Errata do biografii - Stefan Żółkiewski.wmv

Stefan Żółkiewski (1911 - 1991), historyk i teoretyk literatury, krytyk. Przed wojną studiował polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim, następnie pracował jako nauczyciel gimnazjalny. W okresie okupacji niemieckiej uczestnik zależnej od Moskwy konspiracji, od 1942 członek Komitetu Centralnego PPR, redaktor pism podziemnych: „Przełom” i „Poradnik Oświatowy”. W latach 1945 - 1948 współzałożyciel, redaktor programowy i publicysta tygodnika „Kuźnica”. Współzałożyciel w latach 1948 - 1953 i dyrektor Instytutu Badań Literackich PAN. Od 1950 do 1968 profesor Uniwersytetu Warszawskiego. Od 1952 członek w pierwszych latach sekretarz naukowy Polskiej Akademii Nauk. 1942 - 1948 członek Komitetu Centralnego PPR, 1948 - 1968 Komitetu Centralnego PZPR. 1944 - 1947 poseł do Krajowej Rady Narodowej, od 1947 - poseł na Sejm. Żółkiewski odegrał istotną rolę w podporządkowywaniu kultury polskiej dyrektywom propagandy moskiewskiej, w narzucaniu polskiej literaturze doktryny socrealizmu, a polskiej humanistyce marksizmu. Był czołowym współpracownikiem i inspiratorem Bieruta, Bermana, Borejszy. Odwilż nie złamała Żółkiewskiemu kariery. Decyzją Biura Politycznego KC PZPR został pierwszym redaktorem naczelnym nowego tygodnika „Polityka” (1957 - 58), a w latach 1956 - 59 piastował urząd ministra szkolnictwa wyższego. Po 1968 r. , kiedy poparł protest młodzieży studenckiej, przestał być także posłem na Sejm PRL, jednak pozostawał profesorem Instytutu Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk.