pstpot3.jpg

jendrzej49 / Ksiazki / Atlasy-Mapy-Encyklopedie / Atlas ryb / pstpot3.jpg

Download: pstpot3.jpg

Pobierz

4 KB

(442px x 153px)

Nazwa polska: Pstrąg potokowy
Nazwa lacińska: Salmo trutta trutta morpha fario
Rodzina: łososiowate
Salmonidae

Rysunek #1 Rysunek #2
Rysunek #3
Wygląd: wydłużone, mniej lub bardziej wygrzbiecone, bocznie spłaszczone ciało o szerokim trzonie Pstrąg potokowy ogonowym. Luski drobne, 110-120 wzdłuż linii bocznej. Dwa do pięciu górnych i dolnych wyrostków filtracyjnych 1. łuku skrzelowego główkowate, środkowe pałeczkowate. Uzębienie lemiesza: blaszka z 2, trzon z 9-18 zębami, zwykle w 2 rzędach. Ubarwienie: bardzo zmienne, zwykle zielonkawe lub brązowawe. Na bokach ciemne, a wzdłuż i poniżej linii bocznej czerwone, jasno obwiedzione plamy. Płetwa tłuszczowa jasna, pokryta czerwonymi piętnami. Młode ryby z 6-9 ciemnymi, podłużnymi smugami. Dlugość: 200, maksymalnie do 50 cm.
Występowanie: cała Europa od Hiszpanii po Ural. W Polsce w dorzeczu górnej Wisły, Odry i w rzekach Pomorza Zachodniego.
Środowisko: chłodne, dobrze natlenione, szybko płynące wody górnych odcinków rzek i jezior o żwirowatym dnie.
Rozród: tarło od września do lutego. Samica składa do płaskiego gniazda 1000-1200 czerwonawych jaj 4-5-milimetrowej średnicy. Okres inkubacji ikry 2 miesiące.
Pokarm: bezkręgowce, kijanki i małe ryby.
Uwagi: p. potokowy jest niewędrowną, słodkowodną, skarlałą odmianą ekologiczną (morfą) troci (S. trutta), konkretnie jej nominotypowego podgatunku t. atlantyckiej (S, t, trutta). Występuje ona w Polsce w 3 odmianach: żyjąca w Bałtyku i trąca się w rzekach t. wędrowna (S.t. trutta m. truttaj, słodkowodny pstrąg potokowy i największa t. jeziorowa.
Gdzie łowimmy: Górne biegi rzek, przede wszystkim górskich, ale także niektórtch nizinnych; szczególnie duzo takich mozna znaleźć na Pomorzu Zachodnim, nieco mniej w Białostockiem, Suwalskiem, Olsztyńskiem, Jurze Krakowsko-Częstochowskiej. Warunkiem występowania jest odpowiedni zasób kryjówek: dołków, wykrotów, kamieni, podpór mostowych. Ich brak często ogranicza liczebność tego gatunku nawet w miejscach, w których woda jest dla niego wystarczająco czysta, zimna, dobrze natleniona i obfitująca w pokarm. Miejsca żerowania zdradzają często oczka na powierzchni (zwłaszcza w spokojniejszych rzekach północy).
Kiedy łowimy: Sezon rozpoczyna się już w marcu, ale lepsze wyniki przychodzą dopiero w kwietniu; kiedy bierze dobrze przez cały dzień. Tak samo w maju, uważanym za miesiąc najlepszy, i w czerwcu. W lipcu i sierpniu raczej rankiem i wieczorem.
Na co łowimy: Błystki, głównie obrotowe, woblery i sztuczne muszki, streamery.
Jak: Spinning, sztuczna muszka sucha, mokra, nimfa i streamer. Na tę rybę,tyleż ostrożną i waleczną co kapryśną, szczególnie trudno podać jakiekolwiek powszechnie się sprawdzające reguły.

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

jendrzej49

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

bieluga1.jpg

Nazwa polska: Bieługa (Wyz) Nazwa lacińska: Huso huso Ro ...

Nazwa polska: Bieługa (Wyz) Nazwa lacińska: Huso huso Rodzina: jesiotrowate Acipenseridae Rysunek #1 Rysunek #2 Wygląd: 11-15 płytek grzbietowych bez kolców, 40-60 małych, oddalonych od siebie płytek bocznych i 9-12 płytek brzusznych. Stożkowaty pysk jest krótki i gruby. Duży, półksiężycowaty otwór gębowy zajmuje niemal całą dotnę powierzchnię głowy; dolna warga jest pośrodku podzielona. Długie, spłaszczone, frędzlaste wąsiki przyłożone do tyłu wzdłuż pyska sięgają do otworu gębowego. Błony podskrzelowe tworzą z tyłu za cieśnią wolne fałdy zrośnięte ze sobą. Ubarwienie: grzbiet ciemno lub popielatoszary z niebieskawym połyskiem, boki jasnoszare, a brzuch podob-nie jak płytki kostne brudnobiały. Dlugość: obecnie co najwyżej 600-700 cm, dawniej ło-wiono, chociaż rzadko, wspaniałe okazy długości do 900 cm i masie do 1500 kg. Występowanie: w morzach Czarnym, Azowskim i Kaspijskim, a także w pn. Adriatyku; opisano 4 podgatunki bieługi - podgatunek nominotypowy (H. h. huso) zasiedla zach. rejony Morza Czarnego i Adriatyk, H. h. orientalis wsch. część Morza Czarnego, H. h. moeticus Morze Azowskie, a H. h. caspius Morze Kaspijskie. Tryb życia: ryba wędrowna, docierająca dawniej na tarło daleko w górę rzek. Najsilniejszy ciąg rozrodczy z Morza Czarnego obserwowano w Dunaju (docierała wówczas aż po Bawarię), dzisiaj jedynie do Żelaznej Bramy (Jugosławia, Rumunia). Rozród: trze się w kwietniu i maju. Jaja są składane w liczbie 360 000-7 500 000. Pokarm: bezkręgowce, w starszym wieku niemal wyłącznie ryby.

cefal1.jpg

Nazwa polska: Cefal, (Mugil cefal, Łoban) Nazwa lacińska ...

Nazwa polska: Cefal, (Mugil cefal, Łoban) Nazwa lacińska: Mugil caphalus Rodzina: cefalowate Mugilidae Rysunek #1 Wygląd: wydłużone, wrzecionowate ciało z sinie spłaszczoną głową i 2 krótkimi płetwami grzbietowymi. Mały, końcowy otwór gębowy o wąskich wargach i szczecinowatych zębach. Oczy z dużą powieką tłuszczową (w odróżnieniu od innych europejskich przedstawicieli rodziny cefalowatych). Duże łuski, pokrywające również głowę, 42 w rzędzie wzdłuż boku. Linia boczna niewidoczna. Na spodniej stronie głowy szeroka, lancetowata plama gardłowa. Długie, cienkie wyrostki skrzelowe tworzą gęsty aparat filtracyjny. Pierwsza płetwa grzbietowa z 4 cierniami, druga z 1 twardym, ciernistym i 8 miękkimi, płetwa odbytowa z 3 twardymi i 8 miękkimi promieniami. Ubarwienie: grzbiet popielatoszary ze złotawym i niebieskim połyskiem, boki z 9-10 ciemnymi podłużnymi smugami, brzuch białawy. Krawędzie łusek czarno punktowane. Długość: 30-50, do 65 cm; samce osiągają wymiary równe jedynie 213 długości samic. Występowanie: kosmopolityczne, w Europie od Zatoki Biskajskiej Czach. Francja) przez morza Śródziemne i Czarne po Morze Azowskie. Środowisko: płytkie wody przybrzeżne, przeważnie nad dnem piaszczystym, gęsto zarośnięte laguny i ujścia rzek. Tryb życia: tworząca niewielkie ławice, bardzo szybko pływająca ryba przebywająca przeważnie bezpośrednio pod powierzchnią wody. Rozród: tarto od wiosny do jesieni. Zaopatrzone w dużą kroplę tłuszczu jaja unoszą się bezpośrednio nad dnem. Pokarm: pierścienice, drobne skorupiaki i małe mięczaki, które odfitrowuje z mułu.

baswiel1.jpg

Nazwa polska: Bass wielkogębowy Nazwa lacińska: Micropte ...

Nazwa polska: Bass wielkogębowy Nazwa lacińska: Micropterus salmoides Rodzina: bassowate Centrarchidae Rysunek #1 Wygląd: wydłużone, u starych osobników nieco wygrzbiecone, bardzo silnie bocznie spłaszczone ciało o dużej głowie. Kość górnoszczękowa sięga poza tylną krawędź oka. Wzdłuż linii bocznej 65-70 łusek grzebykowatych. Ptetwa grzbietowa rozdzielona głębokim wcięciem na 2 części; jej przednia część z 9-10 twardymi, ciernistymi, wyższa tylna z 1 cierniem i 12-13 miękkimi promieniami, płetwa odbytowa z 3 cierniami i 10-11 miękkimi promieniami. Ubarwienie: grzbiet ciemny, oliwkowozielony, boki jaśniejsze, srebrzyście błyszczące, z ciemną, podłużną wstęgą, powyżej której (rzadziej również poniżej) występują pojedyncze ciemne plamy, brzuch biały z czerwonawym połyskiem. Głowa pokryta skośnymi, ciemnymi paskami. Starsze ryby stają się jednolicie ciemnooliwkowo- lub szarozielone. Długość: 40-60 cm (masa ciała do 1,5 kg), do 83 cm. Występowanie: Ameryka Północna od kanadyjskich Wielkich Jezior do Florydy i Teksasu w USA, Meksyk. Do Europy sprowadzony w 1885 r. i miejscami, również w Polsce zaaklimatyzował się dobrze w stawach niektórych gospodarstw rybackich; rzadko spotykany na wolności. Środowisko: środkowy i dolny bieg większych rzek, spokojne zatoki, starorzecza i jeziora. Tryb życia: kryje się wśród korzeni, zatopionych gałęzi i koło kamieni. Rozród: tarło od marca do lipca. W zajętym przez siebie rewirze samiec wykopuje w dnie nieckowatą jamę gniazdową średnicy do metra; ikrą i wylęgiem opiekują się oboje rodzice. Pokarm: bezkręgowce, kijanki, żaby, ryby.

babkakau1.jpg

Nazwa polska: Babka kaukaska Nazwa lacińska: Knioiwitsch ...

Nazwa polska: Babka kaukaska Nazwa lacińska: Knioiwitschia caucasica (Pomatoschistus caucasicus) Rodzina: babkowate Gobiidae Rysunek #1 Wygląd: wydłużone, wrzecionowate o długiej głowie. Osadzone na bokach oczy nie są skierowane ku górze, a odległość między nimi jest mniejsza od średnic Trzon ogonowy bardzo długi i wysoki. t Bzie wzdłuż boku 3137 (zwykle 326) wierzch głowy, pokrywa skrzelowa i r płetw piersiowych bezłuskie. Dwie odsunięte od siebie płetwy grzbietowe, 1. z 6 cierniami 2. (tak jak i płetwa odbytowa) z 1 twardym ciernistym i 7-9 miękkimi promieniami. Płetwy piersiowe są krótkie (sięgają jedynie do 1. płetwy grzbietowej) i okrągłe; płetwy brzuszne dochodzą niemal do odbytu, a lejka przyssawki wystaje po bokach nie. Ubarwienie: samce w szacie godowej jasnobrązowe, z wyraźnymi czarnymi pręg. bokach, ciemnoniebieską plamą w tyle 1 płetwy grzbietowej i ciemnym, czworokątny mieniem na nasadzie płetwy ogonowej; barwy piaskowej, z rzadkimi, nieregularnie rozmieszczonymi czarnymi punktami, cis podbródkiem, 2 czarnymi paskami w kształcie "cugli", biegnącymi od oczu do końca i 1. płetwą grzbietową pokrytą licznymi nymi punktami. Dlugość: 2-3, do 4 cm. Występowanie i środowisko: w bardzo p miejscach wód słonawych strefy przybrzeżnej mórz Czarnego i Azowskiego, limanów brzeżnych jezior oraz w ujściach i d biegu rzek (delta Dunaju, jez. Razim Boh), w zach. rejonach Zakaukazia i w pn.-zach. części Morza Kaspijskiego. Tryb życia: ryba bentoniczna. Pokarm: drobne bezkręgowce bentoniczne.

babkakam1.jpg

Nazwa polska: Babka kamienna Nazwa lacińska: Neogobius c ...

Nazwa polska: Babka kamienna Nazwa lacińska: Neogobius caphalargus Rodzina: babkowate Gobiidae Rysunek #1 Wygląd: głowa szeroka, spłaszczona. Szeroki otwór gębowy skośnie skierowany ku górze; żuchwa lekko wystająca. Trzon ogonowy krótki, wysoki. W rzędzie wzdłuż boku 48-79 (zwykle 55-67) łusek; wierzch głowy, górna część pokrywy skrzelowej, nasady płetw piersiowych i strona brzuszna pokryte łuskami kolistymi. Dwie oddzielone od siebie płetwy grzbietowe: 1. z 6 cierniami, w tylnej części nieco wyższa 2. z 1 cierniem i 15-21 (zwykle 16-19) miękkimi promieniami; płetwa odbytowa z 1 cierniem i 11-16 (przeważnie 12-15) miękkimi promieniami. Płetwy piersiowe sięgają do płetwy odbytowej. Ubarwienie: ochrowe do brązowawego, z nieregularnymi, ciemnobrązowymi plamami. Na policzkach jasne, okrągłe plamy i 1-2 ciemne, podłużne paski. Połyskujące niebieskawo płetwy poza brzusznymi z rzędami ciemnych punktów. Samce w porze godowej czarne, a ich 1. płetwa grzbietowa z jasną obwódką. Długość: 18-22, do 24 cm. Występowanie: morza Czarne i Azowskie. Jej podgatunek N. c. constructor jest znacznie mniejszą (do 12,8 cm długości), niewędrowną formą słodkowodną, żyjącą w czystych wodach górskich potoków o kamienistym dnie, spływających z Kaukazu do wsch. części Morza Czarnego oraz zach. i pd, rejonów Morza Kaspijskiego. Środowisko: podgatunek nominotypowy N c, cephalarges unika wód słodkich i żyje głównie na kamienistych płyciznach przybrzeżnych w morzu, rzadko w ujściach rzecznych. Tryb życia: ryba bentoniczna. Rozród: trze się w morzu od marca do maja. Pokarm: drobne skorupiaki, mięczaki, ryby.

babkagw1.jpg

Nazwa polska: Babka gwieździsta Nazwa lacińska: Benthoph ...

Nazwa polska: Babka gwieździsta Nazwa lacińska: Benthophilus stellatus Rodzina: babkowate Gobiidae Rysunek #1 Wygląd: kijankowate, kolbowate ciało o dużej bardzo spłaszczonej głowie, a przystępu, do tarła samce mają wydatne policzki. I spiczasty z szerokim, sięgającym do przedniegu brzegu oka otworem gębowym, otoczonym cienkimi wargami; żuchwa wystająca, na bródku z małym wąsikiem oraz małymi wypustkami skórnymi za kącikami ust. Oczy duże skośnie skierowane ku górze. Na bokach większa liczba podłużnych rzędów silnie rozwiniętych płytek kostnych (27-30 w najwyższym rzędzie), które spiczastym końcem wyraźnie wystają ponad powierzchnię skóry; pomp nimi rzadko rozmieszczone małe kostne guziki, a na policzkach szczególnie duże tarczki kostne. Dojrzałe płciowo samce mają skórę nagą. Dwie znacznie od siebie oddalone płetwy grzbietowe, 1. z 3-4 cierniami, 2. z 1 cierniem i 6-10 (zwykle 8-9) miękkimi promieniami, płetwa odbytowa z 1 cierniem i 7-9 (zwykle miękkimi promieniami; u przystępujących do tarła samców 2. płetwa grzbietowa i odbytowa są wyższe, a piersiowe dłuższe. Ubarwienie: jasnoszare lub jasnobrązowawe, na grzbiecie 2 ciemnobrązowe, pierścieniowate plamy, również na nasadzie płetwy ogonowej ciemnobrązowa plama. Długość od 11, do 13,5 cm. Występowanie: pn. rejony mórz Czarnego i Azowskiego; w zach. części Morza Kaspijskiego żyje podgatunek 8, s. leobergius. Środowisko: słonawe wody przybrzeżne o piaszczystym dnie, skąd wkracza do rzek. Rozród: tarło od maja do początku lipca; w lipcu spotyka się już tylko młode b. gwiaździaste. Pokarm: drobne bezkręgowce bentoniczne.

babkadlu1.jpg

Nazwa polska: Babka długoogonowa Nazwa lacińska: Knipowi ...

Nazwa polska: Babka długoogonowa Nazwa lacińska: Knipowitschia longicauda Rodzina: babkowate Gobiidae Rysunek #1 Wygląd: wydłużone, wrzecionowate ciało o wysokiej. nie spłaszczonej grzbietobrzusznie głowie. Profil czoła prosty, prawie poziomy. Pysk spiczasty z bardzo szerokim, lekko skośnie ku górze skierowanym otworem gębowym, otoczonym grubymi wargami; żuchwa wystająca. Bardzo blisko siebie osadzone oczy (odległość między nimi jest równa jedynie połowie średnicy oka). Trzon ogonowy bardzo długi i niski. W rzędzie wzdłuż boku 36-45 łusek (grzebykowatych na bokach); głowa, grzbiet (do początku 2. płetwy grzbietowej), rejon piersi i brzuch bezłuskie. Dwie odsunięte od siebie płetwy grzbietowe, 1. z 5-7 (zwykle 6) cierniami, 2. z 1 cierniem i 7-9 miękkimi promieniami, płetwa odbytowa z 1 cierniem i 8-9 miękkimi promieniami. Płetwa ogonowa niesymetrycznie zaokrąglona. Ubarwienie: żółtawe do jasnobrązowego, grzbiet z matyml, ciemnobrązowymi punktami, boki z rzędami ciemnobrązowych plamek, które u dojrzałych płciowo samców powiększają się łącząc się w prążki, na nasadzie płetwy ogonowej duża, ciemna plama. Długość: samice do 3,5, samce do 5 cm. Występowanie: ujścia rzek pn. rejonów mórz Czarnego (Dunaj, Dniepr) i Azowskiego (Don, Kubań). Środowisko: płycizny przybrzeżne w wodach słonawych lagun i ujść rzecznych, skąd wnika w dolne biegi rzek. Tryb życia: ryba bentoniczna. Pokarm: bezkręgowce, przede wszystkim drobne skorupiaki. Gatunek pokrewny: w zach. rejonach Morza Kaspijskiego żyje pokrewna b. Iljina (K. Iljini).

babkacz1.jpg

Nazwa polska: Babka czarna Nazwa lacińska: Gubius niger ...

Nazwa polska: Babka czarna Nazwa lacińska: Gubius niger Rodzina: babkowate Gobiidae Rysunek #1 Wygląd: wydłużone ciało o długiej głowie. Otwór gębowy szeroki, przedniej krawędzi oka; żuchwa nieco. Oczy duże, skierowane ku górze. Trzon ogonowy wysoki, wyraźnie krótszy płetwy grzbietowej. W rzędzie wzdłuż boku 32-42 (zwykle 35-41) łuski. Kark ułuszczony w mniejszym lub większym stopniu Rozdzielona na 2 części płetwa grzbietowa, 1. Z 5-7 (zwykle 6) cierniami, 2. z 1cierniem i [11-] 12-13 miękkimi promieniami, płetwa odbytowa z 1 cierniem 10-13 (zwykle 11-12) miękkimi promieniami. Krótsze promienie w górnej części płetw piersiowych wolne; płetwy brzuszne zarośnięte w okrągłą przyssawkę. Długość: do 18 cm. Występowanie: pn. Atlantyk od Trondheim w Norwegii; Morze śródziemne zach. i środk. Bałtyk i Zatoka Gdańska. Środowisko: wody przybrzeżne do głębokości 75 m w ujściach rzek i lagunach na dnie piaszczystym i mulistym, a także na łąkach trawy morskiej. Tryb życia: ryba bentoniczna. Rozród: tarło od marca do maja (Morze śródziemne) lub od maja do sierpnia (Bałtyk) Samiec jest silnie terytorialny; w obrębie zajętego rewiru wygrzebuje gniazdo wygrzebuje gniazdo pod kamieniami, pustymi muszlami itp., do którego wiedzie samicę po zalotach godowych. Składa ona 1000-6000 gruszkowatych jaj, które przyczepiają się nitkowatymi wypustkami do sklepienia gniazda; samiec pilnuje ich i broni. Wylęgające się larwy unoszą się swobodnie w toni wodnej; do bentonicznego trybu życia przechodzą po osiągnięciu 9 mm. Pokarm: bezkręgowce małe ryby.

babkaby1.jpg

Nazwa polska: Babka bycza (Babka obła) Nazwa lacińska: N ...

Nazwa polska: Babka bycza (Babka obła) Nazwa lacińska: Neogobius melanostomus Rodzina: babkowate Gobiidae Rysunek #1 Wygląd: krępe ciało, o długiej, wysokiej głowie Otwór gębowy szeroki, prawie poziomy; żuchwa nie wystaje do przodu. Odstęp między oczy niemal równy średnicy oka. W rzędzie wzdłuż boku 45-58 (zwykle 47-54) łusek; między oczyma brak łusek, natomiast kark, grzbiet, nasady płetw piersiowych i górna 14 powierzchni I pokryw skrzelowych ułuszczone. Dwie zbliża wielkości, prawie stykające się ze sobą płat grzbietowe: 1. z 6 cierniami, 2. z 1 cierne i 14-16 (11-17) miękkimi promieniami; płat odbytowa z 1 cierniem i 11-13 miękkimi promieniami. Ubarwienie: jasnoszare lub jasnobrązowe, z ciemnobrązowymi plamami (zlewają mi się u przystępujących do tarła samic w szerokie, poprzeczne pręgi). Na 1. płetwie grzbietowej między 5. a 6. promieniem czarna, jasno obwiedziona plama; obie płetwy grzbietowe z rzędami brązowych punktów. Samce w szacie godowej czarne z żółobrązową obwódką na płetwach grzbietowych. Długość: 15-18, do 25 cm. Występowanie i środowisko: w całej strefie przybrzeżnej mórz Czarnego i Azowskiego skąd wkracza do wpadających tam rzek, w rzekach zach. Zakaukazia oraz w zlewie morza Marmara; Morze Kaspijskie. W 1990 a następnie w 1992 r., złapano blisko portu helskiego po jednym okazie tej babki. Do Bałtytyku musiała się dostać na skutek zrzucenia wody balastowej z jakiegoś okrętu kursującego go do portów rejonu czarnomorskiego i zaaklimatyzowała się. Rozród: tarło od kwietnia do września. Samica składa ok. 1000 jaj. Pokarm: mięczaki, skorupiaki, ikra.

babkabe1.jpg

Nazwa polska: Babka Berga Nazwa lacińska: Hyrcanogobius ...

Nazwa polska: Babka Berga Nazwa lacińska: Hyrcanogobius bergi Rodzina: babkowate Gobiidae Rysunek #1 Wygląd: wydłużone, wrzecionowi o wysokiej, niespłaszczonej głowie. Spiczasty pysk z szerokim, trochę skośnie ku górze skierowanym otworem gębowym, otoczonym grubymi wargami; żuchwa nieznacznie wystająca. Oczy skośnie skierowane ku górze, odstęp między nimi równy 2/3 średnicy oka. Trzon ogonowy bardzo długi, niski, niski. W rzędzie wzdłuż boku 30 łusek; kark i przed grzbietu (do początku 1. płetwy grzbietowej) nagie. Dwie słabo oddzielone od siebie płetwy grzbietowe: 1. z 6 cierniami, 2. (podobnie jak płetwa odbytowa) z 1 cierniem i 8-9 promieniami. Płetwy brzuszne zrośnięte w przyssawkę; płetwa ogonowa symetryczna, zaokrąglona. Ubarwienie: żóżowobiałe, grzbiet z małymi ciemnobrązowymi punkcikami, boki z szeregiem brązowawych plam. Długość: samice do 2,7, samce do 3,1 cm. Występowanie i środowisko: słonawe i słodkie wody pn. rejonów Morza Kaspijskiego i dających tam rzek (delty Wołgi, Uralu i Emby). Rozród: przebieg tarła tego gatunku słabo poznany, a samo tarło odbywa się od końca lipca do września. Podłużnoowalne jaja (długości 3,5-4 mm i szerokości 1-1,1mm) są składane do pustych muszli; dojrzałe do wylęgu jaja znajduje się już pod koniec września (na mulistym dnie na głębokości do 7m) Świeżo wylęgnięte larwy długości 6-6,5 mm unoszą się swobodnie w toni wodnej Dojrzałość płciową b. Berga uzyskuje po osiągnięciu 2,1 - 2,2 cm długości. Pokarm: bezkręgowce, głównie drobne skorupiaki.

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin