Grzech

Strony źródłowe:
mateusz.pl/czytania/2011/20111204.htm
Prawda o grzechu (spowiedz.katolik.pl/prawda-o-grzechu--szum-z-nieba,300,416,1,a.html)
mateusz.pl/czytania/2016/20160217.htm
~~~

"Czyż tak bardzo mi zależy na śmierci występnego - wyrocznia Pana Boga - a nie raczej na tym, by się nawrócił i żył?" (Ez 18, 23)


GRZECH

> Słowo "grzech" oznacza "chybić celu". Aby osiągnąć cel, należy do niego dążyć. Grzeszysz, gdy nie dążysz do prawdziwego urzeczywistnienia siebie.
-J. Murphy

> "Grzech jest świadomym i dobrowolnym odwróceniem się od Boga; chodzi o odwrócenie się od Boga, a nie od nakazów czy zakazów."

> Grzech nie jest "dobrem zakazanym przez Boga", lecz próbą osiągnięcia jakiegoś celu w sposób szkodliwy dla siebie lub innych.


...

Sens mego życia

To była trzecia nasza rozmowa w ciągu siedmiu miesięcy. Podczas niej usłyszałem wyznanie:
„Odkryłem ze zdziwieniem, że grzeszę dlatego, iż nie dostrzegam sensu mego życia. Szukam grzechu, by przynajmniej jedna godzina miała ‘jakiś sens’. Szukam przeżyć erotycznych, szukam kieliszka, szukam towarzystwa do zabawy, by czymś wypełnić czas. Upływają lata. Wydaje mi się, że szukam sensu życia, że chcę robić coś wielkiego, ale ile razy staję przed jakimś zadaniem, nawet najwznioślejszym, prawie natychmiast stwierdzam, że ono nie ma sensu. Szukam i uciekam zarazem. To straszne. Grzeszę nie dlatego, że kocham grzech, ale dlatego, że chcę nadać ‘sens’ skrawkom mego życia. Po grzechu wiem, że oszukuję samego siebie. Jak wyjść z tej matni?”

Oto trafna diagnoza człowieka kończącego studia. On już rozumie, że nawrócenie polega na dostrzeżeniu sensu swego życia. Wie, że gdyby ten sens odkrył, życie jego uległoby zasadniczej zmianie. Jak pomóc człowiekowi w takiej sytuacji? Jeśli jest on zamknięty w ciasnych granicach doczesności, pomoc jest wyjątkowo trudna. Doczesność może wygrywać jedynie ten, kto dysponuje dużą siłą przebicia. Tymczasem kryzys sensu życia atakuje człowieka w godzinie jego słabości, kiedy na nic nie ma najmniejszej ochoty. Prawie jedyną szansą w takiej sytuacji jest wciągnięcie na siłę danego człowieka w jakieś sensowne dzieło. Zaangażowany przynajmniej nie pogrąża się w swoich czarnych myślach, stopniowo może odnaleźć radość z czynienia dobra, a razem z nią i sens każdego dnia.

Nieco łatwiejsza jest sytuacja wówczas, gdy dany człowiek zachował przynajmniej iskrę wiary. Kryzys sensu życia w wypadku wierzącego, jest bowiem ściśle połączony z kryzysem wiary, stąd nie występuje u ludzi o mocnej i żywej wierze. Jeśli jednak w sercu takiego człowieka jest iskra wiary, można ją stopniowo rozdmuchać i zamienić w płomyk, a to już wystarczy, by w jego świetle można było dostrzec sens chwili obecnej. Szczęśliwy taki człowiek, jeśli znajdzie się w pobliżu ludzi głęboko wierzących i jeśli ci swoją modlitwą i życzliwością pomogą mu ożywić wiarę.

Chrześcijaństwo niesie ludzkości wezwanie do nawrócenia. Tych, którzy żyją wyłącznie dla doczesności, uświadamia, iż ona nie jest warta ludzkiego życia. Przed tymi, którzy nie dostrzegają żadnego sensu, usiłuje otworzyć perspektywę zaangażowania w budowę królestwa Bożego mającego wymiar wieczny. Adwent to szczególnie głośne wezwanie do nawrócenia. To czas wielkiego dziękczynienia Bogu za ukazanie sensu naszej ludzkiej egzystencji przez wcielenie Jego Jednorodzonego Syna. Równocześnie Adwent to czas wielkiej mobilizacji wszystkich wierzących celem maksymalnego wykorzystania dni spędzonych na ziemi i objawienia w swym środowisku radości z powodu poznania Bożego sensu życia. Samo wyjście wcześnie rano na roraty jest już znakiem tej duchowej mobilizacji i gotowości do wykorzystania rozpoczynającego się dnia dla współpracy z Bogiem w dziele budowania Jego królestwa.

Słuchając wezwania Jana Chrzciciela: „Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla Niego”, miejmy odwagę postawić pytanie o sens naszego życia. Jeśli jest on dla nas znany, jeśli precyzyjnie wiemy, w jaki sposób możemy wykorzystać w pełni dzień dzisiejszy, podziękujmy Bogu, bo już uczestniczymy w „przygotowaniu drogi Panu i w prostowaniu ścieżek dla Niego”. Obejmijmy zaś swoją modlitwą tych, którzy jeszcze nie dostrzegają sensu tej pracy, niech ich wiara wzrośnie na tyle, by ten sens dostrzegli. Jeśli zaś nie dostrzegamy sensu dzisiejszego dnia, a więc i sensu życia, zacznijmy wołać w stronę Boga, by nas wyzwolił z tych ciemności i zesłał światło, choćby w nikłym płomyku roratniej świecy. Niech w jego blasku dostrzeżemy bezsens grzechu i sens ewangelicznej drogi życia.

Ks. Edward Staniek


GRZECH

„Zmiłuj się nade mną, o Boże, w swojej łaskawości, w ogromie swego miłosierdzia zmaż moją nieprawość” (Ps 51, 3)

Cała historia świata stwierdza straszliwe skutki grzechu. Jeden tylko grzech w jednej chwili przemienił Lucyfera, anioła światłości, w anioła ciemności, wiecznego nieprzyjaciela Boga. Jeden tylko grzech pozbawił Adama i Ewę stanu przyjaźni z Bogiem, pozbawiając ich wszelkich darów nadprzyrodzonych i pozaprzyrodzonych, skazując ich na śmierć, a wraz z nimi całą ludzkość. Lecz jeszcze bardziej niż to wszystko męka Jezusa mówi nam, jak wielka jest złość i niszczycielska siła grzechu. Poranione członki Chrystusa, Jego najboleśniejsza śmierć na krzyżu mówią, że grzech jest bogobójstwem. Syn Boży z powodu grzechu stał się „mężem boleści... chłostanym przez Boga i zdeptanym... przebitym za nasze grzechy, zdruzgotanym za nasze winy” (Iz 53, 3-5). Lecz z drugiej strony Chrystus przyjął śmierć dobrowolnie dla zbawienia człowieka grzesznego. „Niewinny Baranek krwią swoja, dobrowolnie wylaną wysłużył nam życie; w Nim Bóg pojednał nas ze sobą i między nami samymi oraz wyrwał z niewoli Szatana i grzechu” (KDK 22).

Jezus nie wykluczył nikogo z dobrodziejstw swojego odkupienia; plemieniu tych, którzy Go odrzucili, mawiał: „żaden znak nie będzie mu dany, prócz znaku Jonasza” (Łk 11, 29), Jak Jonasz, będący przez trzy dni w wielkiej rybie, a potem przez nią wyrzucony na ziemie żywy, został posłany, aby wzywał Niniwę do pokuty, tak Jezus, pozostając w grobie przez trzy dni, powstanie z martwych, aby dać życie wszystkim wierzącym w Niego, Śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa są największym wyrazem Jego miłości względem grzesznych ludzi, a zarazem i największym znakiem Jego Boskości. Kto go przyjmie, będzie zbawiony, będzie mógł obmyć swoje grzechy we krwi Chrystusa i zmartwychwstanie w Nim do nowego życia.

Lecz jeszcze jest wielu takich, którzy odrzucając ten znak chcieliby innego, trwając tymczasem w swoich grzechach. Każdy chrześcijanin, przez prawo solidarności, jest obowiązany nie tylko sam osobiście nawrócić się z grzechu, lecz także walczyć, cierpieć i zadośćczynić za grzechy braci, przyśpieszając ich nawrócenie przez modlitwę i miłość.


~~~
Zobacz:
Niebezpieczny grzech (liturgia.pl/artykuly/niebezpieczny-grzech.html)
Ks. Michał Kaszowski - Grzech pierworodny i jego następstwa. Zagadnienia (teologia.pl/m_k/spis03c.htm)
GRZECH PIERWORODNY - zagadnienia (teologia.pl/m_k/00-g.htm#3)
Wygraj z nieuporządkowanymi przywiązaniami (deon.pl/religia/duchowosc-i-wiara/zycie-i-wiara/art,1892,wygraj-z-nieuporzadkowanymi-przywiazaniami.html)

7 grzechów głównych

Cierpienie

• Odtwórz folder
• Pobierz folder
• Zachomikuj folder