Dr. Burgess's Atlas of Marine Aquarium. part2.rar

jendrzej49 / Ksiazki / Atlasy-Mapy-Encyklopedie / Atlas ryb / Dr. Burgess's Atlas of Marine Aquarium. part2.rar

Download: Dr. Burgess's Atlas of Marine Aquarium. part2.rar

Pobierz

48,73 MB

Atlas ryb morskich

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

jendrzej49

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

aloza1.jpg

Nazwa polska: Aloza finta Nazwa lacińska: Alosa alosa Ro ...

Nazwa polska: Aloza finta Nazwa lacińska: Alosa alosa Rodzina: śledziowate Clupeidae Rysunek #1 Rysunek #2 Rysunek #3 Wygląd: wydłużone, bocznie spłaszczone ciało pokryte kolistą (cykloidalną) iuską, 70-80 w rzędzie wzdłuż ciała. Brak linii bocznej. Głowa naga. Płetwa grzbietowa krótka. Górna szczęka z dobrze wykształconym wcięciem. Żuchwa sięga aż do tylnego brzegu oka (cecha charakterystyczna gatunków z rodzajów Alosa i Caspialosa). Na lemieszu brak zębów (w przeciwieństwie do gatunków z rodzaju Caspialosa). Długie, bardzo delikatne wyrostki filtracyjne w liczbie 90-130. Ubarwienie: grzbiet niebieskawozielony do brązowego, boki i brzuch srebrzystobiałe o mosiężnym połysku. Przy górnej krawędzi szczeliny skrzelowej duża czarna plama, za nią 1 lub 2 mniejsze, niewyraźne plamki. Dlugość: 35-40, maksymalnie 70 cm. Występowanie: wody przybrzeżne pn-wsch. Atlantyku od pd. Norwegii do pn. Afryki; zach. część Morza Śródziemnego, 2 podgatunki w Grecji i w Morzu Czarnym. W wodach Polski gatunek pojawiający się sporadycznie, ginący, pod ochroną gatunkową. Tryb życia: ryba zmiennośrodowiskowa, anadromiczna, (dojrzałość płciową osiąga w 3-4 roku życia); dawniej aloza docierała daleko w górę biegu rzek pod koniec XIX w. notowano ją w Wiśle pod Warszawą, a w Odrze pod Wrocławiem. Rozród: tarło odbywa w maju i czerwcu; ikra unosi się swobodnie nad dnem. Po osiągnięciu 8-12 cm długości młode alozy w okresie od sierpnia do października ciągną do morza. Pokarm: zooplankton. Uwagi: obecnie aloza finta jest gatunkiem niemal wymarłym.

ambia1.jpg

Nazwa polska: Amur biały Nazwa lacińska: Ctenopharyngodo ...

Nazwa polska: Amur biały Nazwa lacińska: Ctenopharyngodon idella Rodzina: karpiowate Cyprinidae Rysunek #1 Wygląd: wydłużone, wrzecionowate, bardzo słabo bocznie spłaszczone ciało o dość dużej głowie z tępym pyskiem i półdolnym otworem gębowym. Wąsików brak. Duże łuski, 42-45 wzdłuż linii bocznej, poniżej której znajduje się 5, podczas gdy u podobnego do amura klenia tylko 3-4 szeregi łusek. Płetwa grzbietowa z 10, odbytowa z 11 promieniami, z których pierwsze 3 to promienie twarde. Zęby gardłowe dwuszeregowe, spłaszczone bocznie, o skośnie ściętych, głęboko bruzdowanych krawędziach, (1)2.(4)5-5(4).2. Ubarwienie: grzbiet ciemnozielony do zielonoczarnego, boki jaśniejsze, zielonkawe, brzuch białawy, łuski z ciemnymi krawędziami, tworzącymi siatkowaty rysunek. Długość: do 120 cm (32 kg). Występowanie: początkowo wschodnia Azja od dolnego biegu Amuru po Rzekę Czerwoną, choć obecnie trudno ustalić granicę pierwotnego zasięgu, ponieważ już od X w. był hodowany w Chinach; współcześnie aklimatyzowany lub hodowany w wielu krajach wszystkich kontynentów. Do Polski sprowadzony po raz pierwszy w 1964 r., obecnie żyje w licznych jeziorach, stawach i rzekach. Środowisko: ciepłe, głębokie rzeki i jeziora. Tryb życia: amur biały jest rybą ciepłolubną; najchętniej żeruje na nagrzanych płyciznach, często pływa tuż pod powierzchnią wody. Rozród: trze się w miejscach o szybkim prądzie i żwirowatym dnie, między marcem a sierpniem (w Polsce w warunkach naturalnych nie rozmnaża się). Pokarm: początkowo bezkręgowce, później żywi się roślinami. Kiedy łowimy: Od wczesnej wiosny do października, przy czym największe nasilenie przypada na okres od czerwca do września. Na co łowimy: Najbardziej typowe są przynęty roślinne, jak sałata, zielone gałązki wierzby z liśćmi spiętymi haczykiem, młode pędy trzciny, śliwki (świeże lub kompotowe), kasza manna ugotowana na gęsto z cukrem waniliowym, a także rosówki oraz białe i czerwone robaczki Jak łowimy: Przystawka; przepływanka - zazwyczaj najskuteczniejsze jest łowienie przy dnie, ale można na różnych głębokościach, czasem także z powierzchni; zdecydowaną wyższość wykazują metody odległościowe. Sprzęt musi być dostosowany do siły i waleczności amura, który rzuca się w nieoczekiwanie szybkie ucieczki w róznych kierunkach, w tym także z podobnym do kleniowego biciem w brzeg.

amcz1.jpg

Nazwa polska: Amur czarny Nazwa lacińska: Mylopharyngodo ...

Nazwa polska: Amur czarny Nazwa lacińska: Mylopharyngodon piceus Rodzina: karpiowate Cyprinidae Rysunek #1 Wygląd: dość silnie wydłużone, przypomina budową klenia, ciało o tępym, pomiędzy nozdrzanami uwypuklonym pysku ze słabo dolnym worem gębowym. Wąsików brak. Krawędź brzucha zaokrąglona. Duże łuski, 39-42 wzdłuż w pełni rozwiniętej linii bocznej. Płetwa grzbietowa z 9, odbytowa z 10 promieniami, wszystkie promienie miękkie, elastyczne, nie skostniałe. Zęby gardłowe jedno- lub dwuszeregowe 4-5 lub 1.4-4.1, rozbudowane w masywne zęby żujące. Ubarwienie: grzbiet ciemny, prawie czarny, boki tylko nieco jaśniejsze, brzuch brudnobiały ze słabym srebrzystym połyskiem. Wszystkie płetwy ciemnoszare. Długość: do 80 cm. Występowanie: pierwotnie rzeki i jeziora Chin włącznie z dorzeczem Amuru (tu jednak rzadszy, głównie w jego południowej części) oraz Tajwanu. Hodowany w południowej i południowo - wschodniej Rosji, wsiedlony do południowych rejonów dorzecza Wołgi. Jak również do rzek wpadających z północy do morza Czarnego (Dniestr, Dniepr). Wprowadzony także w dorzecze Dunaju (Węgry, Rumunia). Środowisko: spokojne, głębokie wody płynące i jeziora o mulistym i piaszczystym dnie. Tryb życia: przebywa zwykle w pobliżu dna, na którym poszukuje pożywienia. Rozród: biologia rozmnażania się praktycznie nieznana; jaja zapewne unoszą się swobodnie w tonu wodnej. Pokarm: głównie ślimaki, zwłaszcza żyworodki (Viviparus), których muszle rozgniata swymi mocnymi zębami gardłowymi. Uwagi: w Chinach ma duże znaczenie gospodarcze jako cenna ryba konsumpcyjna.

bersz1.jpg

Nazwa polska: Bersz (Sekret) Nazwa lacińska: Stizostedio ...

Nazwa polska: Bersz (Sekret) Nazwa lacińska: Stizostedion volgensis Rodzina: okoniowate Percidae Rysunek #1 Wygląd: smuklejsze niż u sandacza ciało o długim, spiczastym pysku z szerokim, końcowym otworem gębowym. W szczękach tylko drobne zęby; brak chwytnych "kłów". Pokrywa skrzelowa z niewielkim kolcem, kość przedpokrywowa ząbkowana. Odstęp między oczami równy lub krótszy od średnicy oka. Drobne łuski grzebykowate, 70-73 wzdłuż linii bocznej. Wierzch głowy, kości przedpokrywowa i pokrywowa są ułuszczone. Dwie płetwy grzbietowe: 1. bardzo wysoka, z 10-14 twardymi, ciernistymi, 2. z 1-2 cierniami i 20-22 miękkimi promieniami; płetwa odbytowa z 2-3 twardymi, ciernistymi i 9-10 miękkimi promieniami. Ubarwienie: grzbiet i boki zielono- lub ołowianoszare, brzuch srebrzystobiały. Młode bersze z 8-10 brązowymi pręgami, które u starszych ryb zwykle rozmywają się. Płetwy grzbietowe szare z czarnymi plamami układającymi się zwykle w podłuźne pasma; ogonowa z poprzecznymi przepaskami z czarnych plamek, płetwy parzyste i płetwa odbytowa żółtoszare. Długość: 250, do 35 cm. Występowanie: rzeki zlewiska mórz Czarnego (w Dunaju po Wiedeń), Azowskiego (basen Donu) i Kaspijskiego (Wołga po Ural). Środowisko: w wodach większych rzek, rzadko w wodach słonych i słonawych. Tryb życia: bersz preferuje twarde dno i ciepłe, spokojnie płynące wody, latem mętniejące. Rozród: tarło w kwietniu i maju przy temperaturze wody 12-15°C. Lepkie jaja są składane między kamieniami i wśród roślin. Bersz uzyskuje dojrzałość płciową po upływie 3-4 lat. Pokarm: małe ryby.

karpp1.jpg

Nazwa polska: Karp Nazwa lacińska: Cyprinus carpio Rod ...

Nazwa polska: Karp Nazwa lacińska: Cyprinus carpio Rodzina: karpiowate Cyprinidae Rysunek #1 Wygląd: dziki karp, czyli sazan, ma krępe słabo bocznie spłaszczone ciało z niewielką głową o końcowym otworze gębowym. W górnej wardze 4 wąsiki, 2 dłuższe i 2 krótsze, ciemniejsze. Duże łuski, 33-40 wzdłuż bocznej. U form hodowlanych, których jest silniej wygrzbiecone, wyróżnia się: 1 karpia pełonołuskowego (o pełnym ułuszczeniu). 2 karpia lustrzenia (z nieregularnie rozmieszczonymi dużymi, >>lustrzanymi<< łuskami), 3. Karpia liniowego (z rzędem łusek wzdłuż lini bocznej), 4. karpia gołego (bezłuski lub z nielicznymi łuskami). Płetwa grzbietowa z 20-26, odbytowa z 8 promieniami. Płetwa ogonowa wyraźnie wcięta. Zęby gardłowe trójszeregowe 1.1.3-3.1.1. Ubarwienie: brązowawe. grzbiet ciemny, brzuch jasny. Długość: 25-75 kasymatnie 120 cm (masa ciała ponad 30 kg.) Występowanie: pierwotnie zlewiska mórz Czarnego, Azowskiego i Kaspijskiego, oraz środkowa i wsch. Azja. Jako najważniejsza z ryb hodowlanych karp został już w średniowieczu aklimatyzowany w niemal całej Europie; obecnie kosmopolityczny. Środowisko: ciepłe, stojące lub powoli płynące wody o piaszczystym lub mulistym dnie i obfitej roślinności. Tryb życia: w ciągu dnia karpie przebywają zwykle w głębokich, zacisznych miejscach, ożywiają się dopiero po zapadnięciu zmroku. Rozród: trze się od maja do lipca. Samica składa 180 000-1 500 000 jaj. W Polsce w warunkach naturalnych nie rozmnaża się.Pokarm: drobne bezkręgowce i rośliny. Gdzie łowimy: Jako gatunek nie do końca — mimo wielowiekowej hodowli — zaaklimatyzowany, nie odbywa tarła naturalnego (nie licząc niepewnego sazana). Jest więc rozmnażany sztucznie i do wód otwartych dostaje się w wyniku bądź zarybienia, bądź ucieczek ze stawów, czemu wybitnie sprzyjają wiosenne przybory rzek. Toteż można go spotkać wszędzie, z wyjątkiem wód o charakterze górskim. Najczęściej jednak w zbiornikach zamkniętych, włącznie z jeziorami, o wodzie spokojnej, dnie miękkim, roślinności obfitej. Trzyma się raczej miejsc głębszych, ale latem wypływa na płycizny. W rzekach wyszukuje spokojnych zatoczek, wstecznych prądów. Jego obecność można często rozpoznać po pojawianiu się pęcherzyków gazu, po ruchach trzcin, spowodowanych przeciskaniem się między nimi potężnego tułowia, oraz po mlaskaniach i cmoknięciach, towarzyszących zbieraniu pokarmu z powierzchni wody lub z dolnych części pływających liści. Kiedy łowimy: W naszych warunkach klimatycznych zimą raczej nie żeruje. Brania rozpoczyna już wiosną, ledwie zazielenia się stoki podwodne — najszybciej w zbiornikach szybko się nagrzewających, jak wyrobiska pożwirowe czy glinianki. Za najlepsze uchodzą miesiące letnie, od lipca do września. W jeziorach i zbiornikach zaporowych, w których woda stygnie powoli, bierze jeszcze do listopada i później. W poszczególnych wodach przez dłuższe okresy miewa ściśle ustalone pory żerowania; trzyma się ich z zadziwiającą regularnością. Na co: Wszelkie drobne przynęty zwierzęce i roślinne, zwłaszcza ochotki, bułka, kasza kukurydziana, ziarna kukurydzy, kulki proteinowe. Jak łowimy: Wskazane jest nęcenie przyzwyczajające, prowadzone co najmniej kilka dni, w mie

karpienpr1.jpg

Nazwa polska: Karpieńczyk pręgowany Nazwa lacińska: Apha ...

Nazwa polska: Karpieńczyk pręgowany Nazwa lacińska: Aphanius fasciatus Rodzina: karpieńcowate Cyprinodontidae Rysunek #1 Wygląd: umiarkowanie wydłużone, nieco bocznie spłaszczone ciało o płaskiej z wierzchu głowie. Niewielki, skośnie ku górze skierowany otwór gębowy; szczęki z małymi, trójwierzchołkowymi zębami. Duże łuski, 25-30 w rzędzie wzdłuż boku; brak linii bocznej. Przesunięta w pobliże ogona płetwa grzbietowa z 10-13, odbytowa z X12 promieniami. Ubarwienie: samce z 10-15 szerokimi, ciemnymi pręgami na bokach ciała; grzbiet oliwkowoniebieskozielony, brzuch biały ze srebrzystym połyskiem, płetwy żółte lub żółtozłote. Płetwa grzbietowa z ciemnym obrzeżeniem, ogonowa z szeroką, ciemną przepaską. Samice są jasno ubarwione, szarozielone, z niewyraźnymi, wąskimi pręgami i jasnoszarymi, przezroczystymi płetwami. Długość: samce do 5,5, samice do 6 cm. Występowanie: obszar śródziemnomorski od pd. Francji, Korsyki, Sardynii, Włoch do Azji Mniejszej, Cypru i Bliskiego Wschodu, a wzdłuż wybrzeża afrykańskiego od Libii do Maroka. Środowisko: wody słodkie i słonawe. Tryb życia: niewymagająca, bardzo odporna ryba przebywająca zwykle przy powierzchni wody. Rozród: tarło od wiosny do jesieni. Duże jaja są składane na delikatnych częściach roślin wyższych i plechach glonów. Wylęg następuje po 10-15 dniach. K. pręgowany dojrzewa płciowo pod koniec 1. roku życia. Pokarm: plankton, larwy i poczwarki owadów, glony, części roślinne i detrytus. Gatunki pokrewne: w Turcji żyją pokrewne gatunki karpieńczyków: A. anatolias, A. chantrei i A. cypris.

karas1.jpg

Nazwa polska: Karaś Nazwa lacińska: Carassius carassius ...

Nazwa polska: Karaś Nazwa lacińska: Carassius carassius Rodzina: karpiowate Cyprinidae Rysunek #1 Wygląd: silnie wygrzbiecone, krępe, spłaszczone bocznie ciało. Wąsików brak. Duże łuski, 31-55 wzdłuż linii bocznej. Płetwa grzbietowa z 17-25 promieniami, wysoka, o zaokrąglonej górnej krawędzi; jej najdłuższy promień jest stosunkowo miękki, elastyczny, a jego tylna krawędź jedynie delikatnie piłkcwana. Płetwa odbytowa z 8-11 promieniami. Płetwa ogonowa lekko wcięta. Zęby gardłowe jednoszeregowe, 4-4. Na pierwszym łuku skrzelowym 23-33 wyrostki filtracyjne. Ubarwienie: grzbiet brązowawy z zielonym połyskiem, boki jaśniejsze, żółtawobrązowe, brzuch z do brudnobiałego. Długość: 20-35 cm (masa ciała do 2,5 kg), maksymalnie 50 cm. Występowanie: od Anglii i Francji po wschodnią Rosję. W wielu krajach wsiedlony. Środowisko: głównie płytkie, obficie zarośnięte stawy, starorzecza, torfowiska, glinianki, jeziora, spokojne odcinki rzek. Tryb życia: jedna z najbardziej plastycznych ekologicznie ryb karpiowatych, znosząca nawet znaczne zanieczyszczenie wód i niedobór w nich tlenu. W zimie zagrzebuje się w mulistym dnie i zapada w coś w rodzaju snu zimowego; również gdy dojdzie do wyschnięcia zbiornika, w którym żyje, potrafi przetrwać ukryty w mule. Rozród: trze się w maju i czerwcu w płytkich, obficie zarośniętych miejscach. Samica składa 150 000-400 000 lepkich jaj, przyklejających się do wodnych roślin. Rozwój zarodkowy trwa 3-7 dni. Pokarm: niewielkie bezkręgowce. a także zjadane wraz z nimi rośliny wodne. Gdzie łowimy: Nagrzane i zarośnięte wody stojące, zwłaszcza starorzecza, stawy, doły potorfowe. Dzięki niespotykanej odporności na niedostatek tlenu (przez pewien czas może się całkiem obejść bez niego) przebywa w całkiem nawet bagnistych bajorkach, gdzie żadna inna ryba nie wytrzyma. W wodach bieżących występuje rzadko. Trzyma się na ogół dna — w warunkach mu odpowiadających najczęściej mulistego. Kiedy łowimy: Od wiosny do jesieni; zimę spędza w odrętwieniu, zagrzebany w mule. Najlepszy okres przypada na lipiec i sierpień. Na ochłodzenie reaguje zaprzestaniem brań. Na co: Wszelkie drobne przynęty roślinne i zwierzęce, najlepsze ochotki i małe czerwone robaczki. Jak łowimy: Z zanętą rozproszoną (twarda więzłaby w mule), przynętą najczęściej umieszczoną kilka centymetrów nad dnem. Sposób brania taki, że wymaga bardzo precyzyjnego obciążenia; w przeciwnym razie może się ono nie odbić na zachowaniu spławika. On sam także przy łowieniu odległościowym zamocowany raczej dwupunktowo, jedynie w obecności przeszkadzających prądów powierzchniowych lepiej przejść na jednopunktowy, chyba że wystarczy zmiana na cięższy. Małe karasie należą do żywych przynęt najczęściej stosowanych, ze względu na dużą żywotność; nie wszędzie jednak wykazują skuteczność.

jaź.jpg

Nazwa polska: Jaź Nazwa lacińska: Leuciscus idus Rodzina ...

Nazwa polska: Jaź Nazwa lacińska: Leuciscus idus Rodzina: karpiowate Cyprinidae Rysunek #1 Rysunek #2 Wygląd: wydłużone, nieco wygrzbiecone, bocznie spłaszczone ciało o małej głowie z wąskim, nieznacznie skośnie ku górze skierowanym otworem gębowym. Male łuski koliste (cykloidalne), 56-61 wzdłuż linii bocznej. Płetwa grzbietowa z 11[-12], odbytowa z 12-13 promieniami; dolna krawędź płetwy odbytowej wcięta lub prosta. Zęby gardłowe dwuszeregowe 3.5-5.3. Ubarwienie: grzbiet zielono- lub czarnoszary, boki jaśniejsze, silnie srebrzycie lśniące, brzuch białawy. Tęczówka oka żółta. Płetwy grzbietowa i ogonowa szaroniebieskie, pozostałe czerwonawe. Długość: 30-40 cm (masa ciała do 1 kg), rzadziej 50 cm i 2 kg, wyjątkowo do 80-100 cm (do 8 kg). Występowanie: szeroko rozmieszczony w Europie od dorzecza Renu na północ od Alp aż po Ural oraz na Zakaukaziu. Środowisko: w większych rzekach (kraina brzany) i połączonych z nimi jeziorach, a także w wodach słonawych. Tryb życia: żyjące zwykle samotnie lub w niedużych stadkach jazie przebywają przeważnie, zwłaszcza pod wieczór, w warstwach przypowierzchniowych wody; kilkukrotnie w ciągu roku gromadzą się w olbrzymie ławice przy dnie rzek lub jezior - dzieje się tak w porze tarła, intensywnego żerowania lub zbierania się na zimowiska. Rozród: tarło w kwietniu i maju. Lepkie jaja (40000-115000 na samicę) przyklejają się do kamieni i roślin wodnych. Pokarm: skąposzczety, drobne skorupiaki mięczaki, larwy owadów i spadające na wodę owady. Gdzie łowimy: Środkowe biegi większych rzek, kanały i przepływowe jeziora. Wrażliwy na zanieczyszczenie wody, przebywa często przy ujściach czystych dopływów. Lubi także pobliże brzegu porośniętego drzewami i krzewami, z których raz po raz na powierzchnię opada jakiś kąsek. Trzyma się również okolic główek. Wiosną i jesienią woli głębie, latem wypływa w miejsca płytsze, o niezbyt prądzie szybkim. Kiedy łowimy: Żeruje cały rok, także spod lodu. Najlepsze wyniki osiąga się w maju, a potem w końcu sierpnia i we wrześniu, kiedy to bierze przez cały dzień. Latem tylko z rzadka ożywia się w południe; normalnie pozostają głównie ranki i wieczory. Na co łowimy: Wszelkie drobne przynęty zwierzęce i roślinne, z tych drugich szczególnie groch. Żywe owady. Sztuczne muszki. Małe błystki obrotowe, w zimie — podlodowe. Jak łowimy: Przede wszystkim niezbędna jest ostrożność, począwszy od cichego zachowania na brzegu czy w łodzi, unikania ubioru kontrastującego z otoczeniem, po ciche zarzucanie wędki. Haczyk dobrze jest chować nawet w przynęcie, z której normalnie grot się wystawia. Wszelkie odmiany przepływanki, przystawka, sztuczna mucha sucha i mokra, na dotyk (głównie w czerwcu), spinningowanie. Pomarańczowa odmiana jazia, zwana złotą orfą, bywa hodowana dla ozdoby stawów parkowych.

iglicznia1.jpg

Nazwa polska: Iglicznia czarnomorska Nazwa lacińska: Syg ...

Nazwa polska: Iglicznia czarnomorska Nazwa lacińska: Sygnathus nigrolineatus Rodzina: igliczniowate Syngnathiformes Rysunek #1 Wygląd: bardzo długie, cienkie ciało pokryte cienkimi kostnymi płytkami skórnymi (7 rzędów na tułowiu, 4 na trzonie ogonowym), połączonych ze sobą w pierścienie (15-17 tułowiowych i 37-41 ogonowych). Krótki, rurkowaty pysk (mieszczący się 7, 8-10 razy w długości ciała), lekko bocznie spłaszczony; oczy małe (ich średnica jest 3,8 razy mniejsza od długości pyska). Płetwa grzbietowa wsparta na 29-39 promieniach (położona nad 7-9 pierścieniami tułowiowymi), płetwa ogonowa z 10, odbytowa z 3, a piersiowa z 12-13 promieniami. Brak płetw brzusznych. Linia boczna pełna. Ubarwienie: zielonkawo- lub czerwonawo-brązowe z jaśniejszymi przepaskami, strona brzuszna ciemna. Na płetwie grzbietowej brak plam. Długość: 15-18, maksymalnie 22 cm. Występowanie: Morza Czarne i Azowskie oraz ich zlewiska (dorzecza Dunaju, Dniestru, Dniepru, Donu); w Morzu Kaspijskim i jego dopływach (Ural, Wołga i Kura) żyje jej podgatunek S. n. caspius. W przybrzeżnych wodach europejskich można spotkać również inne gatunki igliczniowatych: iglicznię, i. krótkopyską, i. wielką i wężynkę . Środowisko: obficie zarośnięte wody przybrzeżne, laguny, ujścia i dolny bieg rzek. Tryb życia: osiadła ryba doskonale zamaskowana wśród roślinności. Rozród: tarło od maja do sierpnia. Samiec nosi duże jaja aż do wylęgu w torbie lęgowej, utworzonej na brzuchu z 2 fałdów skórnych. Pokarm: zooplankton, drobne skorupiaki i wyląg ryb.

gorbusz1.jpg

Nazwa polska: Gorbusza Nazwa lacińska: Oncorhynchus gorb ...

Nazwa polska: Gorbusza Nazwa lacińska: Oncorhynchus gorbuscha Rodzina: łososiowate Salmonidae Rysunek #1 Wyględ: krępe, u starszych osobników bardzo silnie wygrzbiecone ciało ze smukłym trzonem ogonowym. Bardzo mała płetwa tłuszczowa. Długa płetwa odbytowa z 3 twardymi i 10-16 miękkimi promieniami. Bardzo drobne łuski, 177-240 wzdłuż linii bocznej. Pierwszy tuk skrzelowy z 263 (zwykle 28) krótkimi wyrostkami filtracyjnymi. Ubarwienie: podczas pobytu w morzu grzbiet zielonkawy lub niebieskawy, boki srebrzyste, połyskujące czerwonawo. Samce w szacie godowej różowe z czarnymi plamami na grzbiecie i pletwie ogonowej. Dlugość: 40-50, maksymalnie 64 cm. Samce większe od samic. Występowanie: Morze Arktyczne oraz szczególnie licznie w północnej część Oceanu Spokojnego; wzdłuż wybrzeży Azji od ujścia Lent' po Koreę i pn. Japonię; u wybrzeży Ameryki Północnej od Colville do San Lorenzo w Kalifornii. Aklimatyzowana w Morzu Białym, w związku z czym dociera niekiedy do brzegów Norwegii, Islandii i Szkocji. Środowisko: przybrzeżne wody morskie. Tryb życia: anadromiczna ryba wędrowna, do momentu osiągnięcia dojrzałości płciowej w 2. roku życia przebywająca w morzu. Rozród: tarło w zależności od miejsca trwa od sierpnia do października, a wędrówka rozpoczyna się w lipcu. Samice w miejscu o szybkim prądzie wygrzebują ogonem w żwirowatym dnie płytkie zagłębienie, do którego składają ikrę. Po tarle gorbusze giną. Rozwój zarodkowy trwa 100-120 dni. Narybek spływa do morza, gdzie szybko rośnie. Pokarm: głównie ryby.

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin