Historyczne Bitwy 146 - Piotr Rozwadowski - Warszawa 1944-1945 (2006).jpg

walhalla_88 / Galeria / Historyczne Bitwy 146 - Piotr Rozwadowski - Warszawa 1944-1945 (2006).jpg

Download: Historyczne Bitwy 146 - Piotr Rozwadowski - Warszawa 1944-1945 (2006).jpg

Pobierz

349 KB

(1046px x 1684px)

Walki w Warszawie latem 1944 roku, w sensie strategicznym, były jednym z epizodów działań w centralnej części Frontu Wschodniego. Mimo ograniczonego znaczenia militarnego, Powstanie Warszawskie miało ogromny wpływ na decyzje o charakterze politycznym, a te z kolei przekładały się na działania wojsk na szczeblu strategiczny i operacyjnym.

Już w pierwszych dniach sierpnia nastąpiło wyhamowanie zaczepnych kroków Armii Czerwonej. 4 sierpnia sowiecki 125 Korpus Strzelecki z 47 Armii dotarł do Radości, nawiązując styczność z 16 Korpusem Pancernym z 2 Armii Pancernej. Dzięki temu, mimo osłabienia sił 9 Armii, z której odeszły dwie dywizje pancerne, pojawiła się możliwość kontynuacji natarcia.

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

walhalla_88

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

witold-protokół wykonania wyroku.jpg

Warszawskie Powązki.jpg

fot16_zyciorys_str1.jpg

Allen Paul - Katyń. Stalinowska masakra i triumf prawd....jpg

Galeria - Allen Paul - Katyń. Stalinowska masakra i triumf prawdy 2006.jpg

Wstęp do polskiego wydania Jestem Amerykaninem bez pols ...

Wstęp do polskiego wydania Jestem Amerykaninem bez polskich korzeni, nie mówię po polsku, ale bardzo cieszę się, że moja książka została przetłumaczona i będzie dostępna dla polskich czytelników. Zająłem się sprawą Katynia zdumiony, że tak straszna zbrodnia jest zupełnie nieznana na Zachodzie. Kilkakrotne wizyty w Polsce i rozmowy z wieloma Polakami w Stanach Zjednoczonych i w Europie Zachodniej przekonały mnie, że również sami Polacy mają często jedynie mgliste pojęcie o wydarzeniach, które można śmiało uznać za stalinowską wersję "ostatecznego rozwiązania" sprawy polskiej. Obecnie pojawia się coraz więcej książek na ten temat, wypełniając tak zwane "białe plamy" w historii, powstałe wskutek brutalnego i systematycznego tłumienia prawdy w latach totalitarnych rządów w Polsce. Zbiorowa pamięć wynikająca ze znajomości własnej historii jest niezwykle ważnym czynnikiem utrwalającym w Polsce pluralizm i ideały demokracji. Z tego względu tak ważna jest działalność Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa. To dzięki osobistemu zaangażowaniu jej Sekretarza Generalnego, Andrzeja Przewoźnika, udało się doprowadzić do wydania w Polsce mojej książki o Katyniu, za co mu serdecznie dziękuję. Cmentarze, zbudowane przez Radę w Katyniu, Charkowie i Miednoje, znajdują się na uświęconej krwią ziemi. Ich proste w formie, skłaniające do zadumy i ciekawe artystycznie pomniki najlepiej świadczą o tym, że ofiara pochowanych tutaj bohaterskich synów Polski nie poszła na marne, i przekazują tę niewzruszoną prawdę przyszłym pokoleniom. Od przyjaciół wiem, jakie wrażenie zrobił na nich przejmujący, przenikliwy dźwięk podziemnego dzwonu na cmentarzu w Charkowie. Dzwon umieszczono pod murem, na którym na brązowych tabliczkach wypisano nazwiska zamordowanych przez NKWD "wrogów ludu". Wydawało się, jakby ziemia zadrżała od głosów zabitych jeńców, zmieszanych ze stłumionym biciem dzwonu. Początkowo dźwięki te przeszywały na wylot, a potem zapadały głęboko w duszę. Powiedziano mi, że wszyscy obecni słyszeli jedynie ten dźwięk; poza tym trwała absolutna cisza. Nikt nie był w stanie opisać niesamowitego wrażenia i niepokoju, jakie wywoływało bicie dzwonu. Tak jakby w ten sposób oddano głos zamęczonym ludziom, leżącym na tym cmentarzu. Przez ponad 60 lat stanowili oni symbol i świadectwo polskich dążeń do życia w wolnym kraju. Pamięć o nich mówi, że pragnienia wolności nie da się wyeliminować. Ten dzwon i jego brzmienie mają nam przypominać, że nie wolno zapomnieć ich ofiary. Dziesięć lat temu, kiedy pisałem tę książkę, większość Polaków słyszała już o pierwszym oficjalnym przyznaniu się Sowietów do winy. To, o czym od dawna wiedziano, zostało w końcu formalnie potwierdzone. Jednak w tym wyznaniu winy zabrakło prawdziwej skruchy. Deportowana do Kazachstanu Maria Pawulska-Rasiej, której ojciec był jednym z rozstrzelanych oficerów i której losy szeroko opisuję, powiedziała mi wówczas: "Oni (Sowieci) powinni wyrazić najgłębsze ubolewanie całemu narodowi. Powinni się jakoś zobowiązać, że coś takiego nigdy już się nie powtórzy".

925.jpg

wlepa3.jpg

kampanyja.jpg

d39c075dbcfcadd0.png

dee405d756d7f384.jpg

c0bed7d9b8.jpeg

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin