lecz-106.jpg

jola615 / ☻ Zioła / FOTO ZIOŁA Z OPISEM / lecz-106.jpg

Download: lecz-106.jpg

Pobierz

68 KB

(440px x 756px)

KMINEK ZWYCZAJNY
(Carum carvi L.)

Kminek zwyczajny

Roślina dwuletnia lub bylina z wrzecionowatym korzeniem, różyczką liści podwójnie pierzastych i rozgałęzioną łodygą, która kończy się baldachem złożonym. Kwiaty są białe lub różowawe. Owocem jest podwójna rozłupnia. Cała roślina pachnie aromatycznie. Kminek rośnie dziko w Europie i Azji. Jest także uprawiany zależnie od potrzeb lokalnych. Znany był już w starożytności jako roślina aromatyczna i dodatnio wpływająca na trawienie.
Zbiera się owoce (Fructus Carvi). Uprawiając niewielką ilość kminku, ścina się dojrzałe baldachy lub całe rośliny i suszy się przed omłotem. Na dużych powierzchniach przeprowadza się zbiór maszynowo w optymalnej fazie dojrzałości. Owoce powinny być suche i składowane w suchym miejscu. Zawierają 3-7% olejku eterycznego (Oleum Carvi, w którego skład wchodzą m.in. karwon i limonen), a ponadto białka, skrobię, cukier, garbniki i olej tłusty. Kminek pobudza czynności przewodu pokarmowego, wpływa rozkurczająco na mięśnie gładkie i przeciwdziała tworzeniu się gazów w jelitach. Zapobiega też rozwojowi szkodliwej mikroflory i pasożytów jelitowych. Przyjmuje się sproszkowane owoce, ale można też je żuć; dawka dzienna wynosi ½-1 g. Można również przyrządzić odwar, biorąc łyżkę rozdrobnionych owoców na 1½ szklanki wody, i pić ¼-½ szklanki 2-3 razy dziennie. Kminek wzmaga również laktację. Używa się też olejku kminkowego w ilości 2-3 kropli na cukrze. Wyższe dawki są szkodliwe dla wątroby i nerek.
Bardzo duże ilości kminku zużywa przemysł spożywczy.

Okres kwitnienia:

V-VI
Zbiór owoców:

VII-VIII (co 2-gi rok)

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

jola615

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

lecz-080.jpg

Jest to bylina o długim, walcowatym korzeniu, dużych liś ...

Jest to bylina o długim, walcowatym korzeniu, dużych liściach podługowatojajowatych i wysokiej łodydze zakończonej wielokwiatowym gronem złożonym. Kwiaty drobne, białe. Owocem jest prawie kulista łuszczynka. Gatunek ten pochodzi z południowo-wschodniej Europy, skąd w okresie średniowiecza dostał się do innych krajów europejskich. Jest to ważna roślina przyprawowa uprawiana w ogrodach i w polu. Plantacje należy zakładać na glebach lekkich, przepuszczalnych. Sadzi się młode cienkie korzenie. Na jesieni pierwszego roku wegetacji lub na następną wiosnę wykopuje się rośliny. Do celów kulinarnych i terapeutycznych służy prawie wyłącznie świeży korzeń (Radix Armoraciae rusticanae recens). Można go utrzeć, pociąć na kawałki, ale także zakonserwować lub ususzyć. Zawiera przede wszystkim glikozyd synigrynę, rozpadającą się na olejek gorczyczny i cukier, witaminę C, aminokwasy oraz substancje bakteriostatyczne i antyseptyczne. Stosowany jako przyprawa do mięsa pobudza czynności żołądka i jelit. Jego substancje bakteriobójcze ograniczają działalność szkodliwych mikroorganizmów w przewodzie pokarmowym i leczą skutecznie takie wirozy,jak grypa czy katar. Ponadto chrzan jest środkiem zmiękczającym i wykrztuśnym oraz moczopędnym. Tarty chrzan z dodatkiem mąki i smalcu w stosunku 1:5:1 stanowi rodzaj kataplazmu, który przynosi ulgę w bólach gośćcowych. Jednakże zbyt częste przykładanie go do tego samego miejsca może spowodować podrażnienie skóry. Okres kwitnienia: V-VII Zbiór korzeni: IX-XI i III-V

lecz-081.jpg

Jest to bylina o grubym kłączu, o łodydze wzniesionej, r ...

Jest to bylina o grubym kłączu, o łodydze wzniesionej, rozgałęzionej i ogruczolonej, która kończy się koszyczkiem złożonym z żółtych kwiatów. Liście w różyczce są efiptycznojajowate, przylegające do ziemi, zaś liście łodygowe lancetowate, naprzeciwległe, w węzłach przylegające do łodygi. Owocem jest niełupka z puchem. Arnika rośnie dziko w górach europejskich i północnoamerykańskich. W wielu krajach, m.in. w Polsce, gdzie staje się coraz rzadsza, jest objęta ochroną. Cała roślina ma wartość leczniczą. Zbiera się przede wszystkim koszyczki kwiatowe, nadziej kłącza z korzeniami (Flos, Radix Arnicae). Należy zbierać kwiaty rurkowate i języczkowate bez dna kwiatowego i okrywy. Kłącza czyści się i szybko suszy. Kwiaty zawierają olejek eteryczny (do 0,1% ), karotenoidy, kompleks goryczowy, arnicynę, saponinę, arnidiol, fitosterole, izokwercetynę, astragalol i in. Kłącze zawiera garbniki, do 6,3% olejku eterycznego i żywicę. Oba surowce działają pobudzająco, a nawet drażniąco, na błonę śluzową i drażniąco na nerki. Arnika wpływa dodatnio na krążenie krwi i wydolność mięśnia sercowego pod warunkiem, że leczenie odbywa się pod kontrolą lekarza. Używa się przede wszystkim nalewki alkoholowej (Tinctura Arnicae). Była ona niegdyś bardzo ceniona jako środek odkażający i gojący rany. Odwar z arniki stosowany jest do płukania gardła, do kąpieli i okładów. Okres kwitnienia: VI-VII Zbiór kwiatu: VI-VII Okres kłączy: IX-X Zbiór liści: VI-VII

lecz-085.jpg

Jest to bylina o pokroju rozpierzchłym, łodydze kanciast ...

Jest to bylina o pokroju rozpierzchłym, łodydze kanciastej, czerwonawej, pokrytej liśćmi naprzemianległymi, pierzastodzielnymi, pod spodem białawowełnistymi. W kątach liści w górnej części wiechowato rozgałęzionej łodygi pojawiają się koszyczki złożone z żółtych kwiatów. Owocem jest niełupka. Gatunek ten występuje powszechnie w całej strefie umiarkowanej jako chwast ogrodów i terenów zadarnionych oraz jako roślina ruderalna. Jest to jedna z najstarszych roślin leczniczych. W celach farmaceutycznych zbiera się kwitnące wierzchołki pędów (Herba Artemisiae vulgaris), które suszy się tak jak inne rośliny z rodzaju Artemrsia. Ziele zawiera olejek eteryczny, którego głównymi składnikami są cyneol i tujon, a także garbniki i gorycze. Podobnie jak inne gatunki tego samego rodzaju bylica pospolita jest używana jako lek gorzki, aromatyczny, przeciwskurczowy, pobudzający wydzielanie soku żołądkowego i poprawiający trawienie, ale jej działanie jest nieco słabsze od działania pozostałych bylic. Odwar sporządza się zalewając łyżeczkę do kawy ziela filiżanką wrzącej wody, pozostawia na 10 minut i pije 2-3 razy dziennie. Lecznictwo ludowe stosuje tę bylicę przeciw zaburzeniom nerwowym, bezsenności i chorobom kobiecym. Olejek otrzymany ze świeżych pędów działa zmiękczająco, dezynfekuje przewód pokarmowy i jest środkiem przeciwrobaczycowym. Trzeba jednak zachować pewną ostrożność zarówno przy ustalaniu dawek, jak i częstotliwości przyjmowania olejku ze względu na toksyczność zawartega w nim tujonu. Bylica pospolita służy jako roślina aromatyczna do przyprawiania mięsa wołowego i baraniego oraz drobiu. Okres kwitnienia: VII-IX Zbiór ziela: VII-IX

lecz-084.jpg

Jest to bylina o zdrewniałym kłączu, łodygach wzniesiony ...

Jest to bylina o zdrewniałym kłączu, łodygach wzniesionych, pokrytych liśćmi równowąskimi, naprzemianległymi. Łodygi kończą się wiechą kulistych, żółtych koszyczków. Owocem jest niełupka bardzo rzadko dojrzewająca w warunkach środkowoeuropejskich. Gatunek ten obejmuje zasięgiem Europę Wschodnią, Syberię, Mongolię i Chiny oraz Amerykę Północną. Ma wiele form uprawianych ze względu na aromat. W starożytności był używany przeciw dżumie. W celach leczniczych zbiera się ziele (Herba Dracunculi), ścinając je ręcznie w dni słoneczne i ciepłe. Wiąże się pędy w pęczki i suszy szybko w miejscu cienistym, przewiewnym lub w suszarni w temperaturze do 35°C. Główną substancją czynną jest olejek eteryczny, zawierający estragol i felandren; ponadto w zielu znajdują się gorycze i garbniki. Pije się odwar lub spożywa sproszkowane ziele w celu pobudzenia apetytu i wydzielania soku żołądkowego oraz dla przyspieszenia procesów trawiennych. Estragon pobudza również przemianę materii, wzmacniając organizm. Olejek eteryczny otrzymany przez destylację ze świeżych roślin znajduje to samo zastosowanie. Zaleca się żuć świeże liście, aby zapobiec miażdżycy i chorobom naczyniowym; lecznicze wino estragonowe powoduje te same dodatnie skutki. Estragon jest ważnym surowcem w przemyśle konserwowym i perfumeryjnym oraz bardzo cenioną przyprawą aromatyczną. Okres kwitnienia: VII-IX Zbiór ziela: VII-VIII

lecz-083.jpg

Jest to bylina o pokroju zwartym, łodygach wzniesionych, ...

Jest to bylina o pokroju zwartym, łodygach wzniesionych, pokrytych liśćmi pierzastodzielnymi, naprzemianległymi. Cała roślina jest szaro, filcowato owłosiona. Łodyga kończy się wiechą żółtych koszyczków. Owocem jest niełupka. Gatunek ten rośnie w Europie, Azji i Afryce, w miejscach suchych, w zespołach roślin zielnych, jako chwast. Był stosowany od czasów starożytnych do leczenia zaburzeń w trawieniu. Zbiera się ziele (Herba Absinthii), które ścina się w odległości 30 cm od wierzchołka łodygi, zrywając jednocześnie liście różyczki i pozostatej części łodygi. Główną substancją czynną jest olejek eteryczny (Oleum Absinthii), zawierający m.in. tujon i tujol; ponadto w zielu znajdują się gorycze (m. in. absyntyna), kwasy organiczne i garbniki. Ziele jest bardzo gorzkie. Do użytku wewnętrznego stosuje się je oddzielnie, bądź w mieszankach, w celu pobudzenia apetytu oraz wydzielania soku żotądkowego i żółci, uspokojenia kolki jelitowej (amarum, stomachicum, cholagogum) oraz przeciw pasożytom jelitowym. W tym celu sporządza się odwar (1/2-1 łyżki pokrajanego ziela na szklankę wody) lub zjada się sproszkowane ziele w ilości 1 g trzy razy dziennie. Odwarem płucze się gardło lub okłada miejsca kontuzjowane. Ze świeżego ziela sporządza się nalewkę łagodzącą skurcze. Dłuższe spożywanie piołunu, a zwłaszcza zawierających go napojów alkoholowych, powoduje wystąpienie skurczy, utratę przytomności, a nawet nieuleczalne choroby nerwowe. Okres kwitnienia: VIII-IX Zbiór ziela: VII-IX

lecz-082.jpg

Jest to krzew o miękkich gałązkach gęsto pokrytych liśćm ...

Jest to krzew o miękkich gałązkach gęsto pokrytych liśćmi pierzastymi z równowąskimi odcinkami. Na wierzchotku łodygi w kątach liści znajdują się koszyczki złożone z żółtych kwiatów. Owocem jest niełupka. W chłodniejszych rejonach rzadko widzi się roślinę kwitnącą i owocującą. Gatunek ten pochodzi z Azji, ale dzięki uprawie rozpowszechnił się w Europie i Ameryce. Cała roślina ma przyjemny zapach, co jest wykorzystywane do odświeżania powietrza w mieszkaniach i sprzyja wypędzaniu z nich moli. Zbiera się ziele (Herba Abrotani), ścinając ręcznie niezdrewniałe pędy podczas suchej pogody. Suszy się je rozpostarte na siatkach w cieniu, oddzielnie od innych roślin leczniczych. Po wysuszeniu ziele przechowuje się w szczelnym opakowaniu, w ciemności. Zawiera dużo olejku eterycznego, goryczy, garbników i alkaloidów. Lecznictwo ludowe używa go do leczenia zaburzeń w trawieniu, do pobudzania apetytu, przeciw wzdęciom, biegunkom i pasożytom jefitowym. Działa również moczopędnie i napotnie. Przygotowuje się odwar z dwóch łyżeczek ziela na filiżankę wody i pije 2-3 filiżanki dziennie. Odwar z ziela służy też do przygotowania kąpieli i okładów w przypadku odmrożeń i różnych ran. Bylica boże drzewko jest używana również w kuchni do przyprawiania mięs oraz do sporządzania likierów. Okres kwitnienia: VIII-IX Zbiór ziela: VII-VIII

lecz-086.jpg

Jest to bylina o bulwiastym kłączu, z którego wyrastają ...

Jest to bylina o bulwiastym kłączu, z którego wyrastają liście długoogonkowe, strzałkowate, czasem z brunatnymi plamami. Spomiędzy liści wyrasta łodyga zakończona kolbą kwiatową osłoniętą pochwą. U podstawy kolby znajdują się kwiaty słupkowe, u góry - kwiaty pręcikowe. Kolba wydziela wstrętny zapach, który zwabia owady zapylające. Owocem jest czerwona jagoda. Cała roślina jest trująca, ale toksyna rozkłada się w wysokiej temperaturze. Obrazki występują w Europie Środkowej i Południowej w rozproszeniu w wilgotnych lasach i zaroślach dolin, od nizin po góry. Dawniej uważane były za roślinę magiczną i kultową. Mąkę z kłączy dodawano do mąki używanej do wypieku chleba. Zbiera się kłącza (Rhizoma Ari). Po wykopaniu myje się je dokładnie, okorowuje, przecina wzdłuż i suszy na siatkach lub nawleczone na nitkę. Kłącze zawiera trujący glikozyd - aroinę, saponinę, skrobię i szczawian wapnia, który mu nadaje smak silnie palący. Rzadko dziś używane, zalecane było często przez medycynę średniowieczną w postaci proszku (z dodatkiem tataraku, krwiściągu, cynamonu, bylicy piołunu, drewna jałowca i cukru), którego odrobinę na końcu noża zażywano przed posiłkami w celu leczenia zaburzeń żołądkowych. Okres kwitnienia: IV-V Zbiór kłączy: III

lecz-089.jpg

Jest to bylina o rozgałęzionej łodydze i szerokim pokroj ...

Jest to bylina o rozgałęzionej łodydze i szerokim pokroju oraz grubym, walcowatym kłączu. Liście są jajowate, miękkie, naprzemianległe. W ich kątach pojawiają się kwiaty dzwonkowate, szypułkowe, barwy brunatnofioletowej. Owocem jest czarna jagoda. Pokrzyk rośnie w Europie na skrajach lasów, na śmietniskach i odłogach. Cała roślina jest silnie trująca. Znane są wypadki śmiertelnego zatrucia się dzieci, które mylą owoce pokrzyku z owocami borówki czernicy. Według mitologii greckiej Atropos była jedną z Parek, tą, która przecinała nić życia, a słowo atropos oznacza nieuchronność. Rzymianki używały soku z jagód w celu powiększenia źrenic, stąd nazwa gatunkowa pokrzyku belladonna - piękna pani. Zbiera się liście (Foltum Belladonnae) lub korzenie i kłącza (Radix Belladonnae). Suszy się je w temperaturze 40°C. Obie części rośliny zawierają ok. 1% alkaloidów tropanowych (hioscyjamina, atropina, belladonina i skopolamina). Preparaty galenowe produkowane przez przemysł farmaceutyczny (wyciąg, nalewka) oraz wyodrębnione alkaloidy zmniejszają napięcie mięśni gładkich (spasmolyticum), łagodzą bóle w kolce nerkowej i żółciowej oraz uspokajają ataki astmy. Używa się ich również w celu zmniejszenia pocenia się nocnego u gruźlików. Rozszenanie źrenicy ocznej przez atropinę jest wykorzystywane przy badaniach oftalmologicznych. Okres kwitnienia: VI-VIII Zbiór liści: VI-VIII Zbiór korzeni: X i III-IV

lecz-091.jpg

Jest to bylina o łodygach kanciastych, wzniesionych, pok ...

Jest to bylina o łodygach kanciastych, wzniesionych, pokrytych liśćmi ogonkowymi, naprzeciwległymi. Cała roślina jest owłosiona i nasycona olejkiem eterycznym o niezbyt przyjemnym zapachu. W kątach liści osadzone są nibyokółki kwiatów różowawych, czasem białych. Owocem jest rozłupnia poczwórna. Gatunek ten rośnie w ogrodach, na placach wiejskich, na wysypiskach i śmietniskach, zwłaszcza na glebie zasobnej w azot. Był używany jako roślina lecznicza już w bardzo dawnych czasach, najpierw do leczenia oczu i uszu, później - również nerek. Zbiera się ziele (Herba Ballotae) w pełni kwitnienia, podczas słonecznej pogody. Ścina się całą górną część pędu i suszy w temperaturze 35°C. Suche ziele wydziela silny zapach i musi być przechowywane oddzielnie w zamkniętych torbach. Zawiera ono garbniki, olejek eteryczny, kwasy organiczne i pektynę. Używane jest jako środek uspokajający w przypadkach chorób nerwowych: depresji, migreny, neurastenii, stanów niepokoju i innych chorób nerwowych lub psychicznych. Działa również napotnie. Przygotowuje się odwar z dwóch łyżeczek do kawy ziela na dwie filiżanki wody i pije 2-4 filiżanki dziennie. Używa się również ziela w postaci proszku w ilości 2-4g 2-4 razy w ciągu dnia. Okłady z mierznicy łagodzą bóle gośćcowe. Jak wszystkie wargowe jest to doskonała roślina miododajna. Okres kwitnienia: VI-IX Zbiór ziela: VI-VIII

lecz-087.jpg

Jest to bylina niska, płożąca się, o liściach zimotrwały ...

Jest to bylina niska, płożąca się, o liściach zimotrwałych, ciemnozielonych, lśniących. Z rozgałęzionego klącza wyrastają pojedynczo liście i króciutkie łodyżki zakończone dzwonkowatym, brunatnopurpurowym kwiatem. Owocem jest torebka. Cała roślina pachnie kamforą. Kopytnik rośnie w lasach i zaroślach Europy. Należy do roślin leczniczych słynnych w antycznej Grecji, gdzie służył do leczenia chorób nerek i do aromatyzowania wina. W celach leczniczych zbiesr się kłącza (Rhizoma Asari), czasem z liśćmi. Należy to robić ręcznie i ostrożnie. W Polsce kopytnik jest pod częściową ochroną. Kłącza czyści się i suszy rozpostarte cienką warstwą w temperaturze nie przekraczającej 35°C. Zawierają one olejek eteryczny (z którego przez krystalizację można otrzymać azaron), skrobię, żywice i substancje bakteriobójcze. Ich smak jest gorzki. Działają wymiotnie, moczopędnie i przeczyszczająco. Są skutecznym środkiem przeciw chorobom nerek lub dróg moczowych i żółciowych, jak również przeciw stanom zapalnym dróg oddechowych. Lecznictwo ludowe używa kłączy jako środka odwykowego w leczeniu alkoholizmu (powoduje wymioty). Cała roślina jest trująca; w dużych dawkach powoduje przekrwienie narządów miednicy małej, co jest szczególnie niebezpieczne dla kobiet w ciąży. Okres kwitnienia: IV-V Zbiór kłączy: VIII-IX Zbiór kłączy z liśćmi: VIII

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin