiczny wymiar. Podstawę etosu rycerskiego tworzyło kilka cnót wspólnych dla obyczajowości konnych wojowników w krajach łacińskiej Europy. Wybrana przez mnie siódemka składa się na pełny i spójny obraz rycerza doskonałego. Dalej spróbuję udowodnić, że Zawisza Czarny potrafił ucieleśnić każdą z nich.

Cnoty rycerskie musiały być zharmonizowane, aby zapobiec niekorzystnej dominacji jednej z nich. W zbiorze cech rycerskiego bohatera wyróżnić można pary równoważących się przymiotów, z których każdy z osobna mógł być wynaturzeniem i zaprzeczeniem ideału. Przeciwwagą wierności była sprawiedliwość, pobożności – miłosierdzie, odwagi – roztropność, zapobiegliwości – hojność, itp. Wierność, nie moderowana przez sprawiedliwość, łatwo mogła się przerodzić w bezwzględność i okrucieństwo, a pobożność, nie wsparta miłością bliźniego, nie czyniła wiernego dobrym chrześcijaninem. I na odwrót – nie można było realizować sprawiedliwości bez dochowywania wierności władcy, prawom i obyczajom, a żadna jałmużna nie zastępowała żarliwej modlitwy.

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

pokarmy9

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

Kisielewski_Stefan_-_Dzienniki.rtf

Czarodziej - Biografia Paula Coelho - Fernando Morais.pdf

Józef Wybicki.pdf

Józef Piłsudski - Z cytadeli do wolności.pdf

Biskup Jan Muskata.pdf

Swiat Mlodych - Zawisza Czarny.cbr

Józef Wybicki.doc

Emilia Plater.doc

Alfred_Einstein_Mozart.doc

Mozart Podróżnik Istnieje osobliwy rodzaj ludzi, w których rozgrywa się wieczna walka o przywództwo między ciałem i duszą, między pierwiastkiem zwierzęcym a boskim. Te przeciwieństwa, uderzające u wszystkich wielkich, w nikim może nie występują tak dobitnie, jak w Wolf-gangu Amadeuszu Mozarcie. Pierwiastek boski jest w Mozarcie tak czysty, że cała epoka widziała go tylko przez pryzmat fałszywego idealizowania. Gdybyśmy nie wiedzieli nic o jego życiu, wydawać by się nam mógł, jak Szekspir, postacią na pół mityczną, a jego koncerty fortepianowe, cztery wielkie symfonie, Don Juan i Czarodziejski flet uchodziłyby za dzieła twórczości półanonimowej, jak dramaty poety ze Stratfordu nad Avonem. Można by je wprawdzie, podobnie jak dramaty Szekspira, wyjaśniać "historycznie", z wynikiem do pewnego stopnia zadowalającym; a jednak wznosiłyby się wysoko ponad wszystko, co historyczne, w niewytłumaczalną wiekuistość sztuki. Jako artysta, jako muzyk, Mozart wydaje się istotą "nie z tego świata". Powtarzam: dla pewnej epoki XIX wieku - dla romantyzmu - dzieło jego zdawało się przedstawiać tak czystą, formalnie skończoną, "boską" doskonałość, że najbardziej bezwzględny przedstawiciel tego okresu mógł nazwać go (w swym szkicu o Beet-hoyenie) "subtelnym geniuszem światła i miłości" muzyki - nie wywołując protestu. Wyrażając bowiem taki pogląd, był Ryszard Wagner całkowicie zgodny także z przeciwnikami swej sztuki: z Robertem Schumannem, który nazwał Symfonią g-moll Mozarta dziełem "greckiej lekkości i gracji", lub z pierwszym poważnym biografem Mozarta, Otto Jahnem, który po części nieświadomie, po części rozmyślnie pomijał wszelkie głębsze dysonanse w życiu i dziele Mozarta. Rozmyślnie - gdyż, w przeciwieństwie do Wagnera i Schumanna, Jahn znał większość listów Mozarta; a przecież te listy odsłaniają Mozarta jako człowieka tak bardzo "z tego świata", człowieka z jego pełnokrwistą, dziecięcą, dziecinną, aż "ludzką - arcyludzką" indywidualnością, że nikt, przynajmniej w Niemczech, nie odważył się ich wydać w całości!, a wdowa po nim, czy też inni ludzie pełni dobrych chęci, niektóre partie listów, nawet tych z ostatniego okresu życia, uczynili na zawsze nieczytelnymi.

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin