certa1.jpg

jendrzej49 / Ksiazki / Atlasy-Mapy-Encyklopedie / Atlas ryb / certa1.jpg

Download: certa1.jpg

Pobierz

14 KB

(612px x 234px)

Nazwa polska: Certa
Nazwa lacińska: Vimba vimba
Rodzina: karpiowate
Cyprinidae

Rysunek #1
Wyględ: wydłużone, bocznie spłaszczone ciało o nosowato wyciągniętym, mięsistym pysku z dolnym, podkowiasto wygiętym otworem gębowym. Wzdłuż linii bocznej 53-61 łusek. Płetwa grzbietowa z 11, odbytowa z 20-25 promieniami. Zęby gardłowe jednoszeregowe, 5-5. Ubarwienie: grzbiet ciemny, szary do niebieskawego, boki jaśniejsze, srebrzyste, brzuch białawy. Samiec w szacie godowej: głowa i wierzch ciała (do linii bocznej) czarne, z aksamitnym połyskiem, strona brzuszna pomarańczowa do czerwonej, pojawia się ponadto wysypka perłowa. Płetwy parzyste i odbytowa pomarańczowoczerwone, grzbietowa i ogonowa czarne. Długość: 20-35, maks. 50 cm.
Występowanie: pięć podgatunków certy zasiedla zlewiska mórz Północnego i Bałtyckiego, Czarnego, Azowskiego i Kaspijskiego.
Środowisko: powoli płynące rzeki o dnie piaszczystym lub mulistym, niektóre obfitujące w pokarm nizinne jeziora, zbiorniki zaporowe i słonawe, przybrzeżne wody morskie.
Tryb życia: płochliwa, stadna ryba, latem przebywająca zwykle na przybrzeżnych płyciznach. Wędrowna, anadromiczna.
Rozród: certy żyjące w morzach i jeziorach trą się w górnych biegach wpadających do nich rzek. Wędrówkę rozpoczynają zwykle we wrześniu, aby przystąpić do tarła pomiędzy majem a lipcem.
Pokarm: małe bezkręgowce denne.
Gatunki pokrewne: certa jeziorowa (Vimba elongata) żyje w jeziorach Bawarii i Górnej Austrii, a certa bałkańska' (Vimba melanops) w północnych dopływach Morza Egejskiego.
Gdzie łowimy: Naturalnym miejscem występowania certy są przybrzeżne, wysłodzone wody morskie. Na tarło udaje się w górę rzek. Wskutek ich poprzegradzania i miejscowego zanieczyszczenia trasy wędrówek zostały poprzecinane. Spowodowało to wytworzenie się stad osiadłych, wędrujących na tarło tylko tak wysoko, jak warunki pozwalają. Jedna z takich populacji żyje w Zalewie Rożnowskim; tarło odbywa w górnych biegach Dunajca i Popradu. Ogólnie wybiera rzeki bystre, zwłaszcza zaś odcinki o dnie twardym, także kamienistym. W porach chłodnych trzyma się wody głębszej, w lecie pojawia się również w płyciznach.
Kiedy łowimy: Żeruje cały rok. Sezon najlepszy przypada na przełom lata i jesieni, po czym — w październiku i listopadzie — następuje okres najsłabszych brań. Dzienny rytm aktywności jest różny w różnych wodach, ale w każdej powtarza się z dużą regularnością.
Na co łowimy: Czerwone robaczki, kawałki rosówek, białe robaczki, ochotki, inne larwy wodne, ciasta, kasze, ziarna, bułka, białko z jajek na twardo, ziemniaki, glony.
Jak łowimy: Przepływanka z prowadzeniem przynęty po dnie lub tuż nad nim, późną jesienią także przystawki. Zacinać trzeba natychmiast, nawet jeśli zachodzi podejrzenie, że sygnał pochodzi od trącenia przeszkody dennej.

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

jendrzej49

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

Atlas Ryb.rar

Dr. Burgess's Atlas of Marine Aquarium. part2.rar

Atlas ryb morskich

Dr. Burgess's Atlas of Marine Aquarium. part1.rar

Atlas ryb morskich

Atlas Ryb.rar

glowaczb1.jpg

Nazwa polska: Głowacz białopłetwy Nazwa lacińska: Cottus ...

Nazwa polska: Głowacz białopłetwy Nazwa lacińska: Cottus gobio Rodzina: głowaczowate Cottidae Rysunek #1 Wygląd: kijankowate, bezłuskie ciało o szerokiej, płaskiej głowie. Szeroki, końcowy otwór gębowy. Oczy umieszczone wysoko. Pokrywa skrzelowa z bardzo silnym, zakrzywionym kolcem; szczeliny skrzelowe wąskie, a błony podskrzelowe rozdzielone i zrośnięte z cieśnią. Linia boczna biegnie środkiem boku i sięga nasady płetwy ogonowej; znajduje się na niej 30-35 małych płytek kostnych. Dwie płetwy grzbietowe: 1. ciernista, 2. miękkopromieniowa. Płetwy piersiowe szerokie, ich dolne promienie dłuższe, wystające z błony płetwowej; płetwy brzuszne przesunięte na gardło, a ich wewnętrzny (ostatni) promień tylko nieznacznie krótszy od promieni zewnętrznych (!).Brak pęcherza pławnego. Samce mają wyraźną brodawkę moczowo-płciową. Ubarwienie: grzbiet i boki szare; płetwy brzuszne jasne niepręgowane (!). Długość: 10-15, do 18 cm. Występowanie: szeroko rozmieszczony w całej prawie Europie. W Polsce zasiedla z reguły wody górskie i podgórskie, rzadziej w wodach nizinnych. Środowisko: czyste, zimne, dobrze natlenione wody śródlądowe o piaszczystym i żwirowatym dnie, głównie w rzekach w krainie pstrąga i czystych jeziorach śródgórskich (w Alpach do wysokości 2200 n.p.m.). Tryb życia: bentoniczna ryba spędzająca dzień w ukryciu. Rozród: tarło od lutego do maja; samiec przygotowuje małe zagłębienie gniazdowe i opiekuje się ikrą. Wyląg po 3-6 tygodniach. Pokarm: drobne organizmy bentoniczne, ikra i wyląg ryb.

gembuzja1.jpg

Nazwa polska: Gembuzja pospolita Nazwa lacińska: Gabusia ...

Nazwa polska: Gembuzja pospolita Nazwa lacińska: Gabusia affinis Rodzina: piękniczkowate Poeciliidae Rysunek #1 Wygląd: umiarkowanie wydłużone, u samca bocznie spłaszczone, u samicy zwykle o wzdętej okolicy brzucha ciało z płaską z wierzchu głową. Niewielki, skośnie ku górze skierowany otwór gębowy. Duże łuski, 30-32 w rzędzie wzdłuż boku; brak linii bocznej. Przesunięta w pobliże ogona płetwa grzbietowa z 7-9, odbytowa z 9 promieniami; promienie od 3. do 5. płetwy odbytowej są u samca przekształcone w organ kopulacyjny (gonopodium). Ubarwienie: grzbiet szary do oliwkowego, boki zielonkawe, prześwitujące, niebieskawo opalizujące, brzuch srebrzystobiały. Przez oko przechodzi skośna, czarna kreska. Długość: samce do 3,6, samice do 6 cm. Występowanie: południowe stany USA, od wschodniego Teksasu do Alabamy. W celu zwalczania szkodliwych muchówek wsiedlano ją w wielu krajach strefy tropikalnej i subtropikalnej. Obecnie jest szeroko rozprzestrzeniona w południowej Europie oraz wzdłuż francuskich wybrzeży Zatoki Biskajskiej. Środowisko: zarówno w wodach słodkich, jak i słonawych (jeziora, zalane wyrobiska, bagna i laguny o niskim stężeniu soli). Tryb życia: niewymagająca, bardzo plastyczna ekologicznie ryba, przeżywająca zarówno przy temperaturach bliskich punktu zamarzania wody, jak i powyżej 30°C; wykazuje również znaczną tolerancję wobec jakości wody. Rozród: tarło od kwietnia do października. Samica w ok. 30 dni po zapłodnieniu rodzi do 60 młodych (w ciągu roku 3-5 miotów). Pokarm: larwy i poczwarki muchówek, ponadto drobne skorupiaki i glony.

cefal1.jpg

Nazwa polska: Cefal, (Mugil cefal, Łoban) Nazwa lacińska ...

Nazwa polska: Cefal, (Mugil cefal, Łoban) Nazwa lacińska: Mugil caphalus Rodzina: cefalowate Mugilidae Rysunek #1 Wygląd: wydłużone, wrzecionowate ciało z sinie spłaszczoną głową i 2 krótkimi płetwami grzbietowymi. Mały, końcowy otwór gębowy o wąskich wargach i szczecinowatych zębach. Oczy z dużą powieką tłuszczową (w odróżnieniu od innych europejskich przedstawicieli rodziny cefalowatych). Duże łuski, pokrywające również głowę, 42 w rzędzie wzdłuż boku. Linia boczna niewidoczna. Na spodniej stronie głowy szeroka, lancetowata plama gardłowa. Długie, cienkie wyrostki skrzelowe tworzą gęsty aparat filtracyjny. Pierwsza płetwa grzbietowa z 4 cierniami, druga z 1 twardym, ciernistym i 8 miękkimi, płetwa odbytowa z 3 twardymi i 8 miękkimi promieniami. Ubarwienie: grzbiet popielatoszary ze złotawym i niebieskim połyskiem, boki z 9-10 ciemnymi podłużnymi smugami, brzuch białawy. Krawędzie łusek czarno punktowane. Długość: 30-50, do 65 cm; samce osiągają wymiary równe jedynie 213 długości samic. Występowanie: kosmopolityczne, w Europie od Zatoki Biskajskiej Czach. Francja) przez morza Śródziemne i Czarne po Morze Azowskie. Środowisko: płytkie wody przybrzeżne, przeważnie nad dnem piaszczystym, gęsto zarośnięte laguny i ujścia rzek. Tryb życia: tworząca niewielkie ławice, bardzo szybko pływająca ryba przebywająca przeważnie bezpośrednio pod powierzchnią wody. Rozród: tarto od wiosny do jesieni. Zaopatrzone w dużą kroplę tłuszczu jaja unoszą się bezpośrednio nad dnem. Pokarm: pierścienice, drobne skorupiaki i małe mięczaki, które odfitrowuje z mułu.

brakiel1.jpg

Nazwa polska: Brzanokiełb Nazwa lacińska: Aulopyge huege ...

Nazwa polska: Brzanokiełb Nazwa lacińska: Aulopyge huegeli Rodzina: karpiowate Cyprinidae Rysunek #1 Rysunek #2 Wygląd: wydłużone, bocznie spłaszczone ciało o płaskiej głowie z wydłużonym, wąskim pyskiem; samice mają ciało silniej wygrzbiecone niż samce. Dolny, mały otwór gębowy z 4 krótkimi wąsikami. Ciało nagie, nie pokryte łuskami. Linia boczna jest w pełni rozwinięta począwszy od pokrywy skrzelowej aż do nasady płetwy ogonowej, falista; jej pory przebijające nagą skórę są doskonale widoczne. Płetwa grzbietowa z 10 (najdłuższy, ciernisty promień jest skosfiiały i na tylnym brzegu piłkowany), odbytowa z 7 promieniami (Jej 1. promień jest u samicy zrośnięty na stałe z pokładełkiem - rurką wyrastającą z brodawki moczowo-płciowej). Zęby gardłowe jednoszeregowe 4-4. Ubarwienie: grzbiet ciemny, zielonkawo połyskujący, boki jaśniejsze fioletowo opalizujące na srebrzystym tle, brzuch białawy lub żółtawy. Grzbiet i boki pokryte są nieregularnymi, ciemnobrązowymi plamami i punktami. Dlugość: 9-11, maksymalnie 13 cm. Występowanie: tylko w Dalmacji i Bośni. Środowisko: szybko płynące, dobrze natlenione wody. Tryb życia: towarzyska ryba żyjąca przy dnie. Rozród: szczegóły biologii rozmnażania nieznane. Pokarm: nieznany.

bolen1.jpg

Nazwa polska: Boleń (Rap) Nazwa lacińska: Aspius aspius ...

Nazwa polska: Boleń (Rap) Nazwa lacińska: Aspius aspius Rodzina: karpiowate Cyprinidae Rysunek #1 Rysunek #2 Wygląd: wydłużone, nieco bocznie spłaszczone ciało o spiczastej głowie. Oczy małe. Szeroki, końcowy otwór gębowy; trochę dłuższa żuchwa z trójkątną wypukłością, która przy zamknięciu pyska wchodzi w zagłębienie szczęki górnej. Małe łuski koliste, 65-74 wzdłuż linii bocznej. Płetwa grzbietowa z 11, odbytowa z 15-17 promieniami; dolna krawędź płetwy odbytowej sierpowato wcięta. Zęby gardłowe dwuszeregowe 3.5-5.3. Ubarwienie: grzbiet oliwkowozielony niebieskawo lśniący, boki jaśniejsze z żółtym połyskiem, brzuch srebrzystobiały. Płetwy brzuszne, piersiowe i odbytowa czerwonawe. Długość: 50-75 cm (masa ciała 2-4 kg), do 120 cm (do 12 kg). Występowanie: podgatunek nominotypowy A. a. aspius występuje w środk. i wsch. Europie po Ural i Morze Kaspijskie; żyje również w pd. Skandynawii. W pd. części Morza Kaspijskiego żyje wędrowny podgatunek bolenia b. południowokaspijski (A. a. taeniatus). Środowisko: w większych rzekach o dobrze natlenionej wodzie, jeziorach i wysłodzonych wodach zatok morskich. Tryb życia: młode bolenie żyją w niewielkich stadkach w pobliżu brzegów; wraz z wiekiem stają się samotnikami, trzymającymi się środkowych partii rzek. Rozród: tarto od kwietnia do maja. Składanie ikry odbywa się na kamienistych miejscach o bystrym prądzie; samice o masie ciała 2-3 kg składają od 80 000 do 1 000 000 jaj przyklejających się do ziaren żwiru. Pokarm: Boleń jest drapieżnikiem polującym na ryby, żaby, ptaki wodne i niewielkie ssaki. Gdzie łowimy: Większe nizinne rzeki krainy brzany i leszcza oraz zbiornki zaporowe. Spotykany także w przybrzeżnyh wodach morkich. Trzyma się na ogół miejsc o dnie twardym, najchętniej na styku wód o różnym charakterze: granice nurtu i spokojnej wody, okolice dopływów, jazów, połączeń ze starorzeczami. W porach zimnych przy dnie, gdzie przebywa drobnica, w cieplłych - przenosi się za nią do warstw wyższych. Polując wyskakuje na powierzchnię z ogromnym hałasem co pozwala bez trudu ustalić jego stanowiska. W czasie tych gonitw zapędza się czasem aż na przbrzeżne płycizny Kiedy łowimy: Od marca do paździenika. Krótkotrwałą zwiększoną aktywność wykazuje po tarle, przypadającym na kwiecień. Latem w słoneczne dni niezbyt liczne stada krążą przy powierzchni, przy czym poszczególne osobniki trzymają się na ogół jednego, ustalonego toru. Najlepszy sezon boleniowy przypada na wrzesień i październik. Na co łowiny: Żywe i martwe rybki, najlepiej ukleje, ale także słonecznice, kiełbie, krąpie, uklejopodobne błystki wahadłowe oraz wirowe, woblery; streamery, białe lub szare piórka, w miarę potrzeby obciążone; większe sztuczne muszki; żywe owady, przede wszystkim o jasnych barwach Jak łowimy: Nieobciążoną żywą ukleję można puścić z nurtem bez spławika, stale utrzymując nieznaczne napięcie żyłki. Jeśli ze spławikiem, to najlepiej by był nim przedmiot pojawiający się na wodzie w sposób naturalny: kora, drewienko, piórko. Używa się też wiklinowych wianków. Dla uśpienia nadzwyczajnej ostrożności bolenia dobrze jest najpierw przyzwyczaić go do tego widoku, puszczając na wodę co jakiś czas samą gałązkę lub korę. Oblepiając zaim

bobyrec2.jpg

Nazwa polska: Bobyrec Nazwa lacińska: Leuciscus boryshen ...

Nazwa polska: Bobyrec Nazwa lacińska: Leuciscus boryshenicus Rodzina: karpiowate Cyprinidae Rysunek #1 Rysunek #2 Wygląd: wydłużone ciało o szerokiej, krótkiej głowie z małym otworem gębowym. Duże, grube łuski koliste, 360 wzdłuż linii bocznej. Płetwa grzbietowa z 11-12, odbytowa z 10-12 promieniami; dolna krawędź płetwy odbytowej wypukła lub prosta. Zęby gardłowe dwuszeregowe 2.5-5.2. Ubarwienie: grzbiet ciemny. szaro- lub brązowozielonkawy, boki jaśniejsze, srebrzyście lśniące, brzuch białawy, czerwonawo opalizujący. Łuski grzbietowe i boczne z brązowawą plamą na nasadzie. Wzdłuż ciała ciemna smuga, przeważnie jednak wyraźniej zaznaczona jedynie w jego tylnej części. W okresie tarła płetwy brzuszne i płetwa bytowa intensywnie pomarańczowe. Dlugość: 15-30, maksymalnie do 40 cm. Występowanie: zlewiska mórz Czarnego, Azowskiego i Marmara od zachodniej Tu i wschodniej Bułgarii, dolny bieg Dnies Bohu i Dniepru, w delcie Kubania do J Paleostomskiego i w zachodniej części Zakaukazia. Środowisko: nadmorskie jeziora i wolno płynące rzeki. Tryb życia: młode bobyrece tworzą nied stada, którym często towarzyszą małe wzdręgi. Starsze ryby żyją raczej samotnie i zajmują określone rewiry, broniąc ich przed współplemieńcami. Rozród: tarło od maja do czerwca. Ikra składana na jest na rośliny i kamienie na spokojnych przybrzeżnych płyciznach. Bobyrece dojrzewają płciowo w 4.-5. roku życia. Pokarm: bezkręgowce, małe ryby.

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin