lecz-312.jpg

jola615 / ☻ Zioła / FOTO ZIOŁA Z OPISEM / lecz-312.jpg

Download: lecz-312.jpg

Pobierz

94 KB

(430px x 832px)

KUKURYDZA ZWYCZAJNA
(Zea mays L.)

Roślina jednoroczna, jednopienna, wysoka, o źdźble pełnym, liściach naprzemianległych, równowąskich. Kłoski męskie są zebrane w szczytowe wiechy, kwiatostany żeńskie w postaci kolb są ukryte w pochwach, z których wystają tylko pęczki znamion. Owocem jest ziarniak. Kukurydza pochodzi z Ameryki, ale obecnie jest uprawiana na całym świecie ze względu na jej zalety gospodarcze.
W celach leczniczych zbiera się znamiona wraz z szyjkami słupków (Stigma Maydis), gdy zaczynają ukazywać się na szczycie kolby. Obrywa się je ręcznie i suszy w miejscu cienistym, przewiewnym. Zawierają saponiny, olejek eteryczny, garbniki, cukry, substancję tłuszczową i sole mineralne. Są znanym środkiem moczopędnym, działają żółciopędnie i przeciwcukrzycowo oraz często używane są w kuracjach odchudzających. Sporządza się odwar z 2-3 łyżek znamion i 2-2½ szklanki wody i pije 1/2-2/3 szklanki 2-4 razy dziennie.
Z kiełków kukurydzy wydobywa się olej, który stanowi główny surowiec do wyodrębniania witaminy E i do wyrobu produktów przeciw parodentozie. Odtłuszczona mąka z kukurydzy, jako pożywna i łatwo strawna, zalecana jest rekonwalescentom i osobom nie tolerującym glutenu pszenicy. Kukurydzę poraża często grzyb głowniowy Ustilago maydis, który przekształca kolby w guzy wypełnione czarnymi zarodnikami. Zarodniki te zawierają alkaloidy działające tak samo jak alkaloidy sporyszu.

Okres kwitnienia:
VII-VIII
Zbiór znamion:
VII-VIII

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

jola615

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

lecz-097.jpg

PRZYSTĘP BIAŁY (Bryonia alba L.) Przystęp biały By ...

PRZYSTĘP BIAŁY (Bryonia alba L.) Przystęp biały Bylina o korzeniu burakowato zgrubiałym, rozgałęzionym, łodydze pnącej się, o długości do 5 m. Na łodydze osadzone są naprzemianlegle liście dłoniastoklapowane i wąsy. W kątach liści pojawiają się luźne grona złożone z drobnych, zielonożółtych kwiatów męskich i żeńskich występujących na tej samej roślinie. Owocem jest czarna jagoda. Cała roślina jest trująca. Gatunek ten, pochodzący z Europy Południowej, występuje pospolicie w siedliskach ruderalnych. Niegdyś sadzono powszechnie przestęp wokół ferm sądząc, że chroni zwierzęta domowe. Zbiera się korzenie (Radix Bryoniae). Po umyciu i pokrajaniu na plasterki suszy się je w temperaturze nie przekraczającej 45°C. Korzeń ma smak ostry i gorzki oraz nieprzyjemny zapach. Zawiera glikozydy (m.in. bryoninę), garbnik, trójterpeny zwane kukurbitacynami, żywice, kwas bryonolowy i aminy. Działa silnie przeczyszczająco, moczopędnie i wymiotnie. Stosuje się go w przypadku gośćca i dny, a także w celu usunięcia z organizmu szkodliwych produktów przemiany materii; zawsze jednak pod kontrolą lekarza. Pokrewny gatunek B.dioica - przestęp dwupienny, jest rośliną dwupienną, o czerwonych jagodach. Ma on podobne właściwości lecznicze i także jest zbierany. Oba gatunki są trujące i samo zetknięcie się ich soku ze skórą może wywołać bolesne pęcherze; 15 jagód stanowi dawkę śmiertelną dla dziecka. Okres kwitnienia: VI-VIII Zbiór korzeni: X-XI

lecz-092.jpg

Jest to bylina rosnąca na ląkach, pastwiskach i trawnika ...

