POWITANIE.jpg

Zabawy paluszkowe”Krzysztof Sąsiadek


Chyba każdy z nas zna przynajmniej jedną z popularnych zabaw paluszkowych takich jak „Idzie rak nieborak”, czy „Sroczka kaszkę ważyła”. Często przekazujemy je w rodzinach z pokolenia na pokolenie, nie zdając sobie sprawy z wartości tych prostych zabaw.

Krzysztof Sąsiadek zebrał ich w swojej książce ponad trzydzieści. Znajdziemy tam zarówno znane zabawy paluszkowe, jak również spory zbiór zabaw zupełnie nowych. Dzięki ilustracjom Izabelli Grzesiak, które świetnie obrazują ruchy dłoni i palców odpowiadające kolejnym wersom wierszyka, bez trudu możemy bawić się zarówno tradycyjnymi jak i nowymi opowiastkami.

Tego typu zabawami możemy bawić się już z niemowlakami. Wtedy główna aktywność należy do osoby dorosłej. To ona recytuje tekst i ilustruje go dotykając dziecięcych paluszków, dłoni, ramion. Dzieci uwielbiają takie zabawy już od pierwszych dni, a w miarę swojego rozwoju zaczynają być w nich coraz bardziej aktywne, by pewnego dnia samodzielnie przeprowadzić swoją ulubioną zabawę, niejednokrotnie ku zdumieniu rodziców.

Co dają zabawy paluszkowe?
Poprawiają sprawność manualną, niezbędną przy nauce pisania, mogą być stosowane jako wstępny etap tej nauki lub w ramach terapii u dzieci z obniżoną sprawnością.
Wierszyki wzbogacają słownictwo dziecka, wpływając na rozwój mowy.
Pogłębiają więź emocjonalną między rodzicem a dzieckiem.
Uczą podstaw komunikowania się — naprzemienności, która jest podstawą dialogu.
Pomagają się zrelaksować i skoncentrować na konkretnej czynności, co małym dzieciom często przychodzi z trudem.
Niewątpliwą zaletą tych zabaw jest to, że możemy bawić się nimi wszędzie, nie potrzeba specjalnego miejsca, aby je przeprowadzić. Dzięki temu mogą się okazać bardzo przydatne w podróży, w poczekalni u lekarza, czy też wszędzie tam, gdzie nie mamy zabawek.

Jednak najważniejsze w wypadku zabaw paluszkowych jest to, że dzięki zabawnej formie wierszyków i prostej możliwości zilustrowania ich gestem, zarówno dzieciom, jak i dorosłym dostarczają wiele radości.

Agata Szajer - pedagog