pelargonia.jpg

Jest mowa kwiatów tajemna i cicha, Od tęczy wzięta, nawiedzona wonią, Na wielką ucztę podana z kielicha I bardzo szczodrą i łaskawą dłonią.
(Wincenty Pol)


Sekretne znaczenie nadali ponoć kwiatom w XVII w. Turcy. Wtedy kochankowie zaczęli sobie przesyłać kwiaty określonych gatunków i kolorów, aby przekazywać miłosne wyznania, odmowy lub wykręty w stylu "zostańmy przyjaciółmi".
Pierwszy słownik znaczeń kwiatów spisała w 1818 roku paryżanka Charlotte de la Tour i wyznaczyła tym samym europejskie i amerykańskie standardy – niektóre z nich zachowały się do dziś. W czasach wiktoriańskich w Anglii sztuka porozumiewania się za pomocą kwiatów weszła na jeszcze wyższy poziom wtajemniczenia – wystarczyło przesłać wybrankowi chusteczkę nasiąkniętą zapachem danego kwiatu, aby ten już wiedział, co i jak.
Dziś nadal kwiatom przypisuje się znaczenia. Co więcej, nadal istnieje floriografia, czyli usystematyzowany "język kwiatów". Jednak podobnie jak z językami różnych narodów, tak i z kwiatowym – w każdym miejscu świata mówi się inaczej. W nieznanych nam kręgach kulturowych należy bardzo rozważnie dobierać zarówno kolory, jak i gatunki kwiatów, którymi chcemy kogoś uszczęśliwić. Nie zawsze bowiem nasze przesłanie zostanie odczytane tak, jak byśmy sobie tego życzyli.
Białe kwiaty to symbol niewinności, czerwone znamionują namiętność i miłość, a niebieskie oznaczają wierność. O ile oczywiście takie bukiety będziemy wręczać w Polsce. Bo gdyby na wesele w Anglii udać się z pięknymi, czerwono-amarantowymi peoniami lub z niebieskimi liliami, byłoby to faux pas. Peonie na Wyspach znamionują hańbę, a lilie są kwiatami nagrobnymi.
W większości europejskich krajów do dobrego tonu należy dawanie nieparzystej liczby kwiatów (parzyste kojarzone są z okazjami pogrzebowymi), ale w Ameryce Północnej zwyczajowo kupuje się tuzin róż czy tulipanów. W Peru z kolei, podobnie jak u nas, obowiązuje nieparzysta liczba kwiatów w bukiecie (byle nie 13!), ale jeśli chcemy wypaść na człowieka z klasą, to odpowiednia liczba kwiatów nie wystarczy. W tym kraju wypada podarować wyłącznie róże – inne kwiaty zostaną odczytane jako tani substytut i brak szacunku.
W Meksyku bukiet w kolorze czerwonym niekoniecznie zostanie potraktowany jako płomienne wyznanie. Ktoś może uznać, że to raczej próba rzucenia nań uroku (gdyby nastąpiła konieczność zdjęcia nieopatrznie rzuconego zaklęcia, to należy posłużyć się białymi kwiatami). Będąc w Meksyku nie należy także dawać kwiatów żółtych, które są symbolem śmierci. Każdy kraj na kontynencie południowo-amerykańskim rządzi się zresztą swoimi własnymi prawami kwiatowymi. W Chile najgorszym wyborem będą kwiaty w kolorze czarnym, fioletowym, a także żółte róże. W Kolumbii najgorsze, co możemy zrobić, to ofiarować lilie lub astry, czyli tamtejsze kwiaty nagrobne.
W Egipcie kwiaty daje się wyłącznie z okazji ślubu lub pogrzebu, więc przyniesienie egipskim gospodarzom na kolację bukietu, może zostać uznane za co najmniej dziwaczny gest.
W całej Azji, łącznie z Indiami, dając kwiaty należy unikać plumerii oraz wszystkich białych kwiatów, które zarezerwowane są na pogrzeby. Aby przesłać komuś życzenia szczęścia (choć niekoniecznie miłości!), wystarczy zamówić bukiet w kolorze czerwonym, bo to kolor szczęścia na całym Dalekim Wschodzie. Np. w Tajlandii uczniowie na początku roku szkolnego przygotowują dla swoich nauczycieli specjalne wiązanki, które mają być wyrazem szacunku i życzeń pomyślności na najbliższy rok wspólnej pracy. Obowiązkowym elementem tych bukietów jest czerwony kwiat dok kem, ang. blood-flower.
W ogóle wręczając kwiaty w krajach azjatyckich należy wykazać się ogromną ostrożnością. Tam każdy najdrobniejszy szczegół niesie ze sobą znaczenie. Nie bez przyczyny zresztą sztuka układania kwiatów, ikebana, pochodzi z Japonii (jest to nawet przedmiot wykładany na tamtejszych uniwersytetach).
A my czy potrafimy rozmawiać za pomocą kwiatów? Może warto przypomnieć sobie, czy też poznać symbolikę kwiatów, aby wyrazić czy odczytać nasze uczucia bez słów.