Opowiadania - demo

Co takiego?! Ona miała czelność mnie prowokować?! Puściłem ją i zamurowało mnie. Powinna kulić się ze strachu, a tymczasem... Bezczelna. Chcesz wiedzieć, jak daleko jestem skłonny się posunąć? To proszę bardzo...
Pazury same wystrzeliły na końcach palców. Dwa machnięcia i jej ciuchy leżały na ziemi w strzępach. Teraz to ją zamurowało. No i świetnie.
– Masz jeszcze coś do powiedzenia, głupia dziewczyno? – Uśmiechnąłem się kpiąco. – W następnej kolejności zedrę z ciebie skalp. To da się przeżyć, więc jak chcesz jeszcze coś powiedzieć, to dobrze się zastanów co by to miało być, bo jak mnie wkurzysz... – Znacząco przejechałem pazurem po czole na linii włosów, po czym schowałem je wszystkie.
Butę w jej oczach zastąpiło zaskoczenie, chwilę po nim pojawiło się oburzenie, które ostatecznie pomieszało się z niepewnością. Ale ciągle nie było tam strachu. Stała jedynie jak wryta i zasłoniła ramionami piersi.
– Ty...! Ty... łajdaku!
Wyszczerzyłem w uśmiechu zęby, odsunąłem się jeszcze o krok i prowokacyjnie, i demonstracyjnie zlustrowałem ją od stóp do głów, obchodząc w około. Przy okazji mogłem stwierdzić, że jest ogólnie w dobrym stanie, poza niewielką ranką, którą sam jej zadałem, otarciem na kostce i kliku... no dobra, kilkunastu, siniakach nic jej nie dolegało.
Za to ja sam, na własne życzenie dołożyłem sobie problemów. Bo jak obrałem ją z błota i szmat, jej woń czułem teraz tym intensywniej, a w dodatku jej nagość sprawiała, że kutas napęczniał mi boleśnie i uwierał mnie w portkach.

Całość dostępna: www.wattpad.com/user/Kami-Kate

Krzyk dobiegający z bocianiego gniazda sprawił, że bezruch panujący na statku, bezwładnie dryfującym z morskim prądem wreszcie został złamany. Z kątów wypełzli wycieńczeni, zrezygnowani i apatyczni załoganci. Zawiśli na bakburcie, wbijając spojrzenia w horyzont, choć z perspektywy pokładu nie mogli widzieć tego, co z góry dostrzegał obserwator.
Stężałe w napięciu twarze, przekrwione białka pustych od beznadziei oczu, spękane od pragnienia usta, a w nich krwawiące od szkorbutu dziąsła i chwiejące się zęby. Zesztywniałe języki utrudniały mowę, zamieniając ją w trudny do zrozumienia bełkot, więc nie gadali po próżnicy. Twarde, marynarskie dłonie zaciskały się kurczowo na relingu, a na nich, na napiętej skórze pokrytej siateczką zastrupiałych pęknięć, obok starych tworzyły się nowe, krwawiące ranki.

Całość dostępna: www.wattpad.com/user/Kami-Kate

Samotny jeździec zatrzymał konia na brzegu i długą chwilę obserwował rzekę. Zamarznięta, tylko środkiem rwała wąska struga, wolna od lodu. Człowiek obejrzał się za siebie, jak ktoś ścigany, kto wie, że pościg lada moment pojawi się w zasięgu wzroku. Potem ponownie skierował spojrzenie na Rzekę. Wahanie trwało tylko chwilę. Odpiął sakwy od siodła i przerzucił sobie przez ramię. Zmusił konia do zejścia na lód.
Zaniepokojone zwierzę, które z własnej woli z pewnością nigdy nie wlazłoby na niebezpiecznie cienką taflę, z nisko pochyloną głową węszyło rozdętymi chrapami. Parskało głośno, ostrzegawczo i ostrożnie stawiało rozsunięte szeroko nogi na niepewnym, śliskim podłożu. W okolicy płynącej środkiem, wąskiej strugi lód pod kopytami konia zaczął złowrogo trzeszczeć. Wtedy jeździec błyskawicznie zsunął się z siodła i lekkim krokiem pobiegł co sił, ku strużce. W pędzie odbił się od jej jednego brzegu i jakimś cudem udało mu się wylądować po drugiej stronie, nie wpadając przy tym do wody. W biegu odwrócił tylko głowę i kątem oka dostrzegł jak lód, pod porzuconym wierzchowcem, załamuje się z trzaskiem i zwierzę z rozpaczliwym kwikiem pogrąża się w lodowatej wodzie. Człowiek biegiem dopadł drugiego brzegu Rzeki i skrył się w zaroślach. W chwili, gdy znikał na przeciwległym brzegu pojawili się trzej jeźdźcy.

Całość dostępna: www.wattpad.com/user/Kami-Kate

Menhida – pustynia, jest domem, schronieniem. Przetrwaniem i życiem. Nieprawda, że jest jałowa i martwa. Tak mówią tylko ci, którzy nic o niej nie wiedzą i boją się jej. Menhida jest Matką i my jej dzieci, żyjemy skryci w niedostępnych oazach-koloniach, jak w łonie matki właśnie.
Moim żywiołem była Woda. Moją mocą i siłą, i ja byłam Wodą. Nie lękałam się pustyni, wszak Matka nie krzywdzi swych dzieci. Lękałam się ludzi, bo oni byli niebezpieczni, okrutni. Nienawidzili nas, radość i rozkosz znajdując w zadawaniu bólu. I my byliśmy ludźmi. Wybranymi – Siginami, wszakże tamci mówili o nas Divari – Przeklęci.

Całość dostępna: www.wattpad.com/user/Kami-Kate

Z wolna ściągał rękawicę, taksując teraz wzrokiem schwytaną sztukę. Impulsy, którymi sigin mógł razić człowieka, wysyłane były przez zakończenia nerwowe w opuszkach palców. O ile nie miała dość sił, by wesprzeć się żywiołem, ze związanymi na plecach rękami nie stanowiła dla nich zagrożenia. Zważywszy, że ta schwytana nie była zdolna utrzymać się na nogach, było mało prawdopodobne, by zdołała odwołać się do żywiołu.
Perta oderwał lewy rękaw jej koszuli. Znamię, które normalnie oplatało ramię i sięgało obojczyka, teraz kończyło się poniżej łokcia. Mimo to kupiec cmoknął i skrzywił się niezadowolony. Zacisnął żelazny uchwyt na gardle sigina, uniemożliwiając oddychanie i z obojętnym wyrazem twarzy obserwował, jak znikają kolejne segmenty znamienia. Rozluźnił chwyt dopiero, gdy zostało ich nie więcej niż pięć.
Upadła na ziemię i krztusząc się, łapała spazmatycznie powietrze.

Całość dostępna: www.wattpad.com/user/Kami-Kate