U progu sławy (2000, Cameron Crowe)

U progu sławy (Almoust famous)
ocena: 9,5/10



komediodramat/obyczajowy/muzyczny, USA, 2000, 124 min
obsada: Billy Crudup, Kate Hudson , Anna Paquin, Patrick Fugit, Frances McDormand,
reżyseria: Cameron Crowe, scenariusz: Cameron Crowe, zdjęcia: John Toll, muzyka: Nancy Wilson

Wersja reżyserska, z dodatkowymi scenami

Cameron Crowe nakręcił "U progu sławy" na podstawie własnych przeżyć. Jest zarówno reżyserem, jak i autorem scenariusza (za co otrzymał Oskara).

Film ukazuje niemal mistyczną atmosferę otaczającą zespoły rockowe w latach 70-tych: tłumy fanów i setki wiernych "groupies", dziewczyn, które z miłości do muzyki i muzyków gotowe były na wszystko. Zaledwie 15-letni William jest fanem rocka i ma ambicje dziennikarskie. W końcu dostaje szansę od jednego z największych pism muzycznych. Zlecają mu przeprowadzenie wywiadu z Black Sabbath. Podczas koncertu Miller poznaje muzyków wybijającego się zespołu Stillwater i zaprzyjaźnia się z piękną Penny Lane (Kate Hudson, Złoty Glob i nominacja do Oskara za tę rolę), nieformalną przywódczynią ich groupies.

Niedługo dostaje propozycję z samego "Rolling Stone`a". Ma towarzyszyć grupie Stillwater w trasie koncertowej i napisać o niej obszerny artykuł. Jednak najpierw czeka go przeprawa z matką. Ekscentryczna rodzicielka widzi w rocku źródło zła i zagrożenie dla moralności. Przerażona będzie go ścigać telefonami po całym kraju, w najmniej odpowiednich momentach przekazując rozpaczliwe apele, by nie zażywał narkotyków.

W łonie zespołu wybuchają jednak konflikty. Menedżer grupy powoli przestaje dawać sobie radę z organizacją trasy, a wraz ze wzrostem popularności zarysowuje się spór pomiędzy utalentowanym gitarzystą, a wokalistą. W takiej sytuacji zadanie Williama schodzi na dalszy plan. Chłopak ma też inny problem - zakochał się w fascynującej Penny Lane. Jednak dziewczyna szaleje za jednym z muzyków, który traktuje ją czysto rozrywkowo. Rozwiązanie tej plątaniny uczuć, jak i rozładowanie napięć w zespole jest bardzo trudne i doprowadzi do dramatów.

Akcja jest przejrzysta i wciąga jak kokaina, lecz prawdziwą wartość filmu stanowi jego klimat. Przypadkowe hotele, przypadkowi ludzie; ciągła podróż od koncertu do koncertu; swobodne obyczaje i wariacki styl życia. Atmosfera lat siedemdziesiątych, oddana w muzyce, strojach i postępowaniu bohaterów, wchłania i urzeka.

Nie ma plików w tym folderze