Ciemna strona historii chrześcijaństwa

Autor biegły w kwestiach teologicznych i metodach pracy naukowej zebrał w swym dziele aktualną sumę wiedzy o dziejach Kościoła oraz interpretacji zarówno owych dziejów, jak i samego Nowego Testamentu. Czołowi teologowie europejscy zaakceptowali przedstawioną przez Deschnera genezę papiestwa i katolicyzmu rzymskiego, obraz wrogości do kobiet i antysemityzmu Ojców Kościoła, a także prezentację kultu świętych oraz informacje o prześladowaniach czarownic i heretyków. Godna uznania przez świat naukowy jest miara, jaką Deschner przykłada do oceny dziejów chrześcijaństwa, konfrontując jego wypaczoną postać współczesną z pierwotnymi naukami Jezusa. Książka przeznaczona zarówno dla teologów, jak i dla laików.
Osiągnięciem Deschnera jest przede wszystkim to, że przedstawił krytykę Kościoła, zwłaszcza Kościoła rzymskiego, w aspekcie moralnym i politycznym, i to taką, która dotychczas nie ma sobie równej jako praca szczera, bezkompromisowa, solidna pod względem naukowym i obszerna; jest to wspaniałe dokonanie teoretyczne i - co więcej - akt społeczny i polityczny.
[TOM I]

[Pliki w wersjach: *.pdf, *.doc, *.mht oraz *.prc. Wersje z ilustracjami i bez]

Wielcy inkwizytorzy XX wieku, kardynałowie z kongregacji Świętego Officjum, uważają dzieje Inkwizycji za najbardziej sekretny dział dziejów papiestwa i dlatego nawet najwierniej służącym papiestwu teologom katolickim uniemożliwiają poznanie prawdy, zamykając przed nimi centralne archiwum, liczące przeszło siedem tysięcy tomów rękopisów protokółów Inkwizycji.
Trudno by chyba było wymienić nazwisko historyka o większych zasługach dla papiestwa od von Pastora, autora olbrzymiej, źródłowej, 22-tomowej ,,Historii Papieży". Pracą jego interesował się osobiście sam papież Leon XIII, ułatwiając mu dostęp do wielu tajnych archiwów. Jedno przecież archiwum pozostało — mimo "bardzo wysokiego wstawiennictwa" — zamknięte przed Pastorem, a tym bardziej przed wszystkimi innymi historykami. Posłuchajmy zresztą samego Pastora: „Przedstawienie i ocena działalności Inkwizycji, po zreorganizowaniu jej przez papieża Pawła III, to rzecz wciąż dla historyka niemożliwa, ponieważ nie ma on do dyspozycji żadnych dokumentów. Wprawdzie archiwum Świętego Officjum w Rzymie posiada podobno część dokumentów, ale wgląd w te dokumenty jest bezwzględnie zabroniony — Einsicht wird absolut nicht gestattet.
W końcu 1901 roku złożyłem pierwszą prośbę o zezwolenie na korzystanie z archiwum rzymskiej Inkwizycji, a potem jeszcze dwie prośby; jedyną rzeczą, której się dowiedziałem po 14 miesiącach starań od archiwisty, Ojca G.M. van Rossum, było to, że z czasów Pawła III zaginęły protokóły procesów inkwizycyjnych przeciw heretykom, a zachowały się jedynie dekrety Inkwizycji. (...)