FW190A8_fly4.jpg

Projekt myśliwca przechwytującego FW-190 z silnikiem gwiazdowym opracowany w 1937 roku przez głównego konstruktora zakładów Focke-Wulfa, inż Kurta Tanka, spotkał się z niechęcią ekspertów Ministerstwa Lotnictwa III Rzeszy. Uważali oni już produkowany Me-109 za doskonały, przewidywano tylko krótką wojnę i nie dostrzegano w czasie jej trwania potrzeby obrony obszaru Rzeszy. Złożono jednak zamówienie na opracowanie i wykonanie 3 prototypów w zakładach, które od dawna nie otrzymały zamówienia wojskowego. Poza tym nowy projekt nie stwarzał dodatkowego zapotrzebowania na silniki rzędowe, chłodzone cieczą, będące wówczas wyrobem strategicznym. Samolot otrzymał oznaczenie FW-190 i nazwę Würger. Pierwszy prototyp oblatano 01.06.1936 z silnikiem BMW-139 o mocy 1130 kW i tunelowym kołpakiem śmigła. Już w próbach zastosowano nowy silnik BMW-801 (18 cylindrów, układ podwójnej gwiazdy, 1180 kW). Od początku prób FW-190 wyróżniał się bardzo dobrą zwrotnością, wznoszeniem i statecznością na ziemi (szerokie podwozie). Pierwsze FW-190 przeszły próby eksploatacyjne na paryskim lotnisku Le Bourget w okupowanej Francji. Stwierdzono poważną wadę samolotu: skłonność do pożarów silnika, co zagroziło całemu programowi FW-190. Od drugiej serii (A-2) słabe uzbrojenie (4 x7,9 mm) wzmocniono zastępując dwa karabiny działkami 20 mm.

Samoloty FW-190 A-2 weszły do akcji latem 1941 nad kanałem La Manche w JG-26 płk Gallanda. Ich pojawienie się było całkowitym zaskoczeniem dla RAF. FW-190 okazał się znacznie lepszy od najlepszego wówczas myśliwca angielskiego Spitfire Mk.V. Po tym debiucie produkcja FW-190 nabrała rozmachu. . Samoloty pojawiały się w coraz nowszych odmianach i wersjach różniących się przede wszystkim uzbrojeniem. Poszczególne jego rodzaje można było montować nawet w warunkach polowych. Przemyślana konstrukcja samolotu pozwoliła rozdzielić produkcję na wiele kooperujących zakładów. Ogólnie wyprodukowano ponad 20000 samolotów FW-190. Jedna z ostatnich, bardziej rozpowszechnionych wersji, to Fw-190 A-8 wyposażona w silnik BMW-801D-2 o mocy 1250 kW, która mogła być (przez wtrysk wody z metanolem) chwilowo zwiększana do 1550 kW.

W późniejszej fazie wojny powstały 2 specjalne odmiany FW-190: F - szturmowa i G - myśliwsko-bombowa dalekiego zasięgu. Wersje te były zbliżone do odmiany A, miały tylko dodatkowe opancerzenie. Mogły też zabierać aż 1800 kg bomb w postaci bomby SC-1800. Pod koniec wojny powstały tzw. Sturm-Staffeln wyposażone w specjalnie opancerzone samoloty do taranowania dziennego bombowców sprzymierzonych, przede wszystkim B-17 i B-24.

Dane taktyczno techniczne

Konstrukcja: całkowicie metalowa, podwozie chowane w locie

Napęd: silnik BMW-801D-2 o mocy 1250 kW

Uzbrojenie: (wersja A-8) 2 karabiny maszynowe MG-131 kalibru 13 mm na kadłubie i 4 działka Mauser MG-151 kalibru 20 mm w skrzydłach

Dane techniczne:

Długość 8,9 m
Rozpiętość 10,5 m
Wysokość 4,0 m
Powierzchnia nośna
Masa własna 3170 kg
Masa całkowita 4420 kg
Prędkość maksymalna 656 km/h
Prędkość minimalna
Wznoszenie 12 m/s
Pułap normalny 11400 m
Zasięg 800 km