starlet1.jpg

jendrzej49 / Ksiazki / Atlasy-Mapy-Encyklopedie / Atlas ryb / starlet1.jpg

Download: starlet1.jpg

Pobierz

6 KB

(668px x 180px)

Nazwa polska: Sterlet
Nazwa lacińska: Acipenser ruthenus
Rodzina: jesiotrowate
Acipenseridae

Rysunek #1
Wygląd: 11-17 płytek grzbietowych z długim, ostrym grzebieniem i hakiem, 60-70 małych, zachodzących dachówkowato na siebie płytek bocznych i 10-18 płytek brzusznych. Ciało jest smukłe. Pysk jest wąski, długi i na końcu lekko zakrzywiony ku górze. Długie wąsiki postrzępione na końcach, przyłożone do tyłu sięgają do przedniego brzegu pyska. Pletwy piersiowe są uderzająco duże. Ubarwienie: grzbiet ciemnoszary, szarobrązowy lub czarnobrązowy, z zielonkawym lub niebieskawym połyskiem, brzuch żóftawo- lub czerwonawobiały, płytki kostne są barwy kości słoniowej. Dlugość: przeważnie 35-110 cm, rzadko do 100 cm (i 6 kg masy ciała).
Występowanie: w rzekach zlewisk mórz Czarnego, Azowskiego i Kaspijskiego, w większych rzekach i jeziorach pn. Rosji i Syberii oraz w niektórych rzekach wpadających do wsch-Bałtyku (np. w Dźwinie). W Polsce kilkakrotn wsiedlany do rzek, dotąd bezskutecznie.
Tryb życia: po okresie spoczynku zimowe w głębokich starorzeczach dojrzałe płcio sterlety ciągną wczesną wiosną w górę rzek. Tak jest np. w Dunaju i jego dopływach, gdz dawniej spotykano sterlety aż koło Ulm, La shut i Laufen.
Rozród: trze się w maju i czerwcu nad żw watym dnem w wartkim nurcie. Jaja średnicy 3 mm zatrzymują się między ziarnami żw Zależnie od wielkości jedna samica skł 11000-140000 jaj. Już po 4-5 dniach wyl się larwy, spływające z prądem.
Pokarm: larwy owadów, skąposzczety, dr skorupiaki, małe ryby.

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

jendrzej49

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

lipien2.jpg

Nazwa polska: Lipień Nazwa lacińska: Thymallus thymallus ...

Nazwa polska: Lipień Nazwa lacińska: Thymallus thymallus Rodzina: lipieniowate Tymallidae Rysunek #1 Rysunek #2 Rysunek #3 Wygląd: umiarkowanie wydłużone, spłas czone bocznie ciało z małą głową o zae trzonym pysku. Małe łuski, 74-96 wzdłuż Ir bocznej. Niewielki otwór gębowy sięga dalej niż do przedniego brzegu oka. Górna Lipień szczęka dłuższa od żuchwy. Obie szczęki uzębione drobnymi zębami. Początek długiej i wysokiej płetwy grzbietowej znajduje się dam przed nasadami płetw brzusznych; płetwa grzbietowa, odbytowa i płetwy brzuszne samców większe niż samic. Ubarwienie: grzbiet szarozielony lub niebieskawoszary, boki i brzuch srebrzystobiałe do barwy most w okresie godowym z purpurowym połys Na grzbiecie i bokach nieregularnie porozrzucane czarne plamy. Szara płetwa grzbietowa z 4-5 rzędami różnobarwnych plam. Dlugość: 25-35, maksymalnie do 60 cm. Występowanie i środowisko: szybko pły dobrze natlenione wody o twardym, kamienistym dnie w zachodniej, śroa i północnej Europie; w Skandynawii i nej Rosji także w jeziorach. W Lipień wielu rejonach liczebność lipienia ostatnio znacznie spadła. Tryb życia i rozród: lipień jest rybą osiadłą, trącą się od marca do czerwca. Samica zwykle 3000000 jaj, średnicy 3-4 wygrzebanego w źwirowatym dnie w o szybkim prądzie zagłębienia, które płodnieniu ikry przez samca ponownie zasypuje żwirem. Wylęg następuje po około 3 tygodniach. Młode samce osiągają dojrzałość płciową w 2.-3., a samice w 4. roku życia. Pokarm: skąposzczety, mięczaki, małe ryby, ikra. Gdzie łowimy: Górskie i podgórskie pasmo południowe oraz Pomorze Zachodnie. Rzeki czyste i wartkie, o dość głębokiej wodzie, z odcinkami na przemian szybkimi i o prądzie spokojniejszym. Dno żwirowo-piaszczyste i kamieniste, miejscami porośnięte miękką roślinnością. Kiedy łowimy: Od czerwca aż do zimy, przy czym najlepszy okres przypada na październik i listopad, z wyłączeniem okresu, kiedy powierzchnia wody jest pokryta opadającymi liśćmi, uniemożliwiającymi łowienie na sztuczną muszkę. Na co łowimy: Przede wszystkim suche i mokre sztuczne muszki. W rzekach pomorskich także niewielkie błystki obrotowe. Przynęty naturalne są zabronione na praktycznie wszystkich odcinkach lipieniowych. Jak łowimy: Sztuczna muszka i spinning. Konieczny jest sprzęt delikatny — z powodu zarówno ostrożności i płochliwości ryby, jak i kruchości jej wargi. Lipień świeżo wyciągnięty z wody pachnie tymiankiem. Wędkarze starej daty pierwszą złowioną w sezonie sztukę wycierali w czystą białą chusteczkę, którą następnie nosili w butonierce. Mięso lipienia jest wyjątkowo nietrwałe, łatwo ulega zaparzeniu, ze względu na szczególnie wysoką zawartość enzymów autolitycznych, czyli samotrawiennych. Z tego też powodu można je przyrządzać na surowo, np. w soku z cytryn.

lin1.jpg

Nazwa polska: Lin Nazwa lacińska: Tinca tinca Rodzina: k ...

Nazwa polska: Lin Nazwa lacińska: Tinca tinca Rodzina: karpiowate Cyprinidae Rysunek #1 Rysunek #2 Rysunek #3 Rysunek #4 Wygląd: masywne, silnie zbudowane o wysokim trzonie ogonowym. Oczy małe. Mały, końcowy otwór gębowy, w jego kącikach po jednym wąsiku. Drobne łuski koliste tkwią głęboko w grubej, śluzowatej skórze.90-110 wzdłuż linii bocznej. Płetwa grzbietowa z 11-13, odbytowa z 9-12 promieniami. Samice mają wydłużone płetwy brzuszne, których 2 promień jest zgrubiały. Płetwa ogonowa lekko wcięta. Zęby gardłowe jednoszeregowe [4]5-5. Ubarwienie: grzbiet zwykle ciemnozielony lub ciemnobrązowy, boki jaśniejsze z mosiężnym połyskiem, brzuch żółtawobiały Długość: 20-45 cm (masa ciała 1-2 kg),maksymalnie do 60 cm (do 7,5 kg). Występowanie: w całej Europie (poza pn. Szkocją, pn. Skandynawią oraz pd. Grecją i Krymem) oraz na Syberii. W Polsce pospolity. Środowisko: głównie w wodach płynących oraz w płytkich, obficie zarośniętych jeziorach i stawach nad dnem mulistym. Tryb życia: ostrożna, unikająca światła żyjąca samotnie, przebywająca w ciągu dnia przeważnie blisko dna i ożywiająca wraz z nadejściem zmroku. Rozród: w Polsce tarło lina rozciąga się od czerwca od sierpnia. Bardzo małe jaja 0,8-1-milimetrowej średnicy przyklejają się do roślin wodnych. Rozwój zarodków (przy temperaturze wody 20°C) trwa tylko 3 dni, Lin dojrzewa płciowo niekiedy już w 2 roku życia samce wcześniej od samic. Pokarm: drobne bezkręgowce a także rośliny. Gdzie łowimy: Wody niezbyt głębokie, muliste i obficie porośnięte, czyli stawy, starorzecza, spokojne i żyzne (grążelowe) zatoczki jezior. Spotykany także w spokojniejszych miejscach rzek nizinnych, gdzie wystarczy mu czasem niewielka przybrzeżna kępka tataraku czy trzciny. Żerowaniu w dnie towarzyszy często uwalnianie gazów, których bąbelki układają się w charakterystyczne sznurki. Kiedy łowimy: Od pierwszego wiosennego ocieplenia, zazwyczaj wypadającego w połowie maja, do połowy czerwca. Następnie, po tarłowej przerwie — od połowy sierpnia do końca września. Szczególnie korzystne są świty ciepłych dni. Przy pogodzie spokojnej i pochmurnej dobre brania rozciągają się na cały dzień. Na co łowimy: Białe robaczki, poczwarki muchy; popularne i skuteczne dżdżownice (kompostowe i rosówki) są mało praktyczne, gdyż branie trwa w wypadku lina bardzo długo i trudno wybrać moment zacięcia. Bułka (miąższ lub skórka), ciasta, kukurydza, kasze (zwłaszcza manna i kukurydziana). Jak łowimy: Szczególnie przy użyciu przynęt roślinnych wskazane jest nęcenie przyzwyczajające, w wolnych od zarośli miejscach stałego żerowania linów; należą one do ryb niechętnie zbaczających ze stałych szlaków. Zestawy głównie spławikowe, gdyż gęsta roślinność wokół wolnego od niej pola łowienia uniemożliwia na ogół stosowanie przystawek. Przynęta na dnie lub tuż nad nim. Należy uważać, by nie grzęzła w mule. Sprzęt musi być względnie mocny, tak by po zacięciu nie dopuścić do ucieczek ryby w roślinność.

labrakss1.jpg

Nazwa polska: Labraks Nazwa lacińska: Dicentrarchus labr ...

Nazwa polska: Labraks Nazwa lacińska: Dicentrarchus labrax Rodzina: strzępielowate Serranidae Rysunek #1 Wygląd: wydłużone, wrzecionowate ciało o długiej głowie. Szeroki otwór gębowy. Pokrywa skrzelowa z 2 silnymi kolcami na górnej krawędzi, tylny brzeg kości przedpokrywowej ząbkowany. Drobne łuski grzebykowate (ktenoidalne), 65-80 w rzędzie wzdłuż boku; między oczyma łuski koliste. Płetwa grzbietowa podwójna, 1. z 9 twardymi, ciernistymi, 2. z 1 cierniem i 12-13 miękkimi promieniami, płetwa odbytowa z 3 twardymi, ciernistymi i 8-11 miękkimi promieniami. Płetwa ogonowa nieznacznie karbowana. Ubarwienie: grzbiet ciemnoszary, boki jaśniejsze o zmatowiałym srebrzystym połysku, brzuch biały. Linia boczna czarniawa. Wszystkie płetwy jasne, przezroczyste. Młode labraksy (do ok. 10 cm długości) z ciemnymi punktami na górnej połowie ciała. Długość: 40-70, do 100 cm. Występowanie: wschodni Atlantyk od Maroka i Wysp Kanaryjskich po zachodnią Norwegię (Tromsó); południowa część Morza Północnego, kanał La Manche, Bałtyk (tu rzadki, u polskich brzegów dotychczas nie stwierdzony); Morze Śródziemne i Morze Czarne. Występuje również w Jeziorze Szkoderskim i w Nilu. Tryb życia: młode labraksy tworzą niewielkie stadka, starsze ryby stają się samotnikami; w czasie letnich miesięcy labraksy podchodzą blisko wybrzeży i wpływają do ujść rzecznych. Rozród: w Morzu Sródziemnym labraksy trą się od stycznia do marca, w kanale La Manche od marca do czerwca. Jaja są zaopatrzone w dużą kroplę tłuszczu, dzięki czemu unoszą się w toni wodnej. Pokarm: małe ryby ławicowe (np. sardynki)

kur1.jpg

Nazwa polska: Kur rogacz (Kur czterorogi) Nazwa lacińska ...

Nazwa polska: Kur rogacz (Kur czterorogi) Nazwa lacińska: Myoxocephalus quadricornis Rodzina: głowaczowate Cottidae Rysunek #1 Wygląd: kijankowate ciało o szerokiej, płaskiej głowie (na jej wierzchołku 4 gąbczaste, kostne wyrostki, nad pyskiem 2 małe kolce nosowe) Szeroki, końcowy otwór gębowy. Kość pokrywowa z 2, kość przedpokrywowa z 4 kolcami przy czym najwyższy z nich jest najdłuższy. Szczeliny skrzelowe szerokie, a błony podskrzelowe nie są zrośnięte z cieśnią. Brak łusek; między linią boczną a grzbietem jeden lub kilka szeregów płytek kostnych. Dwie płetwy grzbietowe; 1. ciernista, druga z 13-16 nitkowato wydłużonymi, miękkimi promieniami. Płetwy piersiowe rozszerzone wachlarzowato, o zgrubiałych, wystających z błony płetwowej dolnych promieniach. Brak pęcherza pławnego. Ubarwienie: grzbiet szarobrązowy, boki żółte, brzuch biały. Kostne "rogi" na głowie szara te. Płetwy z rzędami ciemnych plam. Długość: formy słodkowodne 10-25 cm, morskie do cm (Cieśnina Beringa). Występowanie: arktyczne wody przybrzeżne: na półkuli północnej, w Bałtyku relikt z okresu tzw. Morza Yoldiowego (u polskich brzegów spotykany rzadko); jako relikt z okresu epoki lodowej zachował się również w czystych. głębokich jeziorach, rzadziej w dolnych biegach rzek, głównie obniżenia środkowoszwrekiego. Tryb życia: ryba bentoniczna, przebywa na płyciznach, w Bałtyku w zimnych, głębokich, zimą w płytszych wodach. Rozród: tarło w grudniu i styczniu. Jaja składane w grudkach i pilnowane przez samca. Okres rozwoju zarodków ok. 5 tygodnia. Pokarm: pierścienice, skorupiaki, małe ryby.

krap1.jpg

Nazwa polska: Krąp Nazwa lacińska: Blicca bjoerkna Rodzi ...

Nazwa polska: Krąp Nazwa lacińska: Blicca bjoerkna Rodzina: karpiowate Cyprinidae Rysunek #1 Wygląd: mocno wygrzbiecone, bocznie silnie spłaszczone ciało o tępym pysku z półdolnym otworem gębowym. Średnica oka jest większa od lub równa długości pyska. Wzdłuż linii bocznej 44-50 łusek. Płetwa grzbietowa z 11, odbytowa z 22-26 promieniami. Płetwy piersiowe nie sięgają nasad płetw brzusznych. Zęby gardłowe dwuszeregowe, o wzorze 1 (2, 3).5-5.(3, 2) 1. Ubarwienie: grzbiet szarozielony do czarnozielonego, boki jaśniejsze, brzuch białawy do czerwonawego, srebrzyście połyskujący. Płetwy ciemnoszare, piersiowe i brzuszne z czerwonawą nasadą. Samce podczas tarła z drobnoziarnistą wysypką perłową. Długość: 200, maksymalnie 35 cm (masa ciała 0,5 kg). Występowanie: Europa na północ od Pirenejów i Alp, od Francji po Ural i Zakaukazie. Środowisko: płytkie nizinne jeziora z dobrze rozwiniętą roślinnością, powoli płynące, większe rzeki, starorzecza, zbiorniki zaporowe, słonawe wody zatok i zalewów morskich. Tryb życia: ryba stadna, przebywająca głównie w przybrzeżnej roślinności, w pobliżu dna; tylko w zimie przenosi się w spokojniejsze partie wód (np. do starorzeczy). Rozród: trze się stadnie w maju i czerwcu wśród przybrzeżnej roślinności. Samica składa 1100-109 000 jaj, które przylegają do roślin wodnych. Młode krąpie rosną bardzo powoli, mogą jednak już po osiągnięciu długości 10-12 cm, a więc w 3.-5. roku życia, osiągnąć dojrzałość płciową. Pokarm: plankton, drobne bezkręgowce bentoniczne, niekiedy rośliny. Gdzie łowimy: Pospolity w niezbyt wartkich rzekach, jeziorach, kanałach, przybrzeżnych wodach morskich. Przebywa przy dnie, zwykle piaszczystym lub gliniastym. Przy podwyższonym stanie wody – bliżej brzegu. Kiedy łowimy: Od wiosny do jesieni, z największym natężeniem od lipca do września. Na co łowimy: Drobne przynęty roślinne i zwierzęce. Jak łowimy: Przepływanka, najczęściej przydenna na dużych głębokościach.

kozaa1.jpg

Nazwa polska: Koza (Kózka) Nazwa lacińska: Cobitis taeni ...

Nazwa polska: Koza (Kózka) Nazwa lacińska: Cobitis taenia Rodzina: kozowate Cobitidae Rysunek #1 Wygląd: wydłużone, silnie bocznie spłaszczone ciało. Niewielki, dolny otwór gębowy. Na górnej wardze 6 krótkich wąsików (4 z przodu, 2 tuż nad kącikami ust). Przednie otwory nosowe rurkowate, ale krótkie. Tuż pod okiem w fałdzie skórnej znajduje się ruchomy, dwudzielny kolec. Bardzo małe, cienkie łuski, pokrywające jednak całe ciało. Linia boczna wykształcona tylko w przedniej części tułowia, praktycznie niewidoczna. Płetwa grzbietowa z 10-12, odbytowa z 7-9 promieniami. Samce z gruczołowato nabrzmiałym 2. promieńiem płetw piersiowych. Zęby gardłowe jednoszere-gowe, 8(9,10)-(10,9)8. Ubarwienie: grzbiet brudnożófty, z ciemnobrązowymi plamami, prążkami i marmurkowaniem, boki koloru piasku; poniżej ich linii środkowej ciągnie się podłużny szereg złożony z 10-20 ciemnobrązowych, jasno obwiedzionych plam połączonych ze sobą cienką, czarną linią, a ponad nimi biegnie szereg podobnych, ale mniejszych plamek. Brzuch białawy. Czarna plama w górnej części nasady płetwy ogonowej. Długość: 8-12 cm. Występowanie: niemal cała Europa, umiarkowana strefa Azji. W Polsce objęta ochroną. Środowisko: czyste wody płynące i płytkie partie jezior o piaszczystym i mulistym dnie. Tryb życia: dzień koza przeczekuje zagrzebana w miękkim dnie, a ożywia się dopiero po zapadnięciu zmroku. Rozród: trze się od kwietnia do czerwca. Samica składa od 175 do 450 lepkich jaj, przyklejających się do kamieni i roślin. Pokarm: głównie drobne bezkręgowce denne.

karpp1.jpg

Nazwa polska: Karp Nazwa lacińska: Cyprinus carpio Rod ...

Nazwa polska: Karp Nazwa lacińska: Cyprinus carpio Rodzina: karpiowate Cyprinidae Rysunek #1 Wygląd: dziki karp, czyli sazan, ma krępe słabo bocznie spłaszczone ciało z niewielką głową o końcowym otworze gębowym. W górnej wardze 4 wąsiki, 2 dłuższe i 2 krótsze, ciemniejsze. Duże łuski, 33-40 wzdłuż bocznej. U form hodowlanych, których jest silniej wygrzbiecone, wyróżnia się: 1 karpia pełonołuskowego (o pełnym ułuszczeniu). 2 karpia lustrzenia (z nieregularnie rozmieszczonymi dużymi, >>lustrzanymi<< łuskami), 3. Karpia liniowego (z rzędem łusek wzdłuż lini bocznej), 4. karpia gołego (bezłuski lub z nielicznymi łuskami). Płetwa grzbietowa z 20-26, odbytowa z 8 promieniami. Płetwa ogonowa wyraźnie wcięta. Zęby gardłowe trójszeregowe 1.1.3-3.1.1. Ubarwienie: brązowawe. grzbiet ciemny, brzuch jasny. Długość: 25-75 kasymatnie 120 cm (masa ciała ponad 30 kg.) Występowanie: pierwotnie zlewiska mórz Czarnego, Azowskiego i Kaspijskiego, oraz środkowa i wsch. Azja. Jako najważniejsza z ryb hodowlanych karp został już w średniowieczu aklimatyzowany w niemal całej Europie; obecnie kosmopolityczny. Środowisko: ciepłe, stojące lub powoli płynące wody o piaszczystym lub mulistym dnie i obfitej roślinności. Tryb życia: w ciągu dnia karpie przebywają zwykle w głębokich, zacisznych miejscach, ożywiają się dopiero po zapadnięciu zmroku. Rozród: trze się od maja do lipca. Samica składa 180 000-1 500 000 jaj. W Polsce w warunkach naturalnych nie rozmnaża się.Pokarm: drobne bezkręgowce i rośliny. Gdzie łowimy: Jako gatunek nie do końca — mimo wielowiekowej hodowli — zaaklimatyzowany, nie odbywa tarła naturalnego (nie licząc niepewnego sazana). Jest więc rozmnażany sztucznie i do wód otwartych dostaje się w wyniku bądź zarybienia, bądź ucieczek ze stawów, czemu wybitnie sprzyjają wiosenne przybory rzek. Toteż można go spotkać wszędzie, z wyjątkiem wód o charakterze górskim. Najczęściej jednak w zbiornikach zamkniętych, włącznie z jeziorami, o wodzie spokojnej, dnie miękkim, roślinności obfitej. Trzyma się raczej miejsc głębszych, ale latem wypływa na płycizny. W rzekach wyszukuje spokojnych zatoczek, wstecznych prądów. Jego obecność można często rozpoznać po pojawianiu się pęcherzyków gazu, po ruchach trzcin, spowodowanych przeciskaniem się między nimi potężnego tułowia, oraz po mlaskaniach i cmoknięciach, towarzyszących zbieraniu pokarmu z powierzchni wody lub z dolnych części pływających liści. Kiedy łowimy: W naszych warunkach klimatycznych zimą raczej nie żeruje. Brania rozpoczyna już wiosną, ledwie zazielenia się stoki podwodne — najszybciej w zbiornikach szybko się nagrzewających, jak wyrobiska pożwirowe czy glinianki. Za najlepsze uchodzą miesiące letnie, od lipca do września. W jeziorach i zbiornikach zaporowych, w których woda stygnie powoli, bierze jeszcze do listopada i później. W poszczególnych wodach przez dłuższe okresy miewa ściśle ustalone pory żerowania; trzyma się ich z zadziwiającą regularnością. Na co: Wszelkie drobne przynęty zwierzęce i roślinne, zwłaszcza ochotki, bułka, kasza kukurydziana, ziarna kukurydzy, kulki proteinowe. Jak łowimy: Wskazane jest nęcenie przyzwyczajające, prowadzone co najmniej kilka dni, w mie

karpienpr1.jpg

Nazwa polska: Karpieńczyk pręgowany Nazwa lacińska: Apha ...

Nazwa polska: Karpieńczyk pręgowany Nazwa lacińska: Aphanius fasciatus Rodzina: karpieńcowate Cyprinodontidae Rysunek #1 Wygląd: umiarkowanie wydłużone, nieco bocznie spłaszczone ciało o płaskiej z wierzchu głowie. Niewielki, skośnie ku górze skierowany otwór gębowy; szczęki z małymi, trójwierzchołkowymi zębami. Duże łuski, 25-30 w rzędzie wzdłuż boku; brak linii bocznej. Przesunięta w pobliże ogona płetwa grzbietowa z 10-13, odbytowa z X12 promieniami. Ubarwienie: samce z 10-15 szerokimi, ciemnymi pręgami na bokach ciała; grzbiet oliwkowoniebieskozielony, brzuch biały ze srebrzystym połyskiem, płetwy żółte lub żółtozłote. Płetwa grzbietowa z ciemnym obrzeżeniem, ogonowa z szeroką, ciemną przepaską. Samice są jasno ubarwione, szarozielone, z niewyraźnymi, wąskimi pręgami i jasnoszarymi, przezroczystymi płetwami. Długość: samce do 5,5, samice do 6 cm. Występowanie: obszar śródziemnomorski od pd. Francji, Korsyki, Sardynii, Włoch do Azji Mniejszej, Cypru i Bliskiego Wschodu, a wzdłuż wybrzeża afrykańskiego od Libii do Maroka. Środowisko: wody słodkie i słonawe. Tryb życia: niewymagająca, bardzo odporna ryba przebywająca zwykle przy powierzchni wody. Rozród: tarło od wiosny do jesieni. Duże jaja są składane na delikatnych częściach roślin wyższych i plechach glonów. Wylęg następuje po 10-15 dniach. K. pręgowany dojrzewa płciowo pod koniec 1. roku życia. Pokarm: plankton, larwy i poczwarki owadów, glony, części roślinne i detrytus. Gatunki pokrewne: w Turcji żyją pokrewne gatunki karpieńczyków: A. anatolias, A. chantrei i A. cypris.

karaś ch.jpg

Nazwa polska: Karaś chiński Nazwa lacińska: Carassius au ...

Nazwa polska: Karaś chiński Nazwa lacińska: Carassius auratus Rodzina: karpiowate Cyprinidae Rysunek #1 Wygląd: krępe, mniej lub bardziej silnie wygrzbiecone, bocznie spłaszczone ciało. Wąsików brak. Duże łuski, 282 wzdłuż linii Bocznej. Płetwa grzbietowa z 17-25 promieniami, wysoka, o prostej lub zaokrąglonej górnej krawędzi; jej najdłuższy promień jest gruby, głęboko piłkowany. Płetwa odbytowa z 8-11 promieniami, tylna krawędź płetwy ogonowej wcięta. Zęby gardłowe jednoszeregowe, 4-4. Na pierwszym łuku skrzelowym 35-48 wyrostków filtracyjnych, dłuższych i cieńszych niż u karasia. Ubarwienie: grzbiet jasny, brązowawy, boki i brzuch żółtawe, o srebrzystym połysku. Otrzewna czarna. Długość: 15-35, maksymalnie 45 cm. Występowanie: pierwotnie tylko wschodnia Azja (dorzecze Amuru), obecnie znaczna część Eurazji (wsiedlony). Środowisko: stojące i powoli płynące, obficie zarośnięte wody o miękkim, mulistym dnie. Tryb życia: podobny jak karasia. Rozród: trze się w maju i czerwcu. Samica składa 160 000-380 000 jaj wśród gęstej roślinności, rosnącej na płyciźnie. Pokarm: bezkręgowce, rośliny wodne. Uwagi: oprócz przedstawionego tu karasia srebrzystego, czyli Japończyka (C. a. gibelio), istnieje jeszcze drugi podgatunek k. chińskiego, a mianowicie karaś zlociaty (C. a. auratus), mający taką samą budowę ciała, ale nieco większe łuski (28-28 wzdłuż linii bocznej). Jego udomowiona, barwna odmiana to często hodowana przez akwarystów i wsiedlona przez nich do wielu zbiorników zachodniej Europy "złota rybka".

karas1.jpg

Nazwa polska: Karaś Nazwa lacińska: Carassius carassius ...

Nazwa polska: Karaś Nazwa lacińska: Carassius carassius Rodzina: karpiowate Cyprinidae Rysunek #1 Wygląd: silnie wygrzbiecone, krępe, spłaszczone bocznie ciało. Wąsików brak. Duże łuski, 31-55 wzdłuż linii bocznej. Płetwa grzbietowa z 17-25 promieniami, wysoka, o zaokrąglonej górnej krawędzi; jej najdłuższy promień jest stosunkowo miękki, elastyczny, a jego tylna krawędź jedynie delikatnie piłkcwana. Płetwa odbytowa z 8-11 promieniami. Płetwa ogonowa lekko wcięta. Zęby gardłowe jednoszeregowe, 4-4. Na pierwszym łuku skrzelowym 23-33 wyrostki filtracyjne. Ubarwienie: grzbiet brązowawy z zielonym połyskiem, boki jaśniejsze, żółtawobrązowe, brzuch z do brudnobiałego. Długość: 20-35 cm (masa ciała do 2,5 kg), maksymalnie 50 cm. Występowanie: od Anglii i Francji po wschodnią Rosję. W wielu krajach wsiedlony. Środowisko: głównie płytkie, obficie zarośnięte stawy, starorzecza, torfowiska, glinianki, jeziora, spokojne odcinki rzek. Tryb życia: jedna z najbardziej plastycznych ekologicznie ryb karpiowatych, znosząca nawet znaczne zanieczyszczenie wód i niedobór w nich tlenu. W zimie zagrzebuje się w mulistym dnie i zapada w coś w rodzaju snu zimowego; również gdy dojdzie do wyschnięcia zbiornika, w którym żyje, potrafi przetrwać ukryty w mule. Rozród: trze się w maju i czerwcu w płytkich, obficie zarośniętych miejscach. Samica składa 150 000-400 000 lepkich jaj, przyklejających się do wodnych roślin. Rozwój zarodkowy trwa 3-7 dni. Pokarm: niewielkie bezkręgowce. a także zjadane wraz z nimi rośliny wodne. Gdzie łowimy: Nagrzane i zarośnięte wody stojące, zwłaszcza starorzecza, stawy, doły potorfowe. Dzięki niespotykanej odporności na niedostatek tlenu (przez pewien czas może się całkiem obejść bez niego) przebywa w całkiem nawet bagnistych bajorkach, gdzie żadna inna ryba nie wytrzyma. W wodach bieżących występuje rzadko. Trzyma się na ogół dna — w warunkach mu odpowiadających najczęściej mulistego. Kiedy łowimy: Od wiosny do jesieni; zimę spędza w odrętwieniu, zagrzebany w mule. Najlepszy okres przypada na lipiec i sierpień. Na ochłodzenie reaguje zaprzestaniem brań. Na co: Wszelkie drobne przynęty roślinne i zwierzęce, najlepsze ochotki i małe czerwone robaczki. Jak łowimy: Z zanętą rozproszoną (twarda więzłaby w mule), przynętą najczęściej umieszczoną kilka centymetrów nad dnem. Sposób brania taki, że wymaga bardzo precyzyjnego obciążenia; w przeciwnym razie może się ono nie odbić na zachowaniu spławika. On sam także przy łowieniu odległościowym zamocowany raczej dwupunktowo, jedynie w obecności przeszkadzających prądów powierzchniowych lepiej przejść na jednopunktowy, chyba że wystarczy zmiana na cięższy. Małe karasie należą do żywych przynęt najczęściej stosowanych, ze względu na dużą żywotność; nie wszędzie jednak wykazują skuteczność.

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin