KONICZYNA ŁĄKOWA.jpg

misiaQ_76 / Zioła,ziołolecznictwo / Zioła / KONICZYNA ŁĄKOWA.jpg

Download: KONICZYNA ŁĄKOWA.jpg

Pobierz

69 KB

(448px x 740px)

KONICZYNA ŁĄKOWA
(Trifolium pratense L.)

Bylina o rozgałęzionym korzeniu, różyczce liści odziomkowych i łodygach podnoszących się, kanciastych. Liście naprzemianległe, są złożone z 3 listków, z których każdy ma na wierzchu charakterystyczną, białą plamę w kształcie strzałki. Łodyga kończy się główkowatym kwiatostanem złożonym z purpurowoczerwonych kwiatów. Owocem jest strąk o 1-2 nasionach. Koniczyna łąkowa rośnie w Europie i Afryce Północnej na łąkach i pastwiskach, zwłaszcza na glebie wapiennej.
W celach leczniczych zbiera się kwiatostany główkowe (Flos Trifolii pratensis), ścinając je ręcznie na początku kwitnienia podczas słonecznej pogody. Kwiatostany rozpościera się cienką warstwą w miejscu cienistym i przewiewnym. W suszarni temperatura nie powinna przekroczyć 35°C. Kwiaty zawierają garbniki, glikozydy, kwasy organiczne i barwniki. Lecznictwo ludowe używa odwaru z koniczyny do leczenia nieżytu oskrzeli, kaszlu, chrypki i biegunki. Zalewa się wodą 6 łyżeczek do kawy kwiatów i ogrzewa przez 10 minut, następnie po przefiltrowaniu pije w ciągu dnia. Koniczyna wchodzi w skład mieszanek "piersiowych" i żołądkowych, poprawiając jednocześnie ich smak i zapach. Jest używana w postaci kąpieli i okładów przeciw chorobom skórnym.
Koniczyna łąkowa jest ważną rośliną miododajną, ale pszczoły muszą być najpierw odpowiednio przygotowane, aby mogły zbierać nektar i zapylać kwiaty.

Okres kwitnienia:
VI-IX
Zbiór kwiatów:
VI-IX

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

misiaQ_76

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

CHABER BŁAWATEK.jpg

CHABER BŁAWATEK (Centaurea cyanus L.) Chaber bławate ...

CHABER BŁAWATEK (Centaurea cyanus L.) Chaber bławatek Roślina roczna o łodydze wzniesionej, rozgałęzionej i liściach równowąskich, naprzemianległych. Koszyczki kwiatowe z kwiatami brzeżnymi lejkowatymi, błękitnymi osadzone są na szczycie rozgałęzień. Owocem jest niełupka z puchem. Gatunek ten pochodzi z rejonów śródziemnomorskich, ale rozpowszechnił się na całym świecie wraz z uprawą zbóż. Jednakże od kilku lat staje się coraz rzadszy na skutek stosowania herbicydów. Do celów leczniczych zbiera się pojedyncze kwiaty wyskubane z koszyczka (Flos Cyani sine calice). Zrywa się je ręcznie podczas słonecznej pogody i suszy rozpostarte cienką warstwą na siatkach w miejscu cienistym, przewiewnym lub w suszarni w temperaturze nie przekraczającej 35°C. Należy je przechowywać w miejscu suchym, w ciemności. Kwiaty zawierają glikozydy antocyjanidowe, związek gorzki centaurynę i sole mineralne. Działają moczopędnie i pobudzają przemianę materii. Wchodzą w skład mieszanek regulujących trawienie i leczących zaburzenia żołądkowe. Służą również do nadawania barwy niektórym lekom i mieszankom ziołowym. Niebieski barwnik jest wyodrębniany i używany w przemyśle kosmetycznym. Chaber stosowany zewnętrznie służy do przygotowania kąpieli leczących rany i owrzodzenia oraz jako składnik płynów do pielęgnacji włosów. Jest to doskonała roślina miododajna. Okres kwitnienia: VI-VIII Zbiór kwiatów: VI-VIII

RUMIANEK BEZPROMIENIOWY.jpg

RUMIANEK BEZPROMIENIOWY (Chamomilla suaveolens) Rumi ...

RUMIANEK BEZPROMIENIOWY (Chamomilla suaveolens) Rumianek bezpromieniowy Roślina jednoroczna o łodydze wzniesionej, bogato rozgałęzionej i gęsto ulistnionej. Liście są pierzastodzielne, siedzące, naprzemianległe. Koszyczki pojawiają się pojedynczo na szczytach rozgałęzień. Mają barwę zielonożółtą, dno stożkowate, puste, bez brzeżnych kwiatów języczkowatych. Owocem jest niełupka. Cała roślina ma przyjemny aromat. Gatunek ten pochodzi z Ameryki Północnej i Azji Wschodniej. Do Europy został sprowadzony dopiero w ostatnim wieku, do ogrodów botanicznych. Spotyka się go na przydrożach, podwórkach i odłogach. Zastępuje rumianek pospolity w chłodnych rejonach, gdzie ten gatunek nie rośnie. Zbiera się koszyczki (Flos Matricariae discoideae) w pełni rozwoju razem z bardzo krótką szypułką. Po wysuszeniu w miejscu cienistym w cienkich warstwach, których się nie przewraca, uzyskuje się przyjemnie pachnący surowiec, który należy przechowywać w zamkniętych pudłach. Zawiera on olejek eteryczny (w mniejszej ilości niż rumianek pospolity), garbniki, glikozydy i gorycz. Służy do tych samych celów co rumianek pospolity, ale ma mniejszą wartość leczniczą. Odwar jest środkiem pomocniczym przy leczeniu grypy (środek napotny), działa skutecznie w przypadku zaburzeń w trawieniu (środek dezynfekujący i wiatropędny) oraz wypędza pasożyty jelitowe. Odwar o dużym stężeniu służy do płukania jamy ustnej i do obmywania wyprysków skórnych oraz egzem. Okres kwitnienia: IV-VII Zbiór koszyczków: IV-VII

JAŁOWIEC POSPOLITY.jpg

JAŁOWIEC POSPOLITY (Juniperus communis L.) Krzew ( ...

JAŁOWIEC POSPOLITY (Juniperus communis L.) Krzew (rzadziej drzewo) żywiczny, o gałęziach brunatnych, giętkich, gęsto pokrytych trwałymi igłami osadzonymi po 3 w okółkach. Jest to roślina dwupienna; kwiaty męskie zebrane są w krótkie kotki, kwiaty żeńskie tworzą brunatną szyszeczkę. Owocem jest nibyjagoda (szyszkojagoda) dojrzewająca w drugim roku. Jałowiec rośnie w lasach strefy umiarkowanej, na pastwiskach, na glebach kamienistych lub piaszczystych. W niektórych krajach podlega ochronie. W celach leczniczych zbiera się szyszkojagody (Fructus Juniperi), rzadziej drewno (Lignum Juniperi). Strąca się szyszkojagody na płótno lub zrywa ręcznie (w rękawiczkach!). Suszy się dość długo w cieniu, a potem dosusza w suszarni, w temperaturze 35°C. Zawierają żywicę, olejek eteryczny (w którym występują m.in. pinen i borneol), inozyt, glikozyd flawonowy i gorycz juniperynę. Działają silnie moczopędnie, dezynfekująco, żółciopędnie, a także pobudzają czynności trawienne. Sporządza się odwar z łyżeczki do kawy rozdrobnionych szyszkojagód na filiżankę wody. Szyszkojagody wchodzą w skład mieszanek, m.in. moczopędnej i przeciwgośćcowej, które pobudzają także procesy przemiany materii. Drewno jałowca działa podobnie, ale słabiej. Przeciwwskazaniem są ostre stany zapalne nerek oraz ciąża. Długotrwałe picie wyciągów z jałowca może spowodować zaburzenia w czynności nerek. Jałowiec stanowi przeciwgośćcowy i odświeżający dodatek do kąpieli. "Owoce" jałowca służą do aromatyzowania mięsa i wyrobów alkoholowych. Jest to krzew ozdobny sadzony w ogrodach i parkach. Okres kwitnienia: IV-V Zbiór szyszkojagód: IX-XI Zbiór drewna: II-III

ZŁOCIEŃ DALMATYŃSKI.jpg

ZŁOCIEŃ DALMATYŃSKI (Chrysanthemum cinerariifolium) ...

ZŁOCIEŃ DALMATYŃSKI (Chrysanthemum cinerariifolium) Złocień dalmatyński Bylina o łodydze wzniesionej, z liśćmi naprzemianleglymi, pierzastodzielnymi, pod spodem wełnisto owłosionymi. Koszyczki kwiatowe, pojawiające się na końcach łodyg, są złożone z białych kwiatów języczkowatych i żółtych kwiatów rurkowatych. Owocem jest niełupka. Cała roślina jest silnie aromatyczna. Gatunek ten pochodzi z Dalmacji, skąd rozpowszechnił się na całym świecie jako rośina ozdobna i środek skutecznie zwalczający szkodliwe owady. Zbiera się młode, dopiero rozwijające się koszyczki (Flos Pyrethri) z roślin 2-8-letnich, dwa razy w roku. Najpierw czeka się, aby zwiędły, a potem suszy w suszarni w temperaturze do 50°C. Suche koszyczki zawierają pyretryny i cineryny, olejek eteryczny, glikozydy i inne substancje. Pyretryny i cineryny są insektycydami kontaktowymi używanymi zewnętrznie przeciw pasożytom zwierząt i ludzi oraz przeciw szkodnikom roślin. Działają również skutecznie na owsiki i glisty. Można zwiększyć ich skuteczność przez dodanie pewnych substancji, jak np. sezaminy i piperonylu. Zaleta pyretryn i cineryn polega na tym, że nawet zastosowane masowo nie zanieczyszczają środowiska, ponieważ nie kumulują się ani w przyrodzie, ani w żywych organizmach oraz nie są toksyczne dla człowieka i zwierząt stałocieplnych. Paraliżują jedynie układ nerwowy zwierząt zmiennocieplnych i nie powodują u owadów ani przyzwyczajenia, ani odporności. Pyretryny i substancje pokrewne stanowią zatem przedmiot szczególowych badań na całym świecie. Okres kwitnienia: V-VII Zbiór koszyczków: V-VII

DRAPACZ LEKARSKI.jpg

DRAPACZ LEKARSKI (Cnicus benedictus L.) Drapacz leka ...

DRAPACZ LEKARSKI (Cnicus benedictus L.) Drapacz lekarski Roślina roczna o łodydze owłosionej, rozgałęzionej, liściach podługowatolancetowatych, pierzastowrębnych, kolczastych, naprzemianległych. Rozgałęzienia łodygi kończą się koszyczkami złożonymi z żółtych kwiatów. Owocem jest niełupka z puchem. Gatunek ten, pochodzący ze wschodnich rejonów śródziemnomorskich i sąsiednich części Azji, był używany od XVI wieku do leczenia chorób płucnych i dżumy. Zapotrzebowanie na surowiec pokrywają plantacje tej rośliny. Zbiera się ziele (Herba Cnici benedicti) tuż przed kwitnieniem, powtarzając zbiór do 5-ciu razy rocznie, w rękawiczkach. Można także zbierać liście (Folium Cnici benedicti), które dostarczają więcej substancji czynnych. Zebrany surowiec suszy się w cieniu lub w suszarni w temperaturze maksimum 40°C. Ma on smak gorzki. Należy go przechowywać w zamkniętych opakowaniach. Zawiera gorycz knicynę, ślady olejku eterycznego, garbniki, śluzy i dużo składników mineralnych. Drapacz przyjmowany sam w bardzo małych ilościach lub w mieszance służy do leczenia zaburzeń w trawieniu, zwiększa apetyt oraz pobudza wydzielanie żółci i soku żołądkowego. Działa również wiatropędnie i ściągająco, pobudza czynności wątroby i ma właściwości antybiotyczne. Jednakże w dużej dawce podrażnia nerki, co może objawiać się wymiotami i uczuciem duszności. Kobiety w ciąży nie powinny go używać. Drapacz znajduje również zastosowanie w przemyśle: służy do wyrobu gorzkich likierów; dawniej używany był przy produkcji piwa. Okres kwitnienia: VI-VII Zbiór ziela: VI-VIII

JASNOTA BIAŁA.jpg

JASNOTA BIAŁA (Lamium album L.) Bylina o łodydze k ...

JASNOTA BIAŁA (Lamium album L.) Bylina o łodydze kanciastej, podnoszącej się, liściach naprzeciwległych, sercowatych. W kątach górnych liści znajdują się nibyokółki białych kwiatów. Owocem jest poczwórna rozłupnia. Cała roślina jest owłosiona. Gatunek ten, rozpowszechniony w całej Europie, występuje jako chwast w ogrodach, na przychaciach, przydrożach i w zaroślach. Zbiera się kwiaty (Flos Lamii albi) ręcznie, podczas suchej słonecznej pogody i suszy się je szybko rozpostarte cienką warstwą w cieniu lub w suszarni w temperaturze maksimum 40°C. Suche kwiaty mają miodowy zapach i gorzki smak. Przechowuje się je w zamkniętym pojemniku, w ciemności. Zawierają śluzy, garbniki, saponinę, glikozydy i sole mineralne. Działają słabo ściągająco, przeciwzapalnie, moczopędnie i wykrztuśnie. Są pomocne w tamowaniu krwawienia z narządów rodnych i pobudzają procesy przemiany materii. Sporządza się odwar z 2 łyżek kwiatów na 1½ szklanki wody. Leczy on nieżyt górnych dróg oddechowych i zwalcza bezsenność. Służy również do obmywań i okładów w przypadku wyprysków skórnych, egzem, oparzeń, żylaków odbytu i nóg, a także do płukania gardła. Ze świeżych kwiatów przygotowuje się ziółka (słodzone miodem), które wpływają dodatnio na przemianę materii. Z młodych liści można przyrządzić potrawę jak ze szpinaku. Jasnota jest doskonałą rośliną miododajną. Okres kwitnienia: IV-IX Zbiór kwiatów: V-IX

Cykoria podróżnik.jpg

Cykoria podróżnik Bylina o korzeniu stożkowatym, łody ...

Cykoria podróżnik Bylina o korzeniu stożkowatym, łodydze wzniesionej, kanciastej, rozgałęzionej. Liście odziomkowe są haczystodzielne, liście łodygowe lancetowate i siedzące. Niebieskie koszyczki, złożone z samych kwiatów języczkowatych, osadzone są w kątach liści. W całej roślinie znajdują się rurki mleczne. Gatunek ten występuje pospolicie w Europie, Afryce i Azji, na skrajach pól, w rowach i na łąkach jako chwast. Znano go już w starożytnym Egipcie, gdzie był ważną rośliną leczniczą i "sałatową". W XVII wieku korzeń cykorii używany był jako namiastka kawy. Zbiera się korzenie (Radix Cichorii) dzikich roślin, czyści starannie, myje, tnie na kawałki i suszy szybko w temperaturze nie przekraczającej 50°C. Suchy korzeń ma zapach korzenny i gorzki smak. Zawiera do 0,1% gorzkiego glikozydu - entybiny, inulinę, garbniki i cukry redukujące. Substancje te wzmagają wydzielanie żółci i soku żołądkowego oraz zwiększają apetyt. Odwar (2 łyżeczki do kawy na filiżankę wody, pić dwie filiżanki dziennie) działa moczopędnie, słabo przeczyszczająco i pobudzająco. Pije się go w przypadku chorób wątroby, w celu rozpuszczenia kamieni żółciowych lub nerkowych, oraz w przypadku zapalenia dróg moczowych. Dzięki dużej zawartości inuliny ma również zastosowanie w leczeniu cukrzycy. Z form i odmian uprawnych cykorii uzyskuje się namiastkę kawy. Młode pędy pędzonej cykorii spożywa się jako warzywo, zaś pokrewny gatunek, endywia (C.endivia) dostarcza smacznych liści na sałatę, o dużej zawartości witaminy C.

BUŁAWINKA CZERWONA.jpg

BUŁAWINKA CZERWONA (Claviceps purpurea) Buławinka cz ...

BUŁAWINKA CZERWONA (Claviceps purpurea) Buławinka czerwona Jest to grzyb workowiec porażający najczęściej kłosy żyta. W okresie kwitnienia żyta krótkie strzępki grzybni przerastają i wypełniają całkowicie zalążnie kwiatów tego zboża. Na zewnątrz strzępki produkują przez kolejne przewężenia zarodniki konidialne; jednocześnie na powierzchni pojawia się jasna, słodka wydzielina. Płyn ten wabi owady, które przenoszą zarodniki na zdrowe rośliny. Strzępki grzybni rosną i zbijają się, tworząc czatny, wystający z kłosa rożek - przetrwalnik zwany sporyszem. Podczas żniw przetrwalniki te wypadają z kłosów na ziemię, na wiosnę zaś wydają drobniutkie otocznie, które wyrzucają zarodniki workowe na młode źdźbła żyta. Sporysz (Secale cornulum) jest niezastąpionym surowcem do produkcji wielu ważnych leków. Dawniej był zbierany z kłosów porażonych roślin, obecnie uzyskuje się go ze specjalnych poletek żyta sztucznie zakażanego oraz z kultur grzybni hodowanych w kadziach fermenatacyjnych. Sporysz zawiera pochodne indolowe, które można podzielić na rozpuszczalne w wodzie (ergometryna, ergobazyna i ergometrynina) i na nierozpuszczalne w wodzie (grupa ergotaminy i ergotoksyny); zawiera również barwniki, lipidy, aminy i antrachinony. Substancje czynne powodują skurcz mięśni gładkich macicy, zmniejszają pobudliwość nerwów współczulnych, powodują skurcz naczyń krwionośnych obwodowego układu żylnego i zwiększają ciśnienie tętnicze. Stosowane są w ginekologii, internie i neurologii. Zbiór przetrwalników: VI-VII

ORZECH WŁOSKI.jpg

ORZECH WŁOSKI (Juglans regia L.) Drzewo o korze na ...

ORZECH WŁOSKI (Juglans regia L.) Drzewo o korze najpierw brunatnej, z wiekiem szarej i spękanej, liściach nieparzystopierzastych, przyjemnie pachnących. Kwiaty pręcikowe są zebrane w kotki, kwiaty słupkowe - osadzone po 1-3 na szczycie gałązek. Orzech kwitnie wiosną przed ukazaniem się liści. Owocem jest pestkowiec. Gatunek ten, pochodzący z Południowego wschodu Europy i z Azji Zachodniej, jest często sadzony w ogrodach i na plantacjach. W lecznictwie ludowym zbiera się zielone łupiny pestkowców (Pericarpium Juglandis nucis), zdejmowane po dojrzeniu owoców. Suszy się je rozpostarte cienką warstwą w miejscu słonecznym lub w suszami, często przewracając, dopóki nie nabiorą ciemnobrązowej barwy. W lecznictwie oficjalnym zbiera się ręcznie młode listki (Folium Juglandis), które suszy się szybko na siatkach. Łupiny i liście zawierają garbnik juglaninę, garbniki galusowe, olejek eteryczny i glikozyd hydrojuglon. W nowoczesnej terapii odwar z liści używany jest jako środek ściągający przy leczeniu zaburzeń żołądkowych i jelitowych (½-1 łyżka liści na szklankę wody, pić ¼-½ szklanki 2-3 razy dziennie). Działa również depresyjnie na ośrodkowy układ nerwowy oraz rozkurczowo i przeciwkrwotocznie. Używane zewnętrznie preparaty z orzecha służą do leczenia chorób skórnych i odmrożeń oraz do płukania gardła. Bogate w białko "jądra" znajdują zastosowanie w przemyśle spożywczym i w cukierniczym, drewno orzecha - w meblarstwie. Okres kwitnienia: V Zbiór łupin: VIII-IX Zbiór liści: VI-VII

Bieluń dziędzierzawa.jpg

Bieluń dziędzierzawa Roślina jednoroczna, duża, o łod ...

Bieluń dziędzierzawa Roślina jednoroczna, duża, o łodydze rozgałęzionej, liściach naprzemianległych, jajowatych, zatokowoząbkowanych, nieprzyjemnie pachnących. W rozwidleniach pędów lub na ich szczycie pojawiają się duże, lejkowate kwiaty białe lub bladolila. Owocem jest torebka zawierająca czarne nasiona. Cała roślina jest bardzo trująca. Pochodzi prawdopodobnie z Ameryki Północnej. Uprawia się ją na dużą skalę dla potrzeb przemysłu farmaceutycznego. Zbiera się liście (Folium Stramonii) i nasiona (Semen Stramonii). Liście trzeba śinać wczesnym rankiem, na początku kwitnienia. Najpierw suszy się je rozpostarte pojedynczą warstwą, później w kilku warstwach. W suszarni temperatura nie powinna przekroczyć 40°C. Nasiona wydobywa się po wyschnięciu torebek. Oba produkty zawierają alkaloidy pochodne tropanu (ok. 0,4% ), a mianowicie hioscyjaminę, atropinę i skopolaminę. Substancje te działają rozkurczająco, osłabiają czynność wydzielniczą gruczołów i rozszerzają oskszela. Używa się ich do leczenia astmy (papierosy i tabletki) oraz ostrych nieżytów oskrzeli. Producentem leków zawierających wymienione substancje jest wyłącznie przemysł farmaceutyczny, a leki może przepisać tylko lekarz. Zatrucia dzieci nasionami bieluniu są dość częste; dawka śmiertelna wynosi około 20 nasion. Uprawia się również inne gatunki bieluniu: D.metel, pochodzący z Ameryki Południowej, i D.inermis, pochodzący z Etiopii, oba jeszcze bogatsze w alkaloidy. W Polsce uprawia się także gatunek D.inoxia. Okres kwitnienia: VI-X Zbiór liści: VI-IX Zbiór nasion: IX-X

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin