Kalinka_

Zima
Leopold Staff
Ca­łu­nem śnie­gu przy­sy­pa­ny, bia­ły
Park w sza­rą ci­szę po­grą­żył się cały
I z ja­kichś głu­chych tę­sk­not się spo­wia­da.
Drzew na­gich dłu­ga ciem­na ko­lum­na­da
Wije się sen­nie i w dali gdzieś gi­nie,
Wije się ci­cho po bia­łej rów­ni­nie
I bie­gną ław­ki ale­ją sze­re­giem,
Sa­mot­ne, pu­ste, ubie­lo­ne śnie­giem.
Nic nie zo­sta­ło z na­szej zło­tej wio­sny,
Gdy nas upa­jał pierw­szy szał mi­ło­sny,
Gdy­śmy uści­skiem za­rę­cze­ni, sami
Mó­wi­li z sobą jeno ca­łun­ka­mi
I ra­zem du­szę mie­li tyl­ko jed­ną,
I w ja­sne szczę­ścia le­cie­li bez­ed­no,
A po­nad nami lipa roz­gwa­rzo­na
Bło­go­sła­wią­ce wzno­si­ła ra­mio­na.
Tu była szczę­ścia świą­ty­nia. Pa­mię­tasz?
A dzi­siaj tu mój ci­chy, bia­ły cmen­tarz...
Pod mięk­kim śnie­giem, jak zwa­rzo­ne róże
Lub jak ja­skół­ki, co za­mar­z­ły w chmu­rze,
Śpią po­ca­łun­ki na­sze mro­zem ścię­te,
A w na­gich drze­wach sny na­sze, za­klę­te
W sza­re pnie, drze­mią wśród ci­chej ża­ło­by...
Choć nie ma krzy­żów, wszę­dzie bia­łe gro­by.
Gdy­by pył śnie­gu gdzieś z ga­łę­zi szczyt­nej
Sto­czył się i dźwięk srebr­ny, nie­uchwyt­ny
Bu­dząc po­trą­cił dru­gi w swej po­go­ni,
Wnet park stu­strun­ną gędź­bą się roz­dzwo­ni,
Szep­tem słów, mięk­kim po­ca­łun­ków echem,
I ty przy­bie­gniesz, i z sre­brzy­stym śmie­chem
Ra­mio­na bia­łe rzu­cisz mi na szy­ję...
Za­gwa­rzą drze­wa, park cały oży­je...
Lecz wko­ło ci­sza taka jak w ka­pli­cy,
Gdzie leży zmar­ły w mro­ku ta­jem­ni­cy,
Gdzie mó­wić gło­śno nie wol­no przy tru­nie...
Strach mi, że gdy wstecz spoj­rzę, na ca­łu­nie
Śnie­żnym zo­ba­czę two­je bia­łe zwło­ki,
A w bla­dej twa­rzy cień smut­ku głę­bo­ki,
Z tą łzą roz­sta­nia skrze­płą, ska­mie­nia­łą...
Nie śmiem wstecz pa­trzeć!... tak ci­cho... tak bia­ło..

--
STYCZEŃ
Poranek zimny, wiatr jak łkania,
Szarpie gałęzie drzew nagich dłoni.
Czas sennie wlecze się od świtania,
Słońce wczorajsze w myślach dogoni.
Na polach cisza, ziemia jak płótno,
Bez bieli śniegu, pustka samotna.
Zniknęły mrozy, gdzieś czai się jutro,
Lecz nadzieja w sercach cicha, przewrotna.
Chmury jak wątki przędzą na niebie,
Wiatr wplata w krajobraz nuty znużenia.
Zima bez barw – jakby zapomniała o sobie,
Świat czeka na śnieg, na bieli marzenia.
Gałązki wierzby cicho się kłaniają,
Jak dłonie modlitw wzniesione w przestrzenie.
I w tej szarości ptaki przystają,
Szukając wiatru, co niesie westchnienie.
Lecz wkrótce śnieg spadnie, zapowiedź obwieszczają,
Biel otuli ziemię jak czułe słowa.
Styczeń rozkwitnie zimową powieścią,
A wiatr przyniesie pieśń od nowa.
Autor: Alicja Zalewska

.