ascension.jpg

„Ascension” zadebiutowało w telewizji specjalnym 3-dniowym eventem jako 3-częściowa miniseria, która wykonuje dobrą robotę, wprowadzając nas w bardzo ciekawy świat przedstawiony. Stacja Syfy korzysta więc ponownie z tego samego systemu, jaki miał miejsce w przypadku ich poprzedniego wielkiego hitu – „Battlestar Galactica”. Jeśli publiczności spodoba się ta historia i wyniki oglądalności będą satysfakcjonujące, zamówienie pełnego, pełnoprawnego 1. sezonu jest wielce prawdopodobne. Na razie takiej decyzji włodarze Syfy jeszcze nie podjęli, ale jestem zdania, że to tylko kwestia czasu.

Akcja serialu toczy się na statku kosmicznym w trakcie stuletniej, międzygwiezdnej misji w celu skolonizowania jednej z planet krążących wokół Proxima Centauri. USS Ascension wystartował w 1963 roku, za czasów administracji Johna Kennedy’ego, i wszystko idzie zgodnie z planem aż do momentu, gdy po 51 latach lotu na pokładzie dochodzi do pierwszego w jego historii morderstwa.

Szybko jednak okazuje się, że odnalezienie osoby odpowiedzialnej za tę zbrodnię to wątek tak naprawdę drugorzędny, a scenarzyści przyszykowali dla nas coś o wiele bardziej szokującego. Początek jak z typowego sensacyjnego procedurala jest tylko katalizatorem dla odkryć o wiele bardziej intrygujących. Twórcy korzystają tu bowiem z zabiegów tak niesamowicie śmiałych, że pisanie o nich, nie ostrzegając wcześniej o spoilerach, ociera się wręcz o kryminał, lecz zanim przejdę do ich oceny, mogę jeszcze bez obaw skupić się na kilku aspektach
Cała miniseria trwa około 4 zegarowych godzin i nie oszukujmy się – spora ich część poświęcona jest na konieczną ekspozycję. Ale trudno uznawać to za wadę, skoro jedną z podstawowych funkcji takiego formatu było zawiązanie akcji oraz przedstawienie bohaterów i garści wątków na przyszłość. „Ascension” unika przede wszystkim bycia produkcją nudną i to się zdecydowanie chwali. Od samego początku interesujące wydaje się obserwowanie społeczności, w której świecie nigdy nie było kontrkultury, seksualnej rewolucji, wojny w Wietnamie czy 9/11.

Styl lat 60. jest tu wyraźnie zaakcentowany i momentami można poczuć, że ogląda się „Mad Men” w kosmosie. Aktorzy wykonują swoją pracę kompetentnie, nie wzbudzając jakiegoś wielkiego zachwytu, oczywiście z wyjątkiem Tricii Helfer i zaskakująco sporej liczby pięknych pań w bikini. Warstwa wizualna może się podobać, a statek zaprojektowano w sposób pomysłowy. Mnóstwo na nim różnych sekcji, a każda z nich charakteryzuje się odmiennym klimatem. Związane jest to przede wszystkim z panującą tam społeczną hierarchią. Muzyka nie wyróżnia się ani na minus, ani na plus – nie daje specjalnie o sobie znać.

Jeśli ten tekst czyta ktoś, kto „Ascension” jeszcze nie oglądał, to właśnie nadszedł ten moment, w którym powinien zakończyć lekturę. Zwieńczę tę bezspoilerową sekcję tylko tym, że w ogólnym rozrachunku nowa produkcja Syfy pozytywnie zaskakuje oryginalnym konceptem, dostarcza solidnej dawki rozrywki i osobiście jestem bardzo ciekaw, jak ta historia potoczy się dalej.