Download: lecz-081.jpg
Jest to bylina o grubym kłączu, o łodydze wzniesionej, rozgałęzionej i ogruczolonej, która kończy się koszyczkiem złożonym z żółtych kwiatów. Liście w różyczce są efiptycznojajowate, przylegające do ziemi, zaś liście łodygowe lancetowate, naprzeciwległe, w węzłach przylegające do łodygi. Owocem jest niełupka z puchem. Arnika rośnie dziko w górach europejskich i północnoamerykańskich. W wielu krajach, m.in. w Polsce, gdzie staje się coraz rzadsza, jest objęta ochroną.
Cała roślina ma wartość leczniczą. Zbiera się przede wszystkim koszyczki kwiatowe, nadziej kłącza z korzeniami (Flos, Radix Arnicae). Należy zbierać kwiaty rurkowate i języczkowate bez dna kwiatowego i okrywy. Kłącza czyści się i szybko suszy. Kwiaty zawierają olejek eteryczny (do 0,1% ), karotenoidy, kompleks goryczowy, arnicynę, saponinę, arnidiol, fitosterole, izokwercetynę, astragalol i in. Kłącze zawiera garbniki, do 6,3% olejku eterycznego i żywicę. Oba surowce działają pobudzająco, a nawet drażniąco, na błonę śluzową i drażniąco na nerki. Arnika wpływa dodatnio na krążenie krwi i wydolność mięśnia sercowego pod warunkiem, że leczenie odbywa się pod kontrolą lekarza. Używa się przede wszystkim nalewki alkoholowej (Tinctura Arnicae). Była ona niegdyś bardzo ceniona jako środek odkażający i gojący rany. Odwar z arniki stosowany jest do płukania gardła, do kąpieli i okładów.
Okres kwitnienia:
VI-VII
Zbiór kwiatu:
VI-VII
Okres kłączy:
IX-X
Zbiór liści:
VI-VII