Witkiewicz Stanisław Ignacy - Sonata Belzebuba.zip

Stanisław Ignacy Witkiewicz, pseud. Witkacy, ur. 24 II 1885, Warszawa, zm. 18 IX 1939, Jeziory k. Dąbrowicy (Polesie), dramatopisarz, prozaik, filozof, teoretyk sztuki, malarz.

Był synem Stanisława Witkiewicza. Dzieciństwo i młodość spędził w Zakopanem, gdzie uczył się prywatnie pod kierunkiem ojca, rozwijając wcześnie obudzone zainteresowania i uzdolnienia (dziecięce mini sztuki, wiersze i rysunki wydane 1977). W 1904–05 studiował w ASP w Krakowie. Wychowany w środowisku elity intelektualnej i artystycznej, przyjaźnił się m.in. z K. Szymanowskim i T. Micińskim oraz B. Malinowskim (1914 uczestniczył też w jego wyprawie naukowej do Australii) i L. Chwistkiem. Przeżył burzliwy romans z I. Solską (wydarzenia te i krąg ówczesnych przyjaciół sportretował w groteskowo-karykaturalnym ujęciu w powieści 622 upadki Bunga, czyli Demoniczna kobieta, powstałej 1910–11, wydanej 1972). Po wybuchu I wojny światowej Witkiewicz, mający obywatelstwo rosyjskie, wyjechał do Petersburga, gdzie wstąpił do szkoły oficerskiej i w stopniu porucznika gwardii wziął udział w walkach. Był świadkiem rozkładu carskiego imperium i rewolucji; wówczas też uformował się w zasadniczych rysach jego katastroficzny światopogląd. W 1918 wrócił do Polski i osiadł w Zakopanem. Stopniowo porzucił malarstwo, prócz portretowego, które traktował zarobkowo. Zwracając się ku literaturze, ogłosił wiele rozpraw teoretycznych i dramatów; 1918–22 współpracował z awangardową grupą Formiści Polscy (od 1919 Formiści), 1922–23 z czasopismem „Zwrotnica”. Pod koniec życia poświęcił się głównie filozofii. Zmarł śmiercią samobójczą 18 IX 1939 na wieść o wkroczeniu 17 IX wojsk sowieckich do Polski.