lecz-101.jpg

syza29 / FOTO ZIOŁA Z OPISEM / lecz-101.jpg

Download: lecz-101.jpg

Pobierz

53 KB

(432px x 714px)

WRZOS ZWYCZAJNY
(Calluna vulgaris L.)

Wrzos zwyczajny

Krzewinka lub krzew zimozielony, o gałązkach dołem rozesłanych i zakorzeniających się, gęsto pokrytych igiełkowatymi liśćmi. Drobne, różowolila kwiaty są zebrane w wielokwiatowe grona szczytowe. Owocem jest torebka. Jest to gatunek rozpowszechniony w strefie umiarkowanej, w Norwegii dochodzi do 71°30'. Rośnie na glebach kwaśnych, ubogich, na skałach, piaskach i torfowiskach, gdzie może tworzyć rozległe płaty.
W celach leczniczych zbiera się kwiaty (Flos Callunae lub Flos Ericae) lub kwitnące ziele (Herba Callunae). Kwiaty zrywa się ręcznie, łodygi ścina na początku kwitnienia. Zebrane części schną łatwo w miejscu ocienionym i przewiewnym lub w suszami w temperaturze, która może dojść do 60°C. Ususzone części należy przechowywać w miejscu suchym i w ciemności. Zawierają one flawonoidy (m.in. kwercytrynę i mirycytrynę), garbniki, kwas krzemowy i inne substancje. Działają przeciwzapalnie (zwłaszcza na drogi moczowe) i moczopędnie, jak również uspokajająco. W mieszance z innymi ziołami wrzos stosuje się w przypadkach chorób przewodów moczowych. Jest środkiem pomocniczym w leczeniu chorób nerek i przerostu prostaty. Z kwiatów sporządza się odwar (2-3 tyżki kwiatów na 2 szklanki wody) i pije się 1/3-1/2 szklanki 2-3 razy dziennie.
Podobne rezultaty w leczeniu uzyskuje się stosując niektóre gatunki z rodzaju Erica (E.herbacea). Oba gatunki są ozdobne i miododajne.

Okres kwitnienia:

VIII-X
Zbiór kwiatu:

VIII-IX
Zbiór ziela:

VIII-IX

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

syza29

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

lecz-100.jpg

WRZOS ZWYCZAJNY (Calluna vulgaris L.) Wrzos zwyczajny ...

WRZOS ZWYCZAJNY (Calluna vulgaris L.) Wrzos zwyczajny Krzewinka lub krzew zimozielony, o gałązkach dołem rozesłanych i zakorzeniających się, gęsto pokrytych igiełkowatymi liśćmi. Drobne, różowolila kwiaty są zebrane w wielokwiatowe grona szczytowe. Owocem jest torebka. Jest to gatunek rozpowszechniony w strefie umiarkowanej, w Norwegii dochodzi do 71°30'. Rośnie na glebach kwaśnych, ubogich, na skałach, piaskach i torfowiskach, gdzie może tworzyć rozległe płaty. W celach leczniczych zbiera się kwiaty (Flos Callunae lub Flos Ericae) lub kwitnące ziele (Herba Callunae). Kwiaty zrywa się ręcznie, łodygi ścina na początku kwitnienia. Zebrane części schną łatwo w miejscu ocienionym i przewiewnym lub w suszami w temperaturze, która może dojść do 60°C. Ususzone części należy przechowywać w miejscu suchym i w ciemności. Zawierają one flawonoidy (m.in. kwercytrynę i mirycytrynę), garbniki, kwas krzemowy i inne substancje. Działają przeciwzapalnie (zwłaszcza na drogi moczowe) i moczopędnie, jak również uspokajająco. W mieszance z innymi ziołami wrzos stosuje się w przypadkach chorób przewodów moczowych. Jest środkiem pomocniczym w leczeniu chorób nerek i przerostu prostaty. Z kwiatów sporządza się odwar (2-3 tyżki kwiatów na 2 szklanki wody) i pije się 1/3-1/2 szklanki 2-3 razy dziennie. Podobne rezultaty w leczeniu uzyskuje się stosując niektóre gatunki z rodzaju Erica (E.herbacea). Oba gatunki są ozdobne i miododajne. Okres kwitnienia: VIII-X Zbiór kwiatu: VIII-IX Zbiór ziela: VIII-IX

lecz-112.jpg

RUMIANEK BEZPROMIENIOWY (Chamomilla suaveolens) Rumiane ...

RUMIANEK BEZPROMIENIOWY (Chamomilla suaveolens) Rumianek bezpromieniowy Roślina jednoroczna o łodydze wzniesionej, bogato rozgałęzionej i gęsto ulistnionej. Liście są pierzastodzielne, siedzące, naprzemianległe. Koszyczki pojawiają się pojedynczo na szczytach rozgałęzień. Mają barwę zielonożółtą, dno stożkowate, puste, bez brzeżnych kwiatów języczkowatych. Owocem jest niełupka. Cała roślina ma przyjemny aromat. Gatunek ten pochodzi z Ameryki Północnej i Azji Wschodniej. Do Europy został sprowadzony dopiero w ostatnim wieku, do ogrodów botanicznych. Spotyka się go na przydrożach, podwórkach i odłogach. Zastępuje rumianek pospolity w chłodnych rejonach, gdzie ten gatunek nie rośnie. Zbiera się koszyczki (Flos Matricariae discoideae) w pełni rozwoju razem z bardzo krótką szypułką. Po wysuszeniu w miejscu cienistym w cienkich warstwach, których się nie przewraca, uzyskuje się przyjemnie pachnący surowiec, który należy przechowywać w zamkniętych pudłach. Zawiera on olejek eteryczny (w mniejszej ilości niż rumianek pospolity), garbniki, glikozydy i gorycz. Służy do tych samych celów co rumianek pospolity, ale ma mniejszą wartość leczniczą. Odwar jest środkiem pomocniczym przy leczeniu grypy (środek napotny), działa skutecznie w przypadku zaburzeń w trawieniu (środek dezynfekujący i wiatropędny) oraz wypędza pasożyty jelitowe. Odwar o dużym stężeniu służy do płukania jamy ustnej i do obmywania wyprysków skórnych oraz egzem. Okres kwitnienia: IV-VII Zbiór koszyczków: IV-VII

lecz-116.jpg

ZŁOCIEŃ MARUNA (Chrysanthemum parthenium L.) Złocień ma ...

ZŁOCIEŃ MARUNA (Chrysanthemum parthenium L.) Złocień maruna Bylina o łodydze wzniesionej i rozgałęzionej, z liśćmi naprzemianległymi, pierzastosiecznymi. Na szczycie łodygi znajduje się koszyczek złożony z białych kwiatów języczkowatych i żółtych kwiatów rurkowatych. Owocem jest niełupka. Cała roślina przyjemnie pachnie. Gatunek ten pochodzi z Iranu i Iraku, skąd rozprzestrzenił się, przez rejon śródziemnomorski, na całym świecie. Spotyka się go często w ogrodach na wsiach, gdzie ceniony jest zarówno za swe zalety ozdobne, jak i lecznicze. Zbiera się koszyczki (Flos Matriacariae seu Parthenii) albo ziele (Herba Matricariae seu Parthenii). Koszyczki zrywa się ręcznie podczas pięknej pogody, ziele ścina się w okresie pełnego kwitnienia. Zebrane części suszy się rozpostarte cienką warstwą w cieniu i przewraca ostrożnie; można też suszyć w suszarni w temperaturze nie przekraczającej 35°C. Mają bardzo silny zapach i trzeba je przechowywać w zamkniętym opakowaniu. Zawierają olejek eteryczny pachnący kamforą, gorycze, garbniki i śluz. Lecznictwo ludowe zaleca stosować odwar w proporcji 2 łyżeczki do kawy ziół na filiżankę wody (parzyć przez 15 minut). Pije się 3 filiżanki dziennie, aby złagodzić zaburzenia w trawieniu. Jest to środek uspokajający, dezynfekujący, przeciwskurczowy i przeciwrobaczycowy, a także stosowany w chorobach ginekologicznych. W celu leczenia obrzęków i otwartych ran oraz do płukania jamy ustnej po zabiegach dentystycznych przygotowuje się odwar dwukrotnie mocniejszy, a zioła parzy przez 25 minut. Okres kwitnienia: VI-IX Zbiór koszyczków: VI-VIII Zbiór ziela: VI-VIII

lecz-131.jpg

Głóg dwuszyjkowy Krzew o gałęziach szarych, ciernis ...

Głóg dwuszyjkowy Krzew o gałęziach szarych, ciernistych, liściach naprzemianległych, skórzastych, 3-klapowycb. Kwiaty białe lub różowe, są zebrane w baldachogrona. Owoc jest jabłkowaty, jajowaty, czerwony, z resztkami kielicha i 2-3 zaschniętymi szyjkami słupków. Głóg występuje powszechnie w dużej częśi Europy, na skraju lasów, na słonecznych wzgónach. Nazwa łacińska głogu pochodzi od słowa greckiego kratagos = mocny; istotnie, odporne drewno głogu było używane do produkcji broni. Największe właściwości lecznicze mają kwiaty (Flos Crataegi), ale jedynie białe i ne początku kwitnienia. Zrywa się je ręcznie z kawałkiem szypułki, bez innych części. Można również zbierać kwiaty z liśćmi (Folium Crataegi cum flore) lub same liście (Folium Crataegi). Wszystkie te częśa trzeba suszyć w cieniu, bez przewracania, lub w suszarni w temperaturze do 35°C. Kwiaty zawierają glikozyd kwercytrynę, połączoną ze składnikiem cukrowym, kwercetynę i inne flawonoidy, ślady olejku eterycznego i inne substancje. Liście zawierają glikozyd - pochodną 4-ramnozydu witeksyny, sterole i katechiny. Głóg jest używany do obniżania ciśnienia tętniczego krwi i przeciw arteriosklerozie. Działa także uspokajająco na układ nerwowy, ale należy go używać pod kontrolą lekarza. Zbiera się również owoce, które działają tak samo jak owoce C.monogyna.

lecz-130.jpg

Leszczyna Wysoki krzew o brunatnych, giętkich gałęz ...

Leszczyna Wysoki krzew o brunatnych, giętkich gałęziach, liściach naprzemianległych, szorstkich, jajowatych. Jest to roślina jednopienna. Kwiaty pręcikowe są zebrane w kotki, kwiaty żeńskie po dwa w okrywie, z której wystają czerwone znamiona. Leszczyna kwitnie na początku wiosny, przed rozwojem liści. Owocem jest orzech. Leszczyna rośnie na skraju zagajników i lasów w strefie umiarkowanej; wiele jej odmian uprawianych jest w ogrodach. Zbiera się liście, korę i orzechy (Folium, Cortex, Nux Coryli avellanae). Liście zrywa się ręcznie podczas suchej pogody, korę zdejmuje się z młodych gałęzi wiosną. Wszystkie te części suszy się na siatkach w miejscu przewiewnym, w suszarni zaś w temperaturze maksimum 40°C. Liście i kora zawierają olejek eteryczny, glikozydy i cukier, kora - również garbaiki i kwasy organiczne. Sporządza się z nich ziółka moczopędne, używane też do leczenia żylaków i zaburzeń w krążeniu, zewnętrznie - do kąpieli przeciw żylakom odbytu i do obmywania ropiejących ran. Jądra orzechów zawierają do 60% oleju tłustego, białka, cukry i witaminy. Są bardzo pożywne i wpływają dodatnio na układ nerwowy. Orzechy wchodzą w skład wielu wyrobów cukierniczych i piekarniczych. Olej służy do produkcji mydeł i preparatów perfumeryjnych. Leszczyna jest doskonałą wczesnowiosenną rośliną pyłkodajną.

lecz-126.jpg

PRZYMIOTNO KANADYJSKIE (Conyza canadensis L.) Przymiotn ...

PRZYMIOTNO KANADYJSKIE (Conyza canadensis L.) Przymiotno kanadyjskie Roślina jednoroczna lub dwuletnia o łodydze wzniesionej, owłosionej, gęsto pokrytej lancetowatymi liśćmi. W górnej części łodyga jest rozgałęziona wachlarzowato, a rozgałęzienia kończą się wieloma koszyczkami kwiatowymi barwy jasnożółtej. Owocem jest niełupka z puchem. Gatunek ten pochodzi z Ameryki Północnej. Sprowadzony do Europy w XVII wieku stał się uciążliwym chwastem ogrodów i pól. Dopiero w ostatnim wieku wykryto jego właściwości lecznicze. Zbiera się kwitnące ziele (Herba Erigeronis), ścinając ręcznie wierzchołki kwitnących pędów. Suszy się je szybko na siatkach w cieniu. W suszarni temperatura nie powinna przekroczyć 40°C. Surowiec zawiera olejek eteryczny, w którego skład wchodzą głównie limonen i dwuterpen - terpineol, a ponadto garbniki i cholinę. Działa głównie ściągająco. Używa się go przede wszystkim jako leku przeciwkrwotocznego, a także przeciw uporczywym biegunkom. Lecznictwo ludowe zaleca napar lub odwar w proporcji 5 łyżeczek do herbaty ziela na ¼ dm3 wody, po 3 filiżanki dziennie. Słabo drażniąc nabłonek nerek, ziółka działają moczopędnie, wskutek czego wpływają dodatnio na przemianę materii. Olejek otrzymany w drodze destylacji ze świeżych roślin jest skutecznym środkiem przeciw pasożytom jelitowym. Okres kwitnienia: VI-X Zbiór ziela: VI-IX

lecz-124.jpg

SZCZWÓŁ PLAMISTY (Conium maculatum L.) Szczwół plamisty ...

SZCZWÓŁ PLAMISTY (Conium maculatum L.) Szczwół plamisty Roślina dwuletnia o łodydze wzniesionej, bruzdowanej, rozgałęzionej, z fioletowymi plamami u nasady, z liśćmi naprzemianległymi, 2-3-krotnie pierzastymi. Ogonki liściowe tworzą błoniastą pochwę. Rozgałęzienia kończą się baldachami złożonymi, utworzonymi z drobnych, białych kwiatów. Owocem jest podwójna rozłupnia. Cała roślina jest silnie trująca. Gdy pociera się liście lub gdy roślina więdnie, wydziela się zapach mysi. Szczwół rośnie w zaroślach, ogrodach i na rumowiskach. Jego działanie znane było już w starożytności, a w Grecji antycznej wykorzystywany był do wykonywania wyroków śmierci (np. Sokrates, 399 r. p.n.e.). Zbiera się owoce (Fructus Conii). Po długim suszeniu przechowuje się je w szczelnym opakowaniu. Zbiór i późniejsze manipulacje trzeba przeprowadzać z największą ostrożnością, z daleka od innych roślin leczniczych. Szczwół zawiera głównie trujące alkaloidy (np. koniinę), olejek eteryczny i kwasy organiczne. Należy jednak podkreślić, że alkaloidy są substancjami lotnymi, toteż skutecmość surowca zmniejsza się z upływem czasu. Dawkowany przez lekarza szczwół znieczula nerwy czuciowe (jak nikotyna lub kurara) i łagodzi bóle mięśni wszystkich narządów. Jest również skuteczny w przypadku astmy. Natomiast w większej dawce powoduje bóle głowy, później - śmiertelne zatrucia. Służy do sporządzania maści lub czopków znieczulających bóle prostaty, działa skutecznie przeciw guzom i chorobom nerwowym. W Polsce nie jest stosowany. Okres kwitnienia: VI-IX Zbiór owoców: VIII-IX

lecz-123.jpg

Zimowit jesienny Bylina o podziemnej bulwie pokryte ...

Zimowit jesienny Bylina o podziemnej bulwie pokrytej łuskami, z której na jesieni wyrastają kwiaty złożone z długiej rurki i rozchylonych lejkowato działek barwy różowolila. Po zapłodnieniu w podziemnej zalążni zawiązują się nasiona. Wiosną z bulwy wyrasta różyczka lancetowatych liści. W ich kącie znajduje się owoc - torebka. Cała roślina jest silnie trująca. Rośnie w całej Europie. Dla celów leczniczych zbiera się bulwy (Tuber Colchici) i nasiona (Semen Colchici). Bulwy po dokładnym oczyszczeniu kraje się na plasterki, a następnie szybko suszy (nawet na pełnym słońcu). Nasiona dojrzewają w lecie. Wówczas zbiera się całe torebki, które po wyschnięciu uwalniają nasiona. Cała roślina jest zasobna w kolchicynę, która jest trującym alkaloidem; nasiona zawierają ponadto dużo lipidów, garbniki i cukier. Z surowca pozyskuje się kolchicynę, której używa się tylko wyjątkowo w ostrych atakach dny oraz w przypadku gośćca mięśniowego lub stawowego. W pewnym okresie stosowano pochodną kolchicyny - demekolcynę - do leczenia chronicznej białaczki. Kolchicyna jest trucizną mitotyczną, która hamuje podział komórek. Jest używana w hodowli roślin dla otrzymania nowych odmian. Zatrucie po spożyciu nasion lub kwiatów jest często śmiertelne. Jego objawem jest silny ślinotok, wymioty, krwawa biegunka, skurcze i ogólny paraliż. Odtrutką jest tanina. Zimowit jest niebezpieczny także dla zwierząt

lecz-122.jpg

DRAPACZ LEKARSKI (Cnicus benedictus L.) Drapacz lekarsk ...

DRAPACZ LEKARSKI (Cnicus benedictus L.) Drapacz lekarski Roślina roczna o łodydze owłosionej, rozgałęzionej, liściach podługowatolancetowatych, pierzastowrębnych, kolczastych, naprzemianległych. Rozgałęzienia łodygi kończą się koszyczkami złożonymi z żółtych kwiatów. Owocem jest niełupka z puchem. Gatunek ten, pochodzący ze wschodnich rejonów śródziemnomorskich i sąsiednich części Azji, był używany od XVI wieku do leczenia chorób płucnych i dżumy. Zapotrzebowanie na surowiec pokrywają plantacje tej rośliny. Zbiera się ziele (Herba Cnici benedicti) tuż przed kwitnieniem, powtarzając zbiór do 5-ciu razy rocznie, w rękawiczkach. Można także zbierać liście (Folium Cnici benedicti), które dostarczają więcej substancji czynnych. Zebrany surowiec suszy się w cieniu lub w suszarni w temperaturze maksimum 40°C. Ma on smak gorzki. Należy go przechowywać w zamkniętych opakowaniach. Zawiera gorycz knicynę, ślady olejku eterycznego, garbniki, śluzy i dużo składników mineralnych. Drapacz przyjmowany sam w bardzo małych ilościach lub w mieszance służy do leczenia zaburzeń w trawieniu, zwiększa apetyt oraz pobudza wydzielanie żółci i soku żołądkowego. Działa również wiatropędnie i ściągająco, pobudza czynności wątroby i ma właściwości antybiotyczne. Jednakże w dużej dawce podrażnia nerki, co może objawiać się wymiotami i uczuciem duszności. Kobiety w ciąży nie powinny go używać. Drapacz znajduje również zastosowanie w przemyśle: służy do wyrobu gorzkich likierów; dawniej używany był przy produkcji piwa. Okres kwitnienia: VI-VII Zbiór ziela: VI-VIII

lecz-120.jpg

BUŁAWINKA CZERWONA (Claviceps purpurea) Buławinka czerw ...

BUŁAWINKA CZERWONA (Claviceps purpurea) Buławinka czerwona Jest to grzyb workowiec porażający najczęściej kłosy żyta. W okresie kwitnienia żyta krótkie strzępki grzybni przerastają i wypełniają całkowicie zalążnie kwiatów tego zboża. Na zewnątrz strzępki produkują przez kolejne przewężenia zarodniki konidialne; jednocześnie na powierzchni pojawia się jasna, słodka wydzielina. Płyn ten wabi owady, które przenoszą zarodniki na zdrowe rośliny. Strzępki grzybni rosną i zbijają się, tworząc czatny, wystający z kłosa rożek - przetrwalnik zwany sporyszem. Podczas żniw przetrwalniki te wypadają z kłosów na ziemię, na wiosnę zaś wydają drobniutkie otocznie, które wyrzucają zarodniki workowe na młode źdźbła żyta. Sporysz (Secale cornulum) jest niezastąpionym surowcem do produkcji wielu ważnych leków. Dawniej był zbierany z kłosów porażonych roślin, obecnie uzyskuje się go ze specjalnych poletek żyta sztucznie zakażanego oraz z kultur grzybni hodowanych w kadziach fermenatacyjnych. Sporysz zawiera pochodne indolowe, które można podzielić na rozpuszczalne w wodzie (ergometryna, ergobazyna i ergometrynina) i na nierozpuszczalne w wodzie (grupa ergotaminy i ergotoksyny); zawiera również barwniki, lipidy, aminy i antrachinony. Substancje czynne powodują skurcz mięśni gładkich macicy, zmniejszają pobudliwość nerwów współczulnych, powodują skurcz naczyń krwionośnych obwodowego układu żylnego i zwiększają ciśnienie tętnicze. Stosowane są w ginekologii, internie i neurologii. Zbiór przetrwalników: VI-VII

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin