Untitled-1-1.jpg

św.Tereska z Lisieux
O św. Teresie od Dzieciątka Jezus napisano bardzo dużo. Nie chcę więc powtarzać, ale w paru słowach powiem dlaczego dla mnie jest ważna.

Była karmelitanką, a więc koncentrowała się na kontemplacji Boga i to otwarcie na Boga pozwoliło jej mimo wszystkich ograniczeń psychicznych (była nadwrażliwa, emocjonalna, lękliwa) czerpać siłę. Wypracowana przez nią tzw. mała droga pokazuje, że nie poprzez jakieś staranie się, gromadzenie zasług, spełnianie uczynków, ale poprzez zaufanie dochodzi się do Boga. Teresa żyła w czasach, w których kościół zwracał mocną uwagę na pewną "heroiczność" w drodze do świętości. Teresa natomiast dostrzegając swoją nieporadność i małość pisała, "że będąc taką beznadzieją nie jest w stanie wspiąć się po tych wszystkich stopniach zasług, ale przychodzi do Jezusa i mówiąc mu że jest właśnie taka - słaba, nędzna, zmęczona, prosi Go, żeby to On ją podniósł i zaniósł do Ojca".

Nie oznacza to że "mała droga" jest miejscem gdzie można się wygodnie rozsiąść z własną nędzą, myśląc, że niczego i tak nie trzeba zmieniać. Jest nieustanną próba przemiany własnej natury, ale energię zużytkowuje się nie na zachłanne zabiegi, ale ukierunkowuje się ją na cel. Oznacza to, że upadam po raz kolejny, ale mając cel przed oczami po raz kolejny się podnoszę. Ta przemiana własnej natury realizuje się u Teresy znowu nie przez jakieś wielkie rzeczy, ale przez małe wyrzeczenia, najmniejsze rzeczy, które można robić w codziennym życiu dla Jezusa.

I tu pojawia się najbardziej znamienne dla Teresy przesłanie - głównym celem dla którego to wszystko się robi jest miłość do Jezusa, nie chęć pójścia do nieba, ale miłość do Jezusa. I choć wydawać by się mogło, że niebo i Jezus to to samo, to jednak jest zasadnicza różnica motywacyjna - ona nie myśli o nagrodzie, nie chce gromadzić zasług, chce stanąć przed Bogiem z pustymi rękami, wszystko co chce czynić dla Boga, chce czynić za darmo, żeby sprawić radość Jezusowi.