Pablo Picasso .jpg

Pablo Picasso właściwie Pablo Diego José Francisco de Paula Juan Nepomuceno María de los Remedios Cipriano de la Santísima Trinidad Martyr Patricio Clito Ruíz y Picasso (ur. 25 października 1881 w Maladze w Hiszpanii, zm. 8 kwietnia 1973 w Mougins we Francji) - uznawany za jednego z najwybitniejszych artystów XX wieku.
Był przede wszystkim malarzem, ale zajmował się także rzeźbą, grafiką oraz ceramiką.

Picasso i Georges Braque byli twórcami nurtu malarstwa zwanego kubizmem.

Pablo Picasso - właściwie Picasso Ruiz Blasco - malarz hiszpański, studiował w Barcelonie i Madrycie; 1900-1902 kilkakrotnie przebywał we Francji, gdzie 1904 osiadł na stałe. Wcześnie osiągnął dojrzałość warsztatową, z łatwością adaptując aktualne tendencje artyst., ok. 1901 wykształcił cechy stylu (tzw. okres błękitny). Od 1905 zmienił kolorystykę i tematykę obrazów (okres różowy). W dalszej ewolucji pod wpływem rzeźby murzyńskiej i iberyjskiej doszedł do znacznej deformacji bryły i przestrzeni (Panny z Awinionu 1907). Od 1909 współpracował ściśle z G. Braque'em. W tzw. analitycznej fazie kubizmu obaj artyści wypracowali koncepcję strukturalnego rozłożenia przedmiotu i umownej przestrzeni będącą zanegowaniem tradycyjnego perspektywicznego ujmowania przestrzeni i bryły. W kolejnej, tzw. syntetycznej fazie kubizmu Picasso sięgnął po niemal. tworzywa, komponując z nich kolaże i obrazy-reliefy. W tę linię poszukiwań wplótł się cykl kompozycji realist. i klasycyzujących, zainspirowanych pobytem we Włoszech, gdzie Picasso współpracował z J. Cocteau nad wystawieniem Parad przez balet S.P. Diagilewa. W latach 20., nie biorąc udziału w ruchu surrealist., Picasso adaptował i przekształcał niektóre jego propozycje. Najważniejsze dzieła z lat 30. to cykle Minotauromachia, Sny i kłamstwa generała Franco oraz obraz Guernica, przeznaczony do pawilonu hiszp. na Wystawie Świat. w Paryżu (1937). Po II wojnie światowej Picasso wstąpił do Komunist. Partii Francji i okresowo zaangażował się w działalność publiczną (udział w Kongresie Obrońców Pokoju we Wrocławiu, 1948). Powojenna twórczość Picassa nie podlegała już gwałtowniejszym przemianom. Przez całe życie niezwykle wszechstronny i płodny, Picasso tworzył w wielu technikach i gatunkach sztuki (rzeźba, grafika, ilustratorstwo, ceramika). Próbował też sił w literaturze. Dzieła Picassa łączą śmiałość nowatorskich poczynań z przywiązaniem do śródziemnomorskiej tradycji sztuki figuratywnej. Pozostają też w żywym dialogu z dokonaniami wielkich mistrzów malarstwa europejskiego. Wyznaczając drogi rozwoju XX-wiecznej sztuki, nie dają się sprowadzić do żadnego prądu czy kierunku, pozostają poza gł. nurtami artystycznymi. Oddziałały na kilka pokoleń artystów.

Nowa encyklopedia powszechna PWN