Hanka_Bielicka.jpg

Hanka - Hanka Bielicka
aktorka
ur. 9 listopada 1915 Konowka, Ukraina
zm. 9 marca 2006 Warszawa, Polska
Jeden z najbardziej znanych i kochanych przez Polaków głosów. Swoją gadatliwością, poczuciem humoru, energią i optymizmem Hanka Bielicka zarażała miliony. Należała do tych nielicznych postaci życia publicznego, które uwielbiane były przez wszystkich bez wyjątku. Zarówno jej monologi, jak i fantazyjne kapelusze stały się już legendą.

Bielicka ukończyła romanistykę na Uniwersytecie Warszawskim i aktorstwo w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej w Warszawie. Aleksander Zelwerowicz, jej nauczyciel, poradził jej, że gdyby przyszło jej do głowy grać Ofelię, to już w pierwszym akcie powinna iść do zakonu, bo inaczej widzowie skonają ze śmiechu. Na szczęście go posłuchała. Na scenie zadebiutowała w 1939 roku w Teatrze na Pohulance w Wilnie. Chciała wyjechać na stypendium do Paryża, ale dostała rolę w "Obronie Ksantypy" i w sierpniu udała się do Wilna. We wrześniu, gdy już jej w domu rodzinnym nie było, uderzyła w niego bomba i całą jej rodzinę wywieziono do Kazachstanu. Ostatecznie w sztuce nie zagrała, ale pojawiała się za to w komediach i farsach. Następnie przeszła do Teatru Dramatycznego w Białymstoku.

W 1949 roku dostała angaż w warszawskim Teatrze Współczesnym. Wcielała się wówczas w Eugenię Ratnikową w "Wieczorze Trzech Króli" Williama Szekspira, Miss Roberts w "Mieszczanach" Maksyma Gorkiego, Prezeskę w "Pensji Pani Latter" Bolesława Prusa oraz w Żonę w "Ich czworo" Gabrieli Zapolskiej. Wspólnie z Danutą Szflarską, Zofią Mrozowską, Andrzejem Łapickim i mężem Jerzym Duszyńskim tworzyła podstawy tego teatru. Jednak w 1954 roku zdecydowała się odejść do Teatru Syrena, gdyż nie widziała dla siebie miejsca w repertuarze dramatycznym. Jej pierwszą rolą tam był występ w "Żołnierzu królowej Madagaskaru", zaproponowany jej przez Ludwika Sempolińskiego. W ten sposób aktorka na ponad 40 lat związała się z Syreną.

Jednak Bielicka była zwierzęciem estradowym. Kochała rozśmieszać publiczność, co czyniła w kabaretach Szpak, U Lopka i U Kierdziołka. Gdy Bogdan Brzeziński zobaczył ją w 1947 roku w krakowskim kabarecie Siedem Kotów, obiecał, że stworzy coś specjalnie dla niej. W ten sposób kilka lat później powstała postać Dziuni Pietrusińskiej w audycji radiowej "Podwieczorek przy mikrofonie", która bawiła słuchaczy przez następne 25 lat. Ze swoim charakterystycznym zachrypniętym głosem Bielicka okazała się wymarzoną odtwórczynią "paniusi miejsko-wiejskiej z dość poważnie zmąconym poczuciem własnych korzeni", komentującej paradoksy rzeczywistości. Dzięki wygłoszeniu ponad tysiąca monologów nazywana była przez innych Dziunią. Ze swoją bohaterką wędrowała również po całej Polsce. Zamiłowanie aktorki do kapeluszy i torebek stało się także znakiem rozpoznawczym Dziuni. Swoje estradowe występy, podczas których "mówiła najszybciej na świecie", artystka nazywała pyskówkami.