Szczeniaki.jpg
Pobierz
Inne foldery z plikami do pobrania
Pochodzenie: USA
Użytkowanie: pies pociągowy
Husky syberyjski jest średniej wielkości psem pracującym, szybkim, lekkonogim, swobodnym i eleganckim w ruchu. Na pochodzenie nordyckie wskazuje dość zwarty tułów, gęsto owłosione ciało, stojąco prosto uszy i mocno owłosiony ogon. Charakterystyczny chód jest płynny i swobodny. Husky jest - tak jak dawniej - zdolny do wykonywania swojego pierwotnego zadania psa pociągowego i ciągnięcia lżejszych ładunków w umiarkowanym tempie na dużych odległościach. Proporcje i kształt ciała odzwierciedlają podstawową równowagę siły, prędkości i wytrzymałości. Husky w dobrej kondycji z dobrze wykształconymi, napiętymi mięśniami nie ma nadwagi.
Wysokość w kłębie:
Psy 53,34 - 59,69 cm
Suki 50,80 - 55,88 cm
Waga:
Psy 20,4 - 27,2 kg
Suki 15,9 - 22,7 kg
Waga jest proporcjonalna do wysokości w kłębie. Nadmiernie silne kości i nadwaga winny być ukarane. Długość ciała, mierzona od stawu ramiennego do guza kulszowego nieco przewyższa wysokość w kłębie.
O wyrazie przenikliwym lecz przyjacielskim, ciekawskim, a nawet szelmowskim.
Oczy migdałowe, średnio rozstawione i lekko ukośne. Brązowe, niebieskie lub dwubarwne.
Uszy średniej wielkości, trójkątne, stojące, blisko siebie i wysoko osadzone.
Szyja średniej długości, wysklepiona, w spokoju dumnie uniesiona. W kłusie tak wyciągnięta, że głowa noszona jest lekko do przodu.
Klatka piersiowa głęboka i silna, lecz niezbyt szeroka.
Grzbiet prosty i silny, z linią górną przebiegającą poziomo od łopatki do zadu. Lędźwie napięte o suchym umięśnieniu, węższe od klatki piersiowej i lekko wysklepione.
Ogon dobrze owłosiony, w kształcie lisiej kity, osadzony tuż pod linią górną. Ogon nie powinien być skręcony ani płasko zarzucony na grzbiet.
Kończyny przednie oglądane od przodu umiarkowanie szeroko rozstawione, równoległe i proste; łokcie ciasno przylegają do tułowia, nie są ani wciśnięte, ani odstające. Stopy owalne lecz nie wydłużone, średniej wielkości, zwarte i dobrze owłosione między palcami i poduszkami. Poduszki twarde i grube.
Kończyny tylne oglądane od tyłu ustawione równolegle umiarkowanie szeroko. Uda dobrze umięśnione i silne, kolana dobrze kątowane, stawy skokowe dobrze zarysowane i nisko osadzone.
Husky syberyjski ma podwójną okrywę włosową średniej długości o wyglądzie pięknego futra, lecz nie tak długą, aby zacierała wyraźnie linie zewnętrzne psa. Podszerstek miękki i gęsty dostatecznie długi, aby podeprzeć włos okrywowy. Dłuższe włosy pokrywowe są proste i trochę przylegające, ani szorstkie ani odstające wprost od ciała. Normalną rzeczą jest brak podszerstka w okresie linienia. Wyrównywanie wąsów oraz włosów między palcami i wokół łap jest dozwolone, aby podkreślić wypielęgnowany wygląd psa. Trymowanie włosów we wszystkich innych miejscach jest niewybaczalne i musi być ostro karane. Dozwolone są wszelkie kolory umaszczenia od czarnego do czysto białego. Zwykła jest, niespotykana u innych ras, różnorodność rysunku na głowie, wyłącznie ze zwracającym uwagę typowym wzorem.
Krok jest pełen swobody i wyraźnie łatwy. Husky syberyjski jest żwawy i lekkostopy. Na ringu wystawowym trzeba go prezentować na luźno zwisającej lince w umiarkowanie szybkim kłusie, aby pokazać dobry wysięg i odbicie. Linia górna w ruchu pozostaje napięta i prosta.
Husky syberyjski jest przyjacielski, łagodny, czujny, towarzyski. Nie wykazuje instynktu posiadania własności, charakterystycznego u psa stróżującego; nie jest nadmiernie nieufny w stosunku do obcych, ani agresywny wobec innych psów. Od dorosłego psa należy oczekiwać pewnej powściągliwości i godności. Jego inteligencja, ustępliwość i zapał czynią z niego przyjemnego towarzysza i chętnego pracownika.
Wyszkolenie husky z pewnością nie należy do rzeczy łatwych, aczkolwiek jest możliwe. Wychowanie należy rozpocząć jak najwcześniej. Właściciela nie może zwieść pozorna niewinność husky oraz jego umiejętność "przypodobania" się panu. Stanowczość i konsekwencja to droga do sukcesu! Husky lubi dominować. Jest psem inteligentnym, który zdecydowanie bardziej woli rozumieć, czego się od niego wymaga, niż ślepo wykonywać polecenia. Jako pies stadny husky nie cierpi samotności. Ma potrzebę spędzania czasu z ludźmi poza domem, jak i w domu. Potrzebuje regularnego wysiłku fizycznego. Najlepszym rozwiązaniem jest dla niego bieganie w zaprzęgu lub przy rowerze.
Jak wszystkie psy północy siberian ma silny instynkt łowiecki, więc ucieczki i polowania (szczególnie na kury sąsiada) to jego życiowa pasja. Należy więc pamiętać, by ogrodzenie było dostatecznie wysokie i zabezpieczone przed podkopywaniem. Również na spacerze lepiej go nie spuszczać ze smyczy, gdyż nigdy nie wiadomo co i kiedy go zainteresuje.
Szata husky jest dwuwarstwowa i składa się z włosa okrywowego oraz bardzo gęstego podszerstka. Dlatego też wymaga bardzo starannej pielęgnacji. Aby pies wyglądał pięknie należy go regularnie i starannie szczotkować i kąpać. Częstotliwość zabiegów zależy od tego czy pies biega tylko po podwórzu, czy jest wystawiany, czy też wykorzystywany jest w zajęciach dogoterapii. Pies biegający po podwórzu nie wymaga szczególnej pielęgnacji, wystarczy raz na tydzień dokładnie go wyszczotkować. Pies wystawowy powinien być przed wystawą wykąpany po starannym wyszczotkowaniu i usunięciu nadmiaru podszerstka. Do kąpieli najlepiej użyć dobrego szamponu dla zwierząt, który należy rozcieńczyć wodą. W ten sposób szampon łatwiej rozprowadzić na gęstej sierści. Aby włos był puszysty można użyć po kąpieli odpowiedniego balsamu. Po kąpieli koniecznie należy psa wysuszyć, aby zapobiec odparzeniom i uczuleniom. Tak samo wygląda pielęgnacja psa przed zajęciami dogoterapii. W okresie linienia husky musi być codziennie wyczesywany. Ogromna ilość podszerstka jaką pies może zrzucić za jednym razem musi być wyczesana metalowym grzebieniem lub szczotką. W przeciwnym razie pies wygląda jak futro zjedzone przez mole.
Husky kochają pracę w zaprzęgu, ciągnąć każe im instynkt i tego nie musimy ich uczyć. Trzeba natomiast przygotować młodego psa do wysiłku. Treningi możemy rozpocząć ze szczeniakiem 6-8 miesięcznym lecz w początkowym okresie właściciel musi czuwać nad tempem biegu i pokonywanym dystansem. Szczeniak nie potrafi panować nad zmęczeniem i zdarza się, że biegnie, dopóki starcza mu sił. Fachowcy twierdzą, że szkolenie jednego psa jest trudne. Młode zwierzę nauczy się komend, ale jednocześnie nabierze niepotrzebnego nawyku czekania na człowieka i zatraci naturalny entuzjazm. Najlepszym rozwiązaniem jest dołączenie naszego psa do doświadczonego zaprzęgu.
Wymagania wobec Husky są proste. Mają biec jak najszybciej i nie rozpraszać się. Na polecenie reaguje lider, pies będący w pierwszej parze, reszta zwierząt nadaje odpowiednie tempo i siłę zaprzęgowi.
Tradycje tego sportu w naszym kraju są bardzo krótkie. Pierwsze zawody odbyły się w 1991 r. w Pomiechówku pod Warszawą - kilkoro uczestników wystartowało w klasie skandynawskiej. W 1992 r. w Świdrze wystartowały 4 zaprzęgi - 3 czeskie i 1 polski. Od 1996 r. zawody organizowane są już przez kilka ośrodków: Warszawę, Jaworze Zawoję, Niepołomice, Sobótkę, Wysoką, Wadowice i Zakopane, w sezonie 1997 - 98 do grona organizatorów dołączył Kwidzyń.
Husky startują w klasie skandynawskiej lub w klasach:
A1 - od 6 do 8 psów, B1 - od 4 do 6 psów i C1 - od 2 do 4 psów.
Siberian Husky to rasa pierwotna, pochodząca z rejonu Kołymy w północnej Syberii gdzie był hodowany przez pionierów w hodowli psów zaprzęgowych - Czukczów oraz Kamczadałów, Koriaków i Jagakirów.
Około pół miliona lat temu wiele paleoazjatyckich, prymitywnych plemion zamieszkiwało te tereny, gdy były one cieplejszym i bardziej przyjaznym terenem łowieckim. Ludzie żyli tam niemal w epoce kamiennej - zdobywali pożywienie polując, w czym pomagały im psy myśliwskie. Każda grupa stworzyła własny typ psa w zależności od wymagań łowieckich, ukształtowania terenu, występujących temperatur czy grubości pokrywy śnieżnej.
Czukcze żyli na półwyspie rozciągającym się z Syberii w kierunku Alaski. Około 3000 lat temu klimat uległ znacznemu ochłodzeniu, toteż Czukcze zaczęli wykorzystywać psy do ciągnięcia sań. Lud ten żył w stałych osadach, w głębi lądu i aby polować musiał przemierzać duże odległości. Ideałem psa było niewielkie zwierzę, które potrzebowało mało pokarmu, ale było na tyle silne, aby ciągnąć upolowaną zdobycz z umiarkowaną prędkością na długich dystansach. Kiedy zaistniała potrzeba przewiezienia cięższego ładunku, pożyczano psy od sąsiadów i zamiast6-8 zaprzęgano 16 lub 18. Wszystkie samce, oprócz najlepszych, prowadzących zaprzęgi, kastrowano. Zabieg ten miał na celu nie tylko ukrócenie zbędnych kojarzeń, ale pomagał psom w utrzymaniu tłuszczu na ciele. Doskonale zadbane czukockie zaprzęgi liczące 20 psów potrafiły podobno przebyć w ciągu 6 godzin odległość 120 km i ciągnąć ciężar około 600 kg. Były one często używane przez Rosjan do transportu pasażerów i poczty. Pokonywały wówczas 160 - 180 km dziennie w szybkim tempie.
Słowo "husky" w języku miejscowym znaczy ochrypły i kiedyś określano w ten sposób wszystkie psy używane do ciągnienia sań, obecnie nazwa ta przysługuje jedynie rasie siberian husky.
Husky zostały sprowadzone do Kanady w 1909 r. przez rosyjskiego handlarza futrami Pelzhandlera Goosak'a , ale nie jest wykluczone, że mogły się tam przedostać znacznie wcześniej. Goosak wystawił zaprzęg w wyścigu "All Alaska Sweepstake" na dystansie 650 km. W porównaniu z miejscowymi psami zaprzęgowymi wydawały się być tak niepozorne, iż początkowo zostały wyśmiane i ochrzczone mianem "syberyjski szczur". Jakież było zdziwienie, gdy zaprzęg owych "szczurów", prowadzony przez Thurnstrup'a, po pokonaniu morderczego dystansu zjawił się na mecie jako trzeci. I tak rozpoczął się ciąg zwycięstw tych niepozornych psów. W 1910 r. na trasie tego samego wyścigu John Johnson ze swym zaprzęgiem husky uzyskał rekordowy czas 74 h. 14 min. 39 sek., pobity dopiero niedawno, w 1983 r.
W latach 1915, 1916 i 1917 wygrywał słynny zaprzęg husky Leonarda Seppali.
Psy Seppali dały początek hodowli tej rasy na kontynencie amerykańskim gdzie jako szybkie i wytrzymałe prędko zyskały sławę i uznanie. Rozwój hodowli doprowadził do zarejestrowania rasy przez "Amerykański Kennel Club". Krzyżówki z miejscowymi psami doprowadziły do uzyskania typu uniwersalnego. Psów używano nie tylko w sporcie, ale również w pracy - do przewożenia niezbyt ciężkich ładunków i poczty.
Słynny norweski badacz Roald Amundsen (1872-1928), planując ekspedycję naukową z Alaski na Biegun Północny, wybrał do transportu sprzętu właśnie husky. Niestety wybuch I wojny pokrzyżował plany ekspedycji, a sprowadzone przez Amundsena psy rozpowszechniły się po Kanadzie i USA.
Kiedy w latach 1950-60 rozkwitła hodowla Husky w Ameryce Północnej przewieziono pierwsze egzemplarze tych psów do Europy. Popularność siberian husky w Europie znacznie wzrosła wraz z rozwojem sportu zaprzęgowego, a jego liczebność gwałtownie rosła.
Żródło--"Husky World"
Użytkowanie: pies pociągowy
Husky syberyjski jest średniej wielkości psem pracującym, szybkim, lekkonogim, swobodnym i eleganckim w ruchu. Na pochodzenie nordyckie wskazuje dość zwarty tułów, gęsto owłosione ciało, stojąco prosto uszy i mocno owłosiony ogon. Charakterystyczny chód jest płynny i swobodny. Husky jest - tak jak dawniej - zdolny do wykonywania swojego pierwotnego zadania psa pociągowego i ciągnięcia lżejszych ładunków w umiarkowanym tempie na dużych odległościach. Proporcje i kształt ciała odzwierciedlają podstawową równowagę siły, prędkości i wytrzymałości. Husky w dobrej kondycji z dobrze wykształconymi, napiętymi mięśniami nie ma nadwagi.
Wysokość w kłębie:
Psy 53,34 - 59,69 cm
Suki 50,80 - 55,88 cm
Waga:
Psy 20,4 - 27,2 kg
Suki 15,9 - 22,7 kg
Waga jest proporcjonalna do wysokości w kłębie. Nadmiernie silne kości i nadwaga winny być ukarane. Długość ciała, mierzona od stawu ramiennego do guza kulszowego nieco przewyższa wysokość w kłębie.
O wyrazie przenikliwym lecz przyjacielskim, ciekawskim, a nawet szelmowskim.
Oczy migdałowe, średnio rozstawione i lekko ukośne. Brązowe, niebieskie lub dwubarwne.
Uszy średniej wielkości, trójkątne, stojące, blisko siebie i wysoko osadzone.
Szyja średniej długości, wysklepiona, w spokoju dumnie uniesiona. W kłusie tak wyciągnięta, że głowa noszona jest lekko do przodu.
Klatka piersiowa głęboka i silna, lecz niezbyt szeroka.
Grzbiet prosty i silny, z linią górną przebiegającą poziomo od łopatki do zadu. Lędźwie napięte o suchym umięśnieniu, węższe od klatki piersiowej i lekko wysklepione.
Ogon dobrze owłosiony, w kształcie lisiej kity, osadzony tuż pod linią górną. Ogon nie powinien być skręcony ani płasko zarzucony na grzbiet.
Kończyny przednie oglądane od przodu umiarkowanie szeroko rozstawione, równoległe i proste; łokcie ciasno przylegają do tułowia, nie są ani wciśnięte, ani odstające. Stopy owalne lecz nie wydłużone, średniej wielkości, zwarte i dobrze owłosione między palcami i poduszkami. Poduszki twarde i grube.
Kończyny tylne oglądane od tyłu ustawione równolegle umiarkowanie szeroko. Uda dobrze umięśnione i silne, kolana dobrze kątowane, stawy skokowe dobrze zarysowane i nisko osadzone.
Husky syberyjski ma podwójną okrywę włosową średniej długości o wyglądzie pięknego futra, lecz nie tak długą, aby zacierała wyraźnie linie zewnętrzne psa. Podszerstek miękki i gęsty dostatecznie długi, aby podeprzeć włos okrywowy. Dłuższe włosy pokrywowe są proste i trochę przylegające, ani szorstkie ani odstające wprost od ciała. Normalną rzeczą jest brak podszerstka w okresie linienia. Wyrównywanie wąsów oraz włosów między palcami i wokół łap jest dozwolone, aby podkreślić wypielęgnowany wygląd psa. Trymowanie włosów we wszystkich innych miejscach jest niewybaczalne i musi być ostro karane. Dozwolone są wszelkie kolory umaszczenia od czarnego do czysto białego. Zwykła jest, niespotykana u innych ras, różnorodność rysunku na głowie, wyłącznie ze zwracającym uwagę typowym wzorem.
Krok jest pełen swobody i wyraźnie łatwy. Husky syberyjski jest żwawy i lekkostopy. Na ringu wystawowym trzeba go prezentować na luźno zwisającej lince w umiarkowanie szybkim kłusie, aby pokazać dobry wysięg i odbicie. Linia górna w ruchu pozostaje napięta i prosta.
Husky syberyjski jest przyjacielski, łagodny, czujny, towarzyski. Nie wykazuje instynktu posiadania własności, charakterystycznego u psa stróżującego; nie jest nadmiernie nieufny w stosunku do obcych, ani agresywny wobec innych psów. Od dorosłego psa należy oczekiwać pewnej powściągliwości i godności. Jego inteligencja, ustępliwość i zapał czynią z niego przyjemnego towarzysza i chętnego pracownika.
Wyszkolenie husky z pewnością nie należy do rzeczy łatwych, aczkolwiek jest możliwe. Wychowanie należy rozpocząć jak najwcześniej. Właściciela nie może zwieść pozorna niewinność husky oraz jego umiejętność "przypodobania" się panu. Stanowczość i konsekwencja to droga do sukcesu! Husky lubi dominować. Jest psem inteligentnym, który zdecydowanie bardziej woli rozumieć, czego się od niego wymaga, niż ślepo wykonywać polecenia. Jako pies stadny husky nie cierpi samotności. Ma potrzebę spędzania czasu z ludźmi poza domem, jak i w domu. Potrzebuje regularnego wysiłku fizycznego. Najlepszym rozwiązaniem jest dla niego bieganie w zaprzęgu lub przy rowerze.
Jak wszystkie psy północy siberian ma silny instynkt łowiecki, więc ucieczki i polowania (szczególnie na kury sąsiada) to jego życiowa pasja. Należy więc pamiętać, by ogrodzenie było dostatecznie wysokie i zabezpieczone przed podkopywaniem. Również na spacerze lepiej go nie spuszczać ze smyczy, gdyż nigdy nie wiadomo co i kiedy go zainteresuje.
Szata husky jest dwuwarstwowa i składa się z włosa okrywowego oraz bardzo gęstego podszerstka. Dlatego też wymaga bardzo starannej pielęgnacji. Aby pies wyglądał pięknie należy go regularnie i starannie szczotkować i kąpać. Częstotliwość zabiegów zależy od tego czy pies biega tylko po podwórzu, czy jest wystawiany, czy też wykorzystywany jest w zajęciach dogoterapii. Pies biegający po podwórzu nie wymaga szczególnej pielęgnacji, wystarczy raz na tydzień dokładnie go wyszczotkować. Pies wystawowy powinien być przed wystawą wykąpany po starannym wyszczotkowaniu i usunięciu nadmiaru podszerstka. Do kąpieli najlepiej użyć dobrego szamponu dla zwierząt, który należy rozcieńczyć wodą. W ten sposób szampon łatwiej rozprowadzić na gęstej sierści. Aby włos był puszysty można użyć po kąpieli odpowiedniego balsamu. Po kąpieli koniecznie należy psa wysuszyć, aby zapobiec odparzeniom i uczuleniom. Tak samo wygląda pielęgnacja psa przed zajęciami dogoterapii. W okresie linienia husky musi być codziennie wyczesywany. Ogromna ilość podszerstka jaką pies może zrzucić za jednym razem musi być wyczesana metalowym grzebieniem lub szczotką. W przeciwnym razie pies wygląda jak futro zjedzone przez mole.
Husky kochają pracę w zaprzęgu, ciągnąć każe im instynkt i tego nie musimy ich uczyć. Trzeba natomiast przygotować młodego psa do wysiłku. Treningi możemy rozpocząć ze szczeniakiem 6-8 miesięcznym lecz w początkowym okresie właściciel musi czuwać nad tempem biegu i pokonywanym dystansem. Szczeniak nie potrafi panować nad zmęczeniem i zdarza się, że biegnie, dopóki starcza mu sił. Fachowcy twierdzą, że szkolenie jednego psa jest trudne. Młode zwierzę nauczy się komend, ale jednocześnie nabierze niepotrzebnego nawyku czekania na człowieka i zatraci naturalny entuzjazm. Najlepszym rozwiązaniem jest dołączenie naszego psa do doświadczonego zaprzęgu.
Wymagania wobec Husky są proste. Mają biec jak najszybciej i nie rozpraszać się. Na polecenie reaguje lider, pies będący w pierwszej parze, reszta zwierząt nadaje odpowiednie tempo i siłę zaprzęgowi.
Tradycje tego sportu w naszym kraju są bardzo krótkie. Pierwsze zawody odbyły się w 1991 r. w Pomiechówku pod Warszawą - kilkoro uczestników wystartowało w klasie skandynawskiej. W 1992 r. w Świdrze wystartowały 4 zaprzęgi - 3 czeskie i 1 polski. Od 1996 r. zawody organizowane są już przez kilka ośrodków: Warszawę, Jaworze Zawoję, Niepołomice, Sobótkę, Wysoką, Wadowice i Zakopane, w sezonie 1997 - 98 do grona organizatorów dołączył Kwidzyń.
Husky startują w klasie skandynawskiej lub w klasach:
A1 - od 6 do 8 psów, B1 - od 4 do 6 psów i C1 - od 2 do 4 psów.
Siberian Husky to rasa pierwotna, pochodząca z rejonu Kołymy w północnej Syberii gdzie był hodowany przez pionierów w hodowli psów zaprzęgowych - Czukczów oraz Kamczadałów, Koriaków i Jagakirów.
Około pół miliona lat temu wiele paleoazjatyckich, prymitywnych plemion zamieszkiwało te tereny, gdy były one cieplejszym i bardziej przyjaznym terenem łowieckim. Ludzie żyli tam niemal w epoce kamiennej - zdobywali pożywienie polując, w czym pomagały im psy myśliwskie. Każda grupa stworzyła własny typ psa w zależności od wymagań łowieckich, ukształtowania terenu, występujących temperatur czy grubości pokrywy śnieżnej.
Czukcze żyli na półwyspie rozciągającym się z Syberii w kierunku Alaski. Około 3000 lat temu klimat uległ znacznemu ochłodzeniu, toteż Czukcze zaczęli wykorzystywać psy do ciągnięcia sań. Lud ten żył w stałych osadach, w głębi lądu i aby polować musiał przemierzać duże odległości. Ideałem psa było niewielkie zwierzę, które potrzebowało mało pokarmu, ale było na tyle silne, aby ciągnąć upolowaną zdobycz z umiarkowaną prędkością na długich dystansach. Kiedy zaistniała potrzeba przewiezienia cięższego ładunku, pożyczano psy od sąsiadów i zamiast6-8 zaprzęgano 16 lub 18. Wszystkie samce, oprócz najlepszych, prowadzących zaprzęgi, kastrowano. Zabieg ten miał na celu nie tylko ukrócenie zbędnych kojarzeń, ale pomagał psom w utrzymaniu tłuszczu na ciele. Doskonale zadbane czukockie zaprzęgi liczące 20 psów potrafiły podobno przebyć w ciągu 6 godzin odległość 120 km i ciągnąć ciężar około 600 kg. Były one często używane przez Rosjan do transportu pasażerów i poczty. Pokonywały wówczas 160 - 180 km dziennie w szybkim tempie.
Słowo "husky" w języku miejscowym znaczy ochrypły i kiedyś określano w ten sposób wszystkie psy używane do ciągnienia sań, obecnie nazwa ta przysługuje jedynie rasie siberian husky.
Husky zostały sprowadzone do Kanady w 1909 r. przez rosyjskiego handlarza futrami Pelzhandlera Goosak'a , ale nie jest wykluczone, że mogły się tam przedostać znacznie wcześniej. Goosak wystawił zaprzęg w wyścigu "All Alaska Sweepstake" na dystansie 650 km. W porównaniu z miejscowymi psami zaprzęgowymi wydawały się być tak niepozorne, iż początkowo zostały wyśmiane i ochrzczone mianem "syberyjski szczur". Jakież było zdziwienie, gdy zaprzęg owych "szczurów", prowadzony przez Thurnstrup'a, po pokonaniu morderczego dystansu zjawił się na mecie jako trzeci. I tak rozpoczął się ciąg zwycięstw tych niepozornych psów. W 1910 r. na trasie tego samego wyścigu John Johnson ze swym zaprzęgiem husky uzyskał rekordowy czas 74 h. 14 min. 39 sek., pobity dopiero niedawno, w 1983 r.
W latach 1915, 1916 i 1917 wygrywał słynny zaprzęg husky Leonarda Seppali.
Psy Seppali dały początek hodowli tej rasy na kontynencie amerykańskim gdzie jako szybkie i wytrzymałe prędko zyskały sławę i uznanie. Rozwój hodowli doprowadził do zarejestrowania rasy przez "Amerykański Kennel Club". Krzyżówki z miejscowymi psami doprowadziły do uzyskania typu uniwersalnego. Psów używano nie tylko w sporcie, ale również w pracy - do przewożenia niezbyt ciężkich ładunków i poczty.
Słynny norweski badacz Roald Amundsen (1872-1928), planując ekspedycję naukową z Alaski na Biegun Północny, wybrał do transportu sprzętu właśnie husky. Niestety wybuch I wojny pokrzyżował plany ekspedycji, a sprowadzone przez Amundsena psy rozpowszechniły się po Kanadzie i USA.
Kiedy w latach 1950-60 rozkwitła hodowla Husky w Ameryce Północnej przewieziono pierwsze egzemplarze tych psów do Europy. Popularność siberian husky w Europie znacznie wzrosła wraz z rozwojem sportu zaprzęgowego, a jego liczebność gwałtownie rosła.
Żródło--"Husky World"
