Davis Miles

W tym folderze zamieszczam kilka ciekawszych nagrań Davisa.

A kto to Davis? No, nie mam ambicji pisać całej książki. Kto ciekawy, zachęcam gorąco, niech sięgnie poniżej.

Pod tym linkiem znajduje się bardzo osobista i ciekawa autobiografia Davisa. Zarówno sam jej autor, jak i ta książka, wydają mi się mocno rasistowskie, przy czym osobiście rozumiem to słowo w jego pierwotnym, poprawnym znaczeniu, a nie wykrzywione zakłamaną polityczną poprawnością. Czarny rasista jest mi co najmniej tak samo niemiły, jak rasista biały.

Pewnie człowiek o czarnym kolorze skóry, żyjący w tamtych czasach w Ameryce, mógł być potem psychicznie poobijany, więc stąd łatwo o powstanie silnych i niestety trwałych rasowych uprzedzeń. Jednak nie każdy biały odbiorca jego muzyki zasługuje na takie obraźliwe zachowanie, jakie często manifestował Miles, np. odwracanie się tyłem do publiczności w trakcie gry solówki i wyjaśnianie, że to dlatego, iż ta publiczność jest biała. Mnie, białego słuchacza, niezbyt przypada do gustu częste publiczne wypowiadanie się Davisa, że tworzy muzykę dla czarnych, młodych ludzi.

I mimo, iż tresowani polityczną poprawnością cmokierzy, nie tylko nie widzieli w tym nic zdrożnego, ale jeszcze wychwalali to nad niebiosa, ja widzę w tym zwykły paskudny rasizm, czyli prześladowanie całkiem niewinnych ludzi wyłącznie z powodu ich koloru skóry (typowa faszystowska, lub co niezbyt odległe, komunistyczna odpowiedzialność zbiorowa).

Jednak wielkiemu artyście można wybaczyć jego słabostki, szczególnie gdy wynikają z nadwrażliwości, a zrekompensowane są silnymi wzruszeniami odbiorców sztuki.

Jego burzliwe życie obfituje w ciekawe i zróżnicowane okresy. Ja osobiścdie najwyżej cenię jego współpracę z białym aranżerem Billem Evansem. Zderzenie kultur zawsze najlepiej owocuje (co potwierdzą choćby byli Lwowiacy).

Nagrywał jeszcze w późniejszej epoce, po 1968, ale zgadzam się z Marsalisem, że mordował wtedy JAZZ na rzecz koszmarnej komercji.

Był obecny, a nawet inicjował prawie wszystkie wielkie przewroty w muzyce jazzowej. Stawiany przy największych nazwiskach jazzu. Nieszczęsny Louis Armstrong, wtłamszony nachalną propagandą na pierwsze miejsce (patrz podręczniki muzyczne wydane za komuny, seria płyt z jazzem Gazety Wyborczej), nie jest nawet w ćwierć tak wszechstronny, płodny, twórczy, odkrywczy.

Ale posłuchajcie! Sami oceńcie.

Nie ma plików w tym folderze