Zapolska Gabriela - Z pamiętników młodej mężatki (1921).pdf
mugracz / Dokumenty / Literatura / Zapolska Gabriela / Zapolska Gabriela - Z pamiętników młodej mężatki (1921).pdf
Pobierz
Inne foldery z plikami do pobrania
-
[Dramaty] -
[Serie] -
Atelier Improwizacji -
Bellamy Edward -
Benedykt -
Bezpieczeństwo, wywiad, kontrwywiad -
czeski -
Dehnel Jacek -
Encyklopedia Kościelna (1873-1933) -
Fantastyczne pióra -
Fantazmaty -
Fleszarowa-Muskat Stanisława -
Flota Narodowa (1928-1930) -
Gautier Théophile -
Głowacki Maciej -
Goethe Johann Wolfgang -
Gomulicki Wiktor -
Goszczyński Seweryn -
Górski Konstanty -
Grimm Jacob i Wilhelm -
Grupa Wydawnicza Alpaka -
Hłasko Marek -
JaSkier -
Jókai Mór -
Konopnicka Maria -
Konwicki Tadeusz -
Kowerska Zofia -
Kozioł Urszula -
Lermina Jules -
Leśmian Bolesław -
Lipski Jan Józef -
Lot Polski -
Lubelska Biblioteka Staropolska. Series Nova -
Mendès Catulle -
Morcinek Gustaw -
Nieznaj Anna -
Perepeczko Andrzej -
Scenariusze filmowe 📽 -
Scott Sir Walter -
Sienkiewicz Henryk -
Słowniki -
Swift Jonathan -
Ścieżki wyobraźni -
Tripplin Teodor -
Ulanowski Tadeusz -
Wiśniowski Sygurd -
Zagórski Włodzimierz -
Zapomniane sny -
Żeleński Tadeusz -
Żeromski Stefan
Gabriela Zapolska, właśc. Maria G. Janowska, z domu Korwin-Piotrowska, primo voto Śnieżko, inne pseud. Józef Maskoff, Walery Tomicki, ur. 30 III 1857, Podhajce k. Łucka, zm. 21 XII 1921, Lwów, dramatopisarka, nowelistka, powieściopisarka, aktorka.
Córka marszałka szlachty wołyńskiej; dla teatru zerwała z rodzinnym środowiskiem ziemiańskim, występowała 1882–1900 m.in. w Krakowie, Lwowie oraz 1889–95 w Paryżu (1892–94 w Théâtre Libre); była propagatorką idei A. Antoine’a, m.in. prowadząc 1902–03 własną szkołę dramatyczną w Krakowie (1903 cykl przedstawień jako Scena Niezależna); 1904 osiadła we Lwowie; w twórczości Zapolskiej naturalistyczny biologizm w pojmowaniu życia ludzkiego (nowele Menażeria ludzka 1893) i dążenie do odsłonięcia „nagiej prawdy życia” wiązały się z antymieszczańskim krytycyzmem; wśród utworów Zapolskiej szczególną popularność zdobyły satyryczno-obyczajowe komedie: Żabusia (wyst. 1897), Ich czworo (wyst. 1907), Skiz (wyst. 1908), Panna Maliczewska (wyst. 1910), a przede wszystkim „tragifarsa kołtuńska” Moralność pani Dulskiej (wyst. 1906); opowiadania (Małaszka w zbiorze Akwarele 1885) i powieści (Kaśka Kariatyda 1888; Przedpiekle, t. 1–2 1895, Sezonowa miłość, t. 1–3 1905, O czym się nie mówi 1909, O czym się nawet myśleć nie chce 1914), także sztuki patriotyczne (Tamten, wyst. 1898) i społ. (Małka Szwarcenkopf, wyst. 1897, W Dąbrowie Górniczej, wyst. 1899); Publicystyka (t. 1–3 1958–63); Dzieła (t. 1–26 1922–27), Dzieła wybrane (t. 1–16 1957–58), Dramaty (t. 1–2 1960–61), Listy (t. 1–2 1970).
Córka marszałka szlachty wołyńskiej; dla teatru zerwała z rodzinnym środowiskiem ziemiańskim, występowała 1882–1900 m.in. w Krakowie, Lwowie oraz 1889–95 w Paryżu (1892–94 w Théâtre Libre); była propagatorką idei A. Antoine’a, m.in. prowadząc 1902–03 własną szkołę dramatyczną w Krakowie (1903 cykl przedstawień jako Scena Niezależna); 1904 osiadła we Lwowie; w twórczości Zapolskiej naturalistyczny biologizm w pojmowaniu życia ludzkiego (nowele Menażeria ludzka 1893) i dążenie do odsłonięcia „nagiej prawdy życia” wiązały się z antymieszczańskim krytycyzmem; wśród utworów Zapolskiej szczególną popularność zdobyły satyryczno-obyczajowe komedie: Żabusia (wyst. 1897), Ich czworo (wyst. 1907), Skiz (wyst. 1908), Panna Maliczewska (wyst. 1910), a przede wszystkim „tragifarsa kołtuńska” Moralność pani Dulskiej (wyst. 1906); opowiadania (Małaszka w zbiorze Akwarele 1885) i powieści (Kaśka Kariatyda 1888; Przedpiekle, t. 1–2 1895, Sezonowa miłość, t. 1–3 1905, O czym się nie mówi 1909, O czym się nawet myśleć nie chce 1914), także sztuki patriotyczne (Tamten, wyst. 1898) i społ. (Małka Szwarcenkopf, wyst. 1897, W Dąbrowie Górniczej, wyst. 1899); Publicystyka (t. 1–3 1958–63); Dzieła (t. 1–26 1922–27), Dzieła wybrane (t. 1–16 1957–58), Dramaty (t. 1–2 1960–61), Listy (t. 1–2 1970).