KMINEK ZWYCZAJNY.jpg

misiaQ_76 / Zioła,ziołolecznictwo / Zioła / KMINEK ZWYCZAJNY.jpg

Download: KMINEK ZWYCZAJNY.jpg

Pobierz

68 KB

(440px x 756px)

KMINEK ZWYCZAJNY
(Carum carvi L.)

Kminek zwyczajny

Roślina dwuletnia lub bylina z wrzecionowatym korzeniem, różyczką liści podwójnie pierzastych i rozgałęzioną łodygą, która kończy się baldachem złożonym. Kwiaty są białe lub różowawe. Owocem jest podwójna rozłupnia. Cała roślina pachnie aromatycznie. Kminek rośnie dziko w Europie i Azji. Jest także uprawiany zależnie od potrzeb lokalnych. Znany był już w starożytności jako roślina aromatyczna i dodatnio wpływająca na trawienie.
Zbiera się owoce (Fructus Carvi). Uprawiając niewielką ilość kminku, ścina się dojrzałe baldachy lub całe rośliny i suszy się przed omłotem. Na dużych powierzchniach przeprowadza się zbiór maszynowo w optymalnej fazie dojrzałości. Owoce powinny być suche i składowane w suchym miejscu. Zawierają 3-7% olejku eterycznego (Oleum Carvi, w którego skład wchodzą m.in. karwon i limonen), a ponadto białka, skrobię, cukier, garbniki i olej tłusty. Kminek pobudza czynności przewodu pokarmowego, wpływa rozkurczająco na mięśnie gładkie i przeciwdziała tworzeniu się gazów w jelitach. Zapobiega też rozwojowi szkodliwej mikroflory i pasożytów jelitowych. Przyjmuje się sproszkowane owoce, ale można też je żuć; dawka dzienna wynosi ½-1 g. Można również przyrządzić odwar, biorąc łyżkę rozdrobnionych owoców na 1½ szklanki wody, i pić ¼-½ szklanki 2-3 razy dziennie. Kminek wzmaga również laktację. Używa się też olejku kminkowego w ilości 2-3 kropli na cukrze. Wyższe dawki są szkodliwe dla wątroby i nerek.
Bardzo duże ilości kminku zużywa przemysł spożywczy.

Okres kwitnienia:

V-VI
Zbiór owoców:

VII-VIII (co 2-gi rok)

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

misiaQ_76

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

CENTURIA POSPOLITA.jpg

CENTURIA POSPOLITA (Centaurium erythraea) Centuria p ...

CENTURIA POSPOLITA (Centaurium erythraea) Centuria pospolita Roślina jednoroczna lub dwuletnia o łodydze wzniesionej, w górze rozgałęzionej. Liście w różyczce są jajowate, liście łodygowe siedzące, naprzeciwległe. Różowe kwiaty są zebrane w baldachogrono. Owocem jest torebka. Gatunek ten rośnie na słonecznych zboczach, łąkach i polanach. Zbiera się ziele (Herba Centaurii) w pełni kwitnienia. Ścina się łodygi około 5 cm nad ziemią, pozostawiając jedną czwartą roślin na nasiona. Ścięte części suszy się rozpostarte cienką warstwą w cieniu, przewracając je często, albo w suszami w temperaturze nie przekraczającej 40°C. Przechowuje się w miejscu suchym, ciemnym, w dobrze zamkniętym opakowaniu. Centuria jest ważną i bardzo poszukiwaną rośliną leczniczą. Zawiera przede wszystkim goryczowe glikozydy - gencjopikrynę i erytrocentaurynę, ślady olejku eterycznego i inne substancje. Gorycze drażnią zakończenia nerwowe brodawek smakowych języka, co powoduje obfitsze wydzielanie soku żołądkowego. Centuria stosowana jest w postaci: kropli - Tinctura amara, ziółek - Species amaricantes, Species stomachicae i in. Lecznictwo ludowe zaleca napar lub odwar w dawce: łyżeczka do kawy ziela na ¼ dm3 wody, pić rano na czcco i wieczorem. Używa się również nalewki alkoholowej (Tinctura Centaurii). Od pewnego czasu stosuje się coraz częściej centurię jako dodatek przy wyrobie win i likierów. Okres kwitnienia: VI-VII Zbiór ziela: VI-VIII

ZŁOCIEŃ MARUNA.jpg

ZŁOCIEŃ MARUNA (Chrysanthemum parthenium L.) Złocień ...

ZŁOCIEŃ MARUNA (Chrysanthemum parthenium L.) Złocień maruna Bylina o łodydze wzniesionej i rozgałęzionej, z liśćmi naprzemianległymi, pierzastosiecznymi. Na szczycie łodygi znajduje się koszyczek złożony z białych kwiatów języczkowatych i żółtych kwiatów rurkowatych. Owocem jest niełupka. Cała roślina przyjemnie pachnie. Gatunek ten pochodzi z Iranu i Iraku, skąd rozprzestrzenił się, przez rejon śródziemnomorski, na całym świecie. Spotyka się go często w ogrodach na wsiach, gdzie ceniony jest zarówno za swe zalety ozdobne, jak i lecznicze. Zbiera się koszyczki (Flos Matriacariae seu Parthenii) albo ziele (Herba Matricariae seu Parthenii). Koszyczki zrywa się ręcznie podczas pięknej pogody, ziele ścina się w okresie pełnego kwitnienia. Zebrane części suszy się rozpostarte cienką warstwą w cieniu i przewraca ostrożnie; można też suszyć w suszarni w temperaturze nie przekraczającej 35°C. Mają bardzo silny zapach i trzeba je przechowywać w zamkniętym opakowaniu. Zawierają olejek eteryczny pachnący kamforą, gorycze, garbniki i śluz. Lecznictwo ludowe zaleca stosować odwar w proporcji 2 łyżeczki do kawy ziół na filiżankę wody (parzyć przez 15 minut). Pije się 3 filiżanki dziennie, aby złagodzić zaburzenia w trawieniu. Jest to środek uspokajający, dezynfekujący, przeciwskurczowy i przeciwrobaczycowy, a także stosowany w chorobach ginekologicznych. W celu leczenia obrzęków i otwartych ran oraz do płukania jamy ustnej po zabiegach dentystycznych przygotowuje się odwar dwukrotnie mocniejszy, a zioła parzy przez 25 minut. Okres kwitnienia: VI-IX Zbiór koszyczków: VI-VIII Zbiór ziela: VI-VIII

RUMIANEK BEZPROMIENIOWY.jpg

RUMIANEK BEZPROMIENIOWY (Chamomilla suaveolens) Rumi ...

RUMIANEK BEZPROMIENIOWY (Chamomilla suaveolens) Rumianek bezpromieniowy Roślina jednoroczna o łodydze wzniesionej, bogato rozgałęzionej i gęsto ulistnionej. Liście są pierzastodzielne, siedzące, naprzemianległe. Koszyczki pojawiają się pojedynczo na szczytach rozgałęzień. Mają barwę zielonożółtą, dno stożkowate, puste, bez brzeżnych kwiatów języczkowatych. Owocem jest niełupka. Cała roślina ma przyjemny aromat. Gatunek ten pochodzi z Ameryki Północnej i Azji Wschodniej. Do Europy został sprowadzony dopiero w ostatnim wieku, do ogrodów botanicznych. Spotyka się go na przydrożach, podwórkach i odłogach. Zastępuje rumianek pospolity w chłodnych rejonach, gdzie ten gatunek nie rośnie. Zbiera się koszyczki (Flos Matricariae discoideae) w pełni rozwoju razem z bardzo krótką szypułką. Po wysuszeniu w miejscu cienistym w cienkich warstwach, których się nie przewraca, uzyskuje się przyjemnie pachnący surowiec, który należy przechowywać w zamkniętych pudłach. Zawiera on olejek eteryczny (w mniejszej ilości niż rumianek pospolity), garbniki, glikozydy i gorycz. Służy do tych samych celów co rumianek pospolity, ale ma mniejszą wartość leczniczą. Odwar jest środkiem pomocniczym przy leczeniu grypy (środek napotny), działa skutecznie w przypadku zaburzeń w trawieniu (środek dezynfekujący i wiatropędny) oraz wypędza pasożyty jelitowe. Odwar o dużym stężeniu służy do płukania jamy ustnej i do obmywania wyprysków skórnych oraz egzem. Okres kwitnienia: IV-VII Zbiór koszyczków: IV-VII

CENTURIA POSPOLITA.jpg

CENTURIA POSPOLITA (Centaurium erythraea) Centuria p ...

JASNOTA BIAŁA.jpg

JASNOTA BIAŁA (Lamium album L.) Bylina o łodydze k ...

JASNOTA BIAŁA (Lamium album L.) Bylina o łodydze kanciastej, podnoszącej się, liściach naprzeciwległych, sercowatych. W kątach górnych liści znajdują się nibyokółki białych kwiatów. Owocem jest poczwórna rozłupnia. Cała roślina jest owłosiona. Gatunek ten, rozpowszechniony w całej Europie, występuje jako chwast w ogrodach, na przychaciach, przydrożach i w zaroślach. Zbiera się kwiaty (Flos Lamii albi) ręcznie, podczas suchej słonecznej pogody i suszy się je szybko rozpostarte cienką warstwą w cieniu lub w suszarni w temperaturze maksimum 40°C. Suche kwiaty mają miodowy zapach i gorzki smak. Przechowuje się je w zamkniętym pojemniku, w ciemności. Zawierają śluzy, garbniki, saponinę, glikozydy i sole mineralne. Działają słabo ściągająco, przeciwzapalnie, moczopędnie i wykrztuśnie. Są pomocne w tamowaniu krwawienia z narządów rodnych i pobudzają procesy przemiany materii. Sporządza się odwar z 2 łyżek kwiatów na 1½ szklanki wody. Leczy on nieżyt górnych dróg oddechowych i zwalcza bezsenność. Służy również do obmywań i okładów w przypadku wyprysków skórnych, egzem, oparzeń, żylaków odbytu i nóg, a także do płukania gardła. Ze świeżych kwiatów przygotowuje się ziółka (słodzone miodem), które wpływają dodatnio na przemianę materii. Z młodych liści można przyrządzić potrawę jak ze szpinaku. Jasnota jest doskonałą rośliną miododajną. Okres kwitnienia: IV-IX Zbiór kwiatów: V-IX

Cykoria podróżnik.jpg

Cykoria podróżnik Bylina o korzeniu stożkowatym, łody ...

Cykoria podróżnik Bylina o korzeniu stożkowatym, łodydze wzniesionej, kanciastej, rozgałęzionej. Liście odziomkowe są haczystodzielne, liście łodygowe lancetowate i siedzące. Niebieskie koszyczki, złożone z samych kwiatów języczkowatych, osadzone są w kątach liści. W całej roślinie znajdują się rurki mleczne. Gatunek ten występuje pospolicie w Europie, Afryce i Azji, na skrajach pól, w rowach i na łąkach jako chwast. Znano go już w starożytnym Egipcie, gdzie był ważną rośliną leczniczą i "sałatową". W XVII wieku korzeń cykorii używany był jako namiastka kawy. Zbiera się korzenie (Radix Cichorii) dzikich roślin, czyści starannie, myje, tnie na kawałki i suszy szybko w temperaturze nie przekraczającej 50°C. Suchy korzeń ma zapach korzenny i gorzki smak. Zawiera do 0,1% gorzkiego glikozydu - entybiny, inulinę, garbniki i cukry redukujące. Substancje te wzmagają wydzielanie żółci i soku żołądkowego oraz zwiększają apetyt. Odwar (2 łyżeczki do kawy na filiżankę wody, pić dwie filiżanki dziennie) działa moczopędnie, słabo przeczyszczająco i pobudzająco. Pije się go w przypadku chorób wątroby, w celu rozpuszczenia kamieni żółciowych lub nerkowych, oraz w przypadku zapalenia dróg moczowych. Dzięki dużej zawartości inuliny ma również zastosowanie w leczeniu cukrzycy. Z form i odmian uprawnych cykorii uzyskuje się namiastkę kawy. Młode pędy pędzonej cykorii spożywa się jako warzywo, zaś pokrewny gatunek, endywia (C.endivia) dostarcza smacznych liści na sałatę, o dużej zawartości witaminy C.

BUŁAWINKA CZERWONA.jpg

BUŁAWINKA CZERWONA (Claviceps purpurea) Buławinka cz ...

BUŁAWINKA CZERWONA (Claviceps purpurea) Buławinka czerwona Jest to grzyb workowiec porażający najczęściej kłosy żyta. W okresie kwitnienia żyta krótkie strzępki grzybni przerastają i wypełniają całkowicie zalążnie kwiatów tego zboża. Na zewnątrz strzępki produkują przez kolejne przewężenia zarodniki konidialne; jednocześnie na powierzchni pojawia się jasna, słodka wydzielina. Płyn ten wabi owady, które przenoszą zarodniki na zdrowe rośliny. Strzępki grzybni rosną i zbijają się, tworząc czatny, wystający z kłosa rożek - przetrwalnik zwany sporyszem. Podczas żniw przetrwalniki te wypadają z kłosów na ziemię, na wiosnę zaś wydają drobniutkie otocznie, które wyrzucają zarodniki workowe na młode źdźbła żyta. Sporysz (Secale cornulum) jest niezastąpionym surowcem do produkcji wielu ważnych leków. Dawniej był zbierany z kłosów porażonych roślin, obecnie uzyskuje się go ze specjalnych poletek żyta sztucznie zakażanego oraz z kultur grzybni hodowanych w kadziach fermenatacyjnych. Sporysz zawiera pochodne indolowe, które można podzielić na rozpuszczalne w wodzie (ergometryna, ergobazyna i ergometrynina) i na nierozpuszczalne w wodzie (grupa ergotaminy i ergotoksyny); zawiera również barwniki, lipidy, aminy i antrachinony. Substancje czynne powodują skurcz mięśni gładkich macicy, zmniejszają pobudliwość nerwów współczulnych, powodują skurcz naczyń krwionośnych obwodowego układu żylnego i zwiększają ciśnienie tętnicze. Stosowane są w ginekologii, internie i neurologii. Zbiór przetrwalników: VI-VII

ORZECH WŁOSKI.jpg

ORZECH WŁOSKI (Juglans regia L.) Drzewo o korze na ...

ORZECH WŁOSKI (Juglans regia L.) Drzewo o korze najpierw brunatnej, z wiekiem szarej i spękanej, liściach nieparzystopierzastych, przyjemnie pachnących. Kwiaty pręcikowe są zebrane w kotki, kwiaty słupkowe - osadzone po 1-3 na szczycie gałązek. Orzech kwitnie wiosną przed ukazaniem się liści. Owocem jest pestkowiec. Gatunek ten, pochodzący z Południowego wschodu Europy i z Azji Zachodniej, jest często sadzony w ogrodach i na plantacjach. W lecznictwie ludowym zbiera się zielone łupiny pestkowców (Pericarpium Juglandis nucis), zdejmowane po dojrzeniu owoców. Suszy się je rozpostarte cienką warstwą w miejscu słonecznym lub w suszami, często przewracając, dopóki nie nabiorą ciemnobrązowej barwy. W lecznictwie oficjalnym zbiera się ręcznie młode listki (Folium Juglandis), które suszy się szybko na siatkach. Łupiny i liście zawierają garbnik juglaninę, garbniki galusowe, olejek eteryczny i glikozyd hydrojuglon. W nowoczesnej terapii odwar z liści używany jest jako środek ściągający przy leczeniu zaburzeń żołądkowych i jelitowych (½-1 łyżka liści na szklankę wody, pić ¼-½ szklanki 2-3 razy dziennie). Działa również depresyjnie na ośrodkowy układ nerwowy oraz rozkurczowo i przeciwkrwotocznie. Używane zewnętrznie preparaty z orzecha służą do leczenia chorób skórnych i odmrożeń oraz do płukania gardła. Bogate w białko "jądra" znajdują zastosowanie w przemyśle spożywczym i w cukierniczym, drewno orzecha - w meblarstwie. Okres kwitnienia: V Zbiór łupin: VIII-IX Zbiór liści: VI-VII

Bieluń dziędzierzawa.jpg

Bieluń dziędzierzawa Roślina jednoroczna, duża, o łod ...

Bieluń dziędzierzawa Roślina jednoroczna, duża, o łodydze rozgałęzionej, liściach naprzemianległych, jajowatych, zatokowoząbkowanych, nieprzyjemnie pachnących. W rozwidleniach pędów lub na ich szczycie pojawiają się duże, lejkowate kwiaty białe lub bladolila. Owocem jest torebka zawierająca czarne nasiona. Cała roślina jest bardzo trująca. Pochodzi prawdopodobnie z Ameryki Północnej. Uprawia się ją na dużą skalę dla potrzeb przemysłu farmaceutycznego. Zbiera się liście (Folium Stramonii) i nasiona (Semen Stramonii). Liście trzeba śinać wczesnym rankiem, na początku kwitnienia. Najpierw suszy się je rozpostarte pojedynczą warstwą, później w kilku warstwach. W suszarni temperatura nie powinna przekroczyć 40°C. Nasiona wydobywa się po wyschnięciu torebek. Oba produkty zawierają alkaloidy pochodne tropanu (ok. 0,4% ), a mianowicie hioscyjaminę, atropinę i skopolaminę. Substancje te działają rozkurczająco, osłabiają czynność wydzielniczą gruczołów i rozszerzają oskszela. Używa się ich do leczenia astmy (papierosy i tabletki) oraz ostrych nieżytów oskrzeli. Producentem leków zawierających wymienione substancje jest wyłącznie przemysł farmaceutyczny, a leki może przepisać tylko lekarz. Zatrucia dzieci nasionami bieluniu są dość częste; dawka śmiertelna wynosi około 20 nasion. Uprawia się również inne gatunki bieluniu: D.metel, pochodzący z Ameryki Południowej, i D.inermis, pochodzący z Etiopii, oba jeszcze bogatsze w alkaloidy. W Polsce uprawia się także gatunek D.inoxia. Okres kwitnienia: VI-X Zbiór liści: VI-IX Zbiór nasion: IX-X

Głóg dwuszyjkowy.jpg

Głóg dwuszyjkowy Krzew o gałęziach szarych, ciernisty ...

Głóg dwuszyjkowy Krzew o gałęziach szarych, ciernistych, liściach naprzemianległych, skórzastych, 3-klapowycb. Kwiaty białe lub różowe, są zebrane w baldachogrona. Owoc jest jabłkowaty, jajowaty, czerwony, z resztkami kielicha i 2-3 zaschniętymi szyjkami słupków. Głóg występuje powszechnie w dużej częśi Europy, na skraju lasów, na słonecznych wzgónach. Nazwa łacińska głogu pochodzi od słowa greckiego kratagos = mocny; istotnie, odporne drewno głogu było używane do produkcji broni. Największe właściwości lecznicze mają kwiaty (Flos Crataegi), ale jedynie białe i ne początku kwitnienia. Zrywa się je ręcznie z kawałkiem szypułki, bez innych części. Można również zbierać kwiaty z liśćmi (Folium Crataegi cum flore) lub same liście (Folium Crataegi). Wszystkie te częśa trzeba suszyć w cieniu, bez przewracania, lub w suszarni w temperaturze do 35°C. Kwiaty zawierają glikozyd kwercytrynę, połączoną ze składnikiem cukrowym, kwercetynę i inne flawonoidy, ślady olejku eterycznego i inne substancje. Liście zawierają glikozyd - pochodną 4-ramnozydu witeksyny, sterole i katechiny. Głóg jest używany do obniżania ciśnienia tętniczego krwi i przeciw arteriosklerozie. Działa także uspokajająco na układ nerwowy, ale należy go używać pod kontrolą lekarza. Zbiera się również owoce, które działają tak samo jak owoce C.monogyna.

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin