398px-Zwierzyniec_RPN_widok01.jpg

Roztoczański Park Narodowy – park narodowy położony w środkowo-wschodniej części Polski, na Roztoczu, utworzony w 1974 roku. Siedziba dyrekcji parku i muzeum przyrodniczego znajduje się w Zwierzyńcu. Godłem parku jest konik polski.
Roztoczański Park Narodowy położony jest w środkowo-wschodniej części Polski, w województwie lubelskim, obejmując najcenniejsze przyrodnicze obszary Roztocza. Aktualna jego powierzchnia wynosi 8483 ha, z czego lasy zajmują 8102 ha (95,5%). Ochroną ścisłą objęto 806 ha (9,5%)
Początki ochrony przyrody na Roztoczu sięgają XVI wieku, gdy na obszarze należącym wówczas do ordynacji założonej przez kanclerza Jana Zamoyskiego, utworzono zwierzyniec. Teren zwierzyńca otoczono parkanem o długości ok. 30 km, a obejmował on obszar obecnego obwodu ochronnego Bukowa Góra oraz część obwodu Florianka. W zwierzyńcu Zamojskich znajdowały się jelenie, dziki, wilki, rysie, żbiki i tarpany. Zlikwidowano go pod koniec XVIII lub na początku XIX wieku; zwierzęta zostały wypuszczone bądź oddane okolicznym mieszkańcom.

Duże walory przyrodnicze Roztocza spowodowały, że tym obszarem zainteresowali się liczni badacze. Dzięki ich staraniom od I połowy XX wieku zaczęto tworzyć rezerwaty leśne i florystyczne. Pierwszym z nich był utworzony w 1936 roku rezerwat przyrody Bukowa Góra. Do 1974 roku pod ochroną znajdowało się 1064,38 ha. W 1974 roku powołano Roztoczański Park Narodowy, powstały na obszarze Lasów Państwowych Nadleśnictw Kosobudy i Zwierzyniec obejmujący początkowo 4801 ha