slonecz1.jpg

jendrzej49 / Ksiazki / Atlasy-Mapy-Encyklopedie / Atlas ryb / slonecz1.jpg

Download: slonecz1.jpg

Pobierz

8 KB

(612px x 225px)

Nazwa polska: Słonecznica (Owsianka)
Nazwa lacińska: Leucaspinus delineatus
Rodzina: karpiowate
Cyprinidae

Rysunek #1 Rysunek #2
Wygląd: wrzecionowate, nieco bocznie spłaszczone ciało. Pysk mały, górny, a koniec żuchwy wchodzi w płytką bruzdę na szczęce dolnej. Duże, srebrzyste i łatwo wypadające łuski koliste, 44-48 w rzędzie wzdłuż boku. Nie na linia boczna dochodzi tylko do 2.-12. łuski Płetwy piersiowe z 12-13, brzuszne z grzbietowa z 10-11, odbytowa z 13-16 promieniami. Brzuch między płetwami brzusznymi, a płetwą ogonową silnie ścieśniony, ale bez ostrej krawędzi. Zęby gardłowe jedno lub dwuszeregowe, a najczęściej spotyka wzorem jest 1.5-5[4].1. Ubarwienie: grzbiet brązowawy do oliwkowego, boki silnie srebrzyste z niebieskim połyskiem, brzuch białawy. Na bokach niebieskawa smuga, wyraźniejsza na trzonie ogonowym. Długość: 6-9, cm samice( do 12 cm) większe od samców.
Występowanie: od Renu i Dunaju po Ural, Morze Kaspijskie. W Polsce pospolita na rzekach całego kraju.
Środowisko: niewielkie zbiorniki wody i wolno płynące cieki wodne.
Tryb życia: odporna na niekorzystne wpływy klimatu, niewielka, stadnie żyjąca ryba. Przeważnie przebywa blisko powierzchni wody wśród obfitej roślinności strefy przybrzeżnej.
Rozród: tarło od kwietnia do czerwca. Za pomocą krótkiego pokładełka samica składa ikrę w spiralnych lub pierścieniowatych wstęgach na łodygach podwodnych roślin; do momentu wyklucia się larw (po 9-12 dniach) samiec pilnuje ikry. Słonecznica osiąga dojrzałość płciową pod koniec 1. roku życia.
Pokarm: zoo- i fitoplankton, owady.

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

jendrzej49

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

babkaby1.jpg

Nazwa polska: Babka bycza (Babka obła) Nazwa lacińska: N ...

Nazwa polska: Babka bycza (Babka obła) Nazwa lacińska: Neogobius melanostomus Rodzina: babkowate Gobiidae Rysunek #1 Wygląd: krępe ciało, o długiej, wysokiej głowie Otwór gębowy szeroki, prawie poziomy; żuchwa nie wystaje do przodu. Odstęp między oczy niemal równy średnicy oka. W rzędzie wzdłuż boku 45-58 (zwykle 47-54) łusek; między oczyma brak łusek, natomiast kark, grzbiet, nasady płetw piersiowych i górna 14 powierzchni I pokryw skrzelowych ułuszczone. Dwie zbliża wielkości, prawie stykające się ze sobą płat grzbietowe: 1. z 6 cierniami, 2. z 1 cierne i 14-16 (11-17) miękkimi promieniami; płat odbytowa z 1 cierniem i 11-13 miękkimi promieniami. Ubarwienie: jasnoszare lub jasnobrązowe, z ciemnobrązowymi plamami (zlewają mi się u przystępujących do tarła samic w szerokie, poprzeczne pręgi). Na 1. płetwie grzbietowej między 5. a 6. promieniem czarna, jasno obwiedziona plama; obie płetwy grzbietowe z rzędami brązowych punktów. Samce w szacie godowej czarne z żółobrązową obwódką na płetwach grzbietowych. Długość: 15-18, do 25 cm. Występowanie i środowisko: w całej strefie przybrzeżnej mórz Czarnego i Azowskiego skąd wkracza do wpadających tam rzek, w rzekach zach. Zakaukazia oraz w zlewie morza Marmara; Morze Kaspijskie. W 1990 a następnie w 1992 r., złapano blisko portu helskiego po jednym okazie tej babki. Do Bałtytyku musiała się dostać na skutek zrzucenia wody balastowej z jakiegoś okrętu kursującego go do portów rejonu czarnomorskiego i zaaklimatyzowała się. Rozród: tarło od kwietnia do września. Samica składa ok. 1000 jaj. Pokarm: mięczaki, skorupiaki, ikra.

karpienpr1.jpg

Nazwa polska: Karpieńczyk pręgowany Nazwa lacińska: Apha ...

Nazwa polska: Karpieńczyk pręgowany Nazwa lacińska: Aphanius fasciatus Rodzina: karpieńcowate Cyprinodontidae Rysunek #1 Wygląd: umiarkowanie wydłużone, nieco bocznie spłaszczone ciało o płaskiej z wierzchu głowie. Niewielki, skośnie ku górze skierowany otwór gębowy; szczęki z małymi, trójwierzchołkowymi zębami. Duże łuski, 25-30 w rzędzie wzdłuż boku; brak linii bocznej. Przesunięta w pobliże ogona płetwa grzbietowa z 10-13, odbytowa z X12 promieniami. Ubarwienie: samce z 10-15 szerokimi, ciemnymi pręgami na bokach ciała; grzbiet oliwkowoniebieskozielony, brzuch biały ze srebrzystym połyskiem, płetwy żółte lub żółtozłote. Płetwa grzbietowa z ciemnym obrzeżeniem, ogonowa z szeroką, ciemną przepaską. Samice są jasno ubarwione, szarozielone, z niewyraźnymi, wąskimi pręgami i jasnoszarymi, przezroczystymi płetwami. Długość: samce do 5,5, samice do 6 cm. Występowanie: obszar śródziemnomorski od pd. Francji, Korsyki, Sardynii, Włoch do Azji Mniejszej, Cypru i Bliskiego Wschodu, a wzdłuż wybrzeża afrykańskiego od Libii do Maroka. Środowisko: wody słodkie i słonawe. Tryb życia: niewymagająca, bardzo odporna ryba przebywająca zwykle przy powierzchni wody. Rozród: tarło od wiosny do jesieni. Duże jaja są składane na delikatnych częściach roślin wyższych i plechach glonów. Wylęg następuje po 10-15 dniach. K. pręgowany dojrzewa płciowo pod koniec 1. roku życia. Pokarm: plankton, larwy i poczwarki owadów, glony, części roślinne i detrytus. Gatunki pokrewne: w Turcji żyją pokrewne gatunki karpieńczyków: A. anatolias, A. chantrei i A. cypris.

karas1.jpg

Nazwa polska: Karaś Nazwa lacińska: Carassius carassius ...

Nazwa polska: Karaś Nazwa lacińska: Carassius carassius Rodzina: karpiowate Cyprinidae Rysunek #1 Wygląd: silnie wygrzbiecone, krępe, spłaszczone bocznie ciało. Wąsików brak. Duże łuski, 31-55 wzdłuż linii bocznej. Płetwa grzbietowa z 17-25 promieniami, wysoka, o zaokrąglonej górnej krawędzi; jej najdłuższy promień jest stosunkowo miękki, elastyczny, a jego tylna krawędź jedynie delikatnie piłkcwana. Płetwa odbytowa z 8-11 promieniami. Płetwa ogonowa lekko wcięta. Zęby gardłowe jednoszeregowe, 4-4. Na pierwszym łuku skrzelowym 23-33 wyrostki filtracyjne. Ubarwienie: grzbiet brązowawy z zielonym połyskiem, boki jaśniejsze, żółtawobrązowe, brzuch z do brudnobiałego. Długość: 20-35 cm (masa ciała do 2,5 kg), maksymalnie 50 cm. Występowanie: od Anglii i Francji po wschodnią Rosję. W wielu krajach wsiedlony. Środowisko: głównie płytkie, obficie zarośnięte stawy, starorzecza, torfowiska, glinianki, jeziora, spokojne odcinki rzek. Tryb życia: jedna z najbardziej plastycznych ekologicznie ryb karpiowatych, znosząca nawet znaczne zanieczyszczenie wód i niedobór w nich tlenu. W zimie zagrzebuje się w mulistym dnie i zapada w coś w rodzaju snu zimowego; również gdy dojdzie do wyschnięcia zbiornika, w którym żyje, potrafi przetrwać ukryty w mule. Rozród: trze się w maju i czerwcu w płytkich, obficie zarośniętych miejscach. Samica składa 150 000-400 000 lepkich jaj, przyklejających się do wodnych roślin. Rozwój zarodkowy trwa 3-7 dni. Pokarm: niewielkie bezkręgowce. a także zjadane wraz z nimi rośliny wodne. Gdzie łowimy: Nagrzane i zarośnięte wody stojące, zwłaszcza starorzecza, stawy, doły potorfowe. Dzięki niespotykanej odporności na niedostatek tlenu (przez pewien czas może się całkiem obejść bez niego) przebywa w całkiem nawet bagnistych bajorkach, gdzie żadna inna ryba nie wytrzyma. W wodach bieżących występuje rzadko. Trzyma się na ogół dna — w warunkach mu odpowiadających najczęściej mulistego. Kiedy łowimy: Od wiosny do jesieni; zimę spędza w odrętwieniu, zagrzebany w mule. Najlepszy okres przypada na lipiec i sierpień. Na ochłodzenie reaguje zaprzestaniem brań. Na co: Wszelkie drobne przynęty roślinne i zwierzęce, najlepsze ochotki i małe czerwone robaczki. Jak łowimy: Z zanętą rozproszoną (twarda więzłaby w mule), przynętą najczęściej umieszczoną kilka centymetrów nad dnem. Sposób brania taki, że wymaga bardzo precyzyjnego obciążenia; w przeciwnym razie może się ono nie odbić na zachowaniu spławika. On sam także przy łowieniu odległościowym zamocowany raczej dwupunktowo, jedynie w obecności przeszkadzających prądów powierzchniowych lepiej przejść na jednopunktowy, chyba że wystarczy zmiana na cięższy. Małe karasie należą do żywych przynęt najczęściej stosowanych, ze względu na dużą żywotność; nie wszędzie jednak wykazują skuteczność.

jelec2.jpg

Nazwa polska: Jelec Nazwa lacińska: Leuciscus leuciscus ...

Nazwa polska: Jelec Nazwa lacińska: Leuciscus leuciscus Rodzina: karpiowate Cyprinidae Rysunek #1 Rysunek #2 Wygląd: zależnie od miejsca przebywania mniej lub bardziej wydłużone, niemal okrągłe na przekroju ciało o niedużej głowie z wąskim, przesuniętym nieco w dolne położenie otworem gębowym. Duże łuski koliste (cykloidalne), 47-53 wzdłuż linii bocznej. Płetwy piersiowe z 16-20, brzuszne z X11, grzbietowa z 10[-12], odbytowa z 10[-11] promieniami; krawędź płetwy odbytowej wcięta. Zęby gardłowe dwuszeregowe 2.5-5.2[3]. Ubarwienie: grzbiet stalowoszary z ołowianym połyskiem, boki żółtawo srebrzyste, brzuch białawy lub lekko szary. Płetwy piersiowe i brzuszne oraz płetwa odbytowa żółtawe do pomarańczowych. Linia boczna jest często od góry i dołu ciemniej obwiedziona. Długość: 15-20, do 25 cm. Występowanie: w Europie na północ od Pirenejów i Alp; brak na Płw. Iberyjskim, Płw. Apenińskim, w Szkocji oraz w zach. i pn. Norwegii, a także w zach. i pd, części Bałkanów. W Polsce pospolity na całym obszarze. Środowisko: głównie wody o wartkim prądzie i piaszczystym lub żwirowatym dnie. Tryb życia: towarzyska, najsprawniej spośród karpiowatych pływająca ryba przebywająca zwykle blisko powierzchni wody. Rozród: tarło od kwietnia do maja. W tym okresie samce są całe pokryte drobną, brodawkowatą wysypką godową. Jaja 2-milimetrowej średnicy przyklejają się do podwodnych roślin lub kamieni. Jelec osiąga dojrzałość płciową pod koniec 3. (rzadziej 2.) roku życia. Pokarm: plankton, skąposzczety, ślimaki, larwy owadów, wodne i spadające na wodę owady, rzadziej części roślin. Gdzie łowimy: Wartkie i czyste rzeczki o dnie twardym, najlepiej piaszczystym, ale i żwirowatym. W mniejszych trzyma się środka koryta, w szerszych — pobliża brzegu. W chłodnych porach woli wodę spokojniejszą i głębszą, latem wypływa na piaszczyste płycizny powyżej przykos, głębszych burt i rynien brzegowych. Żerowanie znaczy często kółkami na powierzchni, a czasem także wyskokami. Kiedy łowimy: Zaczyna już w kwietniu, a nawet wcześniej — tuż po zejściu lodów; bywa pierwszą zdobyczą wiosenną. Najlepszy czas nastaje pod koniec lata. Na co: Białe robaczki, dżdżownice, larwy wodne, kasze, ziarna, bułka, żywe owady, sztuczne muszki. Jak łowimy: Przepływanka na różnych głębokościach, w spokojniejszych odcinkach przybrzeżnych i tuż za większymi głębiami — lekka przystawka. Doskonale też łowi się na sztuczne muchy. Warunkiem powodzenia jest ostrożne zachowanie, ze względu na dużą ostrożność jelca. Z tegoż powodu wyższość wykazują wszelkie metody odległościowe.

iglicznia1.jpg

Nazwa polska: Iglicznia czarnomorska Nazwa lacińska: Syg ...

Nazwa polska: Iglicznia czarnomorska Nazwa lacińska: Sygnathus nigrolineatus Rodzina: igliczniowate Syngnathiformes Rysunek #1 Wygląd: bardzo długie, cienkie ciało pokryte cienkimi kostnymi płytkami skórnymi (7 rzędów na tułowiu, 4 na trzonie ogonowym), połączonych ze sobą w pierścienie (15-17 tułowiowych i 37-41 ogonowych). Krótki, rurkowaty pysk (mieszczący się 7, 8-10 razy w długości ciała), lekko bocznie spłaszczony; oczy małe (ich średnica jest 3,8 razy mniejsza od długości pyska). Płetwa grzbietowa wsparta na 29-39 promieniach (położona nad 7-9 pierścieniami tułowiowymi), płetwa ogonowa z 10, odbytowa z 3, a piersiowa z 12-13 promieniami. Brak płetw brzusznych. Linia boczna pełna. Ubarwienie: zielonkawo- lub czerwonawo-brązowe z jaśniejszymi przepaskami, strona brzuszna ciemna. Na płetwie grzbietowej brak plam. Długość: 15-18, maksymalnie 22 cm. Występowanie: Morza Czarne i Azowskie oraz ich zlewiska (dorzecza Dunaju, Dniestru, Dniepru, Donu); w Morzu Kaspijskim i jego dopływach (Ural, Wołga i Kura) żyje jej podgatunek S. n. caspius. W przybrzeżnych wodach europejskich można spotkać również inne gatunki igliczniowatych: iglicznię, i. krótkopyską, i. wielką i wężynkę . Środowisko: obficie zarośnięte wody przybrzeżne, laguny, ujścia i dolny bieg rzek. Tryb życia: osiadła ryba doskonale zamaskowana wśród roślinności. Rozród: tarło od maja do sierpnia. Samiec nosi duże jaja aż do wylęgu w torbie lęgowej, utworzonej na brzuchu z 2 fałdów skórnych. Pokarm: zooplankton, drobne skorupiaki i wyląg ryb.

gorbusz1.jpg

Nazwa polska: Gorbusza Nazwa lacińska: Oncorhynchus gorb ...

Nazwa polska: Gorbusza Nazwa lacińska: Oncorhynchus gorbuscha Rodzina: łososiowate Salmonidae Rysunek #1 Wyględ: krępe, u starszych osobników bardzo silnie wygrzbiecone ciało ze smukłym trzonem ogonowym. Bardzo mała płetwa tłuszczowa. Długa płetwa odbytowa z 3 twardymi i 10-16 miękkimi promieniami. Bardzo drobne łuski, 177-240 wzdłuż linii bocznej. Pierwszy tuk skrzelowy z 263 (zwykle 28) krótkimi wyrostkami filtracyjnymi. Ubarwienie: podczas pobytu w morzu grzbiet zielonkawy lub niebieskawy, boki srebrzyste, połyskujące czerwonawo. Samce w szacie godowej różowe z czarnymi plamami na grzbiecie i pletwie ogonowej. Dlugość: 40-50, maksymalnie 64 cm. Samce większe od samic. Występowanie: Morze Arktyczne oraz szczególnie licznie w północnej część Oceanu Spokojnego; wzdłuż wybrzeży Azji od ujścia Lent' po Koreę i pn. Japonię; u wybrzeży Ameryki Północnej od Colville do San Lorenzo w Kalifornii. Aklimatyzowana w Morzu Białym, w związku z czym dociera niekiedy do brzegów Norwegii, Islandii i Szkocji. Środowisko: przybrzeżne wody morskie. Tryb życia: anadromiczna ryba wędrowna, do momentu osiągnięcia dojrzałości płciowej w 2. roku życia przebywająca w morzu. Rozród: tarło w zależności od miejsca trwa od sierpnia do października, a wędrówka rozpoczyna się w lipcu. Samice w miejscu o szybkim prądzie wygrzebują ogonem w żwirowatym dnie płytkie zagłębienie, do którego składają ikrę. Po tarle gorbusze giną. Rozwój zarodkowy trwa 100-120 dni. Narybek spływa do morza, gdzie szybko rośnie. Pokarm: głównie ryby.

glowaczb1.jpg

Nazwa polska: Głowacz białopłetwy Nazwa lacińska: Cottus ...

Nazwa polska: Głowacz białopłetwy Nazwa lacińska: Cottus gobio Rodzina: głowaczowate Cottidae Rysunek #1 Wygląd: kijankowate, bezłuskie ciało o szerokiej, płaskiej głowie. Szeroki, końcowy otwór gębowy. Oczy umieszczone wysoko. Pokrywa skrzelowa z bardzo silnym, zakrzywionym kolcem; szczeliny skrzelowe wąskie, a błony podskrzelowe rozdzielone i zrośnięte z cieśnią. Linia boczna biegnie środkiem boku i sięga nasady płetwy ogonowej; znajduje się na niej 30-35 małych płytek kostnych. Dwie płetwy grzbietowe: 1. ciernista, 2. miękkopromieniowa. Płetwy piersiowe szerokie, ich dolne promienie dłuższe, wystające z błony płetwowej; płetwy brzuszne przesunięte na gardło, a ich wewnętrzny (ostatni) promień tylko nieznacznie krótszy od promieni zewnętrznych (!).Brak pęcherza pławnego. Samce mają wyraźną brodawkę moczowo-płciową. Ubarwienie: grzbiet i boki szare; płetwy brzuszne jasne niepręgowane (!). Długość: 10-15, do 18 cm. Występowanie: szeroko rozmieszczony w całej prawie Europie. W Polsce zasiedla z reguły wody górskie i podgórskie, rzadziej w wodach nizinnych. Środowisko: czyste, zimne, dobrze natlenione wody śródlądowe o piaszczystym i żwirowatym dnie, głównie w rzekach w krainie pstrąga i czystych jeziorach śródgórskich (w Alpach do wysokości 2200 n.p.m.). Tryb życia: bentoniczna ryba spędzająca dzień w ukryciu. Rozród: tarło od lutego do maja; samiec przygotowuje małe zagłębienie gniazdowe i opiekuje się ikrą. Wyląg po 3-6 tygodniach. Pokarm: drobne organizmy bentoniczne, ikra i wyląg ryb.

glowaci3.jpg

Nazwa polska: Głowacica Nazwa lacińska: Hucho hucho Rodz ...

Nazwa polska: Głowacica Nazwa lacińska: Hucho hucho Rodzina: łososiowate Salmonidae Rysunek #1 Rysunek #2 Rysunek #3 Wyględ: wrzecionowate, silnie wydłużone ciało. Duża płetwa tłuszczowa. Bardzo drobne łuski, 180-220 Głowacica wzdłuż linii bocznej, 23-27 pomiędzy płetwą tłuszczową a linią boczną. Długa, grzbietobrzusznie spłaszczona głowa z głęlmko wcięiym otworem gębowym. Na 1. łuku skrzelowym 16 wyrostków filtracyjnych. Uzębienie lemiesza: blaszka z 4-8 mocnymi, hakowatymi zębami tworzącymi jeden prosty, poprzeczny szereg, trzon bezzębny. Ubarwienie: grzbiet brązowawo- lub zielonkawoszary, boki jaśniejsze, podczas tarła z miedzianoczerwonym połyskiem, brzuch białawy. Na bokach liczne, nieregularnie rozmieszczone, ciemne plamy. Dlugość: 60-120, maksymalnie 150 do 200 cm. Występowanie: dawniej tylko w dorzeczu środkowego i dolnego Dunaju; obecnie zaaklimatyzowana również w dorzeczu Renu i Rodanu; w Polsce w Czarnej Orawie (występowanie naturalne) oraz w Popradzie i Dunajcu (wsiedlona). Środowisko: zimne, dobrze natlenione, szybko płynące wody o kamienistym dnie. Tryb życia: żyjąca pojedynczo ryba osiadła, o silnie wyrażonym terytorializmie. Rozród: w okresie godowym, w marcu i kwietniu odbywa niedalekie wędrówki w górę rzeki. Samica w niezbyt głębokim miejscu o silnym prądzie i żwirowatym dnie wykonuje płytkie zaglębienie, do którego składa ikrę średnicy ok. 5 mm (mniej więcej 1000 jaj na 1 kg masy ciała samicy). Rozwój zarodkowy przy temperaturze wody 8-10'C trwa średnio 35 dni. Dojrzatość plciową głowacice osiągają po 3-4 latach życia. Pokarm: różne gatunki ryb. Gdzie łowimy: Jako gatunek dorzecza Dunaju w sposób naturalny występuje tylko w Czarnej Orawie i jej dopływach, ale bardzo nielicznie. Główne jej populacje żyją w Dunajcu i Popradzie, dokąd została wsiedlona sztucznie. Najchętniej trzyma się miejsc głębszych, gdzie wartki nurt graniczy ze spokojniejszymi rozlewiskami. Kiedy łowimy: Najlepszym czasem na głowacicę jest przełom jesieni i zimy, aż do końca stycznia; przez cały dzień, ale najlepiej tuż po świcie i przed zmrokiem. Na co: Woblery, błystki wahadłowe silnie wygięte (typu Nerka albo Klamka); w dolnych biegach rzek, nie zaliczonych do krainy ryb łososiowatych i lipienia, także martwe rybki, zwłaszcza głowacze. Jak łowimy: Spinningowanie sprzętem bardzo mocnym. Kotwiczka musi być mocna i bardzo ostra, by wbić się w kościste szczęki ryby. Jej łowienie stanowi przedmiot szczególnej specjalizacji.

ciosa1.jpg

Nazwa polska: Ciosa Nazwa lacińska: Pelecus cultratus Ro ...

Nazwa polska: Ciosa Nazwa lacińska: Pelecus cultratus Rodzina: karpiowate Cyprinidae Rysunek #1 Wygląd: wydłużone, bocznie silnie spłaszczone ciało o niewielkiej głowie z górnym otworem gębowym. Niemal prosta linia grzbietu i sierpowato wygięta linia brzucha, którego krawędź tworzy dość ostry, bezłuski kil. Duże oczy. Małe łuski, 90-115 wzdłuż falistej bocznej. Płetwa grzbietowa krótka, przesunięta ku tyłowi, z 10-11 promieniami, odbytowa długa, z 29-32 promieniami. Duże, podobne do skrzydeł płetwy piersiowe sięgają do nasady płetw brzusznych. Zęby gardłowe dwuszeregowe, 2.5-5.2. Ubarwienie: grzbiet ciemny niebieskozielony do czerniawego, boki znacznie jaśniejsze, z silnym srebrzystym połyskiem, mieniące się czerwonawo. Brzuch biały, płetwy brzuszne i płetwa odbytowa czerwonawe, płetwy piersiowe, płetwa grzbietowa i ogonowa szare z żółtym odcieniem Długość: 25-35, maksymalnie 60 cm. Występowanie: zlewisko Morza Bałtyckiego Azowskiego, Czarnego, Kaspijskiego i jez Aralskiego, Balaton. W Polsce bardzo rzadka. Środowisko: wody powoli płynące chętnie również słonawe. Tryb tycia: ryba stadna, w ciągu życia przebywająca raczej w pobliżu dna, a nocą przepływająca pod powierzchnię wody. Rozród: trze się od maja do lipca.Ciosy żyjące w rzekach płyną w ich górę, z ją do rzek, w jeziorach podpływają do brzegów. Samica składa 30 000-10000 jaj unoszących się w wodzie i spływających z prądem. Rozwój zarodkowy trwa 3-4 dni. Pokarm: skorupiaki planktonowe.Owady wodne i spadające na wodę oraz małe rybki.

certa1.jpg

Nazwa polska: Certa Nazwa lacińska: Vimba vimba Rodzina: ...

Nazwa polska: Certa Nazwa lacińska: Vimba vimba Rodzina: karpiowate Cyprinidae Rysunek #1 Wyględ: wydłużone, bocznie spłaszczone ciało o nosowato wyciągniętym, mięsistym pysku z dolnym, podkowiasto wygiętym otworem gębowym. Wzdłuż linii bocznej 53-61 łusek. Płetwa grzbietowa z 11, odbytowa z 20-25 promieniami. Zęby gardłowe jednoszeregowe, 5-5. Ubarwienie: grzbiet ciemny, szary do niebieskawego, boki jaśniejsze, srebrzyste, brzuch białawy. Samiec w szacie godowej: głowa i wierzch ciała (do linii bocznej) czarne, z aksamitnym połyskiem, strona brzuszna pomarańczowa do czerwonej, pojawia się ponadto wysypka perłowa. Płetwy parzyste i odbytowa pomarańczowoczerwone, grzbietowa i ogonowa czarne. Długość: 20-35, maks. 50 cm. Występowanie: pięć podgatunków certy zasiedla zlewiska mórz Północnego i Bałtyckiego, Czarnego, Azowskiego i Kaspijskiego. Środowisko: powoli płynące rzeki o dnie piaszczystym lub mulistym, niektóre obfitujące w pokarm nizinne jeziora, zbiorniki zaporowe i słonawe, przybrzeżne wody morskie. Tryb życia: płochliwa, stadna ryba, latem przebywająca zwykle na przybrzeżnych płyciznach. Wędrowna, anadromiczna. Rozród: certy żyjące w morzach i jeziorach trą się w górnych biegach wpadających do nich rzek. Wędrówkę rozpoczynają zwykle we wrześniu, aby przystąpić do tarła pomiędzy majem a lipcem. Pokarm: małe bezkręgowce denne. Gatunki pokrewne: certa jeziorowa (Vimba elongata) żyje w jeziorach Bawarii i Górnej Austrii, a certa bałkańska' (Vimba melanops) w północnych dopływach Morza Egejskiego. Gdzie łowimy: Naturalnym miejscem występowania certy są przybrzeżne, wysłodzone wody morskie. Na tarło udaje się w górę rzek. Wskutek ich poprzegradzania i miejscowego zanieczyszczenia trasy wędrówek zostały poprzecinane. Spowodowało to wytworzenie się stad osiadłych, wędrujących na tarło tylko tak wysoko, jak warunki pozwalają. Jedna z takich populacji żyje w Zalewie Rożnowskim; tarło odbywa w górnych biegach Dunajca i Popradu. Ogólnie wybiera rzeki bystre, zwłaszcza zaś odcinki o dnie twardym, także kamienistym. W porach chłodnych trzyma się wody głębszej, w lecie pojawia się również w płyciznach. Kiedy łowimy: Żeruje cały rok. Sezon najlepszy przypada na przełom lata i jesieni, po czym — w październiku i listopadzie — następuje okres najsłabszych brań. Dzienny rytm aktywności jest różny w różnych wodach, ale w każdej powtarza się z dużą regularnością. Na co łowimy: Czerwone robaczki, kawałki rosówek, białe robaczki, ochotki, inne larwy wodne, ciasta, kasze, ziarna, bułka, białko z jajek na twardo, ziemniaki, glony. Jak łowimy: Przepływanka z prowadzeniem przynęty po dnie lub tuż nad nim, późną jesienią także przystawki. Zacinać trzeba natychmiast, nawet jeśli zachodzi podejrzenie, że sygnał pochodzi od trącenia przeszkody dennej.

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin