Katolicyzm w afrykańskim stylu - cz. 2.jpg

komodis / POGAŃSTWO - święta, tradycje i zwyczaje / Katolicyzm w afrykańskim stylu - cz. 2.jpg

Download: Katolicyzm w afrykańskim stylu - cz. 2.jpg

Pobierz

1,04 MB

(2003px x 1435px)

„Święci” czy bóstwa orisza?
Zarówno w katolicyzmie, jak i religiach Afryki powszechna jest wiara w istnienie licznych pośredników między Bogiem a człowiekiem. Na przykład Jorubowie czcili orisza — wojowników i królów wyniesionych do rangi bogów, rzekomo władających siłami natury i pośredniczących między ludźmi a najwyższym bogiem, Olorunem. Podobnie katolicy utrzymują, że za żyjącymi wstawiają się u Boga „święci”, których należy wzywać, by w różnych dziedzinach życia zapewniali ochronę.
Zamiast porzucić kult bóstw orisza, wielu niewolników zaczęło na zasadzie podobieństwa cech czcić katolickich „świętych”, maskując w ten sposób stare wierzenia. I tak Ogun, w mitologii Jorubów bóg wojny, został utożsamiony ze „świętym” Antonim albo Jerzym, rycerzami i bohaterami chrześcijaństwa.
Najświętsza Maria Panna jest odpowiednikiem Jemandży, matki wszystkich bóstw orisza i bogini wód. A najpopularniejszego „świętego” Salvadoru, zwanego Panem Bonfimem, utożsamiono z Oxalá — najważniejszym spośród bóstw orisza w panteonie Jorubów. Świadectwem tego jest doroczny rytuał mycia schodów kościoła.
„Miejscowa ludność równie szczerze i gorliwie wierzy w Jezusa i katolickich świętych, jak w bóstwa orisza” — mówi pewien przywódca religijny z miasta Salvador. „Wielu szybko przestawia się z jednej religii na drugą” — dodaje brazylijski antropolog. „Po mszy w kościele katolickim idą prosto do [afrykańskiego] domu kultu candomblé”

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

komodis

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Święta - definicja:
Dni wolne od pracy i zajęć szkolnych, upamiętniające jakieś wydarzenie. Bywają też okazją do urządzania spotkań w gronie rodziny lub miejscowej społeczności. Ich uczestnicy mogą je uważać za uroczystości religijne albo za imprezy towarzyskie lub świeckie.

Inne pliki do pobrania z tego chomika

z - Daty wprowadzenia postanowień i dogmatów Kościoła ....docx

Ikony - czym są.jpg

Ikony - jako dzieła sztuki.jpg

Kwestia sumienia.jpg

Smacznego !!! ...

Smacznego !!! Jeśli dana tradycja nie ma już dziś żadnych odniesień do religii fałszywej ani nie narusza zasad Bożych, to przestrzeganie jej jest pozostawione osobistej decyzji każdego chrześcijanina. Dlatego czy jecie, czy pijecie, czy cokolwiek innego czynicie, wszystko czyńcie ku chwale Bożej -1 Koryntian 10:31. Nie ma nic złego w spotykaniu się w innym czasie z krewnymi i przyjaciółmi, żeby jeść, pić i się weselić Kazn. 3:12, 13: „Nie ma dla nich nic lepszego niż to, by każdy się radował i czynił dobrze za swego życia, a także to, by każdy człowiek jadł i pił, i widział dobro za cały swój trud. Jest to dar Boży”. ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- SŁUŻENIE PRAWDZIWEMU BOGU ŹRÓDŁEM NAJWIĘKSZEJ RADOŚCI. Jako „szczęśliwy Bóg”, Jehowa pragnie, by Jego słudzy również byli szczęśliwi (1 Tymoteusza 1:11). Potwierdzają to poniższe wersety: „Kto jest w dobrym nastroju serca, bezustannie ucztuje” (Przysłów 15:15). „Więcej szczęścia wynika z dawania niż z otrzymywania” (Dzieje 20:35). „Przyjdźcie do mnie wszyscy, którzy się mozolicie i jesteście obciążeni, a ja [Jezus] was pokrzepię. Albowiem moje jarzmo jest miłe, a moje brzemię lekkie” (Mateusza 11:28, 30). „Poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli” (Jana 8:32). „Niech każdy czyni tak, jak postanowił w sercu, nie z ociąganiem się albo pod przymusem, gdyż Bóg miłuje dawcę rozradowanego” (2 Koryntian 9:7). „Owocem ducha jest miłość, radość, pokój, (...) życzliwość, dobroć” (Galatów 5:22). „Na owoc światła składa się wszelka dobroć i prawość, i prawda” (Efezjan 5:9).

a- Piotr Stanisławski - Dogmaty w Krk - Skąd się wzięły.doc

d - Celibat księży.JPG

Celibat księży Papież Paweł VI potwierdził w swej ency ...

Celibat księży Papież Paweł VI potwierdził w swej encyklice Sacerdotalis Caelibatus (Celibat kapłański, 1967) wymóg przestrzegania celibatu przez duchownych, ale jednocześnie przyznał, że „Nowy Testament, w którym zachowane są nauki Chrystusa i Apostołów, (...) nie żąda otwarcie stanu bezżenności od tych, którzy spełniają święte posługi (...) Nie stawiał takiego warunku sam Jezus, gdy wybierał Dwunastu, ani Apostołowie nie stawiali go tym, którzy przewodzili w pierwszych gminach chrześcijańskich” (The Papal Encyclicals 1958-1981, Falls Church, Wirginia 1981, s. 204). 1 Kor. 9:5 (NAB): „Czyż nie mamy prawa ożenić się z kobietą wierzącą, jak pozostali apostołowie i bracia Pana, i Kefas?” („Kefas” to aramejskie imię dane Piotrowi; zob. Jana 1:42. Zob. też Marka 1:29-31, gdzie jest wzmianka o teściowej Szymona, czyli Piotra). 1 Tym. 3:2 (Romaniuk): „Biskup powinien być (...) mężem tylko jednej żony [„tylko jeden raz żonaty”, NAB]”. Już w czasach przedchrześcijańskich buddyzm żądał od swych kapłanów i mnichów życia w celibacie (Henry C. Lea, History of Sacerdotal Celibacy in the Christian Church, Londyn 1932, wyd. IV popr., s. 6). Jeszcze wcześniej — jak czytamy w książce Alexandra Hislopa The Two Babylons (Dwa Babilony, Nowy Jork 1943, s. 219) — wymagano bezżenności od kapłanów babilońskich, którzy otrzymali wyższe święcenia. 1 Tym. 4:1-3 (BT): „Duch zaś otwarcie mówi, że w czasach ostatnich niektórzy odpadną od wiary, skłaniając się ku duchom zwodniczym i ku naukom demonów. (...) Zabraniają oni wchodzić w związki małżeńskie”.

Zwodniczy urok filozofii.jpg

Zwodniczy urok filozofii. Historyk Will Durant wyjaś ...

Zwodniczy urok filozofii. Historyk Will Durant wyjaśnia: „Kościół przyswajał sobie niektóre zwyczaje religijne i formy kultu charakterystyczne dla przedchrześcijańskiego [pogańskiego] Rzymu — noszenie stuły i szat pogańskich kapłanów, używanie kadzidła i święconej wody podczas rytualnego oczyszczenia, palenie świec, utrzymywanie wiecznego ognia przed ołtarzem, kult świętych; przejął też architekturę bazyliki, prawo rzymskie jako podstawę prawa kanonicznego, tytuł pontifex maximus przysługujący najwyższemu kapłanowi, a w IV wieku łacinę (...) Wkrótce stróżami porządku i przedstawicielami władzy miejskiej zostali biskupi, nie zaś prefekci rzymscy, namiestników prowincji wsparli — jeśli nie zastąpili — metropolici (arcybiskupi), a miejsce zgromadzenia prowincjalnego zajął synod biskupów. Kościół rzymski szedł krok w krok za państwem rzymskim” (The Story of Civilization: Part III—Caesar and Christ). Wchodzenie w kompromisy ze światem rzymskim rażąco odbiegało od nauk Chrystusa i apostołów. Apostoł Piotr radził: „Umiłowani, (...) chcę przez przypominanie utrzymać w czujności prawe umysły wasze, abyście pamiętali na słowa, jakie poprzednio wypowiedzieli święci prorocy, i na przykazanie Pana i Zbawiciela, podane przez apostołów waszych. Wy tedy, umiłowani, wiedząc o tym wcześniej, miejcie się na baczności, abyście, zwiedzeni przez błędy ludzi nieprawych, nie dali się wyprzeć z mocnego swego stanowiska”. Paweł otwarcie przestrzegał: „Nie chodźcie w obcym jarzmie z niewiernymi; bo co ma wspólnego sprawiedliwość z nieprawością albo jakaż społeczność między światłością a ciemnością? (...) Dlatego wyjdźcie spośród nich i odłączcie się, mówi Pan, i nieczystego się nie dotykajcie; a Ja przyjmę was” (2 Piotra 3:1, 2, 17; 2 Koryntian 6:14-17; Objawienie 18:2-5).

Niedziela - Dzień Pański.jpg

Pierwsi chrześcijanie nie obchodzili ani dni, ani lat ...

Pierwsi chrześcijanie nie obchodzili ani dni, ani lat sabatowych. Dopiero w 321 r. cesarz Konstantyn postanowił, że niedziela (łac. dies Solis [„dzień Słońca”], starodawna nazwa związana z astrologią i kultem słońca, a nie sabbatum [„sabat”] ani dies Domini [„dzień Pański”]) ma być dniem odpoczynku dla wszystkich z wyjątkiem rolników. Gdy Jezus Chrystus przebywał na ziemi, nazwał siebie „Panem sabatu” (Mt 12:8). Literalny sabat, który miał zapewniać Izraelitom odpoczynek od pracy, był „cieniem tego, co ma nadejść, ale rzeczywistość należy do Chrystusa” (Kol 2:16, 17). Jezus jest zatem Panem sabatu, który „ma nadejść”. Jako Pan panów, będzie przez tysiąc lat sprawował władzę nad całą ziemią (Obj 19:16; 20:6). Podczas swej ziemskiej służby właśnie w sabat dokonał niektórych najwspanialszych cudów (Łk 13:10-13; Jn 5:5-9; 9:1-14). Podobnie w przyszłości uwolni ludzkość od niezliczonych udręk i przywróci jej duchową i fizyczną doskonałość, a jego Tysiącletnie Panowanie będzie okresem odpoczynku sabatowego dla ziemi i ludzi (Obj 21:1-4).

Inne zwyczaje związane ze Świętym Mikołajem.gif

Dzisiejsze zwyczaje związane z płodnością Wiele inn ...

Dzisiejsze zwyczaje związane z płodnością Wiele innych zwyczajów związanych ze „świętym” Mikołajem nosi na sobie piętno pogańskiego pochodzenia. Na przykład 4 grudnia w północnej Europie wylegają na ulice chłopcy w wieku od 12 do 18 lat. Są dziwacznie poprzebierani, ustrojeni w pióra, muszelki i inne regionalne ozdoby, a na twarzach mają maski. To Sunne Klaezjen — „święci Mikołajkowie”. Następnego wieczora przychodzi kolej na osiemnastolatków i dorosłych mężczyzn. Wyposażeni w miotły, pałki i krowie rogi przeganiają z ulic kobiety, dziewczęta i młodszych chłopców. Dziewczynkom każą tańczyć lub skakać przez kij. Co się za tym kryje? Te zabawy także wiążą się z płodnością, do której stale nawiązywano w dawnych kulturach. Mroczna zima napawała lękiem i często uważano, że jest okresem, gdy bóstwo płodności śpi lub nie żyje. Wierzono, iż różnymi sposobami można je ocucić albo przynajmniej trochę mu pomóc. Dary, tańce, hałas, uderzenia rózgą — wszystko to miało odpędzać złe duchy oraz zapewniać płodność ludziom, zwierzętom i roli. Dziewczynki skaczące przez kij naśladują więc swoje prababki, które wierzyły, że im wyżej podskoczą, tym wyżej urośnie im len. A młodzi mężczyźni, przeganiający kobiety i dzieci, odtwarzają rytuał wypędzania złych duchów.

Rocznica urodzin - urodziny.gif

Urodziny to dzień urodzin lub rocznica tego dnia. W niek ...

Urodziny to dzień urodzin lub rocznica tego dnia. W niektórych rejonach świata w rocznicę urodzin, zwłaszcza dziecka, urządza się przyjęcia i wręcza prezenty. W Biblii są doniesienia o obchodzeniu urodzin. ❤ Księga Rodzaju 40:20-22: „A trzeciego dnia były urodziny faraona i urządził on ucztę (...). Przełożonego podczaszych przywrócił na jego stanowisko podczaszego (...). Ale przełożonego piekarzy powiesił”. ❤ Ew. Mat. 14:6-10: „Gdy obchodzono urodziny Heroda, zatańczyła na nich córka Herodiady i tak bardzo się spodobała Herodowi, że pod przysięgą obiecał jej dać, o cokolwiek poprosi. Wtedy za namową matki powiedziała: ‚Daj mi tu na półmisku głowę Jana Chrzciciela’. (...) Posłał i kazał ściąć Jana w więzieniu”. .❤❤❤ Słowo Boże nie pochwala obchodzenia urodzin, więc należy stronić od tego zwyczaju. Pierwsi chrześcijanie i Żydzi w czasach biblijnych nie obchodzili urodzin - „W tym okresie wszelka myśl o świętowaniu urodzin była chrześcijanom zupełnie obca” (August Neander, Allgemeine Geschichte der christlichen Religion und Kirche, 1842, t. 1, s. 518). „Późniejsi Hebrajczycy uważali obchodzenie urodzin za element bałwochwalczego kultu. Słuszność ich poglądu aż nadto potwierdzały ówczesne zwyczaje związane z tym dniem” (The Imperial Bible — Dictionary, red. Patrick Fairbairn, Londyn 1874, t. 1, s. 225). ❤❤❤ „Przeróżne zwyczaje, które się upowszechniły wśród ludzi świętujących urodziny, mają długą historię. Wywodzą się ze sfery magii i religii. Składanie życzeń, dawanie prezentów i świętowanie przy zapalonych świecach miało — jak wierzono w starożytności — chronić solenizanta przed demonami i zapewniać mu bezpieczeństwo w nadchodzącym roku. (...) Aż do IV wieku chrześcijaństwo odrzucało obchodzenie urodzin jako zwyczaj pogański” (Schwäbische Zeitung, dodatek do czasopisma Zeit und Welt z 3/4 kwietnia 1981, s. 4). „Grecy wierzyli, że każdy ma swego opiekuńczego ducha, czyli demona, który był obecny przy jego narodzeniu i czuwa nad nim przez całe życie. Ten duch zachowywał mistyczny związek z bogiem, w którego urodziny ów człowiek przyszedł na świat. Również Rzymianie przyswoili sobie takie wyobrażenie. (...) Pogląd ten przetrwał w ludzkiej wyobraźni i znajduje odbicie w wierze w anioła stróża, dobrą wróżkę i świętego patrona. (...) Zwyczaj zapalania świec na ciastach zapoczątkowali Grecy. (...) Okrągłe niby księżyc miodowniki, ozdobione zapalonymi cienkimi świeczkami, stawiano na ołtarzach świątyń [Artemidy]. (...) W ludowych wierzeniach świeczki urodzinowe mają szczególną siłę magiczną w spełnianiu życzeń. (...) Odkąd człowiek zaczął budować ołtarze dla swych bóstw, zapalone świeczki i ogień ofiarny miały specjalne znaczenie mistyczne. Świeczki urodzinowe są zatem wyrazem czci i hołdu dla solenizanta i zapewniają szczęście. (...) Istotnym elementem tego święta są urodzinowe powinszowania i życzenia pomyślności. (...) Pogląd ten zakorzeniony jest w magii. (...) Urodzinowe życzenia wychodzą na dobre albo na złe, ponieważ człowiek jest w tym dniu bliżej świata duchów” (Ralph i Adelin Lintonowie, The Lore of Birthdays, Nowy Jork 1952, ss. 8, 18-20).

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin