CYMBIDIUM1.jpg

Cymbidium
Obszar pochodzenia cymbidiów to podnóża Himalajów, co oznacza, że są przystosowane do chłodnych warunków uprawy. Ich wysokie pędy kwiatowe mają 10-25 kwiatów o średnicy 6-15 cm. Wiele z nich ładnie pachnie, co łącznie z długimi liśćmi czyni je atrakcyjnymi roślinami do pomieszczeń.

Światło:
Jeżeli uprawiamy Cymbidium na zewnątrz, należy roślinę umieścić w miejscu jasnym, ale ze światłem przefiltrowanym, np. pod drzewem lub krzewem, gdzie rano jest pełne słońce. Dobre też jest rozproszone słońce popołudniowe. Po przeniesieniu do pomieszczeń także należy im zapewnić możliwie dużo światła (okno południowe, wschodnie lub zachodnie).

Temperatura:
Najważniejszym zaleceniem w uprawie cymbidiów w mieszkaniu jest bezwzględna konieczność wystawiania ich na zewnątrz (do ogrodu lub na balkon) od początku maja do połowy, a nawet do końca października. Rośliny te bardzo lubią nocne obniżenie temperatury poniżej 14°C. Takie niskie temperatury powodują indukowanie pędów kwiatowych. Są w stanie znosić nawet temperatury około 1°C. BEZ UTRZYMANIA NISKICH TEMPERATUR W TYM OKRESIE CYMBIDIUM NIGDY NIE ZAKWITNIE!!! Jesienią, po przeniesieniu roślin do pomieszczeń, należy im zapewnić bardzo jasne miejsce (najlepiej południowe lub wschodnie okno), ale możliwie chłodne. Przeniesienie roślin z wykształconymi pąkami do ciepłego pomieszczenia (powyżej 14°C) może spowodować u bardziej wrażliwych odmian opadnięcie wszystkich pąków.

Wilgotność powietrza:
Cymbidia lubią wilgotność na poziomie 40-60%, ale są w stanie bez większych problemów tolerować dość suche powietrze w naszych mieszkaniach. Odpowiednią wilgotność można zapewnić przy użyciu nawilżacza lub stawiając roślinę na tacy z keramzytem. Należy się tylko upewnić, że roślina nie stoi w wodzie, bo wtedy korzenie mogą zgnić. Można także zamgławiać rośliny co rano, ale ważne jest, aby liście obeschły przed nocą. Roślin nie należy zamgławiać zimą, bo w niższych temperaturach i przy obniżonym metabolizmie są bardziej podatne na gnicie wywołane pozostawaniem wody w kątach liści. Należy unikać zamgławiania wodą z kranu, a używać wyłącznie deszczówki lub wody destylowanej. W wypadku dysponowania tylko wodą z kranu lepiej całkowicie zrezygnować z zamgławiania, ponieważ powoduje to bardzo szkodliwe dla storczyków gromadzenie się kamienia wodnego w kątach liści.

Woda:
Podczas okresu wegetacyjnego, czyli wiosną, latem i jesienią, cymbidia powinny być często i obficie podlewane, natomiast zimą, przy mniejszej ilości słońca, podlewanie należy nieco zredukować. Za wyjątkiem okresu tuż po przesadzeniu, podłoże powinno być stale wilgotne. Bardzo korzystne jest też spryskiwanie liści, ale wyłącznie przy ładnej pogodzie i wodą odpowiedniej jakości (deszczówką lub wodą destylowaną). Rośliny te mają długie, dość cienkie liście, których spodnia strona jest ulubionym miejscem lokowania się prawie niewidzialnych roztoczy - przędziorków. Dla uniknięcia tego raz na miesiąc należy roślinom zrobić lekki prysznic wodą o temperaturze pokojowej. Jeżeli przędziorki mimo wszystko pojawią się, należy dokonać w odstępach tygodniowych 3 oprysków odpowiednim środkiem owadobójczym lub przędziorkobójczym.

Nawożenie:
Od marca do września nawozimy regularnie co tydzień 1/2 dawki lub pełna dawką zrównoważonego nawozu dla storczyków. Następnie do lutego nawozimy raz na miesiąc nawozem o mniejszej zawartości azotu.

Kwitnienie:

Cymbidia kwitną raz do roku. Ich kwiaty są trwałe i mogą się utrzymywać od jednego do trzech miesięcy. Są też bardzo trwałe jako kwiat cięty (w optymalnych warunkach do półtora miesiąca). Istnieje bardzo wiele odmian kolorystycznych, a kwiaty mogą mieć bardzo różny kształt i wielkość.

Po przekwitnięciu, gdy wszystkie kwiaty opadną, a pęd kwiatowy uschnie, można go wyciąć dość nisko, uważając jednak, aby nie uszkodzić pseudobulwy i liści. Jak w wypadku większości storczyków o sympodialnym typie wzrostu, te storczyki nie kwitną drugi raz z tej samej pseudobulwy - łodygi kwiatowe wyrastają wyłącznie z nowych pseudobulw dojrzałych w danym sezonie. Stare pseudobulwy nie są już aktywne i po 2 latach zwykle zrzucają liście. Ponieważ stanowią jednak magazyn wody i pożywienia dla nowych przyrostów, więc w miarę możliwości (uwzględniając rozsądną pojemność doniczki i estetykę) nie należy ich odcinać.

Przesadzanie:
Jako podłoża można stosować bardzo różne substancje, takie jak korzenie paproci Osmunda, włókna, wełnę mineralną lub korę, zmieszane z gliną, suchymi liśćmi dębowymi, włóknami sekwoi lub różnymi kombinacjami standardowych materiałów ogrodniczych. Najważniejsze jest, aby podłoże było lekkie, porowate, zdolne utrzymać część wilgoci, ale doskonale odprowadzające wodę. Jeżeli rośliny wymagają podzielenia lub przesadzenia, należy to wykonywać wiosną, po zakończeniu kwitnienia. Przesadzamy tylko wtedy, gdy podłoże uległo rozkładowi, ponieważ cymbidia nie lubią naruszania bryły korzeniowej.

Cymbidia wytwarzają ogromny system korzeniowy i wyrastają z doniczek szybciej niż inne storczyki. Do przesadzenia wybieramy doniczkę o takiej wielkości, aby po umieszczeniu rośliny w jej środku pozostało dość miejsca na co najmniej dwuletni przyrost. Należy usunąć wszystkie martwe korzenie oraz stare podłoże, wykonując to ostrożnie, aby nie uszkodzić żywych korzeni. Jeżeli przesadzając chcemy równocześnie podzielić roślinę, to trzeba dzielić tak, aby każda część miała - oprócz nowego przyrostu - trzy lub cztery zielone pseudobulwy. Cymbidia są szczególnie wrażliwe na wiele chorób, a więc należy, podobnie jak i w przypadku wszystkich innych storczyków, sterylizować wszystkie narzędzia przed ich użyciem do nowych roślin.
Jeżeli nie uszkodzi to całej rośliny, to przy przesadzaniu należy wyciąć wszystkie stare, bezlistne pseudobulwy.