Graficzna prezentacja położenia księżyców Saturna w przestrzeni.jpg

Pierścienie, przy sprzyjających warunkach, można już dostrzec używając niewielkiego teleskopu. Rozprzestrzeniają się od 6 630 km do 120 700 km od równika planety. Zbudowane są one z krzemionki, tlenków żelaza oraz brył lodu o wielkości od pyłku kurzu do samochodu. Istnieją dwie główne teorie opisujące pochodzenia pierścieni Saturna. Pierwsza teoria zaproponowana przez Édouarda Roche'a zakłada, że dzisiejsze pierścienie były niegdyś księżycem Saturna, który przekroczył granicę Roche'a i został rozerwany przez siły pływowe planety. W wyniku tego powstało wiele różnych wielkości brył, które pod wpływem grawitacji Saturna przybrały znaną nam dzisiaj postać pierścieni. Według alternatywnej hipotezy księżyc ów mógł również rozkruszyć się pod wpływem kolizji z jakimś innym ciałem, np. kometą. Wówczas siły grawitacji planety również mogłyby spowodować powstanie pierścieni. Jeszcze inna teoria przewiduje natomiast, że pierścienie mogą być przechwyconą przez grawitację planety pierwotną materią międzygwiezdną. Jednak ta teoria nie jest dzisiaj powszechnie akceptowana, jako że istnieją przesłanki, aby sądzić, że materia pierścieni jest młodsza.

Podczas gdy największe przerwy: Cassiniego i Encke można obserwować z Ziemi, Voyager odkrył tysiące zawiłych przerw i "malutkich pierścieni". Taka budowa może wynikać z grawitacyjnego oddziaływania Saturna na wiele mniejszych ciał różnego pochodzenia (księżyce, komety, asteroidy). Niektóre nieregularne przerwy mogą powstawać poprzez obieg mniejszych księżyców, takich jak Pan. Z drugiej strony wiele innych, być może jeszcze nie odkrytych przerw (lub "malutkich pierścieni"), może istnieć dzięki grawitacyjnemu "podparciu" o takie satelity jak: Prometeusz czy Pandora. Pozostałe bardziej regularne przerwy wynikają najprawdopodobniej z rezonansu orbitalnego zachodzącego pomiędzy bryłami pierścienia a masywniejszymi księżycami, np. Mimas podtrzymuje zachowanie Przerwy Cassiniego.

Dane przesłane przez sondę Cassini wskazują, że pierścienie posiadały własną, niezależną od Saturna szczątkową atmosferę. W jej skład miałyby wchodzić przede wszystkim tlen i wodór, pochodzące głównie z rozkładu ciekłego lodu zawartego w lodowych bryłach pierścienia.

Przed 1980 struktura magnetyzmu pierścieni była tłumaczona wyłącznie oddziaływaniem grawitacyjnym Saturna i w mniejszym stopniu większych księżyców. W 1981 Voyager wykrył specyficzne promieniowanie radiowe dochodzące z pierścieni planety, zwłaszcza pierścienia B, którego natura pozostawała niewyjaśniona. Odkryto również, że zmiany pola elektromagnetycznego pierścieni są zsynchronizowane z magnetosferą Saturna. Dokładny mechanizm tych zjawisk wciąż pozostaje nieznany.

Jednakże w lutym 2005 Cassini, wyposażony w wyższej jakości sprzęt niż Voyager, nie wychwycił żadnych anomalii magnetycznych, w związku z czym pojawia się przypuszczenie, że owe specyficzne promieniowanie radiowe pojawia się i znika sezonowo.