Jest to bylina rosnąca na ląkach, pastwiskach i trawnikach. Jej przyziemna różyczka łopatkowatych liści znosi dobrze konkurencję traw oraz innych roślin i wydaje od wiosny dużo generacji koszyczków. Koszyczki składają się z brzeżnych białych lub różowych kwiatów języczkowatych i środkowych żółtych kwiatów rurkowatych. Owocem jest niełupka. Jest to pospolita roślina używana od dawna do leczenia ran i chorób dróg oddechowych. Zbiera się koszyczki kwiatowe (Flos Bellidis). Uszczykuje się je wraz z małym kawałkiem szypułki i suszy na siatkach w cieniu lub na słońcu. Zawierają saponiny, olejek eteryczny, substancje śluzowe, garbniki i barwniki. Ze względu na działanie ściągające i zmiękczające lecznictwo ludowe używa kwiatów stokrotki do leczenia nieżytów dróg oddechowych i jako środka wykrztuśnego. Są one skuteczne w przypadku nieżytu żołądka i jelit oraz łagodzą zaburzenia trawienne. Sporządza się odwar (3%), który pozostawia się na 20 minut i pije w ilości 2-4 filiżanki dziennie. Maceracja na zimno daje zresztą te same wyniki. Kwiaty stokrotki poprawiają wygląd mieszanek ziół. Służą również do okładów i kąpieli przeciwzapalnych, zmniejszających wybroczyny, wrzody i wypryski skórne. Odwar z zielonych liści powoduje ten sam skutek. Okres kwitnienia: IV-X Zbiór koszyczków: IV-IX

lecz-089.jpg

Jest to bylina o rozgałęzionej łodydze i szerokim pokroj ...

Jest to bylina o rozgałęzionej łodydze i szerokim pokroju oraz grubym, walcowatym kłączu. Liście są jajowate, miękkie, naprzemianległe. W ich kątach pojawiają się kwiaty dzwonkowate, szypułkowe, barwy brunatnofioletowej. Owocem jest czarna jagoda. Pokrzyk rośnie w Europie na skrajach lasów, na śmietniskach i odłogach. Cała roślina jest silnie trująca. Znane są wypadki śmiertelnego zatrucia się dzieci, które mylą owoce pokrzyku z owocami borówki czernicy. Według mitologii greckiej Atropos była jedną z Parek, tą, która przecinała nić życia, a słowo atropos oznacza nieuchronność. Rzymianki używały soku z jagód w celu powiększenia źrenic, stąd nazwa gatunkowa pokrzyku belladonna - piękna pani. Zbiera się liście (Foltum Belladonnae) lub korzenie i kłącza (Radix Belladonnae). Suszy się je w temperaturze 40°C. Obie części rośliny zawierają ok. 1% alkaloidów tropanowych (hioscyjamina, atropina, belladonina i skopolamina). Preparaty galenowe produkowane przez przemysł farmaceutyczny (wyciąg, nalewka) oraz wyodrębnione alkaloidy zmniejszają napięcie mięśni gładkich (spasmolyticum), łagodzą bóle w kolce nerkowej i żółciowej oraz uspokajają ataki astmy. Używa się ich również w celu zmniejszenia pocenia się nocnego u gruźlików. Rozszenanie źrenicy ocznej przez atropinę jest wykorzystywane przy badaniach oftalmologicznych. Okres kwitnienia: VI-VIII Zbiór liści: VI-VIII Zbiór korzeni: X i III-IV

lecz-088.jpg

Jarzmianka większa Jest to bylina o czarnym, zdrewn ...

Jarzmianka większa Jest to bylina o czarnym, zdrewniałym kłączu, łodydze wzniesionej, słabo rozgałęzionej, zakończonej baldaszkami złożonymi z białych kwiatów. Baldaszki te są otoczone zwartymi lancetowatymi pokrywkami. Liście różyczki są długoogonkowe, palczastodzielne i ząbkowane. Owocem jest podwójna rozłupnia pokryta pęcherzykowatymi łuskami. Gatunek ten występuje w Europie, gdzie znajduje się go miejscami w widnych lasach i zaroślach, w sąsiedztwie wód i na wilgotnych łąkach. Dla celów leczniczych zbiera się kłącza (Radix Astrantiae) lub ziele (Herbu Astrantiae). Kłącza czyści się dokładnie, usuwa części nadziemne oraz drobne korzonki i suszy w cieniu. W suszarni temperatura nie powinna przekroczyć 40°C. Pędy ścina się ręcznie w pełni kwitnienia, podczas ciepłej, słonecznej pogody. Suszy się je jak kłącza. Obie części rośliny mają przyjemny zapach. Zawierają głównie olejek eteryczny pobudzający wydzielanie soku żołądkowego (stomachicum) i wskutek tego zwiększający apetyt. Używa się ich w postaci odwaru lub proszku. Wchodzą również w skład mieszanek moczopędnych. Cała roślina jest słabo trująca. W medycynie weterynaryjnej używa się jarzmianki większej w celu zwiększenia apetytu u zwierząt. Okres kwitnienia: VI-VIII Zbiór kłączy: IX-X Zbiór ziela: VI-VII

lecz-085.jpg

Jest to bylina o pokroju rozpierzchłym, łodydze kanciast ...

Jest to bylina o pokroju rozpierzchłym, łodydze kanciastej, czerwonawej, pokrytej liśćmi naprzemianległymi, pierzastodzielnymi, pod spodem białawowełnistymi. W kątach liści w górnej części wiechowato rozgałęzionej łodygi pojawiają się koszyczki złożone z żółtych kwiatów. Owocem jest niełupka. Gatunek ten występuje powszechnie w całej strefie umiarkowanej jako chwast ogrodów i terenów zadarnionych oraz jako roślina ruderalna. Jest to jedna z najstarszych roślin leczniczych. W celach farmaceutycznych zbiera się kwitnące wierzchołki pędów (Herba Artemisiae vulgaris), które suszy się tak jak inne rośliny z rodzaju Artemrsia. Ziele zawiera olejek eteryczny, którego głównymi składnikami są cyneol i tujon, a także garbniki i gorycze. Podobnie jak inne gatunki tego samego rodzaju bylica pospolita jest używana jako lek gorzki, aromatyczny, przeciwskurczowy, pobudzający wydzielanie soku żołądkowego i poprawiający trawienie, ale jej działanie jest nieco słabsze od działania pozostałych bylic. Odwar sporządza się zalewając łyżeczkę do kawy ziela filiżanką wrzącej wody, pozostawia na 10 minut i pije 2-3 razy dziennie. Lecznictwo ludowe stosuje tę bylicę przeciw zaburzeniom nerwowym, bezsenności i chorobom kobiecym. Olejek otrzymany ze świeżych pędów działa zmiękczająco, dezynfekuje przewód pokarmowy i jest środkiem przeciwrobaczycowym. Trzeba jednak zachować pewną ostrożność zarówno przy ustalaniu dawek, jak i częstotliwości przyjmowania olejku ze względu na toksyczność zawartega w nim tujonu. Bylica pospolita służy jako roślina aromatyczna do przyprawiania mięsa wołowego i baraniego oraz drobiu. Okres kwitnienia: VII-IX Zbiór ziela: VII-IX

lecz-084.jpg

Jest to bylina o zdrewniałym kłączu, łodygach wzniesiony ...

Jest to bylina o zdrewniałym kłączu, łodygach wzniesionych, pokrytych liśćmi równowąskimi, naprzemianległymi. Łodygi kończą się wiechą kulistych, żółtych koszyczków. Owocem jest niełupka bardzo rzadko dojrzewająca w warunkach środkowoeuropejskich. Gatunek ten obejmuje zasięgiem Europę Wschodnią, Syberię, Mongolię i Chiny oraz Amerykę Północną. Ma wiele form uprawianych ze względu na aromat. W starożytności był używany przeciw dżumie. W celach leczniczych zbiera się ziele (Herba Dracunculi), ścinając je ręcznie w dni słoneczne i ciepłe. Wiąże się pędy w pęczki i suszy szybko w miejscu cienistym, przewiewnym lub w suszarni w temperaturze do 35°C. Główną substancją czynną jest olejek eteryczny, zawierający estragol i felandren; ponadto w zielu znajdują się gorycze i garbniki. Pije się odwar lub spożywa sproszkowane ziele w celu pobudzenia apetytu i wydzielania soku żołądkowego oraz dla przyspieszenia procesów trawiennych. Estragon pobudza również przemianę materii, wzmacniając organizm. Olejek eteryczny otrzymany przez destylację ze świeżych roślin znajduje to samo zastosowanie. Zaleca się żuć świeże liście, aby zapobiec miażdżycy i chorobom naczyniowym; lecznicze wino estragonowe powoduje te same dodatnie skutki. Estragon jest ważnym surowcem w przemyśle konserwowym i perfumeryjnym oraz bardzo cenioną przyprawą aromatyczną. Okres kwitnienia: VII-IX Zbiór ziela: VII-VIII

lecz-082.jpg

Jest to krzew o miękkich gałązkach gęsto pokrytych liśćm ...

Jest to krzew o miękkich gałązkach gęsto pokrytych liśćmi pierzastymi z równowąskimi odcinkami. Na wierzchotku łodygi w kątach liści znajdują się koszyczki złożone z żółtych kwiatów. Owocem jest niełupka. W chłodniejszych rejonach rzadko widzi się roślinę kwitnącą i owocującą. Gatunek ten pochodzi z Azji, ale dzięki uprawie rozpowszechnił się w Europie i Ameryce. Cała roślina ma przyjemny zapach, co jest wykorzystywane do odświeżania powietrza w mieszkaniach i sprzyja wypędzaniu z nich moli. Zbiera się ziele (Herba Abrotani), ścinając ręcznie niezdrewniałe pędy podczas suchej pogody. Suszy się je rozpostarte na siatkach w cieniu, oddzielnie od innych roślin leczniczych. Po wysuszeniu ziele przechowuje się w szczelnym opakowaniu, w ciemności. Zawiera dużo olejku eterycznego, goryczy, garbników i alkaloidów. Lecznictwo ludowe używa go do leczenia zaburzeń w trawieniu, do pobudzania apetytu, przeciw wzdęciom, biegunkom i pasożytom jefitowym. Działa również moczopędnie i napotnie. Przygotowuje się odwar z dwóch łyżeczek ziela na filiżankę wody i pije 2-3 filiżanki dziennie. Odwar z ziela służy też do przygotowania kąpieli i okładów w przypadku odmrożeń i różnych ran. Bylica boże drzewko jest używana również w kuchni do przyprawiania mięs oraz do sporządzania likierów. Okres kwitnienia: VIII-IX Zbiór ziela: VII-VIII

lecz-081.jpg

Jest to bylina o grubym kłączu, o łodydze wzniesionej, r ...

Jest to bylina o grubym kłączu, o łodydze wzniesionej, rozgałęzionej i ogruczolonej, która kończy się koszyczkiem złożonym z żółtych kwiatów. Liście w różyczce są efiptycznojajowate, przylegające do ziemi, zaś liście łodygowe lancetowate, naprzeciwległe, w węzłach przylegające do łodygi. Owocem jest niełupka z puchem. Arnika rośnie dziko w górach europejskich i północnoamerykańskich. W wielu krajach, m.in. w Polsce, gdzie staje się coraz rzadsza, jest objęta ochroną. Cała roślina ma wartość leczniczą. Zbiera się przede wszystkim koszyczki kwiatowe, nadziej kłącza z korzeniami (Flos, Radix Arnicae). Należy zbierać kwiaty rurkowate i języczkowate bez dna kwiatowego i okrywy. Kłącza czyści się i szybko suszy. Kwiaty zawierają olejek eteryczny (do 0,1% ), karotenoidy, kompleks goryczowy, arnicynę, saponinę, arnidiol, fitosterole, izokwercetynę, astragalol i in. Kłącze zawiera garbniki, do 6,3% olejku eterycznego i żywicę. Oba surowce działają pobudzająco, a nawet drażniąco, na błonę śluzową i drażniąco na nerki. Arnika wpływa dodatnio na krążenie krwi i wydolność mięśnia sercowego pod warunkiem, że leczenie odbywa się pod kontrolą lekarza. Używa się przede wszystkim nalewki alkoholowej (Tinctura Arnicae). Była ona niegdyś bardzo ceniona jako środek odkażający i gojący rany. Odwar z arniki stosowany jest do płukania gardła, do kąpieli i okładów. Okres kwitnienia: VI-VII Zbiór kwiatu: VI-VII Okres kłączy: IX-X Zbiór liści: VI-VII

lecz-080.jpg

Jest to bylina o długim, walcowatym korzeniu, dużych liś ...

Jest to bylina o długim, walcowatym korzeniu, dużych liściach podługowatojajowatych i wysokiej łodydze zakończonej wielokwiatowym gronem złożonym. Kwiaty drobne, białe. Owocem jest prawie kulista łuszczynka. Gatunek ten pochodzi z południowo-wschodniej Europy, skąd w okresie średniowiecza dostał się do innych krajów europejskich. Jest to ważna roślina przyprawowa uprawiana w ogrodach i w polu. Plantacje należy zakładać na glebach lekkich, przepuszczalnych. Sadzi się młode cienkie korzenie. Na jesieni pierwszego roku wegetacji lub na następną wiosnę wykopuje się rośliny. Do celów kulinarnych i terapeutycznych służy prawie wyłącznie świeży korzeń (Radix Armoraciae rusticanae recens). Można go utrzeć, pociąć na kawałki, ale także zakonserwować lub ususzyć. Zawiera przede wszystkim glikozyd synigrynę, rozpadającą się na olejek gorczyczny i cukier, witaminę C, aminokwasy oraz substancje bakteriostatyczne i antyseptyczne. Stosowany jako przyprawa do mięsa pobudza czynności żołądka i jelit. Jego substancje bakteriobójcze ograniczają działalność szkodliwych mikroorganizmów w przewodzie pokarmowym i leczą skutecznie takie wirozy,jak grypa czy katar. Ponadto chrzan jest środkiem zmiękczającym i wykrztuśnym oraz moczopędnym. Tarty chrzan z dodatkiem mąki i smalcu w stosunku 1:5:1 stanowi rodzaj kataplazmu, który przynosi ulgę w bólach gośćcowych. Jednakże zbyt częste przykładanie go do tego samego miejsca może spowodować podrażnienie skóry. Okres kwitnienia: V-VII Zbiór korzeni: IX-XI i III-V

lecz-101.jpg

WRZOS ZWYCZAJNY (Calluna vulgaris L.) Wrzos zwyczajny ...

WRZOS ZWYCZAJNY (Calluna vulgaris L.) Wrzos zwyczajny Krzewinka lub krzew zimozielony, o gałązkach dołem rozesłanych i zakorzeniających się, gęsto pokrytych igiełkowatymi liśćmi. Drobne, różowolila kwiaty są zebrane w wielokwiatowe grona szczytowe. Owocem jest torebka. Jest to gatunek rozpowszechniony w strefie umiarkowanej, w Norwegii dochodzi do 71°30'. Rośnie na glebach kwaśnych, ubogich, na skałach, piaskach i torfowiskach, gdzie może tworzyć rozległe płaty. W celach leczniczych zbiera się kwiaty (Flos Callunae lub Flos Ericae) lub kwitnące ziele (Herba Callunae). Kwiaty zrywa się ręcznie, łodygi ścina na początku kwitnienia. Zebrane części schną łatwo w miejscu ocienionym i przewiewnym lub w suszami w temperaturze, która może dojść do 60°C. Ususzone części należy przechowywać w miejscu suchym i w ciemności. Zawierają one flawonoidy (m.in. kwercytrynę i mirycytrynę), garbniki, kwas krzemowy i inne substancje. Działają przeciwzapalnie (zwłaszcza na drogi moczowe) i moczopędnie, jak również uspokajająco. W mieszance z innymi ziołami wrzos stosuje się w przypadkach chorób przewodów moczowych. Jest środkiem pomocniczym w leczeniu chorób nerek i przerostu prostaty. Z kwiatów sporządza się odwar (2-3 tyżki kwiatów na 2 szklanki wody) i pije się 1/3-1/2 szklanki 2-3 razy dziennie. Podobne rezultaty w leczeniu uzyskuje się stosując niektóre gatunki z rodzaju Erica (E.herbacea). Oba gatunki są ozdobne i miododajne. Okres kwitnienia: VIII-X Zbiór kwiatu: VIII-IX Zbiór ziela: VIII-IX

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin