373PX-~1.JPG

Hermann Wilhelm Göring (ur. 12 stycznia 1893 w Rosenheim, zm. 15 października 1946 w Norymberdze) – niemiecki działacz nazistowski, jeden z twórców i głównych postaci hitlerowskiej III Rzeszy, as myśliwski z czasów pierwszej wojny światowej, w czasie II wojny światowej dowódca niemieckiego lotnictwa wojskowego (Luftwaffe), zbrodniarz wojenny
Uczył się m.in. w szkole o zaostrzonej dyscyplinie w Karlsruhe, później w szkole kadetów w Berlinie. Po ukończeniu szkoły i praktyce otrzymał stopień porucznika w 1912.

As myśliwski
Brał czynny udział w I wojnie światowej, początkowo służąc w piechocie. Na skutek choroby, uniemożliwiającej mu dalszą służbę polową, uzyskał przeniesienie do lotnictwa. Od 1915 służył w eskadrze rozpoznawczej FFA 25 jako obserwator lotniczy, następnie ukończył kurs pilotażu i stał się pilotem myśliwskim w eskadrze Jagdstaffel 5 (Jasta 5).
W 1921 Göring podjął studia uniwersyteckie w Monachium. Tam poznał Adolfa Hitlera i w 1922 wstąpił do partii NSDAP. W rok później uczestniczył w puczu monachijskim jako szef bojówek SA. W czasie zajść został ranny. Aby uniknąć procesu w 1923, udał się do Włoch, a następnie do Szwecji, gdzie leczył się w jednej z klinik psychiatrycznych z uzależnienia od morfiny, w które popadł w czasie leczenia szpitalnego po katastrofie lotniczej w 1916.

Pierwsze zwycięstwo powietrzne odniósł 16 listopada 1915. W 1916 został zestrzelony i po wyleczeniu z ran powrócił w listopadzie 1916 do latania w eskadrze Jasta 26. 7 lipca 1918, po śmierci Wilhelma Reinharda, Göring został wyznaczony dowódcą 1 dywizjonu myśliwskiego (Jagdgeschwader nr 1), dawnego dywizjonu Manfreda von Richthofen. Podczas wojny Göring odniósł 22 zwycięstwa powietrzne, uzyskując tytuł asa, został też odznaczony najwyższym orderem Pour le Mérite (1918).

W 1921 Göring podjął studia uniwersyteckie w Monachium. Tam poznał Adolfa Hitlera i w 1922 wstąpił do partii NSDAP. W rok później uczestniczył w puczu monachijskim jako szef bojówek SA. W czasie zajść został ranny. Aby uniknąć procesu w 1923, udał się do Włoch, a następnie do Szwecji, gdzie leczył się w jednej z klinik psychiatrycznych z uzależnienia od morfiny, w które popadł w czasie leczenia szpitalnego po katastrofie lotniczej w 1916.

Z Włoch wrócił do Niemiec w 1927 i włączył się aktywnie w działania partii nazistowskiej, dzięki posiadanym kontaktom towarzyskim ułatwił jej uzyskanie wpływów pośród tzw. "sfer wyższych". Od 1928 był posłem do Reichstagu, a od 1932 jego przewodniczącym. Później szybko awansował w 1933 na ministra lotnictwa Rzeszy i premiera Prus.

Göring w tym roku utworzył Gestapo i zorganizował pierwsze obozy koncentracyjne w Oranienburgu i Papenburgu. W 1934 wraz z Himmlerem kierował akcją "noc długich noży", w czasie której dokonano likwidacji przeciwników i osób niewygodnych dla Hitlera, szczególnie z kierownictwa SA.

Göring od 1935 był naczelnym dowódcą lotnictwa wojskowego (Luftwaffe). W tym czasie następują przygotowania do wojny - szkolenia pilotów, tworzenie "lotnisk sportowych", m.in. lotnisko koło Rastenburga (ob. Kętrzyn). Od 1936 Göring wdrażał tzw. plan zdobycia niezależności surowcowej. Bezwzględna jego realizacja pozwoliła na błyskawiczne odrodzenie potencjału militarnego Niemiec. Od 1937 kierował państwowym koncernem górniczo-hutniczym o nazwie Reichswerke Hermann Göring. Moc produkcyjna tych zakładów później była zwiększana o obiekty przemysłowe znajdujące się w okupowanych krajach. W latach 1935–1936 Göring z polecenia Hitlera nawiązał ożywione kontakty z przedstawicielami rządu polskiego podczas m.in. polowania w Białowieży, w celu wysondowania możliwości wspólnego ataku na ZSRR.
4 lutego 1938 Göring został mianowany do stopnia feldmarszałka Luftwaffe, a po sukcesach lotnictwa wojskowego w 1939 i w 1940, Adolf Hitler 19 lipca 1940 nadał Göringowi specjalnie utworzony tytuł marszałka Rzeszy (niem. Reichsmarschall). Göring znany był ze swojego zamiłowania do tytułów, orderów, specjalnie projektowanych dla siebie mundurów i do zbieranych (kradzionych z podbitych krajów) dzieł sztuki oraz luksusowego trybu życia. Już wcześniej w 1939 Hitler wyznaczył Göringa swoim następcą.
Gwiazda Göringa bardzo przyblakła po klęsce wojskowego lotnictwa niemieckiego w bitwie o Anglię, a szczególnie po zbombardowaniu w 1943 ośrodka rakietowego w Peenemünde (kiedy to szef sztabu wojsk lotniczych gen. płk Hans Jeschonnek, nie mogąc dłużej współpracować z Göringiem, 18 sierpnia 1943 popełnił samobójstwo w kwaterze polowej koło Gołdapi). Uzależnienie od narkotyków (morfina) stale się pogłębiało, co miało też wpływ na wydawane rozkazy i były częściową przyczyną dużych strat Luftwaffe. Göring później często przebywał w kwaterze Hitlera w Wilczym Szańcu. W ostatniej fazie wojny Göring zaproponował oblężonemu w Berlinie Hitlerowi przejęcie władzy, za co ten kazał pozbawić go wszelkich stanowisk i aresztować.

Göring był sądzony po wojnie przez Międzynarodowy Trybunał Wojskowy w Norymberdze, jako najwyższy rangą dygnitarz nazistowski, m.in. pod zarzutami deportacji milionów robotników przymusowych do Rzeszy Niemieckiej, udziału w intensywnej i wyniszczającej eksploatacji ekonomicznej okupowanych krajów, grabieży dzieł sztuki z całej Europy na wielką skalę (zawłaszczając przy tym sporą część tych dóbr dla siebie), prowadzenia akcji prześladowania Żydów, a w szczególności grabież ich majątku, udziału w planowaniu agresji na Czechosłowację i inne kraje, zbrodni w czasie wojny powietrznej, którą kierował (m. in. w 1939 Hermann Göring był inicjatorem bombardowań polskich miast i obiektów cywilnych pozbawionych znaczenia strategicznego, w czasie których poniosło śmierć wiele tysięcy osób). Ostatecznie uznany został za winnego zbrodni przeciwko ludzkości, zbrodni przeciwko pokojowi oraz zbrodni wojennych.

Po ogłoszonym 1 października 1946 wyroku śmierci, 15 października 1946 przed wykonaniem egzekucji Göring popełnił samobójstwo, używając cyjanku, który prawdopodobnie miał ukryty w szklanej fiolce umieszczonej w fajce. Wcześniej bezskutecznie domagał się od Trybunału zamiany rodzaju kary śmierci z powieszenia na rozstrzelanie, gdyż uważał, iż żołnierzowi nie przystoi zginąć w tak hańbiący sposób.