Lublin_Muzeum Wsi Lubelskiej_mp3.mp3

innocent5 / Regionalia polskie / Bliżej skarbów kultury / Lublin_Muzeum Wsi Lubelskiej_mp3.mp3

Download: Lublin_Muzeum Wsi Lubelskiej_mp3.mp3

Pobierz

0,79 MB

Muzeum zajmuje obszar zbliżony do trójkąta o powierzchni 27 ha (800x620 m). Wchodzimy przez budynek recepcyjny, który wyglądem nawiązuje do nieistniejącego już tzw. małego ratusza z Kazimierza Dolnego nad Wisłą.
W sektorach regionalnych odtworzono wsie charakterystyczne dla Wyżyny Lubelskiej, Roztocza i Powiśla. Oprócz chałup i zagród znajdujemy zabudowania przemysłowe: wiatrak, olejarnię, kuźnię i piwiarnię oraz sakralne: kapliczki i krzyże przydrożne, a w sektorze Roztocze – drewnianą cerkiew z 1759 r. Podlasie jest reprezentowane przez remizę.
W sektorze Miasteczko odwzorowano układ urbanistyczny prowincjonalnego miasta z lat 30. XX w. Znajduje się tu m.in. drewniany kościół z XVII w. Natomiast zespół dworski tworzą XVIII-wieczny dwór z Żyrzyna, otoczony ogrodem i parkiem, oraz zabudowania folwarczne: czworak i spichlerze.
Każdy budynek opatrzono tabliczką, informującą, skąd pochodzi, kiedy został zbudowany i kto był jego właścicielem. Wnętrza chałup pokazują poziom życia i rodzaj zajęcia mieszkańców. Dowiadujemy się nawet, jak liczne były tutejsze rodziny. W zabudowaniach gospodarczych mieszka ptactwo domowe, kozy, krowy, owce i konie. We wnętrzach zabudowań przemysłowych eksponowane są sprzęty i narzędzia używane w danym zawodzie. Budynki muzealne żyją drugim życiem. Wiatrak miele zboże, w piecach wypieka się chleb, a w cerkwi i kościele odprawiane są msze.

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

innocent5

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

Żelazowa Wola_Dom urodzenia Fryderyka Chopina_1 jpg.jpg

Żelazowa Wola_Dom urodzenia Fryderyka Chopina.jpg

Żelazowa Wola_Dom urodzenia Fryderyka Chopina_mp3.mp3

Żelazowa Wola leży w woj. mazowieckim, koło Sochaczewa, nad rzeką Utratą, 50 km na zachód od Warszawy. W przeszłości 1802. Rodzina Skarbków kupuje wieś Żelazowa Wola i dwór z dwiema oficynami. Mieszka w nim hr. Ludwika Skarbkowa z dziećmi, których guwernerem zostaje przybyły z Francji Mikołaj Chopin. Domem zarządza Justyna Krzyżanowska, krewna Skarbków. 1806. Mikołaj Chopin bierze ślub z Justyną Krzyżanowską. Małżeństwo zajmuje lewą oficynę. 1810. Na świat przychodzi Fryderyk Chopin. W tym samym roku rodzina wyprowadza się do Warszawy. Lata 20. XIX w. Chopinowie kilkakrotnie odwiedzają Skarbków z okazji świąt lub spędzają tu lato. 1834. Po śmierci najmłodszego syna Ludwiki Skarbkowej majątek przechodzi w obce ręce. Pod koniec XIX w. w miejscu urodzenia Chopina znajduje się magazyn gospodarczy. 1918. Żelazowa Wola zostaje rozparcelowana pomiędzy okolicznych chłopów. Z dawnego dworu istnieje już tylko lewa oficyna. 1928. Towarzystwo Przyjaciół Domu Chopina z Warszawy i Komitet Chopinowski z Sochaczewa kupują oficynę i ziemię wokół budynku. Trzy lata później następuje otwarcie muzeum. 1953. Opiekę nad domem Chopina obejmuje Towarzystwo im. Fryderyka Chopina. Od 2005 r. sprawuje ją Narodowy Instytut Fryderyka Chopina. Dziś Na teren muzeum wchodzimy przez współcześnie wzniesiony budynek Preludium. Jego ściany są przeszklone, a pionowe elementy zewnętrznej elewacji upodabniają go do klawiatury fortepianu. Tu znajduje się m.in. wypożyczalnia audioprzewodników. Idziemy główną aleją parku do dawnej oficyny, w której urodził się Fryderyk Chopin. Jest to murowany i otynkowany na biało parterowy budynek, zbudowany na planie prostokąta. Od frontu ma ganek z dwiema kolumnami, zwieńczony trójkątnym szczytem. Ściany porasta dzikie wino. Dach jest pokryty gontem. Ekspozycja wewnątrz oficyny ma charakter symboliczny, ponieważ dawny rozkład wnętrz jest nieznany. Odtworzono klimat polskiego dworku z początku XIX w. W sypialni dwa strumienie światła wydobywają z półmroku klawiaturę fortepianu i portret kompozytora. Park otaczający dworek ma kształt pięciokąta, którego jednym z boków jest Utrata. Rośnie tu ok. 10 000 gatunków i odmian roślin, w tym drzewa i krzewy z całego świata. System nagłośnienia pozwala słuchać muzyki Chopina nawet w najdalszych miejscach. Można się również zapoznać z informacjami o obiektach znajdujących się w parku. Oprócz pomników kompozytora są to nowoczesne architektonicznie budynki, w dużej mierze przeszklone, oraz dwa malownicze mostki. Warto wiedzieć W każdą niedzielę od maja do końca września odbywają się tu koncerty chopinowskie, a w każdą sobotę lipca i sierpnia – recitale młodych pianistów.

Zamość_Stare miasto_mp3.mp3

1580. Kanclerz i hetman wielki koronny Jan Zamoyski zakłada miasto Zamość. Opracowanie jego planu i realizację powierza Włochowi Bernardo Morando. Budowa miasta na tzw. surowym korzeniu rozpoczyna się w 1581 r. i trwa 25 lat. Najpierw powstają pałac kanclerski, arsenał i mur obronny, następnie bastiony, kościoły: katolicki (obecnie katedra), ormiański, grecki i synagoga oraz trzy rynki, kamienice i ratusz. 1589. Zamość staje się stolicą Ordynacji Zamojskiej. 1594. Zamoyski zakłada akademię, czwartą po Krakowie, Poznaniu i Wilnie. Uczelnia funkcjonuje do 1784 r. 1639–51. Trwa przebudowa ratusza; budowla zyskuje monumentalne schody w kształcie wachlarza. 1648. Twierdza wytrzymuje oblężenie wojsk kozackich i tatarskich pod wodzą Chmielnickiego, a osiem lat później odpiera najazd Szwedów. 1809. Zamość, będący po rozbiorach w rękach Austriaków, zostaje zdobyty przez księcia Józefa Poniatowskiego. W 1813 r. poddaje się Rosjanom dopiero po 9-miesięcznych szturmach. 1821. Rząd kongresowego Królestwa Polskiego odkupuje Zamość od właścicieli i modernizuje twierdzę, ale już w 1866 r. Rosjanie wysadzają w powietrze większość umocnień obronnych. Zachowuje się jedynie bastion VII z fragmentem murów. Dziś Stare Miasto w Zamościu jest zbudowane w oparciu o renesansową koncepcję miasta idealnego – doskonale symetrycznego, uporządkowanego i przestronnego. Początkowo miasto ma powstać na planie regularnego sześcioboku. Ponieważ jednak Jan Zamoyski postanowił włączyć w jego obręb swoją siedzibę, kształt Starego Miasta jest nieregularny – to wydłużony pięciobok o wymiarach 850x650 m. Plan miasta odwzorowuje sylwetkę człowieka. Głową jest Pałac Zamoyskich, a kręgosłupem – biegnąca z zachodu na wschód ulica Grodzka. Bastiony, które niegdyś wraz z murem otaczały miasto, stanowiły ręce i nogi. Płuca to katedra i Akademia Zamojska, a serce – Rynek Wielki. Symetrycznie na północ i południe od reprezentacyjnego Rynku Wielkiego leżą rynki handlowe: Solny i Wodny. Ten układ urbanistyczny zachował się do dziś. Sercem Starego Miasta jest jak dawniej Rynek Wielki – kwadratowy plac o boku długości 100 m. W północnej pierzei rynku pyszni się piękny ratusz – symbol miasta. Jest to sześcienny, trójkondygnacyjny budynek o różowo-beżowych ścianach, z ozdobnymi podcieniami i attykami (czyli ściankami wieńczącymi od góry fasadę budynku). Ponad ratuszem wznosi się 52-metrowa wieża, czworoboczna w dolnej i ośmioboczna w górnej części, przykryta strzelistą, zieloną kopułą. Po każdej (oprócz północnej) stronie rynku stoi po osiem kamienic w pastelowych kolorach, z podcieniami, dekoracyjnymi attykami oraz innymi zdobieniami. Zamojska katedra ma białe ściany i czerwony dach. Została zbudowana na planie prostokąta. Jej środkowa część – nawa główna – jest wyższa od naw bocznych. Wymiary świątyni (45x30 m) stanowią piętnastokrotne pomniejszenie XVI-wiecznego Zamościa. Na wschodnim skraju, czyli „w nogach” Starego Miasta, zachowały się fragmenty murów otaczających dawny Zamość i jeden z siedmiu bastionów.

Wrocław_Historyczny zespół miejski_mp3.mp3

Wrocław leży w woj. dolnośląskim, nad Odrą. W skład historycznego zespołu miasta wchodzą: Ostrów Tumski, położony na północnym brzegu Odry, Stare i Nowe Miasto, znajdujące się na południowym brzegu rzeki, oraz wyspy odrzańskie w tym rejonie. Ostrów Tumski to niewielki obszar skupiony wzdłuż ul. Katedralnej. Stoją przy niej jedno- lub dwupiętrowe kamieniczki z jasnymi fasadami i czerwonymi spadzistymi dachami. Z niewielkimi budynkami kontrastuje potężna Archikatedra św. Jana Chrzciciela. Ma długość 100, szerokość 45 i wysokość 23 m. W fasadzie wznoszą się dwie 91-metrowe wieże, wybudowane na planie kwadratów i nakryte strzelistymi iglicami z blachy w kolorze zielonkawym. Prezbiterium świątyni otoczone jest kaplicami. Na zachód od Ostrowa Tumskiego na Odrze leży sześć wysepek, z których największą jest wyspa Piasek. Stare Miasto ma kształt zbliżony do koła. Jego centralnym punktem jest Rynek o wymiarach 213x178 m. Na środku znajduje się zabudowa w kształcie czworokąta, składająca się z Ratusza, Nowego Ratusza i kamienic. Stojące wokół Rynku kamieniczki są wąskie, kilkukondygnacyjne, nakryte czerwonymi spadzistymi dachami. Ratusz znajduje się w południowo-wschodnim narożniku zabudowy śródrynkowej. Składa się z trzech części na planie prostokątów, przylegających do siebie dłuższymi bokami. W północno-zachodnim narożniku wznosi się wieża o wysokości 66 m, wybudowana w dolnej części na planie kwadratu, a w górnej – ośmioboczna. Każdą część ratusza przykrywa osobny dach. W środkowej części jest on ozdobiony wzorem czerwono-zielonej szachownicy. Fasada jest podzielona na trzy części i bogato zdobiona. Nad Starym Miastem górują kościoły: Katedra św. Marii Magdaleny, zbudowana z cegły, z dwiema wieżami w kształcie prostopadłościanów, oraz Bazylika św. Elżbiety z potężną wieżą o wysokości ponad 90 m. Obie świątynie, podobnie jak Ratusz, mają spadziste dachy w charakterystyczną czerwono-zieloną szachownicę. Nowe Miasto leży na wschód od Starego Miasta, na południowym brzegu Odry, naprzeciw Ostrowa Tumskiego. Na jego obszarze w Parku Słowackiego znajduje się rotunda, w której można podziwiać XIX-wieczną Panoramę Racławicką, przedstawiającą najważniejszą dla Polaków bitwę powstania kościuszkowskiego. Obraz o wymiarach 15x114 m jest zawieszony na ścianach wokół okręgu o średnicy 38 m. Warto wiedzieć Ze względu na dużą ilość mostów i kładek Wrocław jest nazywany Wenecją Północy

Wrocław_Hala stulecia_mp3.mp3

Hala Stulecia wygląda jak statek kosmiczny z filmów science-fiction. Większość jej ścian ma kształt łuków lub okręgów. Budowla składa się z dwóch części: podstawy i kopuły. Podstawa, czyli dolna część, jest wzniesiona na planie czterech połączonych kół, co daje figurę zbliżoną do rombu. Długość i szerokość tej części wynoszą mniej więcej 95 m. W jej trzech narożnikach znajdują się kwadratowe hale wyjściowe – jedyne pomieszczenia, w których znajdziemy kąty proste! W czwartym (zachodnim) narożniku wznosi się dwukondygnacyjna owalna hala wejściowa. Na zewnątrz wejście do hali otaczają kolumny, wzniesione na planie półokręgu. Nad podstawą budowli znajduje się kopuła o średnicy 67 i wysokości 23 m. Opiera się na czterech gigantycznych filarach w kształcie arkad widocznych wewnątrz budynku. Kopuła jest skonstruowana z nałożonych na siebie niskich walców o malejącej średnicy. W każdym kolejnym pierścieniu umieszczono okna, dzięki czemu wnętrze jest dobrze oświetlone. Halę wybudowano z żelbetu (zbrojonego betonu – materiału sprężystego i znacznie lżejszego od stali, na początku XX w. jeszcze mało znanego i budzącego obawy co do wytrzymałości). Jej elewacje mają kolor jasnego piasku, a dachy są ciemnoszare. Wnętrze Hali Stulecia składa się z ogromnej, położonej centralnie sali oraz obiegających ją kuluarów. Odbywają się tu zawody sportowe, imprezy kulturalne i rozrywkowe, w tym koncerty (obiekt ma znakomitą akustykę), wystawy, targi, kongresy i konferencje. Budynek może pomieścić 10 000 widzów. Od północy do hali przylega betonowa pergola w kształcie połowy elipsy o długości 640 m. Składa się z dwóch rzędów kolumn przykrytych kratownicą, po której pnie się bujna roślinność. Pomiędzy kolumnami biegnie żwirowa ścieżka. Pergola okala fontannę. Jest to największa fontanna w Polsce i jedna z największych w Europie. Ma kształt półelipsy o powierzchni 230 m kw. Na jej dnie umieszczono 800 punktów świetlnych i 300 dysz wodnych. W ciepłych porach roku można podziwiać wodne widowisko połączone z muzyką. Zimą fontanna zamienia się w lodowisko. Warto wiedzieć Na otwarcie hali umieszczono specjalnie dla niej zaprojektowane i wykonane przez firmę Sauer organy o 222 rejestrach i 16 706 piszczałkach, wtedy największe na świecie. Zniszczone w latach powojennych, obecnie częściowo są wykorzystywane we wrocławskiej archikatedrze. Piszczałki, które się tam nie zmieściły, zamontowano w instrumencie na Jasnej Górze.

Władysławowo_Latarnia morska na Rozewiu_mp3.mp3

1669. Na szwedzkiej mapie Zatoki Puckiej przylądek Rozewie jest oznaczony jako miejsce palenia ognia, ułatwiającego nawigację morską. Początek XIX w. Statki płynące do Gdańska mylą nocą Rozewie z Helem i osiadają na mieliznach przy Mierzei Helskiej. Zapada decyzja o budowie nowoczesnej latarni. 1822. Latarnia po raz pierwszy wysyła sygnał świetlny. Jego źródłem są specjalne lampy, w których pali się olej rzepakowy. 2 poł. XIX w. Wzrasta liczba statków płynących do Gdańska. Znowu zdarzają się pomyłki. Ma im zapobiec postawienie nowej latarni w pobliżu starej i emitowanie podwójnego światła. Od 1875 r. świecą równocześnie dwie latarnie, co pozwala łatwo odróżnić Rozewie od Helu. Źródłem światła są lampy naftowe (w starej latarni od 1877 r.). 1910. Rosnący od strony morza las bukowy zaczyna zasłaniać światło starej latarni, w związku z czym zostaje ona podwyższona i wyposażona w nowe oświetlenie elektryczne o unikalnej charakterystyce świecenia. Nowa latarnia służy odtąd jedynie jako wieża obserwacyjna oraz miejsce lokalizacji anteny radaru WOP. 1963. Powstaje Muzeum Latarnictwa Morskiego jako oddział Centralnego Muzeum Morskiego w Gdańsku. 1978. Las po raz kolejny zasłania światło. Latarnia znów zostaje podwyższona i otrzymuje nowoczesne źródło światła. Dziś Latarnia ma wysokość prawie 33 m. W jej konstrukcji wyraźnie widać trzy etapy rozwoju. Dolna, najstarsza część, w kształcie uciętego stożka, ma 20 m wysokości i jest najszersza. Zbudowano ją z cegieł i otynkowano na piaskowy kolor. Środkowa część, również w kształcie uciętego stożka, ma 5 m wysokości i jest wykonana z pomalowanego na czerwono metalu. Najmłodsza część latarni, o wysokości 8 m, także z metalu pomalowanego na czerwono, ma kształt walca. Na niej znajduje się laterna, czyli oszklone pomieszczenie z reflektorami i aparaturą emitującą światło, przykryte białym daszkiem. Wokół latarni na trzech poziomach biegną balkoniki. Każdy wskazuje miejsce, gdzie znajdowało lub znajduje się źródło światła. Najwyższy balkonik biegnie wokół współczesnej laterny, środkowy – w miejscu połączenia górnej i środkowej części latarni, a najniższy, udostępniony dla zwiedzających – na wysokości połączenia części dolnej i środkowej. Wewnątrz latarni spiralne strome schody prowadzą na jej szczyt. Wchodząc, oglądamy ekspozycję Muzeum Latarnictwa. Składają się na nią zdjęcia, rysunki i modele latarń, stare reflektory, światła nawigacyjne oraz inne eksponaty. W laternie znajduje się źródło światła – obrotowy, dwustronny panel z 20 reflektorami po każdej stronie. Obecnie wykorzystuje się po osiem reflektorów z każdej strony, które rozbłyskują na 0,1 sekundy co 2,9 sekundy. Światło to jest widoczne z 48 km. Obok latarni stoi budynek z ceglanym kominem – stara maszynownia, stanowiąca dawniej źródło prądu dla latarni. Można tu zobaczyć m.in. generator prądu napędzany maszyną parową oraz aparaturę sterującą maszynownią. Warto wiedzieć Według przekazu przedwojennego latarnika Leona Wzorka w rozewskiej latarni powstała powieść Stefana Żeromskiego „Wiatr od morza”. Nie jest to prawda – w trakcie pisania autor tylko odwiedził latarnię. Niemniej jednak nosi ona jego imię.

Wigry_Klasztor pokamedulski_mp3.mp3

Jezioro Wigry leży w północno-wschodniej Polsce, w woj. podlaskim, niedaleko Suwałk. Ma nieregularny kształt, z licznymi zatokami i półwyspami. Na jednym z nich, wysuniętym daleko w głąb jeziora, na tle błękitu wód i zieleni roślinności wznoszą się zabudowania klasztorne zakonu kamedułów. W przeszłości 1667. Król Jan Kazimierz nadaje kamedułom – zakonowi pustelników – wyspę na jeziorze Wigry. Powstaje drewniany klasztor; wkrótce trawi go pożar. Przełom XVII i XVIII w. Kameduli usypują groblę łączącą wyspę z lądem, a następnie dwa tarasy: 12 i 16 m nad poziomem lustra jeziora. Na nich budują z cegły kościół, erem, czyli domy-pustelnie, oraz inne budynki. Całość otaczają murem oporowym. 1796. Władze pruskie konfiskują dobra zakonu. W klasztorze zostaje utworzone biskupstwo; później kościół przejmuje parafia. Następuje ubożenie i niszczenie obiektu, największe w czasie obu wojen światowych. 1945. Rozpoczyna się stopniowa rekonstrukcja. Lata 70. Ministerstwo Kultury i Sztuki bierze w dzierżawę pokamedulskie budynki i przeznacza je na Dom Pracy Twórczej. W 2010 r. powracają do Kościoła. 1999. Wigierski klasztor odwiedza papież Jan Paweł II. Dziś Do klasztoru wchodzimy po wysokich schodach. Jesteśmy na górnym tarasie. Zwiedzamy Dom Kanclerski, w którym mieszczą się Apartamenty Papieskie, przygotowane na pobyt Jana Pawła II. Wychodzimy na plac przed kościołem. Po prawej stronie w tzw. Domu Królewskim znajduje się restauracja. Przed nami – wejście do kościoła. Prowadzą do niego schody. Świątynię zbudowano na planie krzyża o wymiarach 56x30 m. Wysokość sklepienia wynosi ponad 17 m. Zewnętrzne ściany i dwie prostokątne wieże są biało-różowe, a blaszane kopuły i dach – szare. Zabudowania otaczające kościół mają białe ściany; dachy są pokryte czerwoną dachówką. Na tyłach kościoła znajduje się brama prowadząca do eremu. Przez nią przechodzimy na dziedziniec. Po obu stronach stoją domy-pustelnie, zwrócone bokiem do alei. Są niewielkie, mają białe ściany i czerwone dachy. Przy każdym znajduje się ogródek. Ongiś domki były wyposażone bardzo skromnie. Bracia zakonni spali na siennikach wypchanych słomą, przykryci szorstkim kocem. Dziś jest tu hotel. Naprzeciw bramy prowadzącej do eremu wznosi się prostokątna, kilkukondygnacyjna wieża zegarowa. Przez inną bramę schodzimy na niższy taras. Znajdujemy się w alejce prowadzącej jeszcze niżej w dół. Po lewej stronie mamy mur okalający taras górny, a po prawej – pojedynczy rząd domów-pustelni. Warto wiedzieć U stóp klasztornego wzgórza znajduje się przystań Żeglugi Mazurskiej. Rejsy po jeziorze Wigry mogą być łączone z przejazdem Wigierską Kolejką Wąskotorową.

Wokół jeziora Wigry.png

Wieliczka_Królewskie kopalnie soli w Bochni i Wieliczc....mp3

Połowa XIII w. W Bochni, a niedługo potem w Wieliczce zostaje odkryta sól kamienna. Powstają pierwsze szyby. Niebawem zostaje utworzone przedsiębiorstwo Żupy (czyli kopalnie) Krakowskie, obejmujące Bochnię i Wieliczkę. Zarząd otrzymuje siedzibę w wybudowanym w Wieliczce zamku, zwanym Żupnym. Zamek rozbudowuje się w kolejnych wiekach. Koniec XIV w. Żupy przynoszą 1/3 dochodów skarbu państwa. 1772. Żupy Krakowskie zajmują wojska austriackie. Pod panowaniem Austrii następuje olbrzymi wzrost produkcji. Dla zwiedzających kopalnię zostaje wytyczona trasa podziemna. 1945. Bombardowanie wojsk radzieckich powoduje ogromne zniszczenia w Zamku Żupnym. 1951. W wielickiej kopalni powstaje Muzeum Żup Krakowskich. 15 lat później następuje otwarcie podziemnej ekspozycji. 1964. W Wieliczce zaprzestaje się wydobycia soli kamiennej, a w 1996 r. – jakiejkolwiek eksploatacji złoża. Odtąd wyrobiska są użytkowane dla celów turystycznych, muzealnych i leczniczych. 1976. Rozpoczyna się restauracja Zamku Żupnego. Od 1996 r. zamek jest dostępny dla zwiedzających. 1981. Najstarsza część kopalni w Bochni staje się zabytkiem. W 1990 r. cała kopalnia przekształca się w obiekt turystyczny i uzdrowiskowy. Dziś Kopalnie soli w Wieliczce i Bochni to prawdziwe podziemne labirynty, złożone z szybów, chodników, pochylni i komór. W każdej kopalni znajduje się dziewięć poziomów (najgłębsze ponad 300 m pod powierzchnią). Panuje w nich stała temperatura 14–16 stopni Celsjusza i duża wilgotność. W kopalni w Wieliczce wytyczono kilka tras dla zwiedzających. Najpopularniejszą z nich jest 3-kilometrowa trasa turystyczna, poprowadzona na poziomach I–III (od 60 do 135 m pod ziemią). Idąc nią, pokonujemy blisko 3 km korytarzy, 800 schodów i zwiedzamy ponad 20 komór – grot powstałych po wydobyciu soli. Oglądamy narzędzia i maszyny, używane w kopalni na przestrzeni wieków, oraz podziemne świątynie, m.in. Kaplicę św. Kingi, pokazujące, jak ważna dla górników była religia. Kaplica św. Kingi, najpiękniejsza i najbardziej znana komora w kopalni, powstała po wydobyciu wielkiej bryły solnej. Jej długość wynosi 54 m, szerokość – 18 m, a wysokość – 12 m. Ściany, podłoga i sufit są szare – to kolor nieoczyszczonej soli kamiennej. Wszystko w tym pomieszczeniu zostało wykonane z soli: rzeźbiona posadzka, schody z balustradą i płaskorzeźby pokrywające ściany. Z sufitu zwieszają się żyrandole z kryształów soli. Na ołtarzu stoi św. Kinga, również wyrzeźbiona w bryle soli. W kopalni w Bochni możemy obejrzeć komorę Ważyn o długości 500 m – największe w Europie podziemne pomieszczenie wykonane przez człowieka – a także przejechać się podziemną kolejką, przeprawić się łodzią przez jedną z komór zalanych solanką lub zjechać 140-metrową zjeżdżalnią w jednej z pochylni. W obu kopalniach, ze względu na panujący tu mikroklimat, utworzono uzdrowiska. W Wieliczce w centrum miasta wznosi się Zamek Żupny. Mieści się w nim Muzeum Żup Krakowskich, w którym możemy obejrzeć zbiory archeologiczne, dawne dokumenty, a także kolekcję solniczek. Na dziedzińcu zamku znajduje się najstarszy szyb w Wieliczce

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin