026a.jpg

LEONARDO DA VINCI 1452-1519.
Pierwszy z trójki geniuszy sztuki wszechczasów.
"Twórczość Leonarda jest tajemnicza i skutecznie opiera się logicznej interpretacji.
Połamały się na nim różne klucze, m.in. klucz Freudowskiej psychoanalizy.
I w tym chyba leży jej siła: unaocznia ona ludzkie poznanie i ludzką mądrość -
nie tylko tę, którą rządzi rozum, ale i tę, do której próbowano docierać drogą magii"
Alfred Ligocki - Sztuka renesansu.

Kilka mniej znanych lecz istotnych i zarazem ciekawych informacji o artyście:
Wiadomo, że był nieślubnym dzieckiem 26-letniego notariusza Piera di Antonio da Vinci
z dziewczyną imieniem Caterina. Niestety, w tym samym roku gdy urodził się Leonardo
jego ojciec poślubił 16-letnią Albierę di Giovani Amadori. Przez kilka lat pozostawał pod opieką matki. Gdy miał 5 lat zaopiekował się nim 85-letni dziadek ze strony ojca. Żył dostatnio, jednak wykształcenia należytego nie otrzymał.

Gdy ojciec Leonarda zamieszkał z rodziną i Leonardem we Florencji, 17-letni młodzieniec
miał okazję poznać dzieła utalentowanych malarzy, rzeźbiarzy, architektów itp.
Ujawniły się jego zainteresowania artystyczne, więc ojciec pokazał kilka rysunków Leonarda swemu znajomemu artyście do oceny. Został przyjęty do jego pracowni i tam Leonardo poznał sposoby przygotowywania podkładów malarskich, sporządzania farb i modelowania
w wosku. Był silny, urodziwy, przyjemny w rozmowie i utalentowany muzycznie.

W wyniku zdarzeń historycznych w 1482 lub 1483 roku wyjechał do Mediolanu,
gdzie dostał się na dwór Lodovica Sforcy, któremu zaprezentował się jako konstruktor machin wojennych i oblężniczych, ogniotrwałych mostów, specjalista od podziemnych korytarzy i budowy okrętów odpornych na ogień wroga. Na koniec wspomniał jedynie,
że w czasie pokoju może zajmować się także architekturą, rzeźbą i malarstwem.
Pozostał na dworze kilka lat. Nigdy nie miał swej pracowni, w której mógłby realizować
zamówienia klijentów i być niezależny od protektorów.

Dopiero pod koniec życia, na trzy lata przed śmiercią, gdy przybył do Francji na zaproszenie
króla Franciszka I, zmieniła się sytuacja. Zamieszkał w podarowanym mu przez króla zamku.
Król chojnie go uposażył i pozostawił całkowitą swobodę twórczą. To był jego dobry czas.