Wyczółkowski-Siewca (1896), Muzeum Śląskie, Katowice.jpg

Leon Jan Wyczółkowski (ur. 11 kwietnia 1852 w Hucie Miastkowskiej koło Siedlec, zm. 27 grudnia 1936 w Warszawie, lecz został pochowany we Wtelnie pod Bydgoszczą) - polski malarz, grafik i rysownik, jeden z czołowych przedstawicieli okresu Młodej Polski w nurcie malarstwa realistycznego.
Kształcił się w Klasie Rysunkowej w Warszawie pod kierunkiem Antoniego Kamińskiego, Rafała Hadziewicza i Wojciecha Gersona, potem w Monachium (1875-1877) i w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Jana Matejki (1877-1879).
W roku 1897 był jednym z założycieli Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka". W latach 1895-1911 był profesorem ASP w Krakowie, a od 1934 roku ASP w Warszawie.
Początkowo zamierzał poświęcić się malarstwu historycznemu, zachowując dokumentalny realizm szczegółu. Po pobycie w Paryżu zmienił swoje zainteresowania i wykorzystywał pewne rozwiązania impresjonizmu, malując pejzaże i sceny rodzajowe z silnymi efektami świetlnymi ("Rybacy brodzący"). Na krótko uległ wpływowi symbolizmu ("Druid skamieniały"). Około 1900 r. przyciemnił paletę. Późniejszą twórczość Wyczółkowskiego cechuje bogactwo środków formalnych. Dzięki znajomości z Feliksem Mangghą Jasieńskim uwidacznia się u niego silne zainteresowanie orientem. Znakomicie oddawał urodę kwiatów i martwych natur. Portretował niemal cały świat artystyczny Krakowa.
Otwarte po wojnie w dnia 11 kwietnia 1946 (w rocznicę urodzin artysty) Muzeum Okręgowe w Bydgoszczy przyjęło imię tego wybitnego malarza. Wdowa po nim przekazała Muzeum obrazy, rysunki oraz wiele pamiątek osobistych, m.in. wyposażenie pracowni. W specjalnym dziale muzeum poświęconym wyłącznie Leonowi Wyczółkowskiemu zgromadzono ok. 700 jego prac.