-
9231 -
3733 -
213 -
10296
27142 plików
2834,29 GB
![Foldery Foldery](http://x4.static-chomikuj.pl/res/152bece31a.png)
![Ostatnio pobierane pliki Ostatnio pobierane pliki](http://x4.static-chomikuj.pl/res/152bece31a.png)
Dzieciństwo spędził Jowkow w rodzinnej wsi Że-rawna położonej wśród gór. Gimnazjum, a później szkołę oficerów rezerwy ukończył w Sofii, gdzie przez pewien czas studiował również prawo.
Twórczość literacką rozpoczął od wierszy. Jako poeta debiutował w 1905 r. utworem „Los”. Jego wiersze, pisane w obowiązującej wówczas konwencji symbolizmu, wyrażały uczucie osamotnienia i nastroje pesymistyczne. Publikował je w czasopismach nie zabiegając nawet o wydanie książkowe. Wkrótce jednak zrezygnował z poezji i zaczął pisać wyłącznie prozą. Jego pierwsze opowiadania, podobnie jak wiersze, utrzymane są w nastroju pesymistycznym, a ich bohaterami są ludzie nieszczęśliwi, chorzy, samotni.
Rozkwit jego twórczości przypada na wiek dojrzały, kiedy pisarz zebrał już wiele doświadczeń, wiele przeżył, zrozumiał i okrzepł psychicznie. W swoich utworach z tego okresu przejawia umiar artystyczny i mądrość życiową. Dla jego pisarstwa istotne znaczenie miała wieloletnia, choć z przerwami, praca nauczycielska w wiejskich szkołach Dobrudży, gdzie nagromadził wiele wrażeń i spostrzeżeń, poznał gruntownie życie ludu, wniknął w jego psychiką i zżył się z nim najserdeczniej. Nie mniejsze znaczenie dla Jowkowa miał też jego udział w walkach frontowych podczas obydwóch wojen bałkańskich (1912/13). Bezpośrednie zetknięcie się z okrutnym rozlewem krwi wstrząsnęło pisarzem. Wojna przestała mieć posmak przygody, ujrzał jej grozę i bezsens.
Pierwszy tom właśnie o tematyce wojennej wydany w 1917 r. jest odbiciem stosunku Jowkowa do wojny. Obok opowiadań, w których gloryfikuje bohaterstwo i poświęcenie bułgarskiego żołnierza, znajdują się utwory ukazujące z bezkompromisowym realizmem jej straszliwe zło. Spośród nich najwymowniejsze to „Ostatnia radość” i „Krajanie”.
Po wojnie, kiedy Dobrudża została przyłączona do Rumunii, pisarz znalazł się w ciężkiej sytuacji, bezskutecznie poszukując pracy. Dopiero w 1920 r. otrzymał posadę urzędnika w poselstwie bułgarskim w Bukareszcie, a w 1924 r. awansował na stanowisko sekretarza, wkrótce jednak został zdegradowany z powodu „braku wykształcenia”. Od niepowodzeń życiowych ucieka do wspomnień z lat dziecinnych i młodzieńczych i wraca do nich teraz we wszystkich utworach.
W okresie bukareszteńskim powstały opowiadania wydane w 1927 r. pt. „Staropłanińskie legendy” zaliczane do arcydzieł literatury bułgarskiej. Jowkow również uważał je za swoje szczytowe osiągnięcie artystyczne — dzieło swego życia. Oparte na starych podaniach i pieśniach odsłaniają przeszłość Bułgarii z czasów niewoli tureckiej. W r. 1928 ukazał się następny zbiór nowel pt. „Wieczory w antymowskim zajeżdzie”, utrzymanych w pełnym uroku gawędziarskim stylu. Kontynuacją tego cyklu jest tom opowiadań wyd. w 1934 r. pt. „Kobiece serce” — pisarz stworzył w nich najciekawsze i najbardziej wyraziste postacie kobiece w literaturze bułgarskiej — oraz wydany w 1936 r. tom pt. „Gdyby mogły mówić?’; bohaterami tych opowiadań są zwierzęta, których Jowkow był prawdziwym przyjacielem. Szczególnie serdeczny stosunek miał do zwierząt-towarzyszy pracy.
Oprócz zbiorów opowiadań Jowkow wydał w 1920 r. powieść obyczajową pt. „Żniwiarz’", w której rozwija ideę spółdzielczości mającej złagodzić konflikty społeczne. Te same problemy porusza w powieści wydanej w 1934 r. pt. „Majątek nad granicą” — żadna z nich jednak nie wyróżnia się walorami artystycznymi.
Napisał także dwa dramaty: „Albena” (1930) i „Milioner” (1930), które również nie zdobyły większego uznania. Ostatnim utworem jest nie dokończona powieść „Przygody Gorółomowa”, w której nawiązuje do Cervantesa, a Gorołomow jest swoistym bułgarskim Don Kichotem.
- sortuj według:
-
2 -
0 -
0 -
0
2 plików
185 KB