Dr. Burgess's Atlas of Marine Aquarium. part1.rar

jendrzej49 / Ksiazki / Atlasy-Mapy-Encyklopedie / Atlas ryb / Dr. Burgess's Atlas of Marine Aquarium. part1.rar

Download: Dr. Burgess's Atlas of Marine Aquarium. part1.rar

Pobierz

52,64 MB

Atlas ryb morskich

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

jendrzej49

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

Atlas Ryb.rar

Dr. Burgess's Atlas of Marine Aquarium. part2.rar

Atlas ryb morskich

Atlas Ryb.rar

aloza1.jpg

Nazwa polska: Aloza finta Nazwa lacińska: Alosa alosa Ro ...

Nazwa polska: Aloza finta Nazwa lacińska: Alosa alosa Rodzina: śledziowate Clupeidae Rysunek #1 Rysunek #2 Rysunek #3 Wygląd: wydłużone, bocznie spłaszczone ciało pokryte kolistą (cykloidalną) iuską, 70-80 w rzędzie wzdłuż ciała. Brak linii bocznej. Głowa naga. Płetwa grzbietowa krótka. Górna szczęka z dobrze wykształconym wcięciem. Żuchwa sięga aż do tylnego brzegu oka (cecha charakterystyczna gatunków z rodzajów Alosa i Caspialosa). Na lemieszu brak zębów (w przeciwieństwie do gatunków z rodzaju Caspialosa). Długie, bardzo delikatne wyrostki filtracyjne w liczbie 90-130. Ubarwienie: grzbiet niebieskawozielony do brązowego, boki i brzuch srebrzystobiałe o mosiężnym połysku. Przy górnej krawędzi szczeliny skrzelowej duża czarna plama, za nią 1 lub 2 mniejsze, niewyraźne plamki. Dlugość: 35-40, maksymalnie 70 cm. Występowanie: wody przybrzeżne pn-wsch. Atlantyku od pd. Norwegii do pn. Afryki; zach. część Morza Śródziemnego, 2 podgatunki w Grecji i w Morzu Czarnym. W wodach Polski gatunek pojawiający się sporadycznie, ginący, pod ochroną gatunkową. Tryb życia: ryba zmiennośrodowiskowa, anadromiczna, (dojrzałość płciową osiąga w 3-4 roku życia); dawniej aloza docierała daleko w górę biegu rzek pod koniec XIX w. notowano ją w Wiśle pod Warszawą, a w Odrze pod Wrocławiem. Rozród: tarło odbywa w maju i czerwcu; ikra unosi się swobodnie nad dnem. Po osiągnięciu 8-12 cm długości młode alozy w okresie od sierpnia do października ciągną do morza. Pokarm: zooplankton. Uwagi: obecnie aloza finta jest gatunkiem niemal wymarłym.

ambia1.jpg

Nazwa polska: Amur biały Nazwa lacińska: Ctenopharyngodo ...

Nazwa polska: Amur biały Nazwa lacińska: Ctenopharyngodon idella Rodzina: karpiowate Cyprinidae Rysunek #1 Wygląd: wydłużone, wrzecionowate, bardzo słabo bocznie spłaszczone ciało o dość dużej głowie z tępym pyskiem i półdolnym otworem gębowym. Wąsików brak. Duże łuski, 42-45 wzdłuż linii bocznej, poniżej której znajduje się 5, podczas gdy u podobnego do amura klenia tylko 3-4 szeregi łusek. Płetwa grzbietowa z 10, odbytowa z 11 promieniami, z których pierwsze 3 to promienie twarde. Zęby gardłowe dwuszeregowe, spłaszczone bocznie, o skośnie ściętych, głęboko bruzdowanych krawędziach, (1)2.(4)5-5(4).2. Ubarwienie: grzbiet ciemnozielony do zielonoczarnego, boki jaśniejsze, zielonkawe, brzuch białawy, łuski z ciemnymi krawędziami, tworzącymi siatkowaty rysunek. Długość: do 120 cm (32 kg). Występowanie: początkowo wschodnia Azja od dolnego biegu Amuru po Rzekę Czerwoną, choć obecnie trudno ustalić granicę pierwotnego zasięgu, ponieważ już od X w. był hodowany w Chinach; współcześnie aklimatyzowany lub hodowany w wielu krajach wszystkich kontynentów. Do Polski sprowadzony po raz pierwszy w 1964 r., obecnie żyje w licznych jeziorach, stawach i rzekach. Środowisko: ciepłe, głębokie rzeki i jeziora. Tryb życia: amur biały jest rybą ciepłolubną; najchętniej żeruje na nagrzanych płyciznach, często pływa tuż pod powierzchnią wody. Rozród: trze się w miejscach o szybkim prądzie i żwirowatym dnie, między marcem a sierpniem (w Polsce w warunkach naturalnych nie rozmnaża się). Pokarm: początkowo bezkręgowce, później żywi się roślinami. Kiedy łowimy: Od wczesnej wiosny do października, przy czym największe nasilenie przypada na okres od czerwca do września. Na co łowimy: Najbardziej typowe są przynęty roślinne, jak sałata, zielone gałązki wierzby z liśćmi spiętymi haczykiem, młode pędy trzciny, śliwki (świeże lub kompotowe), kasza manna ugotowana na gęsto z cukrem waniliowym, a także rosówki oraz białe i czerwone robaczki Jak łowimy: Przystawka; przepływanka - zazwyczaj najskuteczniejsze jest łowienie przy dnie, ale można na różnych głębokościach, czasem także z powierzchni; zdecydowaną wyższość wykazują metody odległościowe. Sprzęt musi być dostosowany do siły i waleczności amura, który rzuca się w nieoczekiwanie szybkie ucieczki w róznych kierunkach, w tym także z podobnym do kleniowego biciem w brzeg.

amcz1.jpg

Nazwa polska: Amur czarny Nazwa lacińska: Mylopharyngodo ...

Nazwa polska: Amur czarny Nazwa lacińska: Mylopharyngodon piceus Rodzina: karpiowate Cyprinidae Rysunek #1 Wygląd: dość silnie wydłużone, przypomina budową klenia, ciało o tępym, pomiędzy nozdrzanami uwypuklonym pysku ze słabo dolnym worem gębowym. Wąsików brak. Krawędź brzucha zaokrąglona. Duże łuski, 39-42 wzdłuż w pełni rozwiniętej linii bocznej. Płetwa grzbietowa z 9, odbytowa z 10 promieniami, wszystkie promienie miękkie, elastyczne, nie skostniałe. Zęby gardłowe jedno- lub dwuszeregowe 4-5 lub 1.4-4.1, rozbudowane w masywne zęby żujące. Ubarwienie: grzbiet ciemny, prawie czarny, boki tylko nieco jaśniejsze, brzuch brudnobiały ze słabym srebrzystym połyskiem. Wszystkie płetwy ciemnoszare. Długość: do 80 cm. Występowanie: pierwotnie rzeki i jeziora Chin włącznie z dorzeczem Amuru (tu jednak rzadszy, głównie w jego południowej części) oraz Tajwanu. Hodowany w południowej i południowo - wschodniej Rosji, wsiedlony do południowych rejonów dorzecza Wołgi. Jak również do rzek wpadających z północy do morza Czarnego (Dniestr, Dniepr). Wprowadzony także w dorzecze Dunaju (Węgry, Rumunia). Środowisko: spokojne, głębokie wody płynące i jeziora o mulistym i piaszczystym dnie. Tryb życia: przebywa zwykle w pobliżu dna, na którym poszukuje pożywienia. Rozród: biologia rozmnażania się praktycznie nieznana; jaja zapewne unoszą się swobodnie w tonu wodnej. Pokarm: głównie ślimaki, zwłaszcza żyworodki (Viviparus), których muszle rozgniata swymi mocnymi zębami gardłowymi. Uwagi: w Chinach ma duże znaczenie gospodarcze jako cenna ryba konsumpcyjna.

sandacz1.jpg

Nazwa polska: Sandacz Nazwa lacińska: Stizostedion lucio ...

Nazwa polska: Sandacz Nazwa lacińska: Stizostedion lucioperca Rodzina: okoniowate Percidae Rysunek #1 Wygląd: wydłużone, szczupakowate ciało o długim, spiczastym pysku z szerokim, końcowym otworem gębowym. W szczękach obok drobnych zębów duże, chwytne "kły". Pokrywa skrzelowa z niewielkim kolcem, kość przedpokrywowa ząbkowana, naga lub tylko u góry pokryta luskami. Drobne łuski grzebykowate, 80-97 wzdłuż linii bocznej. Dwie oddzielone od siebie, zbliżonej długości płetwy grzbietowe: 1. z 13-15 twardymi, ciernistymi 2. z [1]2-3 cierniami i 19-23 miękkimi promieniami; płetwa odbytowa z 2-3 twardymi, ciernistymi i 11-14 miękkimi promieniami. Ubarwienie: grzbiet ciemny, zielonkawy lub szary. boki jaśniejsze, u młodych sandaczy z 8-10 ciemnymi pręgami (u starszych zwykle rozmytymi), brzuch białawy. Płetwy grzbietowe z rzędami ciemnych punktów; płetwa ogonowa z małymi, czarnymi punktami. Długość: 40-70 cm (masa ciała do 4 kg), do 130 cm ( 8-12 kg). Występowanie: środk. i wsch. Europa; wskutek sztucznego wsiedlania spotykany również w zach. Europie. W Polsce występuje na obszarze całego kraju oraz w zalewach Wiślanym i Szczecińskim, w przybrzeżnym pasie Zatoki Pomorskiej i na Lawicy Odrzańskiej. Środowisko: większe rzeki i dolne odcinki ich dopływów, zalewy, jeziora i zbiorniki zaporowe, szczególnie cieplejsze i o twardym dnie. Tryb życia i pokarm: sandacz jest samotnikiem, polującym na małe ryby w otwartej toni wodnej. Rozród: tarło od końca kwietnia do czerwca: jaja przyklejają się pojedynczo do korzeni podwodnych i zatopionych gałęzi. Złoża pilnuje samiec. Wyląg następuje po tygodniu. Gdzie łowimy: Wody niezbyt szybko płynące lub stojące, o mętnej lecz dobrze natlenionej wodzie, dnie twardym, najlepiej piaszczysto-żwirowym. Typowymi łowiskami sandaczowymi są nizinne zbiorniki zaporowe przez pierwszych kilkanaście do kilkudziesięciu lat od powstania, z wyjątkiem krótkotrwałego okresu początkowego, kiedy to zazwyczaj przeżywają stadium wybitnie szczupakowe. Za dnia przy dnie, zwłaszcza w okolicach zagłębień i przeszkód, w nocy bliżej powierzchni. W zbiornikach zaporowych; nad starym korytem. Kiedy łowimy: Od początku lata do jesieni, najlepiej od sierpnia do października. Bierze także czasami spod lodu. Na co łowimy: Małe (do 10 cm) rybki żywe lub martwe, fileciki, woblery, błystki obrotowe, streamery; szczególnie skuteczną przynętą są skoczki (twistery). Jak łowimy: Podstawową zasadą jest ostrożność. Stąd wyższość metod odległościowych. Przy łowieniu z łodzi trzeba się szczególnie wystrzegać wszelkich stuków; najlepiej dno wyłożyć gumą. Metody zarówno spławikowe jak i przystawki. Trzeba pozwolić biorącej rybie wysnuć pewną ilość żyłki; zacinać dopiero kiedy zaczyna uciekać szybciej. Spinningowanie przy dnie lub w toni.

roznan1.jpg

Nazwa polska: Różanka (Siekierka) Nazwa lacińska: Rhodeu ...

Nazwa polska: Różanka (Siekierka) Nazwa lacińska: Rhodeus sericeus Rodzina: karpiowate Cyprinidae Rysunek #1 Wygląd: mocno wygrzbiecone, bocznie spłaszczone ciało o krótkiej głowie z małym, końcowym otworem gębowym. Duże łuski, 34-38 wzdłuż boku ciała. Linia boczna przechodzi tylko przez 5-10 łusek. Płetwa grzbietowa z 12-13, odbytowa z 11-13 promieniami. Zęby gardłowe jednoszeregowe, 5-5. Samica podczas tarła z długim pokładełkiem. Ubarwienie: grzbiet szarozielony do czarniawego, boki jaśniejsze, srebrzyście połyskujące, z mieniącą się niebieskozielono podłużną smugą, ciągnącą się mniej więcej od połowy ciała do płetwy ogonowej, brzuch biały z różowym połyskiem. Samce w szacie godowej z czerwonawym podgardlem, piersią i przednią częścią brzucha, grzbiet i tylna część ciała mieniąca się niebieskawozielono; płetwa grzbietowa i odbytowa czerwone, z czarną obwódką. Długość: 5-6, maksymalnie 9 cm. Występowanie: Europa od Francji po dorzecze Wołgi oraz wschodnia Azja. Środowisko: wody stojące i powoli płynące, w których żyją skójki lub szczeżuje. Tryb życie: ryba stadna, przebywająca zwykle w obficie zarośniętej strefie przybrzeżnej. Rozród: tarło trwa od kwietnia do lipca. Samica za pomocą długiego pokładełka składa jaja do jamy skrzelowej małży, samiec wytryskuje nasienie nad małżą, która wciąga je wraz wodą zasysaną przez system wpustowy, dzięki czemu dochodzi do zapłodnienia jaj. Rozwój zarodkowy trwa 2-3 tygodnie. Larwy opuszczają małża osiągnąwszy długość około 11cm. Pokarm: głównie glony, poza tym rozmaite drobne bezkręgowce.

puzkas1.jpg

Nazwa polska: Puzanek kaspijski Nazwa lacińska: Caspialo ...

Nazwa polska: Puzanek kaspijski Nazwa lacińska: Caspialosa caspia (Alosa caspia) Rodzina: śledziowate Clupeidae Rysunek #1 Wygląd: wysokie, śledziowate ciało o silnie bocznie spłaszczonym brzuchu. Wysokość ciała równa jest 1/4 jego długości. Duże, koliste (cykloidalne) łuski. Górna szczęka z dobrze wykształconym wcięciem. Żuchwa sięga aż do tylnego brzegu oka. Lemiesz uzębiony (por. s. 26). Słabe, bardzo delikatne wyrostki filtracyjne w liczbie ponad 90 (przeciętnie 122). Ubarwienie: grzbiet niebieskawo lub zielonkawo połyskujący, boki i brzuch srebrzyste. Za pokrywą skrzelową i dużych ciemnych plam ułożonych w rzędzie. Dlugość: 12-20, maksymalnie do 32 cm. Występowanie: Morze Kaspijskie i wpadające doń rzeki, zwłaszcza w części pn. Z pd. rejonów tego morza opisano 3 podgatunki: p. astrabadzkiego (C. c. knipowitschr), p. enzelińskiego (C, c. persica) i p, pólnocno-wschodniego (C, c. salina), które jako niewędrowne formy trą się w ujściach rzek. Z Morza Czarnego znane są również 3 podgatunki cechujące się mniejszą liczbą wyrostków filtracyjnych (do 90): p. paleosiomski (C. c, palaeostomr) z jez. Paleostomi w Gruzji, p. dunajski (C. c. nordmam) z zach. części Morza Czarnego i wpadających tam rzek, m.in. Dunaju, oraz p. azowski (C. c. tanaica) ze wach. części Morza Czarnego i tamtejszych rzek, m.in. Donu. Rozród: p. kaspijskie trą się od kwietnia do czerwca w ujściach rzek pn. części Morza Kaspijskiego, na głębokości 2-3 m. Jedna samica składa 400000-700000 jaj; wyląg następuje po 2-3 dniach. Pokarm: drobne bezkręgowce i narybek.

mulawka2.jpg

Nazwa polska: Muławka europejska Nazwa lacińska: Umbra k ...

Nazwa polska: Muławka europejska Nazwa lacińska: Umbra krameri Rodzina: muławkowate Umbridae Rysunek #1 Rysunek #2 Wygląd: wysmukłe ciało z daleko ku tyłowi przesuniętą płetwą grzbietową, mającą 15-16 promieni. Tylna krawędź płetwy ogonowej słabiej zaokrąglona. Duże, koliste łuski, pokrywa-jące również wierzch i częściowo boki głowy oraz wieczko skrzelowe; wzdłuż ciała 33-35 łusek. Ubarwienie: grzbiet, wierzch głowy i częściowo boki brązowawe z nieregularnie rozrzuconymi ciemnymi plamami. Żuchwa jasna. Od wieczka skrzelowego do trzonu ogonowego ciągnie się jaśniejszy pas. Pletwa grzbietowa i ogonowa jasnobrązowe, z rzędem ciemnych kropek; płetwa ogonowa ponadto z dodatkową poprzeczną, ciemną przepaską. Dlugość: samce do 8,5, samice do 13 cm. Występowanie i środowisko: wody stojące i powoli płynące o mulistym dnie w środkowej i dolnej części dorzecza Dunaju oraz dolnej partii dorzecza Dniestru. W Polsce stwierdzona dotychczas trzykrotnie (zawleczona z importowanym narybkiem. Tryb życia: bardzo żywotna, osiadła ryba, potrafiąca przeżyć nawet w bardzo płytkich, silnie nagrzewających się w lecie zbiornikach. W razie niedoboru tlenu wypływa ku powierzchni wody, pobiera powietrze i pod wodą przepuszcza je przez skrzela. Rozród: trze się od lutego do kwietnia. Samica składa około 150 jaj do przygotowanego uprzednio gniazda, które następnie zamyka i strzeże. Wylęg następuje po 6-l0 dniach. Muławki osiągają dojrzałość płciową po 2 latach, a żyją nie dłużej niż 7 lat. Pokarm: skorupiaki, larwy owadów, narybek.

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin