STEREO1(1).JPG

Stereogramy były niegdyś bardzo modne. Osoba, która coś takiego właśnie ogląda potrafi wydawać okrzyki typu: "widzę, widzę!", jakby doznała olśnienia. A powodem tego zachowania jest kartka pokryta przypadkowymi wzorami, kolorowymi lub czarnobiałymi, na której z pozoru nie widać nic sensownego. W skrócie stereogramy to zwykle kolorowe (choć bywają i czarnobiałe) obrazki, na pierwszy rzut oka przypominające kolorową, futurystyczną wykładzinę podłogową albo wątpliwej wartości artystycznej gobelin. Niektóre z nich wyglądają jak zniekształcone fotografie albo plansze składające się z wielu tysięcy różnobarwnych kropek. Naukowym terminem określającym stereogram jest "obraz stereoskopowy". Za tym terminem kryje się pojęcie obrazu noszącego cechy trójwymiarowości, czyli technika przedstawiania obrazu na płaszczyźnie w taki sposób, aby sprawiał on wrażenie trójwymiarowego jeżeli odpowiednio nań popatrzymy. Stereogram jest złudzeniem optycznym opartym na ściśle określonych podstawach matematycznych. Jednocześnie jest to zjawisko bardzo złożone w porównaniu z innymi złudzeniami. Ale schemat zawsze pozostanie ten sam - wszystkie stereogramy składają się z powtórzonych poziomo, lekko różniacych sią od siebie, wzorków (które równie dobrze mogą być losowo narysowanymi czarnymi kropkami). Patrząc po raz pierwszy na stereogram nie widzimy nic prócz kropek lub wzorków, jeśli jednak spojrzymy na ten sam obrazek używając pewnej techniki, zobaczymy coś czego wcześniej nie było widać i co w dodatku jest trójwymiarowe. Jeśli jeszcze nigdy nie miałeś/aś do czynienia z takimi obrazkami, to na tej stronie będziesz mógł/mogła poćwiczyć swoje możliwości w tej dziedzinie. Stereogramy może stworzyć każdy. Napisanie programu do ich rysowania opartego na opisanym schemacie nie powinno zająć średniozaawansowanemu programiście więcej niż parę godzin, a jeśli ktoś nie czuje się w tym mocny, to może poszukać w Internecie programów shareware, pozwalających bawić się w trzy wymiary.