76.jpg

Blisko 40% Kanady – szeroki na 1500 km pas między Pacyfikiem a Atlantykiem – porasta borealny las iglasty. Obecną formę przybrał po ostatnim zlodowaceniu, wtedy też rozprzestrzeniła się tutaj najliczniejsza grupa rdzennej ludności Ameryki Północnej, czyli Indianie.


Las pełen duchów

Las, w którym zdecydowanie dominują drzewa iglaste, nadal zachowuje swój charakter oraz bogactwo fauny i flory, tak jak 5000 lat temu. Ponad 200 gatunków ptaków odbywa tu gody, można również spotkać rozmaite ssaki: amerykańskie renifery, czyli karibu, bobry, rysie, łosie, kojoty, wilki, bizony leśne, niedźwiedzie grizzly i baribale. Na południu i wzdłuż rzek, łącznie z regionem Charlevoix w prowincji Quebec, rosną drzewa liściaste, takie jak brzozy, topole osiki, jarzębiny i klony.


Grupy i plemiona indiańskie zamieszkujące lasy borealne uważają się za integralną część lasu, czują się głęboko związane z jego florą i fauną, a także duchami, których – jak uważają – w lesie jest pełno.


Słowo „borealny” pochodzi od imienia greckiego boga wiatru północnego Boreasza. Poza Kanadą podobne lasy występują na półkuli północnej zarówno w Europie, jak i Azji, gdzie potocznie nazywa się je tajgą. Borealne lasy iglaste rozciągają się generalnie na południe od koła podbiegunowego północnego i stanowią około 40% wszystkich lasów na świecie.


Przewiduje się, że w ciągu najbliższych 80 lat tempo wzrostu temperatury powietrza w Ameryce Północnej będzie nieco szybsze niż w pozostałych częściach świata. Modele klimatyczne pokazują, że powierzchnia lasu borealnego, ustępującego rozprzestrzeniającym się z południa innym formacjom roślinnym (głównie stepom), może się zmniejszyć nawet o 50%.


Najbardziej zagrożonymi gatunkami są: żuraw krzykliwy, karibu i bizon leśny, ale ogromne zmniejszenie powierzchni lasu może wpłynąć i na inne gatunki ekosystemu. Odbije się to z pewnością także na tradycyjnym życiu rdzennej ludności, a ponadto brak lasów przyczyni się do wzrostu ilości dwutlenku węgla w atmosferze.