bersz1.jpg

jendrzej49 / Ksiazki / Atlasy-Mapy-Encyklopedie / Atlas ryb / bersz1.jpg

Download: bersz1.jpg

Pobierz

9 KB

(510px x 215px)

Nazwa polska: Bersz (Sekret)
Nazwa lacińska: Stizostedion volgensis
Rodzina: okoniowate
Percidae

Rysunek #1
Wygląd: smuklejsze niż u sandacza ciało o długim, spiczastym pysku z szerokim, końcowym otworem gębowym. W szczękach tylko drobne zęby; brak chwytnych "kłów". Pokrywa skrzelowa z niewielkim kolcem, kość przedpokrywowa ząbkowana. Odstęp między oczami równy lub krótszy od średnicy oka. Drobne łuski grzebykowate, 70-73 wzdłuż linii bocznej. Wierzch głowy, kości przedpokrywowa i pokrywowa są ułuszczone. Dwie płetwy grzbietowe: 1. bardzo wysoka, z 10-14 twardymi, ciernistymi, 2. z 1-2 cierniami i 20-22 miękkimi promieniami; płetwa odbytowa z 2-3 twardymi, ciernistymi i 9-10 miękkimi promieniami. Ubarwienie: grzbiet i boki zielono- lub ołowianoszare, brzuch srebrzystobiały. Młode bersze z 8-10 brązowymi pręgami, które u starszych ryb zwykle rozmywają się. Płetwy grzbietowe szare z czarnymi plamami układającymi się zwykle w podłuźne pasma; ogonowa z poprzecznymi przepaskami z czarnych plamek, płetwy parzyste i płetwa odbytowa żółtoszare. Długość: 250, do 35 cm.
Występowanie: rzeki zlewiska mórz Czarnego (w Dunaju po Wiedeń), Azowskiego (basen Donu) i Kaspijskiego (Wołga po Ural).
Środowisko: w wodach większych rzek, rzadko w wodach słonych i słonawych.
Tryb życia: bersz preferuje twarde dno i ciepłe, spokojnie płynące wody, latem mętniejące.
Rozród: tarło w kwietniu i maju przy temperaturze wody 12-15°C. Lepkie jaja są składane między kamieniami i wśród roślin. Bersz uzyskuje dojrzałość płciową po upływie 3-4 lat.
Pokarm: małe ryby.

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

jendrzej49

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

Atlas Ryb.rar

Dr. Burgess's Atlas of Marine Aquarium. part2.rar

Atlas ryb morskich

Dr. Burgess's Atlas of Marine Aquarium. part1.rar

Atlas ryb morskich

Atlas Ryb.rar

peluga1.jpg

Nazwa polska: Peluga Nazwa lacińska: Coregonus peled Rod ...

Nazwa polska: Peluga Nazwa lacińska: Coregonus peled Rodzina: siejowate Coregoninae Rysunek #1 Rysunek #2 Wygląd: krępe, stosunkowo silnie wygrzbiecone niemniej jednak śledziowate ciało z bardzo małą głową o zaostrzonym pysku. Linia boczna pełna. Niewielki, końcowy otwór gębowy sięga do przedniego brzegu oka. Na pierwszym ługim skrzelowym 44-68 (zwykle 50) wyrostków filtracyjnych. Ubarwienie: grzbiet niebieskozielony do ciemnozielonego, boki i brzuch srebrzysty; Dlugość: 140 cm; w wodach Syberii zwykle 60-70 cm, maksymalnie do 75 cm. w dolnych biegach dużych rzekach i jeziorach Syberii, wsiedlona również do pn.-zach. Rosji, Finlandii, Szwecji, Niemiec i Polski. Tryb życia i rozród: peluga trze się w listo i grudniu w miejscach o piaszczystym lub watym dnie. Jedna samica składa do 105000 Wylęg następuje po 3-4 miesiącach. Pelugi żyjące w ujściowych partiach rzek płyną na w górę, a po tarle wracają na swe d stanowiska. Narybek dopiero po roku śladem rodziców. Pokarm: niemal wyłącznie zooplankton. Gatunki pokrewne: omul (C. autumnalis) i sun (C. muksun), uważany niekiedy za gatunek pelugi, którego masa ciała dochodzi 14 kg (prowadzone są próby aklimatyzacji muksuna w Polsce).

pardill1.jpg

Nazwa polska: Pardilla Nazwa lacińska: Rutilus lemmingi ...

Nazwa polska: Pardilla Nazwa lacińska: Rutilus lemmingi Rodzina: karpiowate Cyprinidae Rysunek #1 Wygląd: smukłe, wydłużone ciało o tępym pysku i stosunkowo małym, przesuniętym nieznacznie w dolne położenie otworze gębowym. Małe łuski koliste, 59-63 wzdłuż linii bocznej. Płetwy piersiowe z 17-18, grzbietowa z 10, odbytowa również z 10 promieniami. Przednia krawędź wysokiej, wąskiej płetwy grzbietowej wypukła. Zęby gardłowe jednoszeregowe 6-5. Ubarwienie: grzbiet ciemny, oliwkowozielony o niebieskawym, metalicznym połysku, boki srebrzyste z ciemną, podłużną smugą ciągnącą się od pokrywy skrzelowej do nasady płetwy ogonowej, brzuch białawy, w porze tarła opalizujący czerwonawo. Dlugość: 13-15, maksymalnie do 20 cm. Występowanie: dorzecza Duero, Gwadiany i Gwadalkiwiru na Półwyspie Iberyskim. Środowisko: wody stojące i wolno płynące. Tryb życia: stadna ryba przebywająca głównie w przydennych warstwach wody; jej tryb życia, podobnie jak biologia p. alpejskiej jaziowatej, jest poznany bardzo słabo. Rozród: dojrzałe płciowo płocie gromadzą się w kwietniu i maju na tarło w pobliżu brzegów; trą się stadami w płytkich, zarośniętych roślinnością miejscach. Kleiste jaja, jak również wylęgające się larwy, osiadają na roślinach wodnych. Po 2-5-dniowym okresie bezruchu larwy zaczynają aktywnie pływać i zdobywać aokarm w postaci zoo- i fitoplanktonu. Wraz z wiekiem zaczynają stopniowo przenosić się coraz głębsze warstwy wody. Pokarm: drobne bezkręgowce żyjące przy dniee, takie jak skąposzczety i larwy owadów.

paliaje1.jpg

Nazwa polska: Palia jeziorna Nazwa lacińska: Salvelinus ...

Nazwa polska: Palia jeziorna Nazwa lacińska: Salvelinus mamaycuch Rodzina: łososiowate Salmonidae Rysunek #1 Wygląd: wydłużone, u starszych osobników wygrzbiecone ciało ze smukłym trzonem ogonowym. Duże samce z hakowato wygiętą żuchwą. Bardzo małe łuski, około 200 wzdłuż linii bocznej. Uzębienie lemiesza: blaszka z 6-8 długimi, mocnymi zębami, trzon bezzębny. Bardzo głęboko wcięty otwór gębowy. Ponad 90 wyrostków odźwiernikowych na granicy żołądka i jelita środkowego. Tylna krawędź płetwy ogonowej silnie wklęsta. Ubarwienie: grzbiet i boki oliwkowe, strona brzuszna żółtawa do czerwonawej. Głowa, tułów, ogon i płetwa grzbietowa pokryte jasnymi, nieregularnymi plamami. Płetwy parzyste i płetwa odbytowa różowe, z białymi przednimi krawędziami. Dlugość: 40-80, do 126 cm. Występowanie: wielkie jeziora środkowej i południowej Kanady po Labrador oraz północne stany Nowej Anglii. Zasiedlenie wielkich jezior amerykańskich przez minoga morskiego spowodowało silny spadek jej liczebności. W Europie aklimatyzowana m.in. w Szwajcarii. Środowisko: palia jeziorowa, zwana także niezbyt fortunnie p. amerykańską (tak nazywany bywa równieź pstrąg źródlany), preferuje głębokie warstwy wód (do 120 m). Rozród: ryba ta osiąga dojrzałość płciową dopiero w 6.-8. roku życia (ale żyje do 25 lat). Tarło ciągnie się od września do listopada. Samica długości 80 cm może złożyć do 18 000 jaj. Po tarle ryby wracają na głębiny. Rozwój zarodkowy trwa 100-150 dni. Narybek przebywa blisko brzegu. Pokarm: bezkręgowce; w starszym wieku ryby, zwłaszcza głąbiele

pachy1.jpg

Nazwa polska: Pachychlon ozdobny Nazwa lacińska: Pachych ...

Nazwa polska: Pachychlon ozdobny Nazwa lacińska: Pachychilon pictum Rodzina: karpiowate Cyprinidae Rysunek #1 Wygląd: smukłe, wydłużone, bocznie spłaszczone ciało o spiczastym pysku z szerokim, ukośnie ku górze skierowanym otworem gębowym, otoczonym grubymi wargami. Brak łusek; linia boczna w pełni wykształcona. Płewy piersiowe z 17-18, brzuszne z 10, grzbietowa z 10-11, ogonowa z 19 i odbytowa z 11-12 promieniami. Pierwszy promień płetwy grzbietowej jest o połowę krótszy od następnych i wyraźnie od nich odgraniczony. Ubarwienie: grzbiet brązowawoszary do czarniawego, wierzch głowy bardzo ciemny, pokrywy skrzelowe srebrzyście błyszczące, boki ciała jasnobrązowawe lub jasnożółtawe, pokryte od grzbietu do strefy poniżej linii bocznej małymi, nieregularnie rozmieszczonymi brązowymi punktami i plamkami, brzuch białawy; płetwy grzbietowa i odbytowa żółtawe. W czasie tarła brzuch różowieje. Długość: 12-15, do 16 cm. Występowanie: pd.zach. część Półwyspu Bałkańskiego w rejonie Jeziora Szkoderskiego na granicy Czarnogóry i Albanii oraz Jeziora Ochrydzkiego na granicy Macedonii i Albanii. Środowisko: wody stojące i wolno płynące. Tryb życia: ta ławicowa ryba przebywa na przybrzeżnych płyciznach jeziornych. Rozród: tarło od maja do sierpnia. Dojrzałe płciowo pachychylony gromadzą się na zarośniętych płyciznach przybrzeżnych. Lepkie jaja przyklejają się do wodnych roślin, korzeni ziaren żwiru na dnie. Pokarm: głównie planktoniczne skorupiaki i larwy owadów oraz owady spadające na wodę i okazyjnie drobne organizmy bentoniczne.

okon1.jpg

Nazwa polska: Okoń Nazwa lacińska: Perca fluviatilis Rod ...

Nazwa polska: Okoń Nazwa lacińska: Perca fluviatilis Rodzina: okoniowate Percidae Rysunek #1 Wygląd:mniej lub bardziej wygrzbiecone ciało o tępym pysku z szerokim, końcowym otworem gębowym. Pokrywa skrzelowa w tylnej części spiczasto wyciągnięta i zakończona mocnym kolcem. Drobne łuski grzebykowate, 57-74 wzdłuż linii bocznej. Dwie oddzielone od Okoń siebie płetwy grzbietowe: 1. z 13-17 twardymi, ciernistymi, 2. z 1-3 cierniami i 13-15 miękkimi promieniami; płetwa odbytowa z 2-3 twardymi, ciernistymi i 8-10 miękkimi promieniami. Ubarwienie: grzbiet ciemnoszary do niebieskiego lub oliwkowozielonkawego, boki jaśniejsze z 6-9 ciemnymi pręgami lub rozwidlonymi przepaskami, brzuch biały do czerwonawego ze srebrzystym połyskiem. Pierwsza płetwa grzbietowa z czarną plamą na tylnej krawędzi; płetwy brzuszne i odbytowa czerwonawe. Samce są jaskrawiej ubarwione od samic. Długość: 20-35 cm (masa ciała do 1,2 kg), maksymalnie 50 cm (i masie do 2 kg; w delcie Kubania do 4 kg). Występowanie: w Europie szeroko rozmieszczony, w Polsce należy do najpospolitszych gatunków ryb. Środowisko: stojące i płynące wody po krainę lipienia (do wysokości 1000 m n.p.m.). Tryb życia: ryba osiadła, preferująca czyste wody o spokojnym nurcie nad twardym dnem. Rozród: tarło od wczesnego marca do czerwca; drobne jaja połączone śluzem zawisają w postaci długich taśm lub zasłon na wodnych roślinach, kamieniach i zatopionych gałęziach. Wyląg następuje po 2-3 tygodniach. Pokarm: bezkręgowce, ikra i wyląg, małe ryby. Gdzie łowimy: Wszelkie wody płynące i stojące, z wyjątkiem najbystrzejszych odcinków górskich oraz ubogich w tlen bajorek. Zdecydowanie jednak lubi wodę dobrze natlenioną. Trzyma się pobliża kryjówek: kamieni, zatopionych drzew itd. W jeziorach duże stada żerują w różnych miejscach i na różnych wysokościach, w miarę jak przemieszczają się ławice drobnicy, podążającej za skupiskami planktonu. Miejsce okoniowych łowów wskazują czasem stada rybitw, polujących z góry na rybki uciekające ku powierzchni. Kiedy łowimy: Cały rok. Najlepszy sezon rozpoczyna się w sierpniu i trwa do pierwszych przymrozków. Spod lodu — najlepiej w grudniu i styczniu. Na co łowimy: Czerwone i białe robaczki, kawałki rosówek, ochotki; żywe i martwe rybki; woblery i błystki obrotowe, których skuteczność znacznie podnosi czerwony wabik; sztuczne muszki typu nimfa; błystki podlodowe i mormyszki, których atrakcyjność zwiększa założenie na haczyk oka złowionego okonia; skrawki okoniowego mięsa. Jak łowimy: Wszelkie metody spławikowe i przystawki; spinningowanie woblerami, błystkami lub systemikami z martwą rybką, latem bliżej powierzchni, w pozostałych porach przy dnie; podlodówka i muchówka. Holować trzeba ostrożnie, bo ma kruche wargi. Małe okonie stanowią doskonałą przynętę na różne drapieżniki. Nie ma potrzeby obcinania im płetwy grzbietowej. Mięso bardzo smaczne, ale wielu zniechęca konieczność skrobania mocno przylegającej łuski. Są jednak i na to sposoby.

minrze1.jpg

Nazwa polska: Minog rzeczny Nazwa lacińska: Lampetra flu ...

Nazwa polska: Minog rzeczny Nazwa lacińska: Lampetra fluviatilis Rodzina: minogowate Petromyzoniformes Rysunek #1 Wygląd: górna powierzchnia lejka gębowego szeroka, z 1 silnym zębem z każdej strony, dolna z 5-9 (przeważnie 7) silnymi, ostrymi zębami. Przyssawka gębowa w górnej części pokryta jest nielicznymi zewnętrznymi zębami wargowymi; zęby wewnętrzne są silne, dwu lub trójwierzchołkowe. Przedni brzeg języka z 9-17 (zwykle 13-15) ząbkami, z których środkowy jest największy i najszerszy. Przed uzyskaniem dojrzałości obie płetwy grzbietowe są od siebie oddzielone, w okresie rozrodu łączą się. Ubarwienie: grzbiet ciemnoołowianoszary do zielonkawoniebieskiego, brzuch białawy; płetwy opalizują liliowo. Dlugość: samce 31-32 cm, samice 32-34 cm, maksymalnie do 40 cm. Występowanie: europejskie wody przybrzeżne i rzeki zlewisk Bałtyku, Morza Północnego, Morza Śródziemnego i Adriatyku do Włoch i Dalmacji; w Polsce w Bałtyku oraz w rzekach na obszarze całego kraju, liczniejszy tylko w pn. części, jako jedyny gatunek minoga został objęty ochroną gatunkową tylko w stadium rozwoju larwalnego w rzekach. Środowisko: morskie wody przybrzeżne. Tryb życia i pokarm: minog wędrowny, pasożytujący na rybach. Po roku spędzonym w moren osiąga długość do 30 cm i grubość kciuka, jesienią wpływa do rzek na tarło. Rozród: dojrzałość płciową osiąga w rzekach wiosną następnego roku. Trze się w kwietniu i maju. W płytkich gniazdach na żwirowa ławicach składa do 40 000 jaj. Po 3 latach I przeobrażają się i wywędrowują do morza. Uwagi: przed zanieczyszczeniem i zabud rzek minog rzeczny był u nas pospolity.

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin