machu.1.jpg

W latach trzydziestych XVI w. hiszpański awanturnik Francisco Pizarro przybył do Peru wiodąc ze sobą jedynie 168 żołnierzy i jedną armatę. Mimo że władca Inków, Atahualpa, miał armię liczącą około 80 tys. ludzi, Pizarro pokonał go, pojmał i w końcu zabił. Los wydał wyrok na państwo Inków: epidemia ospy zawitała do ich imperium przed Europejczykami, a gdy Pizarro wkraczał na inkaskie terytoria, Atahualpa był w trakcie ciężkiej wojny domowej ze swoim bratem. Hiszpan nietrudno znalazł wielu sojuszników, którzy mieli dość inkaskiej dominacji. Mimo to Inkowie dzielnie bronili się jeszcze do lat 70. XVI wieku, a niedostępne góry i dżungla im sprzyjała.

Machu Picchu ominął los innych miast inkaskich - splądrowanych i doszczętnie zniszczonych przez żądnych złota Hiszpanów. Być może dlatego, że miasto było opuszczone, konkwistadorzy nigdy tu nie trafili. Dzięki temu stan zachowania tego miasta jest nieporównywalnie lepszy od wszystkich innych stanowisk z okresu inkaskiego. Europejczycy trafili tam po raz pierwszy w XIX wieku. Od 1867 roku miasto było ponoć sukcesywnie plądrowane przez Niemca Augusto Bernsa.
W lipcu 1911 roku Hiram Bingham III, amerykański historyk pracujący jako wykładowca dla Uniwersytetu Yale, został zaprowadzony do Machu Picchu przez mieszkańców Cusco. Na miejscu wciąż mieszkali Indianie Keczua, potomkowie dawnych Inków. Dzięki Binghamowi wieść o odkryciu Machu Picchu obiegła świat, a rozgłos nadało temu National Geographic Society. Badacz z Yale rozpoczął na miejscu wykopaliska, które prowadził do 1915 roku